Πείτε με τρελό, πείτε με παρανοϊκό, όπως θέλετε πείτε με αλλά, προσπαθώ εις μάτην να καταλάβω προς τι όλος αυτός ο ντόρος με αυτό το σίριαλ. Ναι, καταλαβαίνω ότι για την τότε εποχή το περιεχόμενο ήταν πολύ μπροστά, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ερωτικό ειδύλλιο μεταξύ μιας ώριμης γυναίκας και ενός νεαρού άντρα, σίγουρα ήταν κάτι groundbreaking για τότε, τώρα το λες και κάτι φυσιολογικό.
Αλλά εκτός από το περιεχόμενο, βλέποντας το ως δημιούργημα αποκομμένο από αυτού του είδους τη σύνδεση και βλέποντας το με το πρίσμα του τώρα, ως τηλεθεατής, δεν μπορώ να αντιληφθώ το τι ακριβώς κάνει αυτό το σίριαλ κλασικό και για πολλούς συγκαταλέγεται στα καλύτερα σίριαλ όλων των εποχών.
Παρόλα αυτά, από μικρό παιδί, με έχουν στιγματίσει οι τίτλοι αρχής, είναι από τις μνήμες που έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μου, αυτά τα γραφικά, αυτή η μουσική, με έχει σημαδέψει, το σίριαλ όμως, όχι και τόσο, οι μνήμες μου είναι καθαρά οπτικές, σε ότι έχει να κάνει με τα πρόσωπα και τα σκηνικά.
