retrofan είπε:
@Δομνίκη παραδέχομαι ότι την πλοκή δεν την θυμόμουνα με τόσες λεπτομέρειες (η μνήμη είναι τελικά επιλεκτικό πράγμα
).
Τα περί εκμετάλλευσης της περιουσίας της Μαρίνας χωρίς την συγκατάθεσή της τα είχα ξεχάσει. Υποθέτω ότι στον "ανατολίτη" Έλληνα του 192κάτι θα φαινόταν απόλυτα θεμιτό να κάνει κάτι τέτοιο. Να μη σου πω και στον "δυτικό" Γάλλο της ίδιας εποχής ... Πάντως θα εμμείνω στην αντιπάθειά μου για τη Μαρίνα, παραδεχόμενη απόλυτα την υποκειμενικότητα της κρίσης μου
Αυτή τελικά είναι η ομορφιά των πραγματικά δυνατών βιβλίων. Να ξυπνούν διαφορετικά συναισθήματα σε διαφορετικούς ανθρώπους .
@Clemence κάνε ό,τι θέλεις με το κειμενάκι
Χαίρομαι που σου άρεσε
Πολύ, πολύ καλό βιβλίο η μεγάλη χίμαιρα και κρίμα που δεν έχει έχει γίνει σήριαλ από έναν έμπειρο σκηνοθέτη που να έχει ασχοληθεί με μεταφορά λογοτεχνίας στην τηλεόραση όπως ο Κουτσομύτης, δεν θα είχε τεράστια επιτυχία; εσείς τι λέτε; έχει όλα τα συστατικά μιας υπέροχης μεταφοράς και θα μας έβγαζε και από την γκρίζα τηλεοπτική πραγματικότητα( σκεφτείτε ποια ηθοποιός θα μπορούσε να αποδώσει την πολύμορφη προσωπικότητα της ξανθιάς Γαλλίδας με την αρχαιοελληνική προφορά, τα μενεξεδιά μάτια και τον σαγηνευτικό ερωτισμό
, θα χρειαζόντανε ταλέντο, σπουδές και αντοχή γιατι είναι βασανισμένη ηρωίδα η Μαρίνα γεμάτη γνώσεις, μορφωμένη σε βαθμό ικανοποιητικό για γυναίκα της τότε εποχής με δόσεις αυτοσαρκασμού και φιλελεύθερη και άκρως ενδιαφέρουσα). Όσο για την Μαρίνα, και την συμπαθείς και την αντιπαθείς σε κάθε βήμα της (εξαιρετικά πλέκει αυτά τα συναισθήματα ο Καραγάτσης- σπιρτόζικο, ζωντανό πνεύμα και από τον κίτρινο φάκελο και την χιμαιρα δεν θα τον έλεγα ωμό αλλά ρεαλιστή, εσεις όμως θα ξέρετε κάτι περισσότερο) και θες να λυτρωθεί στο τέλος και την λυπάσαι στην τραγωδία της και βλέπεις τα λάθη της και τα βάζεις και με το ριζικό της και τον εγωκεντρισμό της //
'' Βλέπεις πάντοτε ήμουν δειλή, λογάριασα τους ανθρώπους. Βάσισα την υπάρξη μου πάνω σε μερικές ηθικές αξίες αντικειμενικές . Και τούτο γιατί υποκειμενικά τα θέλω όλα δικά μου και τούτο ποιείν και κείνο μην αφιέναι'' απειχεί πολύ εδω την συμπατριώτισσα της Εμμα Μποβαρύ που κυνηγά χιμαιρες και απολαύσεις και μάλιστα σε ωρες μοναξιάς την διαβάζει( μάλλον και ο Καραγάτσης είχε ασχοληθεί με την εν λόγω ηρωιδα του Φλωμπέρ προσεκτικά και είχε μελετήσει τον χαρακτηρα της).
Ρετροφάν καλά θυμάσαι , είχε την έγκριση της Μαρίνας ο Γιαννης όταν πήρε την περιουσία της και του την έδωσε με κάθε δυνατό μέσο χωρις πίεση και δεν το σκέφτηκε διολου. Φυσικά και ο Γιάννης την ερωτεύτηκε και της φέρθηκε καλά και δεν την πήρε για την μεγάλη προίκα και αυτη στο τέλος ομολογει πως είναι ο μόνος άνδρας που αγάπησε και ψυχικά συν τοις άλλοις. Με τον Μηνά την ''έδενε '' το πνεύμα, ο ''εγωκεντρισμός'',ο ανταγωνισμός και η διανόηση μα με τον Γιάννη τελικά την έδεναν πιο βαθιά, ψυχικά και ουσιαστικά πράγματα και η Αννούλα ήταν κάτι από αυτά, ισως το πιο πολύτιμο. Συμφωνώ με την Ντομένικα πως είναι αξιόλογο το βιβλίο και με την σανσετ παραπάνω( μια πολύ καλή στιγμή της ελληνικής πεζογραφίας όπως η ''παναγιά η γοργόνα'' και η ''αιθουσα του θρόνου'' και η ''αιολική γη''- οι γυναικες-ηρωιδες είναι όλες άκρως ενδιαφέρουσες και πολύπλευρες, όμορφες, στην ανατολή της ζωής τους δυναμικές και ταλαντούχες και έχουν προσωπικότητα)! Ελπιζω να μην σας κούρασα.
( Μου θύμισε η Μαρίνα και κάτι από την ποιητρια Γλαύκη με την αρχαιοελληνική ομορφιά, την δύσκολη παιδικη ηλικία , την αποβίβαση της στην Συρο με την ατυχή κατάληξη και την δυναμική Σμαραγδή που επιβιωνει σε έναν δύσκολο κόσμο με πάλι ατυχή κατάληξη, είναι και ο μικρόκοσμος των νησιών του Αιγαίου που μου φέρνει στο νου τα τρια αυτά βιβλία)
