Καλλιτεχνικές φωτογραφίες ηθοποιών

Τελευταία επεξεργασία:
Ήταν μια εποχή, που γυρίζονταν κάτι "κοινωνικές" ταινίες στην Ελλάδα, νομίζω φάση Ερρίκος Ανδρέου κλπ μπορεί να κάνω και λάθος.... που ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΝΤΑΝ.
Η βαρεμάρα της βαρεμάρας. Ούτε γέλιο, ούτε δάκρυ, ούτε δράση, ούτε κανένας σοβαρός προβληματισμός.
Ζευγάρια που βαριόντουσαν, είχαν και κανα παιδάκι, κάποιος έλλειπε συχνά σε ταξίδια. Έπαιζε και καμιά φάση με εξωσυζυγική σχέση. Είχε και πλάνα από αεροδρόμιο ή λιμάνι (αφίξεις - αναχωρήσεις....!!!!).... και άντε να γυρίσουμε κανα πλάνο να προχωρήσει η ταινία....

Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ, ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ, Ω ΒΑΡΕΜΑΡΑ.
 
Ήταν μια εποχή, που γυρίζονταν κάτι "κοινωνικές" ταινίες στην Ελλάδα, νομίζω φάση Ερρίκος Ανδρέου κλπ μπορεί να κάνω και λάθος.... που ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΝΤΑΝ.
Η βαρεμάρα της βαρεμάρας. Ούτε γέλιο, ούτε δάκρυ, ούτε δράση, ούτε κανένας σοβαρός προβληματισμός.
Ζευγάρια που βαριόντουσαν, είχαν και κανα παιδάκι, κάποιος έλλειπε συχνά σε ταξίδια. Έπαιζε και καμιά φάση με εξωσυζυγική σχέση. Είχε και πλάνα από αεροδρόμιο ή λιμάνι (αφίξεις - αναχωρήσεις....!!!!).... και άντε να γυρίσουμε κανα πλάνο να προχωρήσει η ταινία....

Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ, ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ, Ω ΒΑΡΕΜΑΡΑ.
Μα ήταν βαθιά κοινωνικές ταινίες. Ήταν η εποχή του αναστοχαστικού προβληματισμού και του κοινωνικού μετασχηματισμού και έπρεπε να γίνουν βαρετ... να γίνουν κοινωνικές και με πολιτικό περιεχόμενο. Πέρα από τον χαβαλέ, είναι δύσκολο να γυριστούν σοβαρές ταινίες στην Ελλάδα, με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, που να μην καταντούν γελοίες ή υπνωτικά χωρίς παρενέργειες. Έχει να κάνει νομίζω με την αντίληψη της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας από τους δημιουργούς/καλλιτέχνες και τις εμμονές τους.
 
Κοίτα, βασικά να πούμε βασικά, είναι πως θα την πιάσεις την φτιάξη να 'ούμε...... γκέκε?? Είσαι μέσα δικέ μου??
[κάνω για κομπάρσος σε 80ς ταινία του Δαλιανίδη?]

Στα 80ς από τη μια είχαμε Ψάλτη και Τσακάλια και Παπασούζα..... και από την άλλη προσπάθεια για κοινωνικό προβληματισμό....
Ο κόσμος ήταν ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ώριμος για τέτοιου είδους προβληματισμούς. Είχε κλείσει ο κύκλος των ταινιών: "κλαίει η μάνα μου στο μνήμα", και "ταπεινός και καταφρονεμένος ξενιτεμένος", τα 50-60 είχαν περάσει, είχαμε χορτάσει από οικογενειακά δράματα και από κλάμα. Επίσης και οι χαζοχαρούμενες ταινίες: "ξέγνοιαστη νιώτη", "αθώα παιδάκια παίζουν ανέμελα" κλπ κλπ είχαν κάνει τον κύκλο τους.
Πλέον ήταν η ώρα για ταινίες με χούλιγκανς, με ναρκωτικά, με προβληματική νεολαία, με αίητζ, με οργισμένους νέους κλπ κλπ. Επίσης άρχισαν και τα διαζύγια να κάνουν έντονη την παρουσία τους, και ταυτόχρονα και οι "κρυφο-φανερές" εξωσυζυγικές σχέσεις....
Οπότε υπήρχε "εδαφος" για κοινωνικό προβληματισμό.
Το θέμα είναι πως οι υλοποιήσεις που έφτασαν στην ΤιΒι ή στον κινηματογράφο, μάλλον έβγαζαν βαρεμάρα και τίποτα άλλο. [προσωπική άποψη].
 
Κοίτα, βασικά να πούμε βασικά, είναι πως θα την πιάσεις την φτιάξη να 'ούμε...... γκέκε?? Είσαι μέσα δικέ μου??
[κάνω για κομπάρσος σε 80ς ταινία του Δαλιανίδη?]

Στα 80ς από τη μια είχαμε Ψάλτη και Τσακάλια και Παπασούζα..... και από την άλλη προσπάθεια για κοινωνικό προβληματισμό....
Ο κόσμος ήταν ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ώριμος για τέτοιου είδους προβληματισμούς. Είχε κλείσει ο κύκλος των ταινιών: "κλαίει η μάνα μου στο μνήμα", και "ταπεινός και καταφρονεμένος ξενιτεμένος", τα 50-60 είχαν περάσει, είχαμε χορτάσει από οικογενειακά δράματα και από κλάμα. Επίσης και οι χαζοχαρούμενες ταινίες: "ξέγνοιαστη νιώτη", "αθώα παιδάκια παίζουν ανέμελα" κλπ κλπ είχαν κάνει τον κύκλο τους.
Πλέον ήταν η ώρα για ταινίες με χούλιγκανς, με ναρκωτικά, με προβληματική νεολαία, με αίητζ, με οργισμένους νέους κλπ κλπ. Επίσης άρχισαν και τα διαζύγια να κάνουν έντονη την παρουσία τους, και ταυτόχρονα και οι "κρυφο-φανερές" εξωσυζυγικές σχέσεις....
Οπότε υπήρχε "εδαφος" για κοινωνικό προβληματισμό.
Το θέμα είναι πως οι υλοποιήσεις που έφτασαν στην ΤιΒι ή στον κινηματογράφο, μάλλον έβγαζαν βαρεμάρα και τίποτα άλλο. [προσωπική άποψη].
Ναι ρε μεγάλε να'ουμε βασικά σε νιώθω. Μέσα να πουμε, φάση.

Και ταυτόχρονα έπρεπε να υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση και να τηρούνται πολλά κλισέ: οι ναρκομανείς έπρεπε να είναι μόνο από διαλυμένες οικογένειες και καταπιεστικές, οι γκέι μόνο θηλυπρεπείς και δυστυχισμένοι, οι νέοι μόνο ροκάδες και μαλλιάδες. Θα μου πεις αυτά ήταν που προβλημάτιζαν και με αυτά καταπιάνονταν. Σύμφωνοι, μήπως όμως το έβλεπαν μονόπλευρα και στερεοτυπικά; Φοβάμαι ότι ακόμα και σήμερα στη Ελλάδα πολύ δύσκολα θα γυριστεί ταινία αξιώσεων να προβληματίσει το κοινό και να δείξει την ενοχλητική πραγματικότητα κατάματα χωρίς κλισέ και εμμονές.

Γιατί η αλήθεια είναι εκεί έξω να'ουμε, γκέγκε;
 
Πίσω
Μπλουζα