Κακές συνήθειες στο φαγητό

[viking4a]

Χαχα! Σωστός.. (βέβαια γι'αυτο ήταν αποκλειστική υπεύθυνη η μάνα σου και δεν έφτιαξε καλό φαγητό αν ήταν σκληρές).

Εγώ έλιωνα/λιωνω σχεδόν όλες τις σούπες (ρεβίθια, φασολάδα, γιουβαρλάκια, τα μπαλάκια τα κάνω πολύ μικρότερα).

Επίσης όπως είπα κοτόπουλο με πατάτες φούρνου..

Επίσης, πρώτα κόβω πολύ μικρά κομμάτια το παστίτσιο, γεμιστα και τον μουσακά και μετά ξεκινάω να τρώω..

Το ψάρι στα κάρβουνα (τσιπούρα) πρώτα το καθαρίζω από τα κόκαλα ολόκληρο, βάζω πάνω λαδολέμονο και κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμενα και μετά τρώω (όλοι έχουν σχεδόν τελειώσει ήδη, χεχε).

Και πολλά άλλα φαγητά "πολτοποιω"..

P. S. Τα μακαρόνια σπαγγέτι τα τρώω πάντα ολόκληρα κι όχι που μερικοί τα σπάνε στη μεση, το πιο λεπτό νούμερο (όχι το 10, πιο λεπτά, τα σπαγγετινι) και σχεδόν πάντα με κουταλοπιρουνο..

 

[PT8]

Κακές συνήθειες :wait2: πραγματικά δε νομίζω να έχω, πέραν του ότι δεν τρώω κάποια βαριά φαγητά (κοκκινιστό αρνί με μακαρόνια, φρικασέ, κεφαλάκια κ τα συναφή) και πως δεν μπορώ να φάω κρύο φαγητό.

 

[johnny19818]

Χαχα! Σωστός.. (βέβαια γι'αυτο ήταν αποκλειστική υπεύθυνη η μάνα σου και δεν έφτιαξε καλό φαγητό αν ήταν σκληρές).

Μην το λες. Είναι και θέμα πατάτας καμιά φορά διότι άλλες ήταν οκ και άλλες όχι. Εξαρτάται από την παλαιότητα και το μέρος που συντηρούνται. Πίστεψέ με, κάτι ξέρω από πατάτες

 

[Uskoke]

Δεν τρώω ποτέ ψάρι αν δεν το έχω καθαρίσει μόνη μου.

0

Ν' αναφέρω ποσες φορές πήγα μικρή στα επείγοντα να μου βγάλουν κόκκαλο; :tsktsk:

 


Τρώω με το πάσο μου, κατί που οδηγεί όσους γευματίζουν μαζί μου στην σχιζοφρένεια καθώς μπορεί να μου πάρει και μισή ώρα το πιάτο.


Δεν με βολεύει να κάθομαι στο τραπέζι.


Εάν δεν μου αποσπά κάτι την προσοχή στις πέντε μπουκιές βαριέμαι, σηκώνομαι και κάνω κάτι άλλο και μετά συνεχίζω. Η μάνα μου πάντα προσποιείται ότι έχω χορτάσει και μου παίρνει το πιάτο!


Σιχαίνομαι φοβερά και δεν πρόκειται ν' αγγίξω κάτι που έχει ακουμπήσει κάποιος άλλος. π.χ. Σαλάτα παίρνω στο πιάτο μου.


Για να πιώ γαλα πρέπει να έχω μόλις ξυπνήσει, αλλιώς δεν μου αρέσει. Εννοείται ότι θα είναι σκέτο και δεν θα το συνοδεύει τίποτα άλλο.


Τρώω το γλυκό πρίν απ' το κυρίως γεύμα.

0

Και μετά από αυτό. Ύστερα θέλω κάτι αλμυρό, μετά πάλι κάτι γλυκό, και...-φαύλος κύκλος :wait2:

 


Αν έχω αμφιβολίες σχετικά με την υγειηνή του χώρου δεν θ' αγγίξω τίποτα.


Δίχως χαρτοπετσέτα (-τες) δεν μπορώ να φάω.


Αν αυτοί που κάθονται μαζί μου τρώνε σαν γουρούνια μου κόβεται μαχαίρι η όρεξη.

Χαχα Crimson νόμιζα ότι μόνο εγώ είχα αυτήν την ιδιοτροπία με το γλυκό. Ήμουνα στη Γερμανία σε ένα McDonald's, γύρω στο '88 πρέπει να ήτανε, και έτρωγα ένα πλούσιο γεύμα, μαζί με παγωτό, και επειδή το παγωτό έλιωνε, το έφαγα πρώτο, και μια Ιρακινή που καθόταν εκεί κοντά μου έπιασε την κουβέντα γιατί της έκανε εντύπωση. Τώρα η μόνη ιδιοτροπία που έχω είναι ότι σιχαίνομαι φριχτά τους χοχλιούς σε οποιαδήποτε συνταγή, και απεχθάνομαι τα ψάρια με πολλά κόκαλα. Ως παιδί δεν έτρωγα αυγά και μακαρόνια, μέχρι που μας κάλεσε ο μπαμπάς μιας κοπέλας τον καλύτερο μου φίλο κι εμένα και είχε μακαρόνια, και για να μην τους κάνω κακή εντύπωση τα έφαγα.

 

[LastBlackCat]

Εμένα ποτέ δε μου άρεσε η κόρα του ψωμιού,οπότε αν ήταν αφημένη η φραντζόλα πάνω στο τραπέζι,μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητο,άνοιγα γεώτρυση στο ψωμί για να φάω την ψίχα και άφηνα τουλάχιστον το μισό κούφιο από μέσα! Επίσης μέχρι και σήμερα τρώω το μουσακά αναποδογυρισμένο: λόγω του ότι μ'αρέσει η μπεσαμέλ σκέτη και να την αφήνω για το τέλος,ξεκινάω να τρώω τα λαχανικά με λίγο από τον κιμά,κι όταν πλέον δε μπορώ να τραβήξω άλλα λαχανικά με το πιρούνι,αναποδογυρίζω τον υπόλοιπο μουσακά,τρώω ό,τι λαχανικά έχουν απομείνει και φροντίζω να έχει μείνει για το τέλος το αγαπημένο μου:μπεσαμέλ με λίγο κιμά. Και όταν έχουμε φασολάκια γιαχνί είμαι κι εγώ απ'αυτούς που πολτοποιούν τις πατάτες!

 

[Rakeesh]

Η κυρια μου κακη συνηθεια ηταν οτι δεν μου αρεσαν καποια φαγητα, και το θεωρω κακη συνηθεια με την εννοια οτι (δοξα το γιαραμπή) σημερα τρωω κυριολεκτικα τα πάντα με μεγαλη ευχαριστηση.

Μικρος μου αρεσε υπερβολικα η ψιχα του φρεσκου ψωμιου, οποτε, τη σκαλιζα απο το ψωμι και εκανα παπαρα στη σαλτσα ή το λαδι. Οι γονεις μου με ρωτουσαν αν εχω προβλημα με τα δοντια μου, και καμια φορα με ρωτουσαν αν προτιμουσα μπαγιατικο ψωμι που εχει μαλακη κορα.

Επισης επινα μονορουφι ο,τι υπηρχε στο ποτηρι, αναψυκτικο ή μπυρα (τη θεωρουσα ενα ειδος "αναψυκτικο για μεγαλους")

 

[elephadas]

Πώς κατάφερες να διευρύνεις τα γούστα σου, rakeesh? Διότι εμένα τα περισσότερα φαγητά δεν μου αρέσουν και μόνο ελάχιστα έχουν προστεθεί στη λίστα τις τελευταίες δεκαετίες. (Βέβαια αν με τόσα λίγα που τρώω είμαι ελέφαντας, αν έτρωγα όλα τα φγητά θα ήμουνα φάλαινος αλλά τέλος πάντων). Δεν το θεωρώ κακή συνήθεια βέβαια, διότι τι φταίω εγώ που δεν μου αρέσουν?

 

[ntsmrtz]

Κουνουπίδι-μπρόκολο-αγκινάρες. Ούτε ζωγραφιστά μέχρι και σήμερα... 

 

[Rakeesh]

Να μη βγουμε πολυ απο το θεμα. Δεν ξερω τι ακριβως ηταν αυτο που με εκανε να αλλαξω αλα γενικοτερα εχω αλλαξει πολυ απο τοτε. Να μερικα πραγματα που ισως επαιξαν ρολο:

• Καποιες παραξενιες ηταν καθαρα προκαταληψη. Θεωρουσα δηλαδη οτι τα τζανκ ηταν για μενα, και τα νεροβραστα για μεγαλους πο ειχαν ζησει κατοχη και ετρωγαν ο,τι λαχει. Μικρος ετρωγα φακες, αλλα οταν ειδα οτι σε πολλα παιδια δεν αρεσουν, μπηκα κι εγω στο τριπακι να μη τις θελω! Για καποια περιοδο δεν μου αρεσαν τα θαλασσινα οχι σα γευση, αλλα σαν ιδεα οτι ηταν "εξωγηινα" και οτι ειναι πιο "φυσικο" για εμας να τρωμε ζωα της στεριας.
  
• Στο στρατο ειχα παθει ενα ειδος καταθλιψης και αγχους με αποτελεσμα οταν ακουγοταν η σειρηνα για το συσσιτιο, να μου φαινεται σαν το κουδουνι του διαλειμματος. Το αγχος μαλλον μου εκδηλωνοταν σαν πεινα. Το φαγητο το εβλεπα σαν ωρα χαλαρωσης, ξεκουρασης, και μεσα στην πεινα και την κουραση προσπαθουσα να απολαυσω οτιδηποτε υπαρχει. (Ημουν λιγο τυχερος καθοτι στα στρατοπεδα που πηγα το φαγητο δεν ηταν τοσο χαλια)
  
• Το μπροκολο ουτε να το μυρισω, μεχρι που μια φορα σε ενα ξενοδοχειο μας σερβιραν γκουρμε μπροκολοσουπα και μπροκολο ογκρατεν. Ηταν τοσο νοστιμο που επαθα σοκ.
  
• Παρακολουθηση μαγειρικων εκπομπων, κυριως Μαμαλακη με τη θετικη του ενεργεια και χαμογελο, να τονιζει καθε ομορφια οποιουδηποτε μεσογειακου υλικου, επαιξε κι αυτο ρολο. Αρχισε να μου αρεσει η ιδεα της "μεσογειακης διατροφης" (μιας και ειπαμε οτι ολα ειναι στο μυαλο), ποσο μερακι μπορει να εχει ενα νεροβραστο λαχανικο με νοστιμο ελαιολαδο και ριγανη.
  
• Ειχα την τυχη να μπω σε μια παρεα ατομων που εκτιμουσα και αγαπουσα πολυ, εγινα πιο ανοιχτος και κοινωνικος, αρχισα να απολαμβανω τη ζωη, την παρεα και παραλληλα το φαγητο. Την ιδια περιοδο παρατηρουσα οτι οι πιο γκρινιαρηδες ειχαν πολλες παραξενιες και στο φαγητο, κατι που ενισχυσε τον αυτοπροσδιορισμο μου ως "καλοφαγα".
  
• Και βεβαια, η ενασχοληση μου με τη μαγειρικη στο σπιτι.
  

Πραγματικα, οταν σκεφτομαι τα παραπανω λυπαμαι που δεν ειχα τα ιδια μυαλα και πιο πριν, και για τις δυσκολιες που προκαλουσα στους γονεις μου.

Για να ειμαι ειλικρινης, φαγητα στον ατμο δεν εχω φαει, που θεωρουνται τα πλεον υγειινα, και δε νομιζω να μου αρεσουν. Αλλα γενικως πιστευω οτι αυτο που θελει ο ανθρωπινος οργανισμος πιο πολυ ειναι το λιπος/λαδι, και μπαχαρικα. Απο κει και περα ολα νοστιμευουν.

 

[Sid.Stavros]

Αν και ψαρας-κυνηγος στα νειατα μου ΠΟΤΕ δεν ηθελα να φαω οτι επιανα,γυρναγα και τα εδινα στην μανα μου ''παρτα-παρτα'' της ελεγα βιαστικα.
Γενικα εχω απο μικρος θεμα με τα ψαρια,τρωω οτι ειναι ευκολο (γαυρος,τσιπουρα,χταποδι,καλαμαρι κλπ) αλλα με πιανει λυσσα να καθομαι να καθαριζω κοκκαλακια ποση ωρα για να μεινει καθαρη μια μπουκια. Οσον αφορα τα πουλακια εκεινο το μαδημα με εκανε να σιχαινομαι την ωρα που τα επιασα,τα λυπομουν ετσι γυμνα με τα ποδαρακια να κρεμονται και με τα ματια ανοιχτα,ενοιωθα μια ενοχη.
Πυροβολω ανετα οτιδηποτε αλλο παρα ζωακι που δεν μου εφταιξε και ιδιως τα μικρα πουλακια, στο χωριο ''τσιρ-τσιρ'' τα σπουργιτακια και καθομαι και τα ταιζω-χαζευω.
Επισης μπαμιες-αγκιναρες-κουκια δεν τρωω επι ποινη γκιλοτινας.

 

[Bambinella]

Αν και ψαρας-κυνηγος στα νειατα μου ΠΟΤΕ δεν ηθελα να φαω οτι επιανα,γυρναγα και τα εδινα στην μανα μου ''παρτα-παρτα'' της ελεγα βιαστικα.
Γενικα εχω απο μικρος θεμα με τα ψαρια,τρωω οτι ειναι ευκολο (γαυρος,τσιπουρα,χταποδι,καλαμαρι κλπ) αλλα με πιανει λυσσα να καθομαι να καθαριζω κοκκαλακια ποση ωρα για να μεινει καθαρη μια μπουκια. Οσον αφορα τα πουλακια εκεινο το μαδημα με εκανε να σιχαινομαι την ωρα που τα επιασα,τα λυπομουν ετσι γυμνα με τα ποδαρακια να κρεμονται και με τα ματια ανοιχτα,ενοιωθα μια ενοχη.
Πυροβολω ανετα οτιδηποτε αλλο παρα ζωακι που δεν μου εφταιξε και ιδιως τα μικρα πουλακια, στο χωριο ''τσιρ-τσιρ'' τα σπουργιτακια και καθομαι και τα ταιζω-χαζευω.
Επισης μπαμιες-αγκιναρες-κουκια δεν τρωω επι ποινη γκιλοτινας.

Λιγο αργα σε πιανουν οι τυψεις. Καλυτερα να το σκεφτεις αυτο προτου πιασεις το οπλο και αφαιρεσεις τη ζωη απο αθωα πλασματα ετσι απο χομπυ και για να περασεις ευχαριστα την ωρα σου. Πραγματικα, απορω με εσας τους κυνηγους. Δεν ξερω τι ψυχολογικα εχετε και αντλειτε χαρα σκοτωνοντας ανυπερασπιστα ζωακια.

 

[Sid.Stavros]

Λιγο αργα σε πιανουν οι τυψεις. Καλυτερα να το σκεφτεις αυτο προτου πιασεις το οπλο και αφαιρεσεις τη ζωη απο αθωα πλασματα ετσι απο χομπυ και για να περασεις ευχαριστα την ωρα σου. Πραγματικα, απορω με εσας τους κυνηγους. Δεν ξερω τι ψυχολογικα εχετε και αντλειτε χαρα σκοτωνοντας ανυπερασπιστα ζωακια.

Σημασια εχει πως με επιασαν απο το Γυμνασιο και σταματησα. Δεν περναγε η ωρα οπως πχ ταβλι,ηταν και για φαγητο,βλεπεις στην επαρχια καποτε ο κοσμος ζουσε απο κυνηγι-ψαρεμα αρα μαλλον δεν εχεις ζησει σε χωριο σε βουνο ή σε ψαροχωρι απομονωμενο.
Κι εγω δεν ξερω τι ψυχολογια εχει ο καθε κοπανος που εχει τον σκυλο του και γαυγιζει στο μπαλκονι απο το πρωι ως το βραδυ οτιδηποτε περναει (ο ιδοκτητης πιο ζωον δεν ακουει τιποτα),τον βγαζει βολτα και κατουραει-αφοδευει οπου να ειναι και τα παταει κοσμος αλλα βλεπεις αμα διαμαρτυρηθω θα μου πουν οι ''φιλοζωοι'' πως κανω bulling στο ''ζωακι'' και θα με καταγγειλουν στο FB.
Κατηγορησες ποτε καποια αλεπου ή νυφιτσα που σκοτωνει ΟΛΕΣ τις κοτες οταν μπει μεσα σε κοτετσι ενω δεν υπαρχει απολυτως κανενας λογος; Εαν πουν για επικυρηξη αυτων των ζωων ομως θα αρχισεις παλι τις ''ευαισθησιες'' ή οχι;

 

[Bambinella]

Μαλλον τα εχεις μπερδεψει λιγο γιατι οσον αφορα τον καθε κοπανο που εχει τον σκυλο του στο μπαλκονι, δεν ειμαι μαζι του, αλλα μαζι σου. Σκυλια σε μπαλκονια και ταρατσες ευτυχως απαγορευονται απο τον νομο. Οχι μονο για την ευζωια του ιδιου του ζωου, αλλα και για τη διασφαλιση της ησυχιας και της ψυχικης υγειας των περιοικων. Δεν ειναι φιλοζωος αυτος που αφηνει τον σκυλο του σε τετοια κατασταση. Ειναι φιλοτομαριστης και του αξιζει να φαει το διοικητικο προστιμο των 30.000 ευρω που προβλεπεται.
Οσον αφορα τις αλεπουδες και τις νυφιτσες, σαφως και δεν τα βαζω μαζι τους γιατι ειναι αλογα οντα και σκοτωνουν απο το ενστικτο της επιβιωσης, κατι που δυστυχως δεν ισχυει και για τους...ανθρωπους.

 

[Bajar]

Ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα.
Ως παιδί προσπαθούσα να δοκιμάζω απ' όλα όσα έφτιαχνε η μάνα μου η οποία δεν ήταν καμιά φοβερή μαγείρισσα (αν και τώρα πια έχει βελτιωθεί αισθητά), ο πατέρας μου (πολύ καλός μάγειρας) και το υπόλοιπο σόι που μαγείρευε εξαιρετικά. Κυρίως το έκανα γιατί μου άρεσε να μαθαίνω νέες γεύσεις και από φιλότιμο για τους γονείς μου που δεν είχαν τον άπειρο χρόνο να μαγειρεύουν καθότι και οι δύο εργαζόμενοι εντός κι εκτός σπιτιού (εκπαιδευτικοί). Ωστόσο ήδη από τα δέκα μου είχα διαμορφώσει πια άποψη για όσα δε μου άρεσαν και ως επί το πλείστον τα τηρώ ακόμη.
Πρώτα πρώτα τα παντζάρια. Μία φορά δοκίμασα στη ζωή μου και για τα επόμενα δύο 24ωρα ξερνούσα. Από τότε όχι μόνο δεν μπορώ να τα μυρίσω αλλά ούτε και να τα βλέπω. Παλιά όταν βγαίναμε με την παρέα για φαγητό, όταν παρήγγελναν παντζάρια μου έκρυβαν το πιάτο βάζοντας μπουκάλια μπροστά του για να μην έχω οπτική επαφή.
Δεύτερον το σπανακόρυζο. Σπανάκι τρώω και μου αρέσει πολύ, από σαλάτα μέχρι πίτα, μέχρι και με σουπιές. Το σπανακόρυζο δεν το κατάλαβα ποτέ ως φαγητό. Φτιάξε ένα πιλάφι, ένα ρυζότο, μια σούπα βρε αδερφέ. Βάλε και τη σπανακοπιτούλα από δίπλα να το ευχαριστηθείς και να χορτάσεις. Γιατί να τα ανακατέψεις αυτά τα δύο σε μια κατσαρόλα και να ανακατευτείς κι εσύ; κρίμα!
Τρίτον τα φασόλια. Τρώω φρέσκα φασολάκια, τρώω μαυρομάτικα σαλάτα, τρώω κόκκινα/μαύρα, τρώω γίγαντες με περισσή ευχαρίστηση αλλά μόλις δω φασολάδα, γεια σας κι αντίο! Δεν ξέρω τι ακριβώς με ενοχλεί σε όλο αυτό το κατασκεύασμα. Η σάλτσα; (θα μιλήσω γι' αυτό παρακάτω) Το σέλινο; το ότι το έχω συνδυάσει με νηστεία Τετάρτης/ Παρασκευής και χειμωνιάτικο βροχερό καιρό που απεχθάνομαι; Δεν ξέρω. Ακόμη έχω θέμα με τη φασολάδα και προτιμώ να τη βγάλω με σκέτο ψωμί ή σαλάτα παρά να κάνω μια προσπάθεια να τη φάω.
Επίσης δυσκολεύομαι να φάω κάποια ρευστά. Και δεν λέω μόνο για τις κόκκινες σάλτσες που δεν έχουν δέσει. Εννοώ επίσης το πολύ λάδι στη σαλάτα, τα σιρόπια στα γλυκά,, το ασπράδι του αυγού που δεν έχει πήξει εντελώς με το βράσιμο ή με το τηγάνισμα (μάλιστα μέχρι την 2α Λυκείου έτρωγα μόνο τον κρόκο από το τηγανιτό αυγό κι έδινα το ασπράδι στον αδερφό μου να το φάει) και γενικά οτιδήποτε ο νορμάλ κόσμος το βρίσκει ως ευκαιρία για να βουτήξει το ψωμάκι μέσα και να το κάνει παπάρα ή να το φάει με το κουτάλι και να το ευχαριστηθεί. Όλα αυτά ανέκαθεν μου δημιουργούσαν ένα βάρος στον οισοφάγο που δεν μπορώ ακόμη να εξηγήσω.
Αλλά η πιο μεγάλη παραξενιά που είχα ως παιδί και που άργησα πάρα πολύ να αποβάλλω (χωρίς ωστόσο να βλάπτω κανέναν) ήταν η σειρά στο φαγητό. Δεν υπήρχε περίπτωση να τσιμπάω μπουκιές από διάφορα φαγητά ταυτόχρονα. Αν το πιάτο μου είχε το κυρίως φαγητό, σαλάτα, τυρί και κάποια ορεκτικά, πρώτα θα τελείωνα το ένα είδος και μετά θα πήγαινα στο επόμενο. Ακούγεται σαν ψυχαναγκασμός και ίσως και να είναι αλλά τότε ένοιωθα ότι έτσι καταλάβαινα καλύτερα τις γεύσεις. Τρέχα γύρευε. Τώρα πια έχω περάσει στο άλλο άκρο: Ψωμί - κασέρι και μέλι από πάνω σε συνδυασμό με δυνατό εσπρέσο σκέτο από το μπρίκι. Ότι να 'ναι!

 

[Blue Max]

Διάβαζα Μίκυ Μάους (Σεραφίνο, Τιραμόλα, κ.τ.λ), την ώρα του φαγητού και για να φάω φακές έριχνα στο πιάτο γαριδάκια, ήταν ο μόνος τρόπος. Σήμερα μου αρέσουν πολύ και τις τρώω χωρίς αυτά.

 

[Sid.Stavros]

''οταν τρωνε δεν μιλανε"
Μας απαγορευε η μανα μας να μιλαμε ενω μασαμε ακομη την τροφη, ''κλεισ' το στομα σου" μας φωναζε. ολως παραδοξως το βλεπω ακομη και σημερα να το κανουν στα εργα οι αμερικανοι, με μισομασημενη την μπουκια μιλανε στον αλλον και συχνα φαινεται το λιωμενο φαγητο μεσα στο στομα, μπλιαχ !
Επρεπε να καταπιεις πρωτα και μετα να πεις οτι ηθελες.