Εγω βασικα ημουν πανω κατω οπως τα σημερινα παιδια, καθοτι μοναχοπαιδι, παντα ειχα μαζι μου ενα μικιμαου ή ενα μπλικιμπλικι οπου πηγαιναμε (δυστυχως, η μαλλον ευτυχως, δεν ειχα Gameboy αν και το λιμπιζομουν). Σαν αποτελεσμα, αν πηγαιναμε καπου και ενιωθα μονος, χανομουν σε αυτα τα πραγματα, οπως χανονται τα σημερινα παιδια.
Αυτο ομως δε σημαινει οτι δεν μου τραβαγαν την προσοχη αλλα πραγματα, οπως αυτο το λαμπατερ