Καλλιτέχνες που μιμούνται άλλους

[elsint17]

μου ειχε ξεφυγει αυτο το θεμα,2 χρονια τωρα

σε καποια που διαβασα συμφωνω ,σε αλλα οχι

το θεμα ειναι τι ακριβως εννοουμε,οτι καποιος ηθοποιος συνηδητα αντιγραφει η παιρνει υποκριτικα στοιχεια απο καποιον αλλο; 

η απλα σε μας τα θυμιζουν

ρωτω και σαν ερμηνευτης,εμενα για παραδειγμα σε μια παρασταση μου ειχαν πει καποιοι οτι μιμουμε το διονυση παπαγιαννοπουλο ,ενω εγω ουτε τον αντεγραφα 

αλλα και ουτε ειχα αντιληφθει κατι τετοιο

 

[Billious17]

Ωραίο θέμα .... Εμένα η Φλωρεττα Ζάννα και κάπως η Ναθαναήλ( στο ύφος πιο πολύ) μου δινόταν η εντύπωση ότι μιμούνταν τη Λαμπέτη και λιγότερο η αείμνηστη Γκέλυ Μαυροπούλου που έπαιξε και σε αρκετές κωμωδίες.

Ακόμη η Μίρκα Καλαντζοπούλου θεωρώ πως προσπάθησε να κοπιαρει έντονα την Αλίκη. Ιδίως μετά τη μεταμόρφωση της σε ξανθιά ομως ανεπιτυχώς

Και η Μπέτυ Λιβανού μου θύμιζε έντονα την Ζωή Λάσκαρη ( όχι εμφανισιακά) αλλά στους τρόπο που έπαιζαν. Αυτό μόνο όταν έπαιζε η Μπέτυ επί Φίνου γιατί ακολούθως στο ΝΕΚ μεγαλούργησε. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έπαιξε ρόλους που θα μπορούσε άνετα να υποδυθεί και η Λασκαρη. Νομίζω πώς ο Δαλιανίδης με το πέρας του 70 άφησε τις κλασσικά αγαπημένες του Λάσκαρη και Καραγιάννη να παίζουν σε ταινίες όχι και τόσο καλές (π.χ. Μαριχουάνα Στοπ, Ο Μάγκας και το τρίκυκλο, Οι εραστές του ονείρου) και επικεντρώθηκε στη Μπέτυ.

Η Φόνσου θεωρώ ότι δεν ξεπατικωσε τη Βουγιουκλάκη. Μπορεί να προωθήθηκε ως αντίπαλον δέος αλλά ενσάρκωνε ιδίως στην αρχή τα αγοροκόριτσο κάτι που η Αλίκη ακόμη και ως Πίπης δεν προσπάθησε πολύ να το κάνει. Θεωρώ ότι η Φόνσου σε κάποιες ταινίες προσέγγιζε περισσότερο τη Σμαρούλα Γιούλη.

 

[Billious17]

Από ξένες η Διαλυνά μου έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να μοιάσει στην Καρντινάλε

 

[bettina]

Η δική μου γνώμη είναι ότι είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των ηθοποιών που συνειδητά αντέγραφαν άλλους (η Αλίκη ναι, το έκανε, μέχρι και το ίδιο φόρεμα με τη Μπριζίτ φόρεσε σε κάποια ταινία με την ιστορία να επαναλαμβάνεται χρόνια μετά όταν η Βανδή φόρεσε μια φθηνή απομίμηση ενός φορέματος από εξώφυλλο με τη Βίσση -τοπ θέμα εκείνα τα χρόνια...).
Όπως εμείς ασυναίσθητα μπορεί να κοπιάρουμε μια γκριμάτσα ενός ανθρώπου που βλέπουμε συχνά έτσι και στους ηθοποιούς που λόγω δουλειάς και ενδιαφέροντος βλέπουν περισσότερο σινεμά μπορεί να μείνει κάτι από έναν άλλο συνάδελφο.
Για αυτή την εντύπωση πιστεύω ότι περισσότερο από τους ίδιους φταίνε οι σεναριογράφοι. Για παράδειγμα στην ταινία Καπετάν Φάντης Μπαστουνης στη σκηνή της γνωριμίας του Κωνσταντάρα με την Κοντού μου ερχόταν έντονα στο μυαλό η Βουγιουκλάκη. Γιατί αυτή την αυθάδεια (χαριτωμένη υποτίθεται) ανακατεμένη με κλάψα την έχω δει τόσο σε ταινίες με την εθνική σταρ που την έχω ταυτίσει με εκείνη.
Στο Καλώς ήρθε το δολάριο η πρωταγωνίστρια δε νομίζω ότι ήθελε να το παίξει Βουγιουκλάκη. Αν το ήθελε θα έσπαγε τη φωνή της περισσότερο σε πολλά σημεία, για να βγάλει αυτό το "βουγιουκλακικό" παίξιμο.

 

[domniki]

Νομίζω ότι πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν το Βασίλη Λογοθετίδη. Ο Βουτσάς μου τον θυμίζει πολύ και από τους μεταγενέστερους, ο Λαζόπουλος και ο Φιλιππίδης.

 

[TZELASO]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που έχουν γραφτεί. Κάποια δεν τα είχα σκεφτεί όπως π.χ. τη Μαυροπούλου και τη Λαμπέτη. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να τις συνδέσω. Ούτε με τη Σμαρούλα Γιούλη που αναφέρει η Λένα παραπάνω. Το μαλλί ήταν το στυλ εκείνης της εποχής. Ούτε μπορούσε να πάει το μυαλό μου ότι η Ναθαναήλ, με τον υπέροχο, ξεχωριστό τύπο, μιμούνταν τη Λαμπέτη. Νομίζω καμία σχέση. Μιλάμε πάντα για την προσωπική μου άποψη. Αλλά σε κάποιες άλλες περιπτώσεις άλλων ηθοποιών είναι τόσο εμφανής η μίμηση (όπως η Φόνσου στην πρώτη της ταινία) που δεν μπορείς να μην το σκεφτείς. Χαίρομαι πολύ που αργότερα η Φόνσου έκανε αυτόν τον μοναδικό ιδιαίτερο τύπο στον κινηματογράφο και ξέφυγε τελείως από τη μίμηση της αρχής, γιατί μας έδωσε πολύ ωραίες ερμηνείες (Οργή, Δίψα για ζωή κλπ).

Εγώ να αναφέρω έναν ηθοποιό του σήμερα, τον Γιώργο Παρτσαλάκη, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ. Τον θεωρώ εξαιρετικό ηθοποιό, τον έχω δει στο θέατρο και πάρα πολύ στην τηλεόραση και τον έχω μελετήσει αρκετά. Σε κάποια σημεία, είναι σαν να βλέπεις τον Κωνσταντάρα να παίζει. Δεν ξέρω αν γίνεται επίτηδες, ή αν έχει το ίδιο στυλ. Εννοείται ότι δεν θεωρώ κακό, να παίρνεις κάποια στοιχεία από ένα συνάδελφο που θαυμάζεις και αυτό αφορά όλα τα επαγγέλματα. Ίσως είναι και φυσιολογικό να γίνεται γιατί μοιραία, παίρνεις στοιχεία από κάτι που βλέπεις, σε ενδιαφέρει και άπτεται του επαγγέλματός σου.