Με το που θα ξυπνούσα, θα ανακάλυπτα με μεγάλη μου χαρά πως οι τεράστιες πολυκατοικίες που μου κλείνουν την θέα δεν υπάρχουν, και πως η TV δεν έχει πρωινές εκπομπές με τηλεπαρουσιάστριες IQ ραδικιού, γιατί πολύ απλά η τηλεόραση δεν έχει καν πρόγραμμα το πρωί.
Θα έβλεπα τον παππού και την γιαγιά μου τόσο από την πλευρά του πατέρα μου, όσο και από την πλευρά της μητέρας μου, που είτε δεν πρόλαβα να γνωρίσω ή γνώρισα πολύ λίγο.
Μετά θα πήγαινα με τους φίλους μου στα γνωστά ουφάδικα της εποχής για να παίξουμε όλα αυτά τα κλασσικά πλέον παιχνίδια, και θα περνούσαμε μια βόλτα από το Μινιόν και την Στουρνάρη για να χαζέψουμε τα καινούρια παιχνίδια της el greco και τα καινούρια computers της commodore. Στην πορεία μας θα μιλάμε για συγκροτήματα και δίσκους που μόλις θα έχουν βγει (και τώρα είναι κλασσικά). Κανείς δεν θα μιλάει για το facebook, και την οικονομική κρίση, αλλά θα ανησυχούν για το Chernobil..
Στην επιστροφή μου στο 2010, θα έπαιρνα μαζί μου φωτογραφίες και βίντεο από τους παππούδες μου και άλλους συγγενείς που δεν ζουν, αλλά και από τις γειτονίες της Αθήνας, τον κόσμο, τα καταστήματα και όλα αυτά τα πράγματα που δεν υπάρχουν πλέον...