Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 378
Στους περισσότερους, το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει να πει κάτι… για άλλους μπορεί να είναι μια απλή συγκυρία, ένα σημείο των καιρών, αφού σήμερα σχεδόν όλοι μιλάνε για το Νησί…
Η Σπιναλόγγα δεν ήταν το μοναδικό μέρος όπου έστελναν της γης τους κολασμένους. 400 χρόνια πριν χτίζεται από τους Γενουάτες κατακτητές το πρώτο στην Ελλάδα Λωβοκομείο … Μακριά, πέρα από την πρωτεύουσα της Χίου σ΄ένα μέρος που όλοι γνώριζαν αλλά για πολλά χρόνια ακόμη και μετά την εξάλειψη της νόσου απέφευγαν και να περάσουν από δίπλα…
Παιδιά σαν ήμασταν ακούγαμε συνέχεια ιστορίες για ανθρώπους στιγματισμένους που είχαν ζήσει εκεί και αργότερα μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για να αποθεραπευτούν… Δεν τολμούσαμε να φανταστούμε τα πρόσωπά τους αφού οι περιγραφές ήταν εφιαλτικές…
Με τα χρόνια, ο θόρυβος κόπασε αλλά και πάλι στο χώρο του Λεπροκομείου δύσκολα πλησίαζε κανείς. Σήμερα, 50 χρόνια αφότου έφυγε και ο τελευταίος ασθενής η γύρω περιοχή μαζεύει κυρίως ζευγαράκια και κάποιους περίεργους.
Η περιέργεια έσπρωξε και εμένα πριν από 3 χρόνια να εξερευνήσω τη μικρή εκείνη περιοχή και να προσπαθήσω να συνθέσω με τη φαντασία μου εικόνες της καθημερινότητας.
Η είσοδος
Ο χωματόδρομος που οδηγούσε στη μικρή εκκλησία.
Η ζωγραφιά πάνω από την πόρτα της εκκλησίας.
Η μαρμάρινη επιγραφή με τους δωρητές...
Έπιπλα και σκεύη που βρέθηκαν στην κουζίνα μαζί με τεφτέρια πεταμένα στο πάτωμα στα οποία καταγράφονταν οι παραγγελίες σε φάρμακα και τρόφιμα καθώς και οι παραλαβές, οφειλές, εξοφλήσεις.
Εδώ, ένα μπαούλο γεμάτο κλινοσκεπάσματα που είχε μεταφερθεί στη Χίο από το Λεπροκομείο της Σάμου.
Η Σπιναλόγγα δεν ήταν το μοναδικό μέρος όπου έστελναν της γης τους κολασμένους. 400 χρόνια πριν χτίζεται από τους Γενουάτες κατακτητές το πρώτο στην Ελλάδα Λωβοκομείο … Μακριά, πέρα από την πρωτεύουσα της Χίου σ΄ένα μέρος που όλοι γνώριζαν αλλά για πολλά χρόνια ακόμη και μετά την εξάλειψη της νόσου απέφευγαν και να περάσουν από δίπλα…
Παιδιά σαν ήμασταν ακούγαμε συνέχεια ιστορίες για ανθρώπους στιγματισμένους που είχαν ζήσει εκεί και αργότερα μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για να αποθεραπευτούν… Δεν τολμούσαμε να φανταστούμε τα πρόσωπά τους αφού οι περιγραφές ήταν εφιαλτικές…
Με τα χρόνια, ο θόρυβος κόπασε αλλά και πάλι στο χώρο του Λεπροκομείου δύσκολα πλησίαζε κανείς. Σήμερα, 50 χρόνια αφότου έφυγε και ο τελευταίος ασθενής η γύρω περιοχή μαζεύει κυρίως ζευγαράκια και κάποιους περίεργους.
Η περιέργεια έσπρωξε και εμένα πριν από 3 χρόνια να εξερευνήσω τη μικρή εκείνη περιοχή και να προσπαθήσω να συνθέσω με τη φαντασία μου εικόνες της καθημερινότητας.
Η είσοδος
Ο χωματόδρομος που οδηγούσε στη μικρή εκκλησία.
Η ζωγραφιά πάνω από την πόρτα της εκκλησίας.
Η μαρμάρινη επιγραφή με τους δωρητές...
Έπιπλα και σκεύη που βρέθηκαν στην κουζίνα μαζί με τεφτέρια πεταμένα στο πάτωμα στα οποία καταγράφονταν οι παραγγελίες σε φάρμακα και τρόφιμα καθώς και οι παραλαβές, οφειλές, εξοφλήσεις.
Εδώ, ένα μπαούλο γεμάτο κλινοσκεπάσματα που είχε μεταφερθεί στη Χίο από το Λεπροκομείο της Σάμου.