Aardvark είπε:
Χωριζουν,δεν ξανασμιγουν αλλα του αφηνει το παιδι τελικα που ειναι ολο το point!
Ναι, κι εγώ αυτό θυμάμαι !!! Ότι τελικά δεν ξανασμίγουν, αλλά η Μέριλ Στριπ αφήνει το παιδί στον μπαμπά του, παρόλο που η δικαστική απόφαση έκρινε ότι η επιμέλεια του παιδιού πρέπει να ανατεθεί στη μητέρα του !!! [δυστυχώς, κάναμε το ... ατόπημα να μαρτυρήσουμε το τέλος της ταινίας και αυτό ίσως δεν θα είναι καλό για όσους δεν την έχουν δει ... αν, πάντως, κρίνουν οι admins, μπορούν να διαγράψουν αυτά που πρέπει
... ] .....
Τώρα για την ταινία ... τι να λέμε τώρα ... υπέροχη, καταπληκτική, πολύ - πολύ ανθρώπινη .... Θυμάμαι ότι όταν την είχαν δει οι γονείς μου τη συζητούσαν για πολύ καιρό με άλλους οικογενειακούς μας φίλους [γενικά, είναι από τις ταινίες που συζητήθηκαν πάρα πολύ εδώ στην Ελλάδα] !!! Κι εγώ, επειδή ήμουν πολύ μικρούλης την εποχή που προβλήθηκε η ταινία [7-8 ετών] και, ακόμη, δεν με παίρνανε μαζί τους στο σινεμά οι γονείς μου για τέτοιες ταινίες, "έστηνα αυτί" στις συζητήσεις των μεγάλων και προσπαθούσα να "πλάσω με τη φαντασία μου" τι συνέβη ΄στην ταινία !!! Αλλά το χαρακτηριστικό της ταινίας είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, το εξής : Είναι, μεν, δραματική ταινία, αλλά το δράμα της είναι ... "ισορροπημένο", στο μέτρο που, πραγματικά, χρειάζεται για να περάσει το "μήνυμά" της !!! Είναι από τις ταινίες που σε κάνουν να κλάψεις, να συγκινηθείς, να προβληματιστείς, αλλά ... δεν σε ψυχοπλακώνουν !!! Συν το γεγονός ότι η ταινία είναι πλημμυρισμένη με μια διάχυτη αισιοδοξία και χαρά, η οποία οφείλεται - φυσικά - στην παρουσία του μικρού ξανθού γιου του ζευγαριού, του Μπίλυ !!! Ο μικρός ... σκέτη γλύκα, σε όποια σκηνή κι αν εμφανίσθηκε !!! Ιδίως, η σκηνή στο πάρκο, όπου ο Ντάστιν Χόφμαν μαθαίνει στον Μπίλυ να κάνει ποδηλατάκι [........] και τον αφήνει να κάνει τη βόλτα του [με τον ίδιο τρόπο που αφήνουμε από το χέρι μας ένα πουλί να πετάξει στον ουρανό] .... από τις ωραιότερες σκηνές που έχω δει σε ταινία [συν το γεγονός ότι έχει επενδυθεί με τη μουσική του Vivaldi ... ] ....
(μέσα 10ετίας 80 ήταν)
