Η ρετρό μου καψούρα

Ποια: H Φωτεινή

Ποτε: Κάπου εκεί στα 90s.

Που: Σε ένα κλαμπ στο περιστέρι που όλοι χορωπήδαγαν σαν κατσίκες και βέλαζαν σαν πρόβατα.

Τι παιχτηκε: Όλα καλά μέχρι που ανακάλυψα πως έπαιζε ζάρια με έναν άλλο.

Χωρισμος: Της πρόσφερα μια σοκολάτα και δύο φάπες για να συνέλθει (3 σβούρες έκανε και μετά κρόαζε σαν βάτραχος).

Αν την σκεπτομαι: Ποια;

Αν την αγαπω: Στον αγύριστο..

Για παντα: και ακόμα παραπέρα.
 
Πρώτος έρωτας:13 και οι δυο, αδερφή φίλου (διδυμοι), για να δείξω σοβαρότητα δεν μίλησα (μην γίνει τίποτα και με τον αδερφό της) αλλά μίλησε αυτή σε φίλη της που ήρθε και μετέφερε το μήνυμα. Κράτησε τρείς μήνες και αιτία διαλυσης ο αδερφός της που για κάποιο λόγο άρχισε να μην με χωνεύει. Όταν τσακώθηκα με αυτόν με ξέκοψε και αυτή. Δεν την σκεπτομαι καθόλου μπορώ να πώ γιατί δεν μου άρεσε ο λόγος που με άφησε.
 
πότε : νηπιαγωγείο ('89 περίπου)

ποιά: ένα κοριτσάκι, με πολύ κουφό όνομα... :Ρ

τι παιχτηκε: πήρα και της έδωσα ένα τριαντάφυλλο απο τον διπλανό κήπο . Την είδα μετά με κάτι φίλους της να διασκεδάζει πολύ βάζοντας τα πέταλα του 30φύλλου στο παπούτσι της!!!!!!! ακόμα θυμάμαι την ξενέρα που είχα φάει

Χωρισμος: ποιός χωρισμός? απλά μετά πήγα δημοτικό

Αν την σκεπτομαι: δεν θα το έλεγα, με βρήκε μέσω facebook και μου θυμίζει πολύ χαζό-μπιμπο- μπουζουκόβια , κάποια πράγματα καλύτερα να τα θυμάσαι αλλιώς (κάποια άλλα όχι , αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) :Ρ

Αν την αγαπω: Μπααααα

Για παντα: ούτε καν (αλλά θα τη θυμάμαι)
 
Ποιός: ο Αλέξης

Πότε: '95

Που: στο γυμνάσιο

Τι παίχτηκε: Με ήθελε, τον ήθελα αλλά ο έρωτάς μας έμεινε για πάντα πλατωνικός... Κανα-δυο φορές έκανε κινήσεις να με πλησιάσει, αλλά θες επειδή είμαι ντροπαλή, θες επειδή ήταν μεγάλος πλακατζής νόμιζα ότι με δούλευε κ τον απέρριψα! Στο λύκειο άλλαξα σχολείο, και η ιστορία έληξε άδοξα. Μετά από καιρό έμαθα ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία, αλλά ήταν αργά... :(

Αν τον σκέπτομαι: Καμιά φορά, όταν τρώω φλασιες... Το απωθημένο βλέπεις. :p

Αν τον αγαπώ: Σίγουρα! Σαν ένα κομμάτι των μαθητικών μου αναμνήσεων... :)
 
Πολυ γυναικειο το post αυτο μου αραισει..Μπραβο κοριτσια
 
Υπέροχα και συγκινητικά τα περισσοτερα ποστ (ειδικά αυτό του pooky (1)...)

Αφήνω αυτά με τους πλατωνικούς έρωτες δημοτικού / γυμνασιου και τις πρώτες ερωτικές σχέσεις και ας μιλήσω για την πρώτη φορά που η καρδιά μου χτύπησε τρελλά και είδα αστέρια και ήμουν στον ουρανο και σταμάτησα να τρώω για βδομάδες, εγώ τοτε ετών σχεδόν 22.

ποιος- 19χρονος νεαρός με μαυρα μακριά, σγουρά μαλλιά και σκούρα ρούχα, μαύρα μάτια, ψηλός και λεπτος.

που - σε προβολή του Ἀγκίρε, η μάστιγα του Θεού᾽ στο Γκαίτε (το αναφέρω και στο σχετικό θρεντ-η ταινία που άλλαξε την ζωη μου)

τι παίχτηκε - κοιταζόμασταν, συστήθηκε, τρελός έρωτας, μεγάλη σχέση

τώρα - 12 χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει πολύ αλλά τα μαλλιά κόπηκαν και γκρίζαραν και αυτή τη στιγμή κοιμάται πάνω με την μικρή.

Φυσικά και τα δύο σετ συγγενών μας έκαναν ανελέητο πόλεμο για χρόνια διότι΄δεν ειμασταν σε ηλικία για σοβαρή σχέση᾽ και έπρεπε πρώτα να σπουδάσουμε / εκείνος να τελειώσει το στρατό / να βρούμε δουλειά / να κτίσουμε σπίτι / και ποιος-α ειναι αυτος-η που θέλει να παρασύρει τον γιο/την κόρη μου σε τέτοια από τώρα και θα καταστραφεί το παιδί. Πλεόν βέβαια αρνούνται τα πάντα και φυσικά και μας συμπάθησαν αμέσως και πίστευαν στο λαμπρό κοινό μας μέλλον.
 
Aχχχχχχχχχχχχ παλιες καλες στιγμες..........
 
Ο Σταύρος σε ΟΛΗ μου την εφηβεία. 'Ηταν ένα κατάξανθο αλητόπαιδο ΙΔΙΟ ο Kurt Cobain! Τον έβλεπα και κοβόντουσαν τα πόδια μου και η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή! Νομίζω, κλασικά συμπτώματα ρετρό καψούρας! :p
 
η ιστορία μου είναι περίπου σαν του pooky..

Δευτέρα Γυμνασίου είμασταν και ήταν οι γονείς μας οικογενειακοί φίλοι, η κόρη τους πολύ όμορφη τότε ήταν η πρώτη μου φίλη ever!!! Είμασταν πολύ φίλοι κάναμε παρέα και στο σχολείο και σύντομα απ τη δική μου μεριά ένιωθα ένα σκίρτημα...το θέμα ήταν οτι ένιωθα οτι κι αυτή ένιωθε το ίδιο αλλά δεν ήθελα να δείξω κάτι λόγω φιλίας γονιών μη ψυχραθούμε κ.τ.λ.

Όταν πήγαμε πρώτη Λυκείου την πήρε ο θεος χωρίς λόγο πιστεύω αυτό που έπαθε ήταν εντελώς άκυρο κανείς δεν το πίστευε...

Ακόμη και τώρα την επισκέπτομαι που και που και βάζω κανένα λουλουδάκι εκεί που "κοιμάται ήσυχα"

Δε θα την ξεχάσω ποτέ...
 
@Domenica: Respect. Αυτά είναι. Λόγος για να πολεμάς και να ζεις. Μπράβο και εύγε. Τέλεια. Μου δίνει, όσο και αν σου φαίνεται παράδοξο, μια απίστευτη ελπίδα το post σου.

@cutlaroc: Φίλε ο χρόνος δεν αλλάζει τίποτε. Ειδικά αν έχεις και τη κατάρα να μη ξεχνάς τίποτε. Δεν το παλεύω πια, έχω πει τα πάντα στην τωρινή μου γυναίκα, το σέβεται, απλά όπως έλεγα και σε ένα φίλο (από εδώ) σήμερα, ασχολούμαι με παράδοξα πράγματα για το ευρύ κοινό (American muscle cars) για να μη σκέφτομαι τίποτε. Α, ναι, και τα games βοηθάνε απίστευτα και πάντα με βοηθούσαν!
 
Σε ευχαριστώ pooky(1) για τα καλά σου λόγια, να σαι καλά, ειμαι όντως πολύ τυχερή και παρά τις δυσκολίες που μας έτυχαν με τον άντρα μου ειμαστε μαζί και έχουμε και την κορη. Αναρωτιεμαι αν υπάρχουν και άλλοι που ζουν ακομα μαζί με τον πρώτο σημαντικό τους έρωτα...

Αυτό που έχω να πω σε σένα και τον cultaroc είναι πως φυσικά και δεν ειναι δυνατόν να ξεχάσεις και ξέρω πως ακούγεται απίθανα κλισέ και μάλλον το έχεις ξανακούσει δεκάδες φορές αλλά οι άνθρωποι που έχουν φύγει σιγουρα θα ήθελαν να δουν τους αγαπημενους τους να ζούν καλά και μπράβο pooky(1) που προχώρησες διότι άλλοι δεν το ξεπερνάν ποτέ. Οσο για αυτά που αρέσουν στο ευρύ κοινό άστο καλύτερα, μια χαρά είναι αυτά με τα οποία ασχολείσαι.
 
@pooky @ Domenica : Φυσικά και το χω ξεπεράσει το όλο θέμα και ο λόγος που πηγαίνω και αφήνω λουλούδια καμιά φορά είναι οτι δεν θέλω να ξεχαστεί... Απο κει και πέρα προχωράω μπροστά και δε μένω στάσιμος...

Απλά με τσαντίζει το οτι πήγε πολύ άδικα αυτό τίποτε άλλο...

Τέλως πάντων ας μη ξύνουμε πληγές άλλο...
 
Φυσικά ο χρόνος δεν σταματάει. Αλλά στον άνθρωπο αυτό οφείλω το γεγονός ότι σήμερα είμαι 1000% το αντίθετο άκρο από ότι τα περισσότερα άτομα στην ηλικία μου. Και σίγουρα όσο και αν θέλω δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Αγαπητή Domenica, με ότι καταπιάνεται κανείς και το ευχαριστιέται με τη ψυχή του, συμφωνώ 100%, όσο και αν το αντικείμενο δεν αρέσει σε εμένα. Πάντως, προσωπικά, έχω εισπράξει άπειρα hate waves για τα αντικείμενα των ασχολιών μου, ο λόγος είναι προφανέστατος και όχι μόνο ένας, βέβαια προσωπικά, δεν μου καίγεται καρφί.
 
ακριβώς pooky δεν έχεις κανένα λόγο να απολογηθείς σε κανένα για τις προσωπικές σου ασχολίες και γενικώς γι' αυτά που σε ευχαριστούν...όποιου του αρέσει!!!! Εσύ να περνάς καλά!!!

Κι αυτό επείδη όπως λένε , " Been There, Done That! "

και γω στην ίδια φάση είμαι pooky...
 
exetlaios είπε:
Παιδιά, μπορούμε να επεκταθούμε λίγο και σε ΕΦΗΒΙΚΑ ΓΛΩΣΣΟΦΙΛΑ ;
( προβλέπω να αυξάνεται τρελά, η επισκεψιμότητα του φόρουμ ) :dribble:
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
εισαι απιστευτος !!!!!!!!!!!
 
Η ζωή δεν μου έδωσε το χαστούκι που έδωσε στον pooky(1)

(μη με παρεξηγήσεις αλλά διαβάζοντας το ποστ σου αυτό που μου βγήκε, εκτός από την λύπη, ήταν κι ένα "πόσο τυχερή στάθηκε που αγαπήθηκε και αγαπιέται τόσο")

Η ζωή δεν μου έδωσε την ευλογία της domenica (όσο καλός κι αγαπημένος να είναι ο σύντροφος με τον οποίο καταλήγεις στη ζωή σου, τίποτα δεν φτάνει τη δροσιά και την ακεραιότητα του να μείνεις με τον πρώτο σου έρωτα).

Κάπου στη μέση λοιπόν ...

Ποιος; Ο Θοδωρής (Ρούλης για τις τρισαπαίσιες φίλες μου που με δούλευαν ψιλό γαζί χρόνια ολόκληρα)

Πότε; Στην Α΄ Γυμνασίου.

Γιατί; Γιατί πετάχτηκε να με υπερασπιστεί όταν η καθηγήτρια μου έκανε παρατήρηση κι εμένα με πιάσανε τα κλάματα.

Πόσο κράτησε; Όλο το γυμνάσιο κι όλο το λύκειο :sealed:

Έγινε τίποτα ή μπα; Μπα..... φάτε μάτια ψάρια ...

Πώς κατέληξε; Περάσαμε στο πανεπιστήμιο και χαθήκαμε.

Η ζωή σου έδωσε νέα ευκαιρία; Ναι! Τον ξανασυνάντησα στον χορό της σχολής μου στα 19 μου.

Και; Σκ..α :( :( :( Τα έχασα τόσο που τον είδα μπροστά μου που του πέταξα την φοβερή ατάκα "Στο Πολυτεχνείο ε; Πολιτικός μηχανικός! Ξέρεις ... Οι πολιτικοί μηχανικοί κατέστρεψαν την Αθήνα":sealed:

Πώς αντέδρασε; Ακόμα τρέχει :p

Τον ξανασυνάντησα; Στο reunion για τα 10 χρόνια αποφοίτησης. Είχε αποκτήσει μπάκα και φαλάκρα :( :(. Κι είχε "βαρύνει" γενικώς. Καλύτερα να είχα μείνει με τις αναμνήσεις μου.

Θα τον θυμάμαι; Ναι! Παρ' όλη τη φαλάκρα :p
 
Σ'αγαπώ!

Ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι με ολόχρυσα μαλλιά που έκρυβαν τα καταπράσινα ματάκια της και το πανέμορφο χαμόγελό της. Ήμασαν 7 χρόνών, στην πρώτη Δημοτικού. Η μοναδική ανάμνηση που μου έχει μείνει από τότε. Εγώ και αυτή, αυτή και εγώ. Χέρι - χέρι στο προαύλιο του σχολείου, αγκαλιές, φιλιά, με τα χαμόγελα των δασκάλων και τον γονιών μας να μας συνοδεύουν...

Και ύστερα ήρθε η καταστροφή. Η μετακόμιση σε άλλη πόλη για πάντα και μάλιστα, μέσα σε μία μέρα. Καλοκαίρι, δεν προλάβαινα να κάνω τίποτα. Δεν ήθελα να φύγω, είχα κρατήσει σφιχτά την πόρτα του σπιτιού, οι γονείς μου με τράβαγαν και εγώ, φώναζα κλαίγοντας το όνομά της.

Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν πέρασε μια μέρα που να μην την σκέφτηκα, που να μην την μίλησα - και ας μην ήταν εκεί- που να μην αναρωτήθηκα που να βρίσκεται, τι να κάνει, αν είναι καλά.

Τελείωσα το σχολείο, σπούδασα, ξανασπούδασα, πήγα φαντάρος, βρήκα δουλειά, παντρεύτηκα. Πάντα η σκεψη της με ακολουθούσε. Το στήριγμά μου και το "μαγικό" που με γύριζε στα χρόνια της αθωότητας!

Πέρασαν 30 χρόνια ακριβώς και ξαφνικά προχθές, βλέπω το όνομά της στο "Φατσοβιβλίο". Την είχα αναζητήσει πολλές φορές αλλά δεν είχε προφίλ. Έφτιαξε όμως.

Ένα μήνυμα κατέληξε σε μια "κρυφή" συνάντηση. Μια συνάντηση αγκαλιά που κλαίγαμε και οι δύο για όλες εκείνες τις στιγμές που χάσαμε ο ένας από τον άλλο. Πέρασαν 30 χρόνια για να βρω το άλλο μισό κομμάτι της ψυχής μου. Μάλλον, αυτή ήταν η επίγεια τιμωρία μου για κάτι κακό που ίσως έκανα στην προηγούμενη ζωή μου.

Δεν θα ξαναχάσουμε ούτε στιγμή πλέον ο ένας από τον άλλο. Δεν θα περάσει μια μέρα, καλή ή καλή που δεν θα ξαναμιλήσουμε. Σαν φίλοι κολλητοί όμως, σαν οικογενειάρχες, σαν οικογενειακοί φίλοι.

Ναι, είμαστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο, αλλά μην πάει το μυαλό σας κάπου αλλού. Είμαστε και πάλι τα δύο αθώα, ερωτευμένα 7χρονα! Τέτοιος είναι ο έρωτάς μας και τουλάχιστον αυτός, δεν θέλουμε να "μεγαλώσει"!!!

Κοριτσάκι σε αγαπούσα, σε αγαπώ και θα σ'αγαπώ για πάντα!
 
@playmolover:Εκπληκτικο post!Respect! :worship: Με ολα αυτα που διαβαζω στο τελος θα ανοιξω και εγω λογαριασμο στο αντιπαθητικο φατσοβιβλιο!
 
Χμμ στο δημοτικο ειχα καποια κολληματακια αλλα το πρώτο μου μεγαλο το έφαγα στην τριτη γυμνασίου.

Ηταν ενα κοριτσακι στην πρωτη γυνασιου (καινουργιο) και δεν ξερω γιατι ακριβως μου εκανε εντυπωση αλλα ηταν παραξενο φατσονι.

Επειδη ομως ημουν οπως ημουν, εμφανισιακα Hasta Napane, και χωρις καθολου social skills, κατεληξα να γινω stalker :D την παρακολουθουσα, ανταλλαζαμε ματιες, επιανα κουβεντα σε συμμαθητες της, ειχα βρει αφορμες να της μιλησω κι εγω 1-2 φορες, της ειχα βαλει κατι αντικειμενα στο θρανιο (ενα λουλουδι και κατι αλλα ακυρα) μεχρι που ειχα βρει και το τηλεφωνο της στα αρχεια του σχολειου :ccool: αλλα επειδη δεν ειχα τι να το κανω, της εκανα φαρσες :D

Η ιδια ιστορια συνεχιστηκε σε μικροτερο βαθμο στο λυκειο (εκανα βολτες καμια φορα στο κτηριο του γυμνασιου). 2 χρονια αφοτου τελειωσα το Λυκειο, και εκεινη ηταν τελειοφοιτη, βρηκα στην επετιρηδα του σχολειου ενα αφιερωμα που της εγραψε μια φιλη της (κατι που γινεται για ολους τους τελειοφοιτους) και αυτη ηταν η πρωτη και μοναδικη φορα που εμαθα κατι για το χαρακτηρα και τις συνηθειες της.

Χρονια αφοτου τελειωσα το σχολειο, την ειδα κατα τυχη σε μια καφετερια, και ηταν σχεδον ιδια. Στο φειςμπουκ την εχω ψαξει αλλα δεν την εχω βρει
 
Πάντως παιδιά αυτό που ζούμε είναι απίστευτο. Μακάρι να μπορούσατε να το ζήσετε όλοι σας. Σας το εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα