Τα μεγάλα "όργια" γίνονταν στο μικρό Σπάιντερ μαν, που δεν έφταναν οι ιστορίες για να συμπληρώσουν τις 64 σελίδες ύλης. Έτσι, έπαιρναν μια- δυο αυθεντικές σελίδες που συνήθως αποτελούνταν απο 6 εικόνες η κάθε μια και τις έσπαγαν σε 2 εικόνες ανα σελίδα! Φυσικά, όση μεγέθυνση και να γινόταν, ο κενος χώρος που παρέμενε ήταν τεράστιος. Εκεί, λοιπόν, αναλάμβανε δράση το... καλλιτεχνικό επιτελείο του Καμπανά, που συμπλήρωνε τις εικόνες δεξιά κι αριστερά. Συμπληρώματα κεφαλιών, χεριών, ποδιών, σχεδιασμός ντεκορ, ακόμα και κτηρίων! Με κάποιες... μικρές ποιοτικές διαφορές, βέβαια, που έβγαζαν μάτι.
Μετά απο κάποια χρόνια, μπήκαν έξτρα σελίδες για μουσική , γράμματα, σπαζοκεφαλιές και δε χρειάστηκε πια αυτή η πατέντα.
Άλλαξαν όμως οι καιροί, ήρθε ο ανταγωνισμός απο τη Μαμμούθ με τις έγχρωμες περιπέτειες και ανακαλύφθηκε νέα πατέντα για έγχρωμες ιστορίες σε χαμηλή τιμή: Η πατέντα της... έγχρωμης φωτοτυπίας! Κι εδώ υπήρχαν παρενέργειες, πχ αρχικά οι ιστορίες σχεδόν δε διαβάζονταν.
Πάντως, ο Καμπανάς ήταν ένας φθηνός τρόπος να γνωρίσουμε το μεγαλείο της Μάρβελ. Οι υπόλοιπες προσπάθειες μέχρι και σήμερα, αν και πολύ προσεγμένες, είναι πολύ ακριβές.