Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 333
Γρηγόρης Μπιθικώτσης
RetroDB: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Γρηγόρης_Μπιθικώτσης_(I)
Στο (δικό μας) Σερ με αγάπη.
Ξέρω πως το να προσπαθήσει να γράψει κανείς γι αυτή τη μορφή του ελληνικού τραγουδιού δεν είναι εύκολο. Και δεν ήμουν ποτέ καλή στις εκθέσεις… Συγχωρέστε με που θα είμαι πολύ « λίγη» αλλά το μεγαλείο αυτής της φωνής δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Τουλάχιστον όχι με τα δικά μου…
11 Δεκεμβρίου 1922. Σε μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, το Περιστέρι, βλέπει το πρώτο φως ο μετέπειτα τραγουδιστής της Ρωμιοσύνης.
Το στόρυ είναι γνωστό. Μεγαλωμένος από φτωχή πολύτεκνη οικογένεια, εργαζόταν ως υδραυλικός μέχρι να τον τραβήξει το τραγούδι…
Δεν άργησε ο καιρός… Σε ένα κουτούκι τέλη του 30 άκουγε τον Χιώτη τον Παγιουμτζή και τον Βαμβακάρη να παίζουν. Το ρεμπέτικο - λαϊκό τραγούδι τον είχε κερδίσει.
Πρώτο του τραγούδι ως συνθέτης “Το Καντήλι τρεμοσβήνει” και ακολούθησαν και άλλα: Στου Μπελαμή το ουζερί, Του Βοτανικού ο μάγγας, Επίσημη αγαπημένη, Είχε και εκείνος μιάν αγάπη (ο Παναγιώτης απ΄τη Μάνη)…
Τα μαύρα χρόνια του εμφυλίου τον είχαν βρει εξόριστο στην Μακρόνησο μαζί με τον Μίκη. Η συνεργασία τους άφησε εποχή… Με τραγούδια όπως : Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ του Ελύτη, την Άρνηση (στο περιγιάλι το κρυφό) του Σεφέρη, τον Επιτάφιο του Ρίτσου, τις Μικρές Πολιτείες με τον Καζαντζίδη σφράγισαν την ελληνική μουσική του 20ου αιώνα…
Και όχι μόνο: η Φραγκοσυριανή του Μάρκου, ο Αετός του Μάνου, η Γειτονιά (Κάντε υπομονή…) του Σταύρου, έγιναν τραγούδι στο στόμα κάθε Έλληνα.
Μας αποχαιρέτησε επίσημα το 1984 (αν θυμάμαι καλά ) με μια συναυλία στο ΟΑΚΑ, ενώ το Μάιο του 2002 η αφρόκρεμα των Ελλήνων τραγουδιστών του απέτισε φόρο τιμής για την 50χρονη παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι.
Τον Απρίλιο του 2005, ένα όμορφο αμάξι με δυό άλογα και όλη η Ελλάδα του μεταπολέμου τον οδήγησαν στην τελευταία κατοικία… εκεί που η χιλιοτραγουδισμένη από τα χείλη του Αθήνα τον δεχόταν παντοτινό της κοχύλι…
RetroDB: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Γρηγόρης_Μπιθικώτσης_(I)
Στο (δικό μας) Σερ με αγάπη.
Ξέρω πως το να προσπαθήσει να γράψει κανείς γι αυτή τη μορφή του ελληνικού τραγουδιού δεν είναι εύκολο. Και δεν ήμουν ποτέ καλή στις εκθέσεις… Συγχωρέστε με που θα είμαι πολύ « λίγη» αλλά το μεγαλείο αυτής της φωνής δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Τουλάχιστον όχι με τα δικά μου…
11 Δεκεμβρίου 1922. Σε μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, το Περιστέρι, βλέπει το πρώτο φως ο μετέπειτα τραγουδιστής της Ρωμιοσύνης.
Το στόρυ είναι γνωστό. Μεγαλωμένος από φτωχή πολύτεκνη οικογένεια, εργαζόταν ως υδραυλικός μέχρι να τον τραβήξει το τραγούδι…
Δεν άργησε ο καιρός… Σε ένα κουτούκι τέλη του 30 άκουγε τον Χιώτη τον Παγιουμτζή και τον Βαμβακάρη να παίζουν. Το ρεμπέτικο - λαϊκό τραγούδι τον είχε κερδίσει.
Πρώτο του τραγούδι ως συνθέτης “Το Καντήλι τρεμοσβήνει” και ακολούθησαν και άλλα: Στου Μπελαμή το ουζερί, Του Βοτανικού ο μάγγας, Επίσημη αγαπημένη, Είχε και εκείνος μιάν αγάπη (ο Παναγιώτης απ΄τη Μάνη)…
Τα μαύρα χρόνια του εμφυλίου τον είχαν βρει εξόριστο στην Μακρόνησο μαζί με τον Μίκη. Η συνεργασία τους άφησε εποχή… Με τραγούδια όπως : Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ του Ελύτη, την Άρνηση (στο περιγιάλι το κρυφό) του Σεφέρη, τον Επιτάφιο του Ρίτσου, τις Μικρές Πολιτείες με τον Καζαντζίδη σφράγισαν την ελληνική μουσική του 20ου αιώνα…
Και όχι μόνο: η Φραγκοσυριανή του Μάρκου, ο Αετός του Μάνου, η Γειτονιά (Κάντε υπομονή…) του Σταύρου, έγιναν τραγούδι στο στόμα κάθε Έλληνα.
Μας αποχαιρέτησε επίσημα το 1984 (αν θυμάμαι καλά ) με μια συναυλία στο ΟΑΚΑ, ενώ το Μάιο του 2002 η αφρόκρεμα των Ελλήνων τραγουδιστών του απέτισε φόρο τιμής για την 50χρονη παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι.
Τον Απρίλιο του 2005, ένα όμορφο αμάξι με δυό άλογα και όλη η Ελλάδα του μεταπολέμου τον οδήγησαν στην τελευταία κατοικία… εκεί που η χιλιοτραγουδισμένη από τα χείλη του Αθήνα τον δεχόταν παντοτινό της κοχύλι…
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
