Θα σ' αγαπώ ως την τελευταία στιγμή / Ως την τελευταία στιγμή (1972)

[tonytony]

Πρέπει να είναι από τα πρώτα δημοσιεύματα της κάτιας. Περιοδικό και έτος παρακαλώ;

Περιοδικό Ρομάντσο , έτος υπολόγισε , το 1972 δεν είναι η ταινία; Πάνο , με όλη την καλή διάθεση , μη μου ζητάς να γίνω ερευνητής και τεκμηριωτής. Έχεις δίκιο από την πλευρά σου το ξέρω , εγώ απλά προσθέτω πράγματα για εμπλουτισμό του φόρουμ καθαρά. Σκανάρω διάφορα από πληθώρα διαφορετικών περιοδικών. Ήδη αυτό έχει έναν κόπο. Θα έπρεπε να σημειώνω σε χαρτί και περιοδικά και ημερομηνίες;;; Θα τρελαινόμουνα μεγάλο μπέρδεμα! Οπότε σου ζητώ συγνώμη προσωπικά αν δε μπορώ να σε καλύψω σε τέτοιου είδους πληροφορίες , πραγματικά μου είναι δύσκολο...

 

[atanasio]

Αν αυτή η πολύ αξιοπρεπής ταινία είχε γυριστεί από τη Φίνος Φιλμ και, γενικότερα, αν ο Φίνος είχε αναλάβει να προωθήσει την καριέρα της Κάτιας Δανδουλάκη, η θέση της συγκεκριμένης πρωταγωνίστριας στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου θα ήταν αρκετά διαφορετική.

 

[mhmerotategiatipino]

Δε θα επιμείνω άλλο, μια πηγή είχα κι εγώ το ρετρομάνιαξ, οκ, επομένως θα μπαίνω μόνο για να χαζεύω από δω και πέρα. Σε ευχαριστώ.

 

[tonytony]

 

[ybulbu]

Πολύ περισσότερες οι ομοιότητες με το "Χωρίς ταυτότητα". Ο σωσίας είναι βαλτός από πρόσωπο οικείο, προκειμένου να παρηγορήσει με την επανεμφάνισή του κάποιο μέλος της οικογένειας. Το μέλος αυτό έχει επίγνωση του παιχνιδιού εξ αρχής και κάνει την πάπια, αλλά ο σωσίας κερδίζει τις εντυπώσεις, δένεται με την οικογένεια, ερωτεύεται την κόρη και την παντρεύεται (αν δεν την προλάβει ο αθάνατος). Η κληρονόμος εξαδέλφη ή ο άντρας της προσπαθούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα εκβιάζοντας το σωσία πως θα αποκαλύψουν την απάτη, προκειμένου να μη χάσουν το παραδάκι, αλλά στο τέλος αποκαλύπτεται ο ρόλος τους. Α! Και κάτι βασικό: Φέρουν και οι δύο οικογένειες το επώνυμο "Μαυρολέων". Δε μπορεί να είναι συμπτώσεις όλα αυτά, πρόκειται προφανώς για διασκευή της ίδιας υπόθεσης από το δημιουργό της.

ΥΓ1: Ωραία ταινία μέχρι την εμφάνιση των ληστών. Από κει και πέρα μπαίνει στη σφαίρα του σουρρεαλισμού και κοιτάς αποσβολωμένος τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος για να πουλήσει μια ταινία. Και πάλι όμως κρατάει ένα πρεστίζ σε σχέση με τις άλλες της εποχής.

ΥΓ2: Βλέπω το γιατρό και λέω: "Βρε λες; Μπα! Γιατί να κάνει τέτοια καρικατούρα μετά από τόσα χρόνια καταξίωσης; Άλλος θα είναι". Να που ήτανε...

 

[elsint17]

στους τιτλους της ταινιας καθως και στην αφισα το ονομα του δημητρη παπαμιχαηλ απουσιαζει