caprice
RetroMasteR
- Joined
- 30 Νοέ 2010
- Μηνύματα
- 1.181
- Αντιδράσεις
- 191
Μια τρελή τρελή σαραντάρα (1970)
RetroDB: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Μια_τρελή_τρελή_σαραντάρα_(1970)
Έχω δικαίωμα, δικαίωμα και εγώ, απόψε να, απόψε να γλεντήσω και τη ζωή μου να χαρώ, έχω δικαίωμα και εγώ, σαν άνθρωπος να ζήσω
Το θεατρικό έργο (Σαράντα και …) του επιτυχημένου διδύμου Σακελλάριος – Γιαννακόπουλος μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την Ρένα Βλαχοπούλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, εν αντιθέσει με το θέατρο όπου το ρόλο αυτό είχε παίξει η Μαίρη Αρώνη.
Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες της σάτυρας του Σακελλάριου σε κοινωνικές δομές / ηθικές αξίες / προκαταλήψεις της εποχής που διαδραματίζεται η ταινία.
Η υπόθεση αφορά σε μία κεφάτη και «τρελή» σαραντάρα, χήρα από τον πρώτο της γάμο που αντιστέκεται σθεναρά στις προθέσεις / προσπάθειες των αδελφών της (Μιχαλόπουλος και Καββαδία) να την παντρέψουν με έναν ηλικιωμένο κύριο (Γιώργος Γαβριηλίδης). Εκείνη είναι σφοδρά ερωτευμένη με ένα μουσικό (Ανδρέας Μπάρκουλης) όπου στο τέλος – και με τη «συναίνεση» πλέον των αδελφών της τον ακολουθεί.
Διάβαζα στον τόμο «Ταινίες για φίλημα» (Εκδ. Εξάντας) ότι πολλές σκηνές της ταινίας γυρίστηκαν από την αρχή προκειμένου να μπει η προσφώνηση «Κοκκάλω» που κάποια στιγμή η ευρηματική – ως γνωστόν – Ρένα απευθύνθηκε στην αδελφή της Τασσώ Καββαδία.
Τη χρονιά λοιπόν που γεννήθηκα οι αντιλήψεις της εποχής ήταν τέτοιες που πρέσβευαν ότι μία γυναίκα σαράντα χρονών, μεσήλικη (δηλαδή όπως είμαι εγώ τώρα), και χήρα (που δεν είμαι) δεν είχε δικαίωμα να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Πολλώ δε μάλλον όταν ο άντρας που ερωτεύεται είναι συνομήλικος ή μικρότερος από αυτή και κοινωνικά σε άλλο επίπεδο (μουσικός).
Έτσι η δυστυχής Τζένη, της οποίας η ζωή παρακολουθείται, κρίνεται και επικρίνεται από τα δύο μεγαλύτερά της αδέλφια Ορέστη και Αιμιλία (γνωστή και ως Κοκκάλω), ψάχνει και βρίσκει τρόπους με ή χωρίς τη βοήθεια της φίλης της Καίτης για να ξεγλιστρά προκειμένου να συναντήσει τον αγαπημένο της Τάκη.
Η κηδεμονία της οικογένειας, οι προκαταλήψεις, οι στείρες απόψεις, η ζωή για το «φαίνεσθαι» και το «θεαθήναι», ο χωρισμός των τάξεων σε ανώτερους και κατώτερους κοινωνικά είναι grosso modo τα θέματα που περνούν με ανώδυνο τρόπο μέσα από την ταινία αυτή και εκεί φαίνεται πάλι η μαεστρία του Σακελλάριου.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, έχουμε κρούσματα αυτής της απαράδεκτης νοοτροπίας που κρατά μακριά ή βάζει εμπόδια ή χωρίζει δύο ανθρώπους που δεν ανήκουν στην «ίδια τάξη». Η απαξίωση ενός ατόμου με μοναδικό κριτήριο τις οικονομικές του δυνατότητες (το λέω ανώδυνα), είναι τουλάχιστον «ντροπή». Μας βάζει να κάτσουμε στα σκαλάκια της βίλας της ταινίας και να χαιρετάμε τη Τζένη που ακολουθεί τον έρωτά της, σίγουροι ότι στο τέλος θα δυστυχήσει.
Η ερμηνεία της Βλαχοπούλου απίθανη όπως πάντα. Τόσο καλλίφωνη και να τραγουδήσει τόσο φάλτσα για τις ανάγκες της σκηνής με το βιολί που κάνει τη μεθυσμένη («πάρε μπανάνα»).
Η αγαπημένη μου Ρένα Κουμιώτη, στην ταινία αυτή, τραγουδάει το «Δώσε μου το στόμα σου» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Γειά σου Κοκκάλω ....
RetroDB: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Μια_τρελή_τρελή_σαραντάρα_(1970)
Έχω δικαίωμα, δικαίωμα και εγώ, απόψε να, απόψε να γλεντήσω και τη ζωή μου να χαρώ, έχω δικαίωμα και εγώ, σαν άνθρωπος να ζήσω
Το θεατρικό έργο (Σαράντα και …) του επιτυχημένου διδύμου Σακελλάριος – Γιαννακόπουλος μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την Ρένα Βλαχοπούλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, εν αντιθέσει με το θέατρο όπου το ρόλο αυτό είχε παίξει η Μαίρη Αρώνη.
Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες της σάτυρας του Σακελλάριου σε κοινωνικές δομές / ηθικές αξίες / προκαταλήψεις της εποχής που διαδραματίζεται η ταινία.
Η υπόθεση αφορά σε μία κεφάτη και «τρελή» σαραντάρα, χήρα από τον πρώτο της γάμο που αντιστέκεται σθεναρά στις προθέσεις / προσπάθειες των αδελφών της (Μιχαλόπουλος και Καββαδία) να την παντρέψουν με έναν ηλικιωμένο κύριο (Γιώργος Γαβριηλίδης). Εκείνη είναι σφοδρά ερωτευμένη με ένα μουσικό (Ανδρέας Μπάρκουλης) όπου στο τέλος – και με τη «συναίνεση» πλέον των αδελφών της τον ακολουθεί.
Διάβαζα στον τόμο «Ταινίες για φίλημα» (Εκδ. Εξάντας) ότι πολλές σκηνές της ταινίας γυρίστηκαν από την αρχή προκειμένου να μπει η προσφώνηση «Κοκκάλω» που κάποια στιγμή η ευρηματική – ως γνωστόν – Ρένα απευθύνθηκε στην αδελφή της Τασσώ Καββαδία.
Τη χρονιά λοιπόν που γεννήθηκα οι αντιλήψεις της εποχής ήταν τέτοιες που πρέσβευαν ότι μία γυναίκα σαράντα χρονών, μεσήλικη (δηλαδή όπως είμαι εγώ τώρα), και χήρα (που δεν είμαι) δεν είχε δικαίωμα να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Πολλώ δε μάλλον όταν ο άντρας που ερωτεύεται είναι συνομήλικος ή μικρότερος από αυτή και κοινωνικά σε άλλο επίπεδο (μουσικός).
Έτσι η δυστυχής Τζένη, της οποίας η ζωή παρακολουθείται, κρίνεται και επικρίνεται από τα δύο μεγαλύτερά της αδέλφια Ορέστη και Αιμιλία (γνωστή και ως Κοκκάλω), ψάχνει και βρίσκει τρόπους με ή χωρίς τη βοήθεια της φίλης της Καίτης για να ξεγλιστρά προκειμένου να συναντήσει τον αγαπημένο της Τάκη.
Η κηδεμονία της οικογένειας, οι προκαταλήψεις, οι στείρες απόψεις, η ζωή για το «φαίνεσθαι» και το «θεαθήναι», ο χωρισμός των τάξεων σε ανώτερους και κατώτερους κοινωνικά είναι grosso modo τα θέματα που περνούν με ανώδυνο τρόπο μέσα από την ταινία αυτή και εκεί φαίνεται πάλι η μαεστρία του Σακελλάριου.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, έχουμε κρούσματα αυτής της απαράδεκτης νοοτροπίας που κρατά μακριά ή βάζει εμπόδια ή χωρίζει δύο ανθρώπους που δεν ανήκουν στην «ίδια τάξη». Η απαξίωση ενός ατόμου με μοναδικό κριτήριο τις οικονομικές του δυνατότητες (το λέω ανώδυνα), είναι τουλάχιστον «ντροπή». Μας βάζει να κάτσουμε στα σκαλάκια της βίλας της ταινίας και να χαιρετάμε τη Τζένη που ακολουθεί τον έρωτά της, σίγουροι ότι στο τέλος θα δυστυχήσει.
Η ερμηνεία της Βλαχοπούλου απίθανη όπως πάντα. Τόσο καλλίφωνη και να τραγουδήσει τόσο φάλτσα για τις ανάγκες της σκηνής με το βιολί που κάνει τη μεθυσμένη («πάρε μπανάνα»).
Η αγαπημένη μου Ρένα Κουμιώτη, στην ταινία αυτή, τραγουδάει το «Δώσε μου το στόμα σου» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Γειά σου Κοκκάλω ....
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
