Η παλιά μου γειτονιά

[GI JOE]

Πραγματικα πολυ ωραιο θεμα...η παλια μου γειτονια ηταν στο παγκρατι και εφυγα απο εκει το 1990, θυμαμαι τα απογευματα που μαζευομασταν ολα τα παιδια της γειτονιας στην μικρη πλατεια διπλα στο σπιτι μου, που στεγαζοταν και το σχολειο μου και ειχε τον χωρο της πλατειας και σαν προαυλιο(!) παιζαμε κρυφτο, κυνηγητο τρεχοντας απο την πλατεια στα στενακια της περιοχης και τις αυλες των σπιτιων, εβλεπες τα καινουργια τρανσφορμερ και gi joe που φερνανε τα παιδια, συζηταγαμε για το Knight Rider, ton Mr T, τους θαντερκατς, γυρω στις 8 εμφανιζονταν οι μαναδες στα μπαλκονια και μας φωναζανε να παμε σπιτι. Τα καλοκαιρια αφηνανε ολοι τις μπαλκονοπορτες ανοιχτες(ηταν τα 80ς..αιρ κοντισιον δεν ειχανε πολλοι!) και ακουγες ατελειωτες συζητησεις..καμια φορα και συζητησεις το ενα μπαλκονι με το μπαλκονι της απεναντι πολυκατοικιας, οποτε ειχε αγωνα μπαλα ακουγοταν διαπασων ο σχολιασμος απο την τηλεοραση του απεναντι γειτονα, εβγαινες στο δρομο γενικα και ολο χαιρεταγες κοσμο ηξερες τους παντες! Δεν υπηρχε τοτε μεγαλη εγκληματικοτητα αφου θυμαμαι κιολας ολα τα διαμερισματα στη πολυκατοικια ειχαν τις κλασσικες ξυλινες πορτες, δεν ξεραμε καν τι σημαινει πορτα ασφαλειας,(μια κλωτσια να ριξεις την εχεις σπασει!) και θυμαμαι πολλες φορες εβλεπα και τα κλειδια να τα εχουν αφησει και πανω στη πορτα!! Απεναντι απο το σπιτι υπηρχε ενα ψιλικατζιδικο που περναμε παγωτο ''ροκετ'' και ''καραμπολα'' τα καλοκαιρια, θυμαμαι το παλιο μου βιντεοκλαμπ στη οδο Φιλολαου το Golden Channel(θυμαμαι ακομα την αφισα του Ρομποκοπ που ειχε εξω!) , την μεγαλη πλατεια της περιοχης την πλατεια ''Πλυτα'' οπου με εμαθε ο πατερας μου να κανω να κανω ποδηλατο και ηταν πλατεια που μαζευοτανε απογευματακι- βραδυ πολυς κοσμος, οικογενειες με τα παιδια τους να παιζουνε, γνωστοι, γειτονες αλλα και συγγενεις αλλα και θυμαμαι το ''μεγαλο'' παιχνιδαδικο της περιοχης το ''Ροντεο Σταρ'' (που ηταν και αυτο διπλα στη πλατεια Πλυτα)που ολα τα παιδια περναμε τα παιχνιδια μας και τραβουσαμε και παρακαλαγαμε τους γονεις μας οποτε περναγαμε εξω να μας παρουν κατι.

Σημερα εχουν αλλαξει πραγματα, λογο νοσταλγιας της παλιας μου γειτονιας δεν εχω μεταφερει τα χαρτια μου στη περιοχη που μενω τωρα αλλα τα εχω εκει ακομα και κατεβαινω στην παλια μου περιοχη/ γειτονια και ψηφιζω τις εκλογες βρισκοντας και ευκαιρια να κανω βολτα να θυμηθω τα παλια...

Τα περισσοτερα κτιρια ειναι ακομα τα ιδια, η πολυκατοικια μου υπαρχει ακομα, το παλιο μου δημοτικο εχει γινει νηπιαγωγειο(!), λιγοι γειτονες απο τους παλιους εχουν μεινει, αλλοι μετακομισανε, αλλοι πεθανανε, η πλατεια ''Πλυτα'' εχει γινει κεντρο ναρκομανων και εχει γεμισει η περιοχη απο Αλβανους, αλλοδαπους και μεθυσμενους, το βιντεο κλαμπ Golden Channel εκλεισε πριν περιπου 3 χρονια νομιζω και εχει γινει τραπεζα, το παιχνιδαδικο εχει γινει τωρα ζαχαροπλαστειο εδω και παρα πολλα χρονια και ο φουρνος που ειχε η μανα μιας συμμαθητριας μου που περναμε ψωμι υπαρχει ακομα αλλα νομιζω υπο αλλη διευθυνση πλεον.

Γενικα περπατωντας βλεπεις οτι το μερος εχει αλλαξει αρκετα και ειδικα ο κοσμος, ατομα αγνωστα, υποπτες φατσες, αλλοδαποι, η πλατιτσα αδεια ουτε ενα πιτσιρικι, κλειδαμπαρωμενα σπιτια και παει λεγοντας...αυτη η ζεστασια που καποτε υπηρχε..δεν υπαρχει πλεον...

 

[joe]

Χθες η μητερα μου μου εφερε κατι παλιες φωτο που τις βρηκε τακτοποιωντας. Πασχα στην αυλη του σπιτιου, οπως αλλωστε εκανε ολη η γειτονια (συγκινηθηκα πολυ οταν ειδα την γιαγια μου με κεφια), καποιες φωτο του στενου μου οπου φαινεται η κληματαρια και ο σκαραβαιος (καστομια λευκο κοκκινο, μετα το κιτρινο μαυρο που ηταν) του πατερα μου. Μα οι πιο πολυτιμες ηταν καποιες παλιοτερες. Η γειτονια οπως ηταν οταν πρωτοφτιαχτηκε απο τους παππουδες ολων που μενουμε τωρα εκει. Φωτο σε οικοδομες, οπου νομιζεις οτι βλεπεις ορδες ατακτων, ημιγυμνους, καταμαυρους να προβαλουν με περηφανεια πανω στην πλακα της οικοδομης. Τοτε οι χτιστες δεν ηταν καποιο ανωνυμο συνεργειο, ηταν γειτονες που εμεναν μερικα στενα παρακατω. Εν τω μεταξυ βοηθουσε στις κατασκευες ολο το σοι. Ενα εθιμο που δεν ηξερα ηταν η παρουσια ενος σταυρου ξυλινου στην ακρη της οικοδομης οπου οι χτιστες εδεναν τα μαντιλια τους. Αν ξερει κανεις κατι παραπανω ας το αναφερει.

Σε μια αλλη φωτο ο παππους και αδελφος του σουβλιζουν αρνι ενω πισω τους φαινεται ενας προχειρος τοιχος απο τσιμεντολιθο. Στην γειτονια δεσποζουν οι προχειρες κατασκευες με τσιμεντολιθους και πισσοχαρτο μεχρι να αντικατασταθουν απο μονιμες κατασκευες. Στο ιδιο σκηνικο υπαρχει φωτο απο αποκριες. Ειναι ολοι οι γειτονες ντυμενοι. Μην φανταστειτε στολες. Αυτοσχεδια κοστουμια. Κορυφαιος ειναι ο παππους με ιδιοκατασκευη ημιψηλο καπελο, κοστουμι, τσαντα και ανοιχτη ομπρελα ως γιατρος και ενας γειτονας με μαντυλα και φουστανια ως ασθενης.

Αφου γελασα στην αρχη μετα μπηκα σε σκεψεις. Οι συνθηκες που ζουσαν τοτε, ξεκινωντας ενα νεο σπιτικο μακρια απο το χωριο οπως οι περισσοτεροι, θα ηταν για εμας παραπανω απο ανυποφορες. Ξεκινησαν απο παραγκακια (στην ουσια σπιτια 2 δωματιων) και παρεδωσαν ολοκληρα σπιτια 4+ οροφων, με σκληρες συνθηκες εργασιας, φτωχια αλλα και αστειρευτο κεφι. Γλενταγαν με το τιποτα. Δεν αλλαζουν μονο οι γειτονιες, αλλαζουμε κι εμεις. Ποσοι απο εμας θα προτιμουσαν το πακετο του να χτιζεις κατι βημα βημα απο την ευκολη λυση του στεγαστικου (με αποπληρωμη σε 40 χρονια τουρκικα) και το ''κλειδι στο χερι''?

 

[caprice]

Εγώ μένω (για λίγο ακόμα) πάνω από το πατρικό μου. Είμαστε πλέον ανάμεσα σε 2 εξαόροφες πολυκατοικίες. Ο κήπος που έχουμε πίσω από τη μία πλευρά δεν έχει πια λουλούδια και δέντρα διότι υπάρχει ο τοίχος της πολυκατοικίας. Ευτυχώς από την άλλη πλευρά ζουν και βασιλεύουν 2 λεμονιές δίφορες, 4 τριανταφυλλιές και διάφορα άλλα. Παλιότερα είχαμε και κληματαριά .... τώρα δεν υπάρχει πια. Το Πάσχα μαζευόμασταν και στήνονταν οι ψησταριές για τα αρνιά και τα κοκορέτσια. Παλιότερα ένα κομμάτι του κήπου ήταν πλυσταριό. Μπροστά έχουμε μικρότερο κήπο με συντριβάνι (που δεν λειτουργεί), 3 τριανταφυλλιές και ένα γιασεμί. Ανθίσαμε, τα ξαδέλφια μου και εγώ σε αυτούς τους κήπους. Τώρα τα παιδιά μου δεν τα αφήνω μόνα τους μπροστά διότι φοβάμαι τους περαστικούς.

Στο πεζοδρόμιο έχει ακόμα 2 ελιές και μία μουριά που ανεβαίναμε μικρά και παίζαμε. Παίρναμε τα ποδήλατα και κάναμε το γύρο του τετραγώνου, πηδούσαμε τις μάντρες, βάζαμε τέρμα ένα γιγάντιο volkswagen του θείου μου, είχαμε φίλους και εχθρούς στη γειτονιά. Εγώ είχα στην μπούκα τον Θάνο που έχει ανεβάσει ένα τσιμεντολίθο στη μία ελιά και τον είχε πετάξει στο χέρι του ξαδέλφου μου .... πολύ .....παιδο. 'Οταν πρωτοέβαλαν κάδους σκουπιδιών τα ξαδέλφια μου έκλειναν τις γάτες μέσα και μόλις άνοιγαν το καπάκι το καημένο το ζωάκι είχε εκσφενδονιστεί σε ακτίνα δεκάδων μέτρων και οι μαμάδες που έπιναν το καφέ τους στα μπαλκόνια ή στον κήπο τσίριζαν με τις γνωστές φωνές: "Δημητράκηηηηηη θα σου κόψω και τα δυο χέρια". Πολύ αμυδρά θυμάμαι ότι μια δυο φορές είχαμε κοιμηθεί και έξω το καλοκαίρι.

Ο φούρνος που υπήρχε και πήγαινα μικρή να ψωνίσω έχει κλείσει, και η ΕΒΓΑ το ίδιο. Υπήρχαν 5 αυτοκίνητα παρκαρισμένα, τώρα υπάρχουν 45. Παραδόξως οι οικογένειες που πρώτες είχαν εγκατασταθεί εδώ, υπάρχουν σχεδόν όλες. Η Ναξιώτισα γειτόνισσα συνεχίζει να έχει γλάστρα με αμπαρόριζα και μας δίνει για το γλυκό κυδώνι. Ακόμα χαιρετιόμαστε με όσους έχουν απομείνει και ανταλλάσσουμε νέα. Σαφώς έχουμε εδώ και χρόνια και νέες αφίξεις, αλλά δεν υπάρχει καμία επαφή πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Το θέμα μου είναι ότι δεν έχω μείνει ποτέ σε πολυκατοικία και σε συνθήκες απόλυτης ησυχίας αν αφουγκραστείς ακούς τους διπλανούς έστω και αμυδρά. Εννοείται ότι υπάρχουν και 2-3 οικογένειες αλλοδαπών όπως και κόσμος που έρχεται μένει για λίγο και φεύγει και μετά έρχονται άλλοι στις γύρω γύρω πολυκατοικίες. Η αναλογία μονοκατοικιών και πολυκατοικιών είναι 8 / 5 ... κάτι είναι και αυτό. Επίσης έχει πυκνώσει η κίνηση στο δρόμο ... λογικότατο.

Πέρα από αυτά δεν έχω κάποια άλλη ουσιαστική διαφορά να παρατηρήσω. Αν βέβαια τα έγραφε η μητέρα μου αυτά που όταν ήταν μικρή μου έλεγε ότι έβοσκαν πρόβατα στο κάτω στενό και ανεβαίνοντας στη ταράτσα έβλεπε στο βάθος την Καλλιθέα ... σαφώς και θα είχε πολλά περισσότερα να πει.

 

[Rygar]

Ειλικρινά πόσο στεναχωριέμαι με όλα όσα έγραψες!!! Ενας λόγος που απεχθάνομαι την Αθήνα είναι ότι εχει γίνει εντελώς απάνθρωπη, για να "πάμε μπροστά". Ευτυχώς η Χαλκίδα, όχι μονο περπατιέται ακόμα άνετα (μερα και νύχτα) αλλά και εχει διατηρήσει αρκετές από τις αλάνες που είχε όταν ημουν μικρός. Μονο που είναι άδειες, γιατί τα παιδιά παίζουν πλέιστέσιο .

Δράττομαι της ευκαιρίας να παραπέμψω στο "Τι ζηλευετε από τα σημερινά παιδιά". Εχω βαλει προτεραιότητες και το αν εχω καλυτερα ρούχα/παπουτσια ή ενα σκαζμό πληροφορίες στο ιντερνετ ή δεν ξερω γω τί αλλο, είναι αρκετά χαμηλά. Προτιμώ όλα όσα έγραψε η Caprice και όλα τα παιδιά σε αυτό το θρεντ. Ελευθερία κινήσεων, ελλειψη αγχους και φόβου για το πού είμαστε, αλάνες παντού, τί να πρωτοθυμηθώ!

 

[Maverick]

Στο οικοδομικό τετράγωνο που μεγάλωσα υπήρχαν μόνο 2 πολυκατοικίες στη δεκαετία του ʽ60. Εγώ ζούσα στη μία από αυτές μέχρι τα 17 μου. Ήταν απέναντι από τα λουτρά της Καλλιθέας και δίπλα στην ταβέρνα «ο Νότης» στο κέντρο της Καλλιθέας. Είχε 42 διαμερίσματα, με τον θυρωρό της, τα ρετιρέ και τα υπόγειά της, ένα μικρό χωριό.

Ένα – ένα τα γύρω σπιτάκια γκρεμίζονταν και στη θέση τους ξεφύτρωναν κι άλλες πολυκατοικίες. Δεν είχα πια κεραμίδια για να πετάω τα δόντια μου όταν τα έβγαζα… Το μπαλκόνι μας έβλεπε στον ακάλυπτο και σε λίγο έβλεπα πια μόνο τις μπουγάδεςτων άλλων μπαλκονιών των γύρω πολυκατοικιών και ένα μικρό κομματάκι ουρανό στο κέντρο, ανάμεσα στις ταράτσες τους.

Έπαιζα με τα άλλα παιδάκια από τα μπαλκόνια μας το καθένα. Κάτω κατέβαιναν κάποια παιδιά, αλλά ήταν μόνο αγόρια και δεν με έπαιζαν…

Πολύ σύντομα στη γειτονιά μας άνοιξε ένα από τα πρώτα σούπερ – μάρκετ, το πριζινίκ Μαρινόπουλος, όπου με έστελνε η μητέρα μου για τα καθημερινά ψώνια.

Δεν έπαιξα σε αλάνες, δε μεγάλωσα σε αυλές, δεν ξέρω τι χρώμα έχει το χώμα κάτω από την άσφαλτο που πατάω, αλλά ακόμα βλέπω το σπίτι μου αυτό ως ΣΠΙΤΙ στα όνειρά μου και αν έχανα τον δρόμο μου, εκεί θα με οδηγούσαν τα βήματά μου. Με κάθε ευκαιρία όταν περνώ από κοντά (δεν μένω πολύ μακριά), κάνω μια παράκαμψη να περάσω από τα γνώριμα μέρη, που όσο και να αλλάζουν ασκούν τον ίδιο μαγνητισμό στην πυξίδα μου…

 

[Dimitrissss]

Δεν έχω αλλάξει γειτονιά, μένω στην ίδια από τότε που γεννήθηκα. Η γειτονιά βέβαια άλλαξε: Έχουν γκρεμιστεί πολλά χαμηλά σπίτια κι έχουν γίνει πολυκατοικίες, εξαφανίστηκαν αρκετοί μπαξέδες, ενώ ασφαλτοστρώθηκε και το τελευταίο εναπομείναν κομμάτι χωματοσόκακου. (Χωμάτινο σοκάκι είναι αυτό). Το χειρότερο είναι ότι εξαφανίστηκαν τα παιδιά από τους δρόμους τα καλοκαίρια.

 

[Σώτος Σώτος]

Εγω θεωρω τον εαυτο μου τυχερο που εξακολουθω να μενω στην ιδια γειτονια ολη μου την ζωη. Αν δεν αλλαξει κατι δραματικα, θα εξακολουθησω μαλλον να μενω

Πράγματι είσαι πολύ τυχερός... Εγώ έχω αλλάξει 5 διαφορετικές γειτονιές μετά από την γειτονιά των πρώτων μου χρόνων... Οπότε για ποιά να πρωτομιλήσω...

Μάλλον για την πρώτη γιατί σ΄εκείνη έχω τις πρώτες μου αναμνήσεις, τα πρώτα παιχνίδια στο χωματόδρομο μπροστά απ' το σπίτι μας, στην αλάνα πιό πέρα με τα παιδιά της γειτονιάς, τις πρώτες μυρωδιές, τα πρώτα πεσίματα, τα πρώτα γέλια, τις πρώτες δυσάρεστες αναμνήσεις (σεισμός του 1981, ήμουν 7 χρονών)...

Ναι, και τι δεν θα 'δινα για να ξαναζήσω έστω μια ημέρα στην πρώτη μου γειτονιά...

 

[BETTY BOOP]

θυμάμαι την παλιά μου γειτονιά με αγάπη και νοσταλγία. Μέναμε σε ένα τριώροφο, σε κάθε όροφο κι ένα διαμέρισμα. Το σπίτι άνετο, δεν έβγαινες κατευθείαν στο δρόμο αλλά σε ένα δρομάκι που οδηγούσε σε αδιέξοδο. Γύρω υπήρχαν και άλλα σπίτια, στη γειτονιά επικρατούσε ησυχία. Υπήρχαν μικρά μαγαζάκια αλλά και σουπερμάρκετ. Τώρα η γειτονιά έχει αλλάξει. Κάποια μαγαζιά έκλεισαν και στη θέση τους άνοιξαν άλλα, χτίστηκαν περισσότερα σπίτια, κυκλοφορούν περισσότερα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι ακόμα άλλαξαν. Πάντως θέλω να θυμάμαι τη γειτονιά μου όπως ήταν...

 

[Metal Heart]

Το μεγάλο κακό με τις γειτονιές είναι ότι έχουν γεμίσει αυτοκίνητα. Στη δικιά μου βγαίναμε και παίζαμε το καλοκαίρι μπάλα, κρύφτο, κτλ. Τώρα πλέον υπάρχουν αυτοκίνητα αριστερά και δεξιά στους δρόμους και όχι να παίξεις αλλά δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο. Επίσης έχει αυξηθεί και η φασαρία από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια και το καλοκαίρι ούτε στο μπαλκόνι δεν μπορούμε να βγούμε.

 

[panp]

Πλατεία Νέας Σμύρνης. ΠΑΝΩ στην πλατεία. 1979-1993. Να πώ κι άλλα; Μάλλον δε χρειάζεται, έτσι κι αλλιώς υπάρχουν σε αρκετά άλλα θέματα του site...

 

[johnny19818]

Η παλιά μου γειτονιά έχει αλλάξει εντελώς. Τα χρόνια εκείνα ήταν χωράφια ακαλλιέργητα με πέτρες, χώματα και αγριόχορτα. Κάπου κάπου υπήρχαν και πέτρινα καμίνια όπου χρησιμοποιούνταν παλαιότερα. Επίσης δέντρα πολλά και μεγάλα με ωραία σκιά. Τώρα όλα αυτά έχουν αντικατασταθεί με δρόμους, κτήρια αλλά και από το ΚΤΕΛ της πόλης. Μου λείπει επίσης αυτή η μαγική ώρα όπου χωρίς καμία συννενόηση, κανένα τηλέφωνο, τίποτα τα παιδιά βγαίναμε όλα μαζί και παίζαμε.

 

[maryflor73]

Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα ως τα 14 σε μια γειτονιά του Ελληνορώσων. Περνάω τακτικά από εκεί, περίπου κάθε δυο μήνες [αν και μένω στην άλλη άκρη της Αττικής πλέον]. Η πολυκατοικία είναι ίδια και απαράλλαχτη. Μέναμε στο ισόγειο σε ένα δυάρι διαμέρισμα που το σαλόνι του έβλεπε στον κεντρικό δρόμο [με αυτά τα μικρά μπαλκονάκια που αποτελούνταν από μια φέτα μάρμαρο...] και η κρεβατοκάμαρα των γονιών μου στον ακάλυπτο χώρο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τώρα τελευταία και συνέχεια το σκέφτομαι. Ίσως γιατί πέρυσι που το είδα τελευταία φορά έμοιαζε αφημένο, σαν ακατοίκητο, με τα ρολά στραβωμένα να χάσκουν... Ρε παιδιά, είναι παράλογο να θέλω να το επισκεφθώ? Γίνεται κάτι τέτοιο? Εσείς τι θα κάνατε?

 

[circleag]

Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα ως τα 14 σε μια γειτονιά του Ελληνορώσων. Περνάω τακτικά από εκεί, περίπου κάθε δυο μήνες [αν και μένω στην άλλη άκρη της Αττικής πλέον]. Η πολυκατοικία είναι ίδια και απαράλλαχτη. Μέναμε στο ισόγειο σε ένα δυάρι διαμέρισμα που το σαλόνι του έβλεπε στον κεντρικό δρόμο [με αυτά τα μικρά μπαλκονάκια που αποτελούνταν από μια φέτα μάρμαρο...] και η κρεβατοκάμαρα των γονιών μου στον ακάλυπτο χώρο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τώρα τελευταία και συνέχεια το σκέφτομαι. Ίσως γιατί πέρυσι που το είδα τελευταία φορά έμοιαζε αφημένο, σαν ακατοίκητο, με τα ρολά στραβωμένα να χάσκουν... Ρε παιδιά, είναι παράλογο να θέλω να το επισκεφθώ? Γίνεται κάτι τέτοιο? Εσείς τι θα κάνατε?

Είναι απολυτά φυσιολογικό που αναπολείς τα μέρη που μεγάλωσες. Άλλωστε εκεί πέρα υπάρχουν για σένα τόσες μα τόσες αναμνήσεις!

Νοσταλγείς τόσο πολύ που... θέλεις να μπεις ξανά μέσα στο σπίτι για να ζωντανέψουν και πάλι αυτές οι εικόνες/ήχοι/αναμνήσεις που έχεις απο τα παιδικά σου χρονια εκεί.

Κατά την γνώμη μου, εαν είναι εγκαταλελειμμένο σίγουρα δεν θα υπάρχει πρόβλημα να το ξαναεπισκεφτείς.

Υ.Γ. Καλο είναι να πας με κάποια παρέα εκεί και όχι μόνος/μονη σου.

 

[maryflor73]

Το συζητούσαμε με τον άντρα μου το Σαββατοκύριακο, βλέπαμε και παλιές φωτογραφίες. Θα το επισκεφθούμε ένα Σάββατο πρωί, κι ότι γίνει. Θα σας πω!

 

[Blue Max]

Μια παλιά φωτογραφία γεμάτη αναμνήσεις. Τραβηγμένη στην αυλή της πολυκατοικίας. Είναι η ποδοσφαιρική ομάδα της γειτονιάς μου το 1983. Είμαι στην πάνω σειρά ο τρίτος από αριστερά.

 

[LadyNaty]

Εγώ μένω στην ίδια περιοχή (και στο ίδιο σπίτι) όπου μεγάλωσα το μεγαλύτερο μέρος του μισού αιώνα ύπαρξής μου σ' αυτόν τον πλανήτη. Ωστόσο, ακόμα και εγώ που είμαι κολλημένη σαν το στρείδι στον ίδιο βράχο, έχω να διηγηθώ μια ιστορία για μια γειτονιά, στην οποία δεν έκλεισα ούτε χρόνο. Πριν σαράντα και κάτι χρόνια, επιστρέφοντας στην Αθήνα από νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου όπου είχε οδηγήσει τους γονείς μου μια μετάθεση, είχαμε βρει σπίτι κοντά στα σχολεία της Γκράβας (στα οποία δίδασκε η μητέρα μου). Η γειτονιά ήταν ένα κομμάτι της περιοχής των Πατησίων που είναι γνωστή ως Κυπριάδου, γεμάτη μονοκατοικίες και παλιές (π.χ. νεοκλασικές ή εκλεκτικιστικές), αλλά και των δεκαετιών 50 και 60. Εμείς είχαμε βρει ένα μεγάλο διαμέρισμα σε μία καινούργια (τότε) πολυκατοικία. Ωραίο το διαμέρισμα, ήσυχη η γειτονιά, αλλά το χειμώνα, πραγματικά αγριευόμουν... Θυμάμαι που, σαν κοριτσάκι οκτώμιση χρονών που ήμουν, μου φαινόταν αστείο το όνομα του δρόμου στον οποίον έμενα: "Ρίζου Νερουλού". Ρωτούσα τους γονείς μου γιατί αυτός ο Ρίζος ήταν νερουλός, εκείνοι γελούσαν και δεν μου απαντούσαν (αργότερα, πολύ αργότερα έμαθα ποιος ήταν ο Ρίζος Νερουλός). Όλοι οι δρόμοι εκεί είχαν (και έχουν ακόμα) ονόματα λογοτεχνών του 19ου αιώνα: Ρίζου Νερουλού, Ρίζου Ροϊλού, Μαρκορά κτλ. Τη μοναδική χρονιά που έμεινα εκεί, ο χειμώνας ήταν βαρύς με πολλές βροχές και χιόνια, ενώ ο χώρος των σχολείων της Γκράβας ήταν σε μεγάλο βαθμό αδιαμόρφωτος. Θυμάμαι τις άγαρμπες παιδικές μπότες μου με τις κρεπ σόλες που βούλιαζαν μέσα στη λάσπη μέχρι που να πάω σχολείο...Θυμάμαι επίσης και ένα μεγάλο σουπερμάρκετ στην (κοντινή) λεωφόρο Γαλατσίου, που για μένα ήταν κάτι σαν τον παράδεισο...

 

[paulochelao24]

Εμείς αλλάξαμε αρκετές σχετικά γειτονιές και κατοικίες (και σχολεία βέβαια χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο πιστεύω) ,μέχρι σήμερα. Απ' όταν γεννήθηκα μέχρι το 1983 μέναμε στον Χολαργό κοντά στην πλατεία Παπαφλέσσα. Ξαφνικά μέσα στον Ιούνιο του 1983 αποφασίζουν οι δικοί μου να φύγουμε τέλη Ιουνίου από Χολαργό και να πάμε να μείνουμε στην Λαμία (ενώ θυμάμαι με είχαν γράψει στο Δημοτικό Χολαργού) στο σπίτι που τους παζάρευε να νοικιάσει ο αδελφός της μητέρας μου.
Πηγαίνουμε λοιπόν μέσα Ιουλίου στην Λαμία (σε μια συνοικία λίγο έξω από κέντρο όπου ξεκινάω το δημοτικό εκεί). Κατά τον Δεκέμβριο του 1985 λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο "θείος" που κατά τα άλλα ξεσήκωσε τους δικούς μου να έρθουμε από Χολαργό στην Λαμία να νοικιάσουμε το σπίτι του,ξαφνικά τους λέει ότι πληρώνουμε πολύ λίγα χρήματα για νοίκι σε τόσο νέο σπίτι και θα πρέπει να γίνει αύξηση στο νοίκι.
Τελικά μας το αφήνει ως ήταν αλλά κατά τον Ιουνιο του 86 ξεκινά τα ίδια πάλι με πιο άγριες διαθέσεις και απειλές για έξωση (ερχόμενος μάλιστα επίσκεψη με τους νέους υποτιθεμενους νοικάρηδες) και εννοείται φύγαμε μόνοι μας και βρήκαμε σε άλλη συνοικία μακριά από εκεί. Βέβαια οι συνέπειες ήταν αλλαγή σχολείου και πάλι,άλλοι συμμαθητές, άλλο περιβάλλον.
Εκεί μετακομίσαμε μετά το Μουντιάλ του 86 την επόμενη μέρα και μείναμε ως τον Οκτώβριο του 1992 όπου μετακομίσαμε στο δικό μας σπίτι που χτίσαμε.
Το γέλιο με το σπίτι του θείου είναι ότι μέχρι το 1994 δεν βρήκε πουθενά να το νοικιάσει οπότε το κράτησε για να μένει αυτός με την οικογένειά του οπότε έρχονταν Λαμία. Ομως τελικά όλα τα άδικα πληρώνονται με αποκορύφωμα ένα βραχυκύκλωμα στο σπίτι και φωτιά,όπου καταστράφηκε σχεδόν όλο,το έσωσε αλλά ήθελε πολύ δουλειά και χρήμα. Κι εμείς ούτε τις παραμικρες φθορές του είχαμε κάνει στο σπίτι. Όπως μπήκαμε το 83 έτσι φύγαμε το 86 ,ούτε μισό τζάμι στην κυριολεξία δεν έσπασε όσο ειμασταν εμείς.

 

[Chris27]

Εγω γεννηθηκα Αγιων Αναργυρων 44, κοντα στην πλατεια Ψυρη. Κυριολεκτικα εκει γιατι η μανα μου δεν προλαβε να παει στο νοσοκομειο και την ξεγεννησαν οι γειτωνισες, ο γιατρος ηρθε αργιτερα. Θυμαμαι μια αυλη με 6-7 οικογενειες, η καθε μια νοικιαζε 1 δωματιο κι 1 κουσινακι, η τουαλετα κοινη για ολους. Η αυλη ολα τα λεφτα γεματη λουλουδια και περγολα με κληματαριες. Σχεδον καθε βραδυ τα καλοκαιρια τρωγαμε ολοι μαζυ οτι ειχε ο καθενας εφερνε. Εμεις τα παιδια κλασσικα κρυφτο καθε βραδυ. Αργοτερα οταν ημουν Β δημοτικου μετακομησαμε στο Κορωπι. Εκει τελειοσα γυμνασιο μετα Ασπροπυργο και μετα καθε λημανι και καυμος

 

[SEBASTIAN]

Εγώ όπως και μια προηγούμενη φίλη έγραψε μένω στην ίδια γειτονιά που μεγάλωσα και νιώθω τυχερός για αυτό. Και εξηγούμαι γιατί. Οι αναμνήσεις από την παιδική και εφηβική μου ηλικία που διαμορφώθηκαν πρώτα σε αυτήν την γειτονιά που με σημάδεψαν και με διαμόρφωσαν σαν χαρακτήρα και σαν προσωπικότητα παραμένουν αναλλοίωτες. Με το που νιώθω πιεσμένος από την καθημερινότητα μόνο που θα βγώ για λίγο στο μπαλκόνι του σπιτιού μου αγναντεύοντας την γειτονιά μου σκεπτόμενος τα παιχνίδια και την αθωωότητα της παιδικής μου ηλικίας, όλα γαληνεύουν γύρω μου και ηρεμούν μέσα μου.
Οι σχέσεις των ανθρώπων τότε ήταν αυθεντικές. υπήρχε πραγματική φιλία, αληθινά συναισθήματα, οι άνθρωποι ήταν πιο κοντά μεταξύ τους, υπερτερούσε το εμείς και όχι το εγώ. Η σύγκριση με το τώρα όπου επικρατεί ο ατομικισμός, η δηθενιά , η υποκρισία και η διπροσωπία στις ανθρώπινες σχέσεις και ο άκρατος εγωισμός, προκαλεί θλίψη και αποτροπιασμό. Όλες αυτές τις αναμνήσεις που έζησα σαν παιδί τις κρατάω μέσα μου σας ανεκτίμητο θησαυρό γιατί είναι συνυφασμένες με τα καλύτερα μου χρόνια. Είναι πραγνατικά λυπηρό που υπάρχουν άνθρωποι χωρίς αναμνήσεις που δεν φταίνε οι ίδιοι σε αυτό αλλά ο ισοπεδωτικός τρόπος ζωής.
Άλλοι επέλεξαν την ξενιτιά, την μετακόμιση για οικογενειακούς λόγους και σε συνδυασμό με το καθημερινό άγχος της επιβίωσης της δουλειάς, των οικογενειακών υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα οι παιδικές αναμνήσεις τα πρώτα σκιρτήματα και συναισθήματα που διαμορφώθηκαν στην πρώτη γειτονιά του καθενός να πανε περίπατο. Επικρατεί η μίρλα, το άγχος η ψυχική κόπωση σε όλα τα επίπεδα.Εκεί σε νικάει ολοκληρωτικά το σύστημα. 'Οταν σου σκοτώνει ακόμα και τις αναμνήσεις! Κρατήστε τις αναμνήσεις σας παιδιά είτε αυτό λέγεται παλιά γειτονιά είτε παιδική ηλικία είτε διακοπές είτε σχολική ζωή είτε οτιδήποτε άλλο. Είναι το πιο αληθινό που μας έχει μείνει. Είναι δικό μας.

Μου αρέσει!



Σχόλιο

 

[nyfitsa]

Εγώ όπως και μια προηγούμενη φίλη έγραψε μένω στην ίδια γειτονιά που μεγάλωσα και νιώθω τυχερός για αυτό. Και εξηγούμαι γιατί. Οι αναμνήσεις από την παιδική και εφηβική μου ηλικία που διαμορφώθηκαν πρώτα σε αυτήν την γειτονιά που με σημάδεψαν και με διαμόρφωσαν σαν χαρακτήρα και σαν προσωπικότητα παραμένουν αναλλοίωτες. Με το που νιώθω πιεσμένος από την καθημερινότητα μόνο που θα βγώ για λίγο στο μπαλκόνι του σπιτιού μου αγναντεύοντας την γειτονιά μου σκεπτόμενος τα παιχνίδια και την αθωωότητα της παιδικής μου ηλικίας, όλα γαληνεύουν γύρω μου και ηρεμούν μέσα μου.
Οι σχέσεις των ανθρώπων τότε ήταν αυθεντικές. υπήρχε πραγματική φιλία, αληθινά συναισθήματα, οι άνθρωποι ήταν πιο κοντά μεταξύ τους, υπερτερούσε το εμείς και όχι το εγώ. Η σύγκριση με το τώρα όπου επικρατεί ο ατομικισμός, η δηθενιά , η υποκρισία και η διπροσωπία στις ανθρώπινες σχέσεις και ο άκρατος εγωισμός, προκαλεί θλίψη και αποτροπιασμό. Όλες αυτές τις αναμνήσεις που έζησα σαν παιδί τις κρατάω μέσα μου σας ανεκτίμητο θησαυρό γιατί είναι συνυφασμένες με τα καλύτερα μου χρόνια. Είναι πραγνατικά λυπηρό που υπάρχουν άνθρωποι χωρίς αναμνήσεις που δεν φταίνε οι ίδιοι σε αυτό αλλά ο ισοπεδωτικός τρόπος ζωής.
Άλλοι επέλεξαν την ξενιτιά, την μετακόμιση για οικογενειακούς λόγους και σε συνδυασμό με το καθημερινό άγχος της επιβίωσης της δουλειάς, των οικογενειακών υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα οι παιδικές αναμνήσεις τα πρώτα σκιρτήματα και συναισθήματα που διαμορφώθηκαν στην πρώτη γειτονιά του καθενός να πανε περίπατο. Επικρατεί η μίρλα, το άγχος η ψυχική κόπωση σε όλα τα επίπεδα.Εκεί σε νικάει ολοκληρωτικά το σύστημα. 'Οταν σου σκοτώνει ακόμα και τις αναμνήσεις! Κρατήστε τις αναμνήσεις σας παιδιά είτε αυτό λέγεται παλιά γειτονιά είτε παιδική ηλικία είτε διακοπές είτε σχολική ζωή είτε οτιδήποτε άλλο. Είναι το πιο αληθινό που μας έχει μείνει. Είναι δικό μας.

Μου αρέσει!



Σχόλιο

Πολύ ωραίο κείμενο SEBASTIAN ! Κι εγώ μεγάλωσα στην ίδια γειτονιά όπως και η μάνα μου ,στα Κάτω Πατήσια..Σαν παιδιά παίζαμε έξω σε πλατείες ,νοικιάζαμε ποδήλατα , με το καλοκαιρινό σινεμαδάκι μας στο πρόγραμμα κι όλα τα σχετικά..Υπήρχαν πολλές πολυκατοικίες κι αυτοκίνητα αλλα κι αρκετές μονοκατοικίες που δεν έμειναν και για πολύ στη θέση τους.. Τις περισσότερες όμως αναμνήσεις απο τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια τις έχω απο το χρόνο που περνούσα στο εξοχικό μας σε κάποιο παραλιακό χωριό της Κορίνθου . Εκεί πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ,τα σαββατοκύριακα ,τα τριήμερα , τις αργίες , εκεί έκανα φιλίες που κρατάνε ακόμα . Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες στη παραλία ,το παιχνίδι με ένα τσούρμο παιδιά ,το πρώτο μου ποδήλατο στα 11, τον πρώτο έρωτα στα 15, τα πάρτυ ,το πάσχα με τα αρνιά στις σούβλες,. Είναι περίεργο αλλα αν και αθηναία οι μνήμες μου είναι κυρίως απο επαρχία ..Και σήμερα με κάθε ευκαιρία εκεί είμαι με την παλιοπαρέα μου και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην πέρασε μια μέρα ..Δε νοιώθω να με δένει κάτι με την Αθήνα εκτός απο τις υποχρεωσεις και τη δουλειά ..