Ποιο κοριτσάκι δεν θυμάται την τριλογία της Σίσσυ; Εγώ πρέπει να ήμουν πέμπτη δημοτικού όταν την είδα για πρώτη φορά και εννοείται ότι μαγεύτηκα.
Η Ρόμι Σνάιντερ μια κούκλα (16 χρονών και αυτή όταν γυρίστηκε η ταινία, ακριβώς όσο και η πραγματική Σίσσυ), τα τοπία μαγευτικά, η ιστορία κανονικό παραμύθι, τα κοστούμια υπέροχα.
Έκτοτε την είδα κάμποσες φορές και ακόμα, όταν την προβάλλει, θα καθίσω να χαζέψω μερικές σκηνές.
Αγαπημένο μου το τρίτο μέρος, "η Σίσσυ μπροστά στη μοίρα της". Νομίζω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα ο Ούγγρος κόμης Άντρασι, ο πιστός θαυμαστής :flower: . Μου άρεσε όμως και η πιο σοβαρή νότα, η αρρώστια, τα προβλήματα, οι ζήλιες. Ακόμα και στα 11 μου οι πρώτες ταινίες παραήταν "ζαχαρωτές".
Η παραγωγή ήταν του 1955 και αυστριακή. Στην Ελλάδα πάντοτε προβάλλουν την εκδοχή με το γαλλικό ντουμπλάρισμα. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς ντουμπλάρισμα γιατί οι φωνές είναι της Ρόμι Σνάιντερ και του Καρλχάιντς Μπρομ που μιλάνε γαλλικά. Κι αυτό γιατί η εποχή ήταν αρκετά κοντινή στον πόλεμο και οι ταινίες δεν θα μπορούσαν εύκολα να έχουν επιτυχία στην υπόλοιπη Ευρώπη αν προωθούνταν με την γλώσσα των μέχρι πρότινος κατακτητών.
Η επιτυχία τους θεωρήθηκε ένας εθνικός θρίαμβος για την Αυστρία. Εφημερίδες μάλιστα έγραψαν "επιτέλους, ανακτήσαμε την εθνική μας περηφάνια". Οι Αυστριακοί, μ' αυτό το καλογυρισμένο παραμυθάκι, θέλησαν να θυμίσουν στους εαυτούς τους και στην Ευρώπη πως η συμμετοχή στους στον Άξονα δεν ήταν το μοναδικό πρόσωπο της ιστορίας τους. Και το ανάλαφρο του θέματος ήταν ό,τι έπρεπε μετά από τις στερήσεις και τη δυστυχία του πολέμου.
Και τώρα καλή μου
Αριάδνη η αγαπημένη μου αποδόμηση
. Μα να μην θέλω ν' αφήσω ρομάντζο και ρομάντζο απείραχτο;
Αν η πραγματική Σίσσυ έμεινε γνωστή για κάτι στην ιστορία, ήταν το πόσο δεν κατάφερε ποτέ να δεχτεί την αυτοκρατορική της ιδιότητα. Τον άντρα της, έναν καλό αλλά πεζό και πολύ εργατικό αυτοκράτορα που είχε μαγευτεί μαζί της στα 16 της και όντως έφτυσε την αδελφή της και τα σχέδια της μητέρας του για να την πάρει, τον συμπαθούσε αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να τον ερωτευτεί. Αυτός σηκωνόταν από τις 6 και δούλευε στο γραφείο του μέχρι τα μεσάνυχτα. Δεν του άρεσε η τέχνη και από μουσική προτιμούσε τα στρατιωτικά εμβατήρια. Εκείνη ήθελε να ταξιδεύει συνέχεια και έγραφε ποιήματα. Ήταν μια μάλλον απόμακρη μητέρα, αρκετά απορροφημένη από τον εαυτό της, με αδυναμία μόνο στην μικρότερη κόρη της (από τα 3 κορίτσια και 1 αγόρι που απέκτησε συνολικά). Περνούσε πάνω από 8 μήνες τον χρόνο ταξιδεύοντας έξω από την Αυστρία (ένα από τα αγαπημένα της μέρη ήταν και η Κέρκυρα, όπου έχτισε το περίφημο Αχίλλειο) και ήταν εξαιρετικά προσηλωμένη στην ομορφιά της, σε σημείο που, για να διατηρήσει το εφηβικό βάρος της, έτρωγε ελάχιστα και γυμναζόταν πολύ σε μια εποχή που τόσο η λέξη δίαιτα, όσο και η λέξη γυμναστική ήταν άγνωστα πράγματα.
Τα δράματα συσσωρεύτηκαν στη ζωή της. Έχασε την πρώτη της κόρη σε βρεφική ηλικία, την αδελφή της σε πυρκαγιά στο Παρίσι και, το αποκορύφωμα, ο γιος της Ροδόλφος αυτοκτόνησε με την ερωμένη του Μαρία Βετσέρα, στο κυνηγετικό περίπτερο Μάγιερλινγκ. Η ίδια δολοφονήθηκε στη Γενεύη από έναν ιταλό αναρχικό.
Ήταν όμως μια αυτοκράτειρα που χάραξε τη δική της πορεία. Ενδιαφέρθηκε για θέματα ταμπού για τους βασιλιάδες της εποχής, όπως την πρόνοια για τους ψυχασθενείς (θεωρούσε ότι η οικογένειά της, οι Βίτελσμπαχ, ακόμα και η ίδια, είχαν μια προδιάθεση στα ψυχικά προβλήματα), για τους πολιτικούς φυλακισμένους, είχε φίλους Εβραίους καλλιτέχνες κλπ.
Α! Και για να δούμε πόσο στην πραγματικότητα το να σε διαλέξει ο πρίγκιπας δεν σημαίνει ντε και καλά ότι θα ευτυχήσεις, η μοναδική αδελφή που έζησε πραγματικά ευτυχισμένη με τον άντρα της ήταν η "ριγμένη" Νενέ. Που παρηγορήθηκε για την αυτοκρατορική απόρριψη με το να παντρευτεί έναν πάμπλουτο Γερμανό μεγαλοαριστοκράτη (τον πρίγκιπα Φον Τουρν ουντ Τάξις) και έζησε καλά κι εμείς καλύτερα
.
Στην ταινία "Σίσσυ" τωρα, η ίδια η Σνάιντερ, παρόλο που αυτός ο νεανικός ρόλος της έδωσε το διαβατήριο για μία ευρωπαϊκή (με έδρα την Γαλλία) καριέρα, τον είχε αποκηρύξει. Επέμενε μάλιστα να υποδυθεί και πάλι την αυτοκράτειρα Σίσσυ στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι "Λουδοβίκος ή η μπαλλάντα των καταραμένων" που μιλάει για τον ξάδελφό της, βασιλιά Λουδοβίκο της Βαυαρίας και μεγάλη της αδυναμία ο οποίος, αφού υποστήριξε τον Βάγκνερ και κόντεψε να χρεωκοπήσει τη χώρα του χτίζοντας υπέρλαμπρα, ρομαντικά παλάτια στο Μόναχο και στις διάφορες εξοχές της Βαυαρίας (για να λέμε του στραβού το δίκιο, από αυτά έχουν θησαυρίσει οι σημερινοί Βαυαροί από τους τουρίστες που δέχονται
), τρελλάθηκε, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τον θρόνο και αυτοκτόνησε αφού πρώτα σκότωσε τον γιατρό που τον πρόσεχε. Η Σνάιντερ είπε ότι, με τη συμμετοχή της σ' αυτή την ταινία (μια κουκλάρα παρεμπιπτόντως και υπέροχη ερμηνεία), ήθελε να δείξει ποια ήταν πραγματικά η Σίσσυ.
Όσο για τον Φραντς, τον ερωτευμένο σύζυγο της ταινίας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90΄ είχα πάει στη Γερμανία, να επισκεφθώ την αδελφή μου που σπούδαζε εκεί. Εγώ από γερμανικά γρι. Μια μέρα η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, οπότε πετυχαίνω έναν κύριο με μούσια που έδινε συνέντευξη και που κάτι μου θύμιζε φυσιογνωμικά.
-Ποιος είναι αυτός;
-Ο Καρλχάιντς Μρομ.
-Τον ξέρω από κάπου;
-Αυτός έπαιζε τον αυτοκράτορα στη "Σίσσυ".
-Έλααααα (καρφώνομαι στην οθόνη)!!!! Και τι λέει; Τι λέει;
-Για μια ταινία του Βασμπίντερ που πρωταγωνιστεί.
-Για τη Σίσσυ, τι λέει, τι λέει;
-Ότι έχει βαρεθεί να τον ρωτάνε τόσες δεκαετίες γι' αυτό το χαζόπραγμα ... :sealed: :sealed: :sealed: :sealed: :sealed: :sealed: