krios
RetroNuts!
- Joined
- 21 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 1.801
- Αντιδράσεις
- 432
Δεν ήξερα τη δύναμη που είχαν τα παιδικά παιχνίδια. Τη δύναμη αυτή που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια τώρα πια όταν τα βλέπω ξανά ακόμα και σε φωτογραφία. Έχω κάνει φυσικά κάποιες αμαρτίες που αφορούν παιχνίδια και μετάνοιωσα. Εσείς μετανοιώσατε ποτέ για κάτι τέτοιο;
Κάνω την αρχή εξομολογούμενη αμαρτίες και ζητώντας συγνώμη...
Αμαρτία νούμερο 1.
Αγαπημένε πρώτε μου μικρέ Φασόλα,
μιας και αυτές τις μέρες μιλάμε με τους ρετρομανιακούς φίλους μου για κακοποιημένα παιχνίδια, θα ήθελα δημοσίως να σου ζητήσω συγνώμη γιατί πολύ έχω στενοχωρηθεί και κάπως ίσως λάβω μια άφεση αμαρτιών. Γενικά δεν χαλούσα τίποτα. Ακόμα γενικότερα έπαιζα με καπάκια. Αλλά το μόνο παιχνίδι που με ηρεμούσε μετά τα μαλώματα, τις φάπες κλπ κλπ ήσουν εσύ, όταν σε έπαιρνα στην αγκαλία μου.
(Ο πρώτος μου φασόλας ήταν πιο μικρός, περίπου 30 εκατοστά, η μύτη του ήταν κυλινδρική από ύφασμα κι όχι λούτρινη, το σώμα του ήταν κόκκινο, τα χεράκια άσπρα, τα ποδαράκια μαύρα αλλά από ανάγλυφο ύφασμα και φορούσε φούστα με τιράντες. Δεν είχε τόσο μεγάλο χαμόγελο, είχε ένα μικρό χαμογελάκι από μαύρο πανί, το οποίο δεν συνέχιζε ως τα μάγουλα και δεν τελείωνε σε καρδούλες. Τα φρυδάκια του ήταν μαύρα κι αυτά, ίδια με το χαμογελάκι.)
Όταν ήμουν τριών ετών, σε κάθισα στο πάνινο παιδικό μου καρεκλάκι και...και...και σε κούρεψα! Τα κόκκινα βελετζένια μαλλάκια σου έπεσαν στην κόκκινη βελέτζα που είχαμε στο σπίτι. Το έκανα γιατί νόμιζα ότι θα δυναμώσουν μεγαλώνοντας. Η μαμά μου όταν μου είπε: ''τ ι κ ά ν ε ι ς ε κ ε ί;'' ήταν ήδη αργά. Πήρα ένα μικρό σκουπάκι και το φαράσι για να μαζέψω τα μαλλάκια αλλά τζίφος! Την άλλη μέρα έκοψα ''μαλλάκια'' από τη βελέτζα για να στα κολλήσω αλλά...πάει κι η βελέτζα (αλλά δε θα ζητήσω συγνώμη κι απ' αυτήν, αρκετά). Ε, μετά από δέκα χρόνια σε έδωσα κιόλας...
Τι να πω; Χίλιες φορές συγνώμη!
Αμαρτία νούμερο 2.
Αγαπημένοι μου τυχερούληδες και σπιρτούληδες,
χίλιες φορές συγνώμη που σας έδωσα. Δεν ήξερα ότι σας αγαπούσα τόσο. Δεν φανταζόμουν ποτέ πόση συναισθηματική αξία είχατε και θα είχατε ακόμα περισσότερη τώρα που μεγάλωσα και σας θυμάμαι με νοσταλγία και πολλή αγάπη. Αλλά σε όποια κατάσταση κι αν σας βρίσκω θα σας παίρνω και θα σας φτιάχνω (τουλάχιστον θα προσπαθώ) και θα σας αγαπώ.
Αυτά γιατί όσο τα θυμάμαι με πιάνουν και κάτι νεύρα φοβερά και τρομερά. Κι άντε μη μου τη δώσει και κουρέψω τίποτα πάλι μέσα στο σπίτι, κανένα χαλί, καμμιά κουρτίνα και γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Κάνω την αρχή εξομολογούμενη αμαρτίες και ζητώντας συγνώμη...
Αμαρτία νούμερο 1.
Αγαπημένε πρώτε μου μικρέ Φασόλα,
μιας και αυτές τις μέρες μιλάμε με τους ρετρομανιακούς φίλους μου για κακοποιημένα παιχνίδια, θα ήθελα δημοσίως να σου ζητήσω συγνώμη γιατί πολύ έχω στενοχωρηθεί και κάπως ίσως λάβω μια άφεση αμαρτιών. Γενικά δεν χαλούσα τίποτα. Ακόμα γενικότερα έπαιζα με καπάκια. Αλλά το μόνο παιχνίδι που με ηρεμούσε μετά τα μαλώματα, τις φάπες κλπ κλπ ήσουν εσύ, όταν σε έπαιρνα στην αγκαλία μου.
(Ο πρώτος μου φασόλας ήταν πιο μικρός, περίπου 30 εκατοστά, η μύτη του ήταν κυλινδρική από ύφασμα κι όχι λούτρινη, το σώμα του ήταν κόκκινο, τα χεράκια άσπρα, τα ποδαράκια μαύρα αλλά από ανάγλυφο ύφασμα και φορούσε φούστα με τιράντες. Δεν είχε τόσο μεγάλο χαμόγελο, είχε ένα μικρό χαμογελάκι από μαύρο πανί, το οποίο δεν συνέχιζε ως τα μάγουλα και δεν τελείωνε σε καρδούλες. Τα φρυδάκια του ήταν μαύρα κι αυτά, ίδια με το χαμογελάκι.)
Όταν ήμουν τριών ετών, σε κάθισα στο πάνινο παιδικό μου καρεκλάκι και...και...και σε κούρεψα! Τα κόκκινα βελετζένια μαλλάκια σου έπεσαν στην κόκκινη βελέτζα που είχαμε στο σπίτι. Το έκανα γιατί νόμιζα ότι θα δυναμώσουν μεγαλώνοντας. Η μαμά μου όταν μου είπε: ''τ ι κ ά ν ε ι ς ε κ ε ί;'' ήταν ήδη αργά. Πήρα ένα μικρό σκουπάκι και το φαράσι για να μαζέψω τα μαλλάκια αλλά τζίφος! Την άλλη μέρα έκοψα ''μαλλάκια'' από τη βελέτζα για να στα κολλήσω αλλά...πάει κι η βελέτζα (αλλά δε θα ζητήσω συγνώμη κι απ' αυτήν, αρκετά). Ε, μετά από δέκα χρόνια σε έδωσα κιόλας...
Τι να πω; Χίλιες φορές συγνώμη!
Αμαρτία νούμερο 2.
Αγαπημένοι μου τυχερούληδες και σπιρτούληδες,
χίλιες φορές συγνώμη που σας έδωσα. Δεν ήξερα ότι σας αγαπούσα τόσο. Δεν φανταζόμουν ποτέ πόση συναισθηματική αξία είχατε και θα είχατε ακόμα περισσότερη τώρα που μεγάλωσα και σας θυμάμαι με νοσταλγία και πολλή αγάπη. Αλλά σε όποια κατάσταση κι αν σας βρίσκω θα σας παίρνω και θα σας φτιάχνω (τουλάχιστον θα προσπαθώ) και θα σας αγαπώ.
Αυτά γιατί όσο τα θυμάμαι με πιάνουν και κάτι νεύρα φοβερά και τρομερά. Κι άντε μη μου τη δώσει και κουρέψω τίποτα πάλι μέσα στο σπίτι, κανένα χαλί, καμμιά κουρτίνα και γελάσει ο κάθε πικραμένος.