Η τελευταία σκηνή αποχαιρετισμού μεταξύ Χόρν και Αυλωνίτη συναγωνίζεται την σκηνή που δακρύζει η Σανσόν βλέποντας το πλοίο να φεύγει συνειδητοποιώντας ότι δεν θα ξανάβλεπε τον Κλέωνα. Ίσως οι πιο ανθρώπινες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Ειλικρινά πόσα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στον μέγιστο Τζαβέλλα που έχτισε αυτές τις δύο συγκλονιστικές σκηνές που ξεχειλίζουν από ανθρωπιά, συναισθήματα, αγάπη και αληθινή φιλία. Ο Αυλωνίτης συγκλονιστικός και όσα ευχήθηκε μέσα από την καρδιά του στον Κλέωνα ήταν τόσο αδαμάντινα αληθινά που συγκινείσαι αφάνταστα ακούγοντας τον. Όσο για τα δάκρυα της Υβόν, αποδεικνύεται πως βαθιά μέσα μας όλοι μας έχουμε αγάπη, και πως αυτό το ισχυρότερο αλλά και ομορφότερο συναίσθημα που υπάρχει πέρα από την υλική ματαιοδοξία, όταν εξωτερικευτεί και εκδηλωθεί είναι ότι πιο όμορφο και υπέροχο.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν υπήρχαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ σαν τον Αυλωνίτη που κοσμούν την έννοια της φιλίας, καθώς και συναισθήματα αγάπης έστω και αν εκδηλώνονται αργά σαν της Υβόν? Τώρα μπορώ να προσγειωθώ στην πεζή πραγματικότητα της αποξένωσης των πισώπλατων μαχαιριών και των συμφεροντολογικών σχέσεων.