Κάτω από έναν άλλο ήλιο - The Manchurian Candidate (1962)

[gademosauros]

Πολιτικο-δραματικό-κοινωνική ταινία του 1962, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Κόντον. Όχι ιδιαίτερα γνωστή ταινία, οι περισσότεροι, όπως εγώ, την έμαθαν από την δεύτερη ταινία του 2004, με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον.

Ο αγγλικός τίτλος ήταν κοινός και για τις δυο ταινίες. Στα ελληνικά όμως, ο τίτλος για την ταινία του 1962 ήταν το αλλόκοτο «Κάτω από έναν άλλο ήλιο». Για την ταινία του 2004 ήταν «ο άνθρωπος της Μαντζουρίας». Η υπόθεση είναι αρκετά διαφορετική στις δυο ταινίες με αποτέλεσμα η δεύτερη ουσιαστικά να είναι όχι απλώς remake αλλά re-imagining του μυθιστορήματος, που λέει κι η βίκι.

Προσωπικά μου άρεσε. Δεν μπορώ να πω ότι τρελαθηκα, αλλά μπορώ να πω ότι τα είχε όλα. Φαντάζομαι για τα δεδομένα εκείνης της εποχής η ταινία πρέπει να ήταν κάτι συγκλονιστικό.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Manchurian_Candidate_%281962_film%29

Εντύπωση μου έκανε το περίστροφο με σιγαστήρα με το οποίο ο πρωταγωνιστής δολοφονεί τον Τζόρνταν και την κόρη του, πράγμα το οποίο δεν γίνεται βέβαια. Υπήρχαν την εποχή εκείνη πιστόλια με σιγαστήρες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο σενάριο, άγνωστο γιατί επέλεξαν αυτή την άκυρη λύση, εντυπωσιασμός ίσως;

http://www.imfdb.org/wiki/Manchurian_Candidate,_The_%281962%29#Colt_Official_Police

http://en.wikipedia.org/wiki/Revolver#Use_with_suppressors

Επίσης κάτι άλλο που κάνει εντύπωση στην ταινία είναι οι έντονες αντικομμουνιστικές κορώνες από κάποιους πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα σε πολιτικό επίπεδο, που θυμίζει σαφώς την περίοδο του Μακαρθισμού, πολύ λίγα χρόνια πριν, άλλωστε η πλοκή τοποθετείται λίγο μετά τον πόλεμο της Κορέας, δηλαδή στο απόγειο του Μακαρθισμού. Χαρακτηριστικός ο παρακάτω διάλογος μεταξύ του Ρέιμοντ Σο και της μάνας του:

-I've got a job at a newspaper. Research assistant to Mr. Holborn Gaines.

-Holborn Gaines? That communist?!

-He's not a communist mother. As a matter of fact, he's a republican!

-But... the terrible things he's written about Johnny! (<---ο πατριός του και γερουσιαστής-μαριονέτα)

και επίσης μεταξύ του Σο και του γερουσιαστή Τζόρνταν, μέλλοντα πεθερού του:

-My name is Thomas Jordan. Senator Thomas Jordan.

-The communist?

-Well... one of your mother's more endearing traits, is a tendency to refer to anyone who disagrees with her about anything as a communist.

Στην ταινία του 2004 δεν υπάρχουν βέβαια τέτοιες αναχρονιστικές πλέον κορώνες, κι ο αντίπαλος είναι μια evil mega corporation που ελέγχει τους πάντες σαν μαριονέτες, πότε με το χρήμα, πότε με τη βία. Και στις δυο περιπτώσεις όμως, ο σκοπός είναι ο ίδιος, κάποιος τρίτος να αποκτήσει τον δικό του, προσωπικό πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών για να προωθήσει στη συνέχεια τα δικά του σχέδια.

 

[D@redevil]

Μάλιστα!

Στο καστ διακρίνω και την προσφιλή Angela Lansbury.... Πιστεύω ότι η έκδοση του 1962 έχει σαφέστατα πιο πολλά να μας πει κι ενδεχομένως να την ψάξω κιόλας!

 

[gademosauros]

Οι εντυπώσεις για μένα είναι μοιρασμένες. οι κύριοι ρόλοι:

1) Maj. Bennett Marco

2) Raymond Shaw

3) Mrs. Iselin

4) Eugenie Rose Chaney

Τους υποδύθηκαν αντίστοιχα οι:

1) Φρανκ Σινάτρα και Ντένζελ Ουάσιγκντον. Από τους δυο νομίζω κερδίζει ο Ντένζελ στα σημεία. Πολύ καλές ερμηνείες όμως κι οι δυο.

2) Λώρενς Χάρβεϋ και Λιεβ Σράιμπερ. Ο ρόλος έχει από τη φύση του μια παθητικότητα(φλωριά αν θέλετε του μαμάκια ενήλικα που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την επιρροή της μάνας του) που είναι λογικό να επηρεάζει και τους ηθοποιούς. Νομίζω όμως ότι αυτή η παθητικότητα βγαίνει πιο έντονα στον Χάρβεϋ. Από πλευράς ερμηνείας όμως θεωρώ δεν κερδίζει ο Σράιμπερ που απλά προσπαθεί φιλότιμα. Θεωρώ ότι ο Χάρβεϋ πείθει πολύ περισσότερο.

3) Στο ρόλο της αντιπαθητικής, αδίστακτης και ύπουλης μάνας του κονταροχτυπιούνται η Λάντσμπουρι κι η Στριπ. Η πρώτη κάνει γενικά καλή δουλειά, αλλά η Στριπ... είναι απλά η Στριπ, οπότε κερδίζει αυτοδικαίως

4) Εδώ ο ρόλος διαφέρει ανά ταινία. Στην πρώτη, η «Γιουζενί» είναι μια ξεκάρφωτη τύπισα που συναντάει τυχαία τον Μάρκο και την πατάει μαζί του, στέκεται δίπλα του και τον βοηθάει σ' όλη την υπόλοιπη ταινία. Αντίθετα στην δεύτερη δεν είναι καθόλου ξεκάρφωτη, αντίθετα είναι φυτευτή πράκτορας που την πέφτει στον Μάρκο του 2004 προκειμένου να του αποσπάσει πληροφορίες και να μάθει τα σχέδιά του κι εν ανάγκη να τα σταματήσει. Παρόλο που η Ελίζ του 2004 κάνει φιλότιμη προσπάθεια, εμένα δεν με έπεισε σαν σκληροτράχηλη αφοσιωμένη πατριώτισσα, ίσως το γλυκανάλατο στυλ του πρώτου μέρους του ρόλου της. Από την άλλη η Λέι του 1962 έχει μια ακαταμάχητη γοητεία κι αυθεντικότητα και για μένα κερδίζει κατά κράτος στον ρόλο της.

Εντέλει θεωρώ ότι η ταινία του 2004 ήταν μια ακόμα «καλή» ταινία των 2000ς με κάποια καλά στοιχεία, αλλά τίποτα συγκλονιστικό ή ας πούμε ψαρωτικό. Δεν είδαμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Η ταινία του 1962 όμως θεωρώ με τα λίγα που έχω δει από εκείνη την περίοδο ότι πρέπει να ήταν κάτι μοναδικό στην εποχή της.

 

[D@redevil]

Δηλαδή θα με βάλεις στο τριπάκι να τις δω και τις 2!

Οκ, λοιπόν! Θα τις ψάξω και θα επανέλθω!