Ιστορίες Τραγουδιών

[Θεία Λένα]

Ήθελα πολύ καιρό να ανοίξω αυτό το θρεντ. Εδώ μπορούμε να γράφουμε ιστορίες και παρασκήνιο για αγαπημένα μας τραγούδια. Κάτι σαν το «Ξέρατε ότι...» της @bambinella 100, αποκλειστικά για μουσική. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον και να προσθέσετε γνωστές ή άγνωστες ιστορίες αγαπημένων τραγουδιών.
Ξεκινώ με ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι, τη «Στέλλα». Δε θα αποτελέσει έκπληξη φαντάζομαι για τα μέλη του Φόρουμ, πως με μαεστρία, τέχνη και μεράκι, θα κοτσάρω και σε αυτό το θέμα τον αγαπημένο μου Νίκο Καζή! Εσείς το ξέρατε ότι η διακεκριμένη στιχουργός Σώτια Τσώτου έκανε τα πρώτα της βήματα στη δισκογραφία με τη βοήθεια του Καζή; Διαβάστε πως η «Στέλλα» έγινε τραγούδι, ανοίγοντας το δρόμο στην Τσώτου για την μετέπειτα λαμπρή πορεία της.
Διηγείται ο συνθέτης του τραγουδιού, Γιώργος Κριμιζάκης:


«Ο Νίκος Καζής, καταξιωμένος ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, είχε την μπουάτ «Ταβάνια» στην Πλάκα. Μια μέρα μου λέει:
«Εχω φίλη μου μια δημοσιογράφο, η οποία – κατά τη γνώμη μου – γράφει καλούς στίχους και μου ζήτησε να της γνωρίσω νέους συνθέτες, για να μπορεί να κάνει και αυτή μια αρχή. Μάλιστα μου είπε, ότι μέσω κάποιου γνωστού της έστειλε μερικούς στίχους της στον Κώστα Χατζή, ο οποίος της είπε ότι θα τους μελοποιήσει».

Αφού συμφωνώ, την επόμενη μέρα ήρθε ο Κώστας Βενετσάνος και χαρούμενος μου σύστησε την κοπελίτσα που είχε το όνομα, Σώτια Τσώτου! Εκείνη μάλιστα μου είχε φέρει κι ένα χαρτάκι με στίχους της, το οποίο έβαλα στη τσέπη του σακακιού μου και της είπα ότι θα το κοίταζα όταν επέστρεφα στο σπίτι μου μετά το μαγαζί.

«Τι ώρα μπορώ να σου τηλεφωνήσω αν θέλω κάτι;» τη ρώτησα.
«Μπορείς από τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, μέχρι και τις 6.30 το πρωί, γιατί τέτοιες ώρες γράφω!».

Το βράδυ που τέλειωσε το πρόγραμμα και μπήκα στο αυτοκίνητο για να φύγω – έμενα στην πλατεία Βικτωρίας τότε- καθώς οδηγούσα έβγαλα από το σακάκι μου το χαρτί με τους στίχους της. Τους διάβασα μια, τους διάβασα δυο: «Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα, παίξε τις κούκλες σου και γέλα…».
Μέχρι να πάω στο σπίτι -ήταν τόσο κοντά άλλωστε από την Πλάκα- το τραγούδι είχε ολοκληρωθεί μέσα στο αυτοκίνητο! Το πρώτο που έκανα μόλις μπήκα μέσα, ήταν να καθίσω στο πιάνο και να παίξω τη μελωδία που στο μεταξύ είχα σκεφτεί και ύστερα πήγα κατευθείαν στο τηλέφωνο και την κάλεσα.

Της έπαιξα στο πιάνο από το τηλέφωνο τη «Στέλλα» και αφού το άκουσε, μου είπε: «Τι τραγούδι Θεέ μου είναι αυτό; Γιώργο σ’ ευχαριστώ! Από σήμερα, θα είμαστε το νέο καλλιτεχνικό ζευγάρι, που δεν θα χωρίσει ποτέ!»
Και έτσι έγινε: Το 90% των τραγουδιών μου, τα έγραψα σε στίχους της!».

πηγή:Εφημερίδα Πελοπόννησος

Η υπέροχη «Στέλλα» από τον Κώστα Βενετσάνο

 

[g1973tony]

Εκπληκτικό τραγούδι παραθέτω άλλες εκτελέσεις
Στέλλα | Μέμα Σταθοπούλου | Κάθε ναυάγιο και μια κόλαση (1971)

ΣΤΕΛΛΑ...Μιχάλης Βιολάρης

Στέλλα_Γιώργος Μαρίνος

 

[g1973tony]

Παραθέτω σχετικό άρθρο του Κώστα Μπαλαχούτη

Η ιστορία ενός σπουδαίου τραγουδιού

Mια από τις πιο όμορφες λαϊκές μπαλάντες-μπολέρο όλων των εποχών. Και μαζί, το πιο αιχμηρό όπλο της φαρέτρας του ερμηνευτή Μπάμπη Τσετίνη, ο οποίος δεν είναι πια κοντά μας. Δημιουργία δύο μεγάλων δασκάλων που αποτέλεσαν ένα από τα ιστορικά δίδυμα του ελληνικού τραγουδιού. Οι στίχοι είναι του...

www.ogdoo.gr

Η ιστορία ενός σπουδαίου τραγουδιού
Mια από τις πιο όμορφες λαϊκές μπαλάντες-μπολέρο όλων των εποχών.
Και μαζί, το πιο αιχμηρό όπλο της φαρέτρας του ερμηνευτή Μπάμπη Τσετίνη, ο οποίος δεν είναι πια κοντά μας.
Δημιουργία δύο μεγάλων δασκάλων που αποτέλεσαν ένα από τα ιστορικά δίδυμα του ελληνικού τραγουδιού.
Οι στίχοι είναι του Κώστα Βιρβου και η μουσική του Θόδωρου Δερβενιώτη.

Οι συμπράξεις του Βίρβου με τους συνθέτες Βασίλη Τσιτσάνη, Απόστολο Καλδάρα, Μπάμπη Μπακάλη και φυσικά με τον Δερβενιώτη θα μπορούσαν να αποτελέσουν κεφάλαια ολόκληρα και αυτόνομες ειδικές εκδόσεις.

Ειδικά με τον τελευταίο η συμμαχία τους ήταν υπεραποδοτική. Ο Δερβενιώτης στην πενηνάντοχρονη διαδρομή του στο τραγούδι συνεργάστηκε με κορυφαίους στιχουργούς, το μεγαλύτερο όμως μέρος του έργου του στηρίζεται στο λόγο του Βίρβου.

Η φιλική σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους είχε, χωρίς αμφιβολία, αντίκτυπο και στις δημιουργικές τους καταθέσεις. Ο ίδιος ο Δερβενιώτης μου έλεγε:

«Με το Βίρβο επικοινωνούμε με κλειστά τα μάτια. Πολλές απ' τις μεγάλες επιτυχίες μας, τις γράψαμε απ' το τηλέφωνο. Δηλαδή μου διάβαζε τον στίχο, τον έγραφα στο χαρτί και μετά έβαζα τη μελωδία. Μια μέρα, το 1967, έπρεπε να παραδώσουμε ένα τραγούδι στην εταιρία για τον Μπάμπη Τσετίνη. Τον παίρνω τηλέφωνο, του λέω: «Κώστα περιμένω το στίχο, αύριο ο Τσετίνης έχει φωνοληψία, τι γίνεται;» Μου απαντά ο Βίρβος: «Δεν ξέρω». «Μα αύριο», του λέω «έχουμε κλείσει στούντιο, θα καταφέρεις να μου δώσεις σήμερα το στίχο;». «Ίσως», μου απαντά. «Τι ίσως ρε Κώστα. Ή ναι θα μου πεις ή όχι». «Ίσως», μου λέει πάλι εκείνος και κατεβάζει το ακουστικό. Με αυτό το ίσως γεννήθηκε ένα μεγάλο τραγούδι. Σε δέκα λεπτά με κάλεσε εκείνος και μου έδωσε αυτόν τον υπέροχο στίχο...».

ΙΣΩΣ - ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΤΙΝΗΣ - ΛΙΤΣΑ ΔΙΑΜΑΝΤΗ
Δίσκος 45 στροφών της Odeon , DSOG 3386, 1967

Άλλες επανεκτελέσεις

Δήμητρα Γαλάνη - Ίσως - Official Audio Release

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ - Ίσως

πηγή

stixoi.info: Ίσως

Κώστας Βίρβος - Θόδωρος Δερβενιώτης - 1.Μπάμπης Τσετίνης2.Δήμητρα Γαλάνη3.Ελένη Βιτάλη

stixoi.info

 

[Always Somewhere]

Είχα διαβάσει παλιότερα την ιστορία πίσω απο ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι.... τη "Φραγκοσυριανή" του μεγάλου ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη!

Όσοι έχετε ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι σίγουρα θα έχετε συμπεράνει ότι ο θρυλικός μαέστρος του ρεμπέτικου τραγουδιού, Μάρκος Βαμβακάρης, μιλάει αποκλειστικά για κάποιον μεγάλο έρωτα, μια γυναίκα που είχε σχέση μαζί της και χάραξε ένα κομμάτι της ζωής του.

Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα διαφέρουν καθώς ο θρυλικός μαέστρος του έρωτα δεν μιλά για κάποια γυναίκα που είχε σχέση αλλα για κάποια γυναίκα που ερωτεύτηκε απο μια και μόνο... ματιά!!!!

Ο ίδιος είχε αποκαλύψει την ιστορία πίσω απο το συγκεκριμένο τραγούδι λέγοντας :

«Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ' ότου έφυγα από το νησί.
Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ' ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες.

»Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα.
Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν... Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:

Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
Λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά...

Ούτε και ξέρω πώς την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή».

Αυτά λοιπόν είχε αποκαλύψει ο μεγάλος ρεμπέτης για τη"Φραγκοσυριανή".

0: Φραγκοσυριανή

Φραγκοσυριανή

Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά
λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά
Θα 'ρθω να σε ανταμώσω
κάτω στην ακρογιαλιά
Θα ήθελα να σε χορτάσω
όλο χάδια και φιλιά
Θα ήθελα να σε χορτάσω
όλο χάδια και φιλιά
Θα σε πάρω να γυρίσω
Φοίνικα, Παρακοπή
Γαλησσά και Nτελαγκράτσια
και ας μου 'ρθει συγκοπή
Γαλησσά και Nτελαγκράτσια
και ας μου 'ρθει συγκοπή
Στο Πατέλι, στο Nυχώρι
φίνα στην Αληθινή
και στο Πισκοπιό ρομάντζα
γλυκιά μου Φραγκοσυριανή
και στο Πισκοπιό ρομάντζα
γλυκιά μου Φραγκοσυριανή

Πηγή

 

[Bambinella]

Παλι καλα δηλαδη που δεν τρακαρε ο Κριμιζακης αφου μελοποιησε τους στιχους την ωρα που οδηγουσε.
Κι εμενα μου αρεσει πολυ η Στελλα, τραγουδι σημα κατατεθεν του Βενετσανου.

 

[Θεία Λένα]

«Αχ βρε παλιομισοφόρια, τι τραβάν για σας τ αγόρια...»

Αξεπέραστος Βασίλης Αυλωνίτης, στη Λατέρνα. Στην πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα Τα Αθηναϊκά δημοσιεύθηκε η παρακάτω ιστορία για το εν λόγω γνωστό κι αγαπημένο ασμάτιο:

«Δεν γνωρίζουμε από τον ίδιο τον Σακελλάριο πως εμπνεύσθηκε τους στίχους. Αλλά στα θεατρικά «παρασκήνια» συζητούσαν πως η ηρωίδα του τραγουδιού δεν ήταν άλλη από τη Μικρασιάτισσα σουμπρέτα του μουσικού θεάτρου Φωφώ Λουκά (1908-1989).
Επίσης, πως επρόκειτο για πραγματικό επεισόδιο, μια φονική συμπλοκή που είχε συμβεί πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1932.

Ήταν Σεπτέμβριος όταν ο ταμίας του Χρηματιστηρίου Αθηνών και γνωστός γλεντζές Γεώργιος Πολυχρονιάδης πήρε δύο «μπαλαρίνες», όπως τις αποκαλούσε ο Τύπος, και ανθρώπους του Θεάτρου του Λαού για να διασκεδάσουν.


Ήταν η Φωφώ Λουκά και η Νίνα Παπαζαφειροπούλου (1911-1992). Μαζί τους ο ηθοποιός Αριστείδης Χρυσοχόος (1902-1993) και ο επίσης ηθοποιός Γιάννης Σπαρίδης(1898-1973). Κατευθύνθηκαν, λοιπόν, πρώτα προς το περίφημο «Ζυθεστιατόριον Μουρούζη» που βρισκόταν στο τέρμα Ιπποκράτους. Στις τέσσερις το πρωί πια αποφάσισαν να συνεχίσουν τη διασκέδασή τους σε κέντρο που βρισκόταν έξω από τον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Φιλαδέλφειας. Σε κατάσταση ευθυμίας βγήκαν στον υπαίθριο χώρο όπου υπήρχε πίστα.

Εν τω μεταξύ κατέφθασε και ένα αυτοκίνητο με πέντε Πειραιώτες… βλάμηδες που επιδόθηκαν σε άγρια οινοποσία. Το γλέντι δεν άργησε να φουντώσει και ένας εξ αυτών, ο Σωτήρης Περιβόλας, σε κατάσταση μέθης κατευθύνθηκε στην παρέα των καλλιτεχνών ζητώντας να χορέψει με τη Φωφώ Λουκά. Η τελευταία ζήτησε την άδεια του Πολυχρονιάδη, ο οποίος όμως αρνήθηκε και σε έντονο ύφος είπε του Σ. Περιβόλα να απομακρυνθεί.

Ταυτοχρόνως, καταλαβαίνοντας πως τα πράγματα… αγρίευαν, ζήτησε τον λογαριασμό. Αλλά οι Πειραιώτες απαιτούσαν να μείνουν εκεί οι γυναίκες! Ο Πολυχρονιάδης άρπαξε ένα μπουκάλι και το έσκασε στο κεφάλι του ενός, οπότε η «μάχη» άναψε. Βγήκαν τα σιδερικά, δηλαδή όπλα και έπεσαν περίπου 20 πυροβολισμοί. Πρώτος εισέπραξε μια σφαίρα στο πόδι ο Πολυχρονιάδης.

Ύστερα τον πλησίασε ο Σ. Περιβόλας και τον αποτελείωσε, σχεδόν εξ επαφής!

Οι δράστες έφυγαν με το αυτοκίνητό τους και η παρέα των καλλιτεχνών αποσύρθηκε εντός του καταστήματος για να φροντίσει τον τραυματία. Αλλά ο Πολυχρονιάδης είχε εκπνεύσει. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων στην παρέα του Σ. Περιβόλα συμμετείχε ο αδελφός του, ένας υπαστυνόμος της Κοκκινιάς, ένας δικαστικός υπάλληλος κ.ά.

Η υπόθεση πήρε διαστάσεις. Ο Σ. Περιβόλας θεωρήθηκε υπεύθυνος για τον φόνο, ο υπαστυνόμος αθωώθηκε, ενώ στην κοινή γνώμη διαμορφώθηκε η άποψη πως για όλα έφταιγε η Μικρασιάτισσα Φωφώ. Οι εφημερίδες έγραφαν πως πολλές φορές η νεαρά καλλιτέχνης γινόταν υπαίτιος θλιβερών επεισοδίων σε διάφορα κέντρα «εξωθούσα κατά παράδοξον τρόπον τους εναλασσομένους συνοδούς τους εις συμπλοκάς». Για χάρη της ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης είχε γράψει την οπερέτα «Η Φωφώ έγινε τίμια»! Προσέφερε σπουδαίες υπηρεσίες στον πόλεμο και τα χρόνια της Κατοχής και τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Φοίνικα και τα παράσημα Ευποιίας και Εξαιρέτων Πράξεων.»

Εδώ τα μισοφόρια από τον Αγάθωνα Ιακωβίδη

 

[Bambinella]

Τα Παλιομισοφορια ειναι υποδειγμα στιχουργικης δεινοτητας και περαν αυτου, ενα τραγουδι που στο ακουσμα του το μυαλο πλημμυριζει εικονες. Αν υπηρχε σχολη για στιχουργους, θα επρεπε να εινα ενα απο τα πρωτα που θα διδασκαν οι καθηγητες.
Τωρα σχετικα με το αλλο θεμα με τους πυροβολισμους, τι να πω Θεε μου; Πολυ μη μου απτου ηταν τοτε οι μαγκες και τραβουσαν σιδερικο για το τιποτα λες και σκοτωναν μυγες,

 

[Θεία Λένα]

Πολυ μη μου απτου ηταν τοτε οι μαγκες και τραβουσαν σιδερικο για το τιποτα λες και σκοτωναν μυγες,

Απίστευτα πράγματα όντως... Το τραγούδι είναι έκτακτο πάντως. Ποιος θα σκεφτόταν να ριμάρει το απεριτίφ της με το τσίφτης εκτός από τον Αλεκάρα;

 

[Bambinella]

Ενα αλλο τραγουδι που θαυμαζω στιχουργικα ειναι Η σατραπισσα, του Κωστα Μανεση και του Βασιλη Τσιτσανη.
Δεν μου αρεσει κατα τα αλλα το τραγουδι, δεν ακουω το ειδος αυτο, αλλα απο στιχους σκιζει.

 

[Θεία Λένα]

Άσχετο-σχετικό με το θέμα και τη συζήτηση. Ένα βίντεο του Α.Σ. για τον συνεργάτη του Ευαγγελίδη. Πέρα από όλα τα σημαντικά που λέει, βλέπουμε ολοκάθαρα έναν άνθρωπο που ήξερε τα πάντα για το ρυθμό και τη μουσική. Απολαύστε τον:

 

[Bambinella]

Απίστευτα πράγματα όντως... Το τραγούδι είναι έκτακτο πάντως. Ποιος θα σκεφτόταν να ριμάρει το απεριτίφ της με το τσίφτης εκτός από τον Αλεκάρα;

Γιατι, αυτο; Παλι απο τον Αλεκο:

Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα
και την κοινωνία τώρα
τηνε παίζω ένα παρά
βίβα, τα φαρμάκια που ‘ταν στίβα
ποτηράκι ποτηράκι
λες και κάνανε φτερά
βάνε, όσα έρθουν κι όσα πάνε
που θα βρούμε τέτοιο βράδυ
στη ζωή μας τη ρηχή
δώσε, το τραπέζι ξαναστρώσε
φέρε καθαρά ποτήρια
κι άντε φτου κι απ’ την αρχή
Ρώτα, το κορίτσι πρώτα πρώτα
τι γουστάρει να του παίξεις
μπουζουξή μου σεβνταλή
βάρα, την κρυφή σου την λαχτάρα
που ίσως να ‘ναι η αγάπη
το πιοτό ή το φιλί
ώπα, η καρδιά μου η σορόπα
σάμπως και θα σπάσει απόψε
και στα δέκα θα κοπεί
φτου σου, οι πενιές του μπουζουκιού σου
μου επήρανε τα ρέστα
και μ’ αφήσανε ταπί
Άλα, έχω στρώσει μια κεφάλα
και τα βλέπω όλα σαν μπέης
και τα νιώθω σαν Πασάς
άιντε, στα ποτήρια ξανά βάλτε
κι άιντε βίβα μου κι εμένα
κι άιντε βίβα σας κι εσάς
σβήνω, πω πω Θεέ μου τι θα γίνω
αγκαλιά μου το κορίτσι
και τριγύρω τα βιολιά
σπάσ’ τα, κι όλα ας γίνουνε ανάστα
και μπαρντόν αν μπουμπουνίσει
και καμία τουφεκιά.

 

[elephadas]

Εγώ έχω ένα πρόβλημα με τον τελευταίο στίχο. Ακριβώς επειδή ήταν τόσο καταπληκτικός στιχοπλόκος ο Σακελλάριος, γιατί έγραψε "τουφεκιά" στο τέλος, ενώ το "πιστολιά" πήγαινε στο μέτρο, ήταν καλύτερη ρίμα για το "βιολιά", και νοηματικά ήταν καλύτερο αφού σε ένα κέντρο διασκέδασης ήταν λογικότερο να έχει κανείς πιστόλι παρά τουφέκι. Δεν ήταν κρητικό γλέντι με μπαλωθιές. Το "πιστολιά" είναι τόσο προφανής επιλογή που ο Σακελλάριος πρέπει να την απέφυγε επίτηδες, αλλά γιατί? Ξέρω ότι κάποιες λέξεις που τώρα είναι αθώες τότε ήταν πολύ της αργκό, π.χ. το "Έτσι μου γουστάρει έτσι αγαπώ" το είχαν αλλάξει σε "έτσι μου αρέσει έτσι αγαπώ" γι' αυτό το λόγο. Αλλά τουφεκιά / πιστολιά?

(Παρόμοια απορία έχω με τον κυρ-Αντώνη όπου η Μούσχουρη και άλλοι λένε "μαζί σου τ' άστρα πηδάμε, τις φωτιές για σένα μετράμε" ενώ λογικά θα περίμενε κανείς το ανάποδο, και το έχω ακούσει σε άλλες εκτεέσεις να πηδάνε φωτιές και να μετράνε τ' άστρα. Αλλά κι εκεί ίσως είναι επίτηδες αντίστροφα).

Όσο για την ιστορία με τον καυγά, ίσως εμπνεύστηκε από αυτήν ο Σ. αλλά η ιστορία του τραγουδιού είναι τελείως μα τελείως διαφορετική.

 

[Θεία Λένα]

Ένα βαρύ λαικό και βαθιά συγκινητικό τραγούδι, «Το Κουτούκι του Γιαβρή». Ο στιχουργός Λευτέρης Χαψιάδης έγραψε το κομμάτι για κάποιον φίλο του που πέθανε νέος. Μετά από περιπλανήσεις και αρνήσεις, βρέθηκε τελικά να μελοποιηθεί από το Νίκο Καρανικόλα. Αν και "αντρικό", απογειώθηκε από την ερμηνεία της Κατερίνας Στανίση. Ο στιχουργός αφηγήθηκε την ιστορία του τραγουδιού, και τη συγκινητική συνάντηση του με το γιό του μακαρίτη φίλου του πολλά χρόνια αργότερα.

Η Κατερίνα Στανίση στο Κουτούκι του Γιαβρή:

 

[Θεία Λένα]

Παναγιά μου Παναγιά μου-Μαρίζα Κωχ
Στίχοι: Μιχάλης Φωτιάδης
Μουσική: Μαρίζα Κωχ

Η ελληνική συμμετοχή στη Γιουροβίζιον του '76. Ένα τραγούδι θρήνος που γράφτηκε σε ένα βράδυ, μια τούρκικη διαμαρτυρία, ένας ελεύθερος σκοπευτής, και οι θαρραλέοι Μαρίζα Κωχ-Μάικ Ροζάκης που ανέβηκαν τελικά στη σκηνή κι εκπροσώπησαν τη χώρα.
Μια συγκλονιστική ιστορία όπως τη διηγήθηκε η Κωχ στο Μονόγραμμα της ΕΡΤ.

«Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1976 με παίρνει τηλέφωνο ο Μάνος Χατζιδάκις. Μου φάνηκε παράξενο γιατί δεν ήμουν στην ομάδα των τραγουδιστών του και μου λέει με τη γνωστή του προφορά "Μαγίζα, το πγωί 10 η ώγα, θα μου φέρεις ένα τραγούδι διαμαρτυρίας για την Κύπρο, γιατί μ'αυτό θα λάβουμε μέρος στη Γιουροβίζιον".
Ήταν τόση η χαρά μου που δεν του είπα αν μέσα σε ένα βράδυ μπορέσω ή δε μπορέσω να γράψω το τραγούδι αυτό. Αμέσως μου ήρθε η ιδέα, αφού ήταν τραγούδι θρήνος, να βασιστώ στο «Παναγιά μου Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου», στο ηπειρώτικο μοιρολόι.
Η συνεργασία με τον Μιχάλη Φωτιάδη απ τη Θεσσαλονίκη, αρχίσαμε από τηλεφώνου να φτιάχνουμε το στίχο...
Την άλλη μέρα το πρωί, 10 η ώρα, του πάω ένα ηχογράφημα πρόχειρα γραμμένο στο σπίτι, το δέχεται με ενθουσιασμό και το στέλνει.
Ήταν η συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον το '76.
Ο Κώστας Φέρρης έκανε ένα φιλμ στο Μυστρά κι ήταν ο προπομπός. Όταν το είδαν αυτό στην Ευρώπη οι μετανάστες, οι εργάτες Τούρκοι που βρισκόντουσαν εκεί, προγραμματίζουν μια διαδήλωση έξω από το μέγαρο εκείνο που γινόταν το Φεστιβάλ, τέτοιας έκτασης, συγκεντρώθηκαν -έγραψαν τότε- 60.000 Τούρκοι, διαμαρτυρόμενοι για τα λόγια του τραγουδιού, που ήταν... η πραγματικότητα ήταν, αλλά ήταν αυτό που δεν ήθελαν εκείνοι να φανεί.
Η ασφάλεια του θεάτρου του μεγάρου, μας ενημέρωσε οτι δε μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια της ελληνικής συμμετοχής, γιατί η διαδήλωση που γινόταν απ'έξω αλλά κι ένας ελεύθερος σκοπευτής που βρέθηκε μέσα στο μέγαρο, δεν τους έδινε τη βεβαιότητα οτι δε θα συμβεί κάτι εις βάρος μας. Υπέγραψα οτι με δική μου ευθύνη βγαίνω στη σκηνή, κι έτσι μπόρεσε και μεταδόθηκε το τραγούδι.»

Η εκτέλεση όπως παίχτηκε στις τηλεοράσεις. Η σπουδαία Μαρίζα Κωχ σε μια μεγαλειώδη στιγμή της.

 

[Bambinella]

Δεν ξερω αν ηταν η καλυτερη ελληνικη συμμετοχη μεχρι στιγμης (η μουσικη του τραγουδιου δεν με ξετρελαινει κιολας) αλλα η φωνη και η ερμηνεια της Μαριζας ειναι συγκλονιστικες.
Γιουροβιζιον εχω να παρακολουθησω καμια 15αρια χρονια γιατι πλεον ο διαγωνισμος δεν εχει απολυτως καμια σχεση με αυτο που ηξερα, οποτε δεν θελω να δω ουτε στιγμιοτυπο. Δεν με αφορα και δεν ασχολουμαι.

 

[Θεία Λένα]

Οι Θαλασσιές οι Χάντρες

Ναι, ναι, το πασίγνωστο, των πασίγνωστων Χορν, Πλέσσα, Πρετεντέρη. Διαβάζουμε στο fosonline:

«Οι δύο δημιουργοί σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα τσιφτετέλι για να συμπληρώσουν το 45άρι δισκάκι που στη μια του πλευρά ακουγόταν το "Ποιος το ξέρει" από την φωνή του Δημήτρη Χορν.
Έπεισαν τον ηθοποιό να τους πει και το τσιφτετελάκι στο στούντιο έτσι για να το ακούσουν. Ο Χορν με την πεποίθηση ότι γίνεται πλάκα είπε το τραγούδι αβίαστα και πολύ εκφραστικά.
Κι ενώ όπως λέει ο ίδιος το λαϊκότροπο αυτό άσμα προοριζόταν για την Τζένη Βάνου, όταν η συμπαθής αοιδός εμφανίστηκε στο στούντιο, δεν την άφησαν αν το τραγουδήσει. Κράτησαν την εκτέλεση του Χορν και έγινε ανέλπιστα ένα τεράστιο σουξέ.


Ο Χορν εξομολογείται: " Μου ζήτησαν να το πω για να δουν πώς ακούγεται. Ο ηχολήπτης όμως το έγραψε και τους άρεσε. Όταν ήρθε η Τζένη Βάνου να το τραγουδήσει, την έδιωξαν. Εγώ βέβαια δεν το είπα για να γίνει δίσκος. Το είπα για να το ακούσουν αυτοί. Είναι δε και αηδέστατο τραγούδι. Ξέρεις τι είναι μετά να έχω παίξει του Ριχάρδους και τους Αμλέτους και να με σταματούν για τις Χάντρες;"

Την ίδια χρονιά ακούστηκε το τραγούδι ακούστηκε στην ταινία-ντοκιμαντέρ του Κλέαρχου Κονιτσιώτη «Η Αθήνα Τη Νύχτα», μια κινηματογραφική περιπλάνηση στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας στα πρότυπα των Ιταλικών ντοκιμαντέρ του '60»

Προσωπικά δε συμφωνώ καθόλου με το Χορν πως πρόκειται για... αηδέστατο τραγούδι. Εγώ το βρίσκω χαριτωμένο και κεφατζίδικο που λεγε κι ο Χατζηχρήστος. Επίσης δεν ξέρω αν η περιγραφή των γεγονότων που κάνει ο ηθοποιός είναι ακριβής. Στην ταινία Η Αθήνα τη Νύχτα ακούμε τον ηθοποιό να λέει πως .... «το τραγούδι ήταν να το τραγουδήσει ο Βογιατζής, αλλά το τραγούδησε τελικά του Βογιατζή... ο κόπανος»!

 

[elephadas]

Το τραγούδι απευθύνεται από άντρα τραγουδιστή σε γυναίκα, δεν υπήρχε ακόμη ο Τσιβιλίκας ντυμένος χίππι για να φοράν άντρες ποικιλόχρους χάντρες και ποικιλόχροα βραχιόλια. Βέβαια συχνάκις σε μεταγενέστερες εκτελέσεις γυναίκες τραγουδίστριεσ (και δεν εννοώ μόνο η Μπέλλου) έλεγαν τραγούδια που από το νόημα έπρεπε να τα πουν άντρες σ' εκείνες τις παλιές απλές binary εποχές, αλλά δεν νομίζω σε πρώτη εκτέλεση. Οπότε περισσότερο πιστεύω το περί Βογιατζή από το περί Βάνου.

Αλλά τι περίμενε ο Χορν? Μια επιτυχημένη ταινία τη βλέπανε δεκάδες χιλιάδες θεατές, ένα επιτυχημένο τραγούδι το ακούν εκατοντάδες χιλιάδες και επανειλημμένα, τους Ριχάρδους και τους Αμλέτους όσο επιτυχημένοι κι αν ήτανε, πόσοι τους βλέπανε? Και η τηλεόραση με τα σήριαλ έκανε ακόμη μεγαλύτερη τη διαφορά.