nwntas
RetroMasteR
- Joined
- 3 Ιαν 2011
- Μηνύματα
- 1.465
- Αντιδράσεις
- 672
Θα έλεγα ότι αποτελούν κυρίως χαρακτηριστικά bromances, όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται πλέον οι πολύ στενές φιλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών. Δεν ξέρω κατά πόσο υπήρχε η πρόθεση να βγει μια υφέρπουσα ομοφυλοφιλία στους ήρωες. Με δεδομένη την εποχή, κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για μια ταινία του Χόλυγουντ, αν σκεφτούμε το κοινό που απευθύνεται η κάθε προαναφερθείσα ταινία. Με μια πιο σύγχρονη ανάγνωση μπορεί να διαπιστώνεις κάτι τέτοιο, αλλά αμφιβάλλω για την όποια πρόθεση των σεναριογράφων και των παραγωγών.
Αυτό, βέβαια, ίσως μας βάζει σε σκέψεις για το πώς ερμηνεύουμε σήμερα το όποιο είδος στενής σχέσης μεταξύ ανδρών και το πώς προσπαθούμε να εντοπίσουμε την ομοφυλοφιλία. Δε λέω ότι εκείνη την εποχή ήταν καλύτερα και τώρα υπερβάλλουμε, γιατί ίσα ίσα, ακόμα και στην περίπτωση υφέρπουσας ομοφυλοφιλίας τότε, δεν είναι και ό,τι το καλύτερο η συγκάλυψη ή η άρνησή της, απλά βάζω ένα ερωτηματικό για την πραγματική πρόθεση των συντελεστών των συγκεκριμένων ταινιών.
Πάντως, όσο μεγαλώνουμε και αποκτούμε περισσότερη γνώση, τόσο διαφορετικά θα βλέπουμε μια ταινία. Ακόμα και η γεύση που μας αφήνει στο τέλος μπορεί να αλλάζει. Το κυριότερο είναι η κατανόηση ολοένα και περισσότερων inside jokes ή αναφορών στην εποχή. Αυτό μ' αρέσει όχι μόνο στις ταινίες, αλλά και στις σειρές που έβλεπα ως παιδί, και που μετά από τόσα χρόνια κάθομαι και ξαναβλέπω, και είναι σαν να βλέπω άλλη σειρά.
Κλασικό παράδειγμα οι ταινίες της Disney, όπως προαναφέρθηκε. Εκτός από τις θεματικές που μπορούν να θίξουν, θυμάμαι ότι δεν πρόσεχα ως παιδί κάθε ατάκα που άκουγα, και υπάρχουν αρκετές ατάκες-προοικονομίες που δεν τις παίρνεις χαμπάρι ως παιδί (όπως το "Θα πεθάνεις, σου λέω" του Σκαρ προς τον μικρό Σίμπα, λίγο πριν το θάνατο του Μουφάσα).
Αυτό, βέβαια, ίσως μας βάζει σε σκέψεις για το πώς ερμηνεύουμε σήμερα το όποιο είδος στενής σχέσης μεταξύ ανδρών και το πώς προσπαθούμε να εντοπίσουμε την ομοφυλοφιλία. Δε λέω ότι εκείνη την εποχή ήταν καλύτερα και τώρα υπερβάλλουμε, γιατί ίσα ίσα, ακόμα και στην περίπτωση υφέρπουσας ομοφυλοφιλίας τότε, δεν είναι και ό,τι το καλύτερο η συγκάλυψη ή η άρνησή της, απλά βάζω ένα ερωτηματικό για την πραγματική πρόθεση των συντελεστών των συγκεκριμένων ταινιών.
Πάντως, όσο μεγαλώνουμε και αποκτούμε περισσότερη γνώση, τόσο διαφορετικά θα βλέπουμε μια ταινία. Ακόμα και η γεύση που μας αφήνει στο τέλος μπορεί να αλλάζει. Το κυριότερο είναι η κατανόηση ολοένα και περισσότερων inside jokes ή αναφορών στην εποχή. Αυτό μ' αρέσει όχι μόνο στις ταινίες, αλλά και στις σειρές που έβλεπα ως παιδί, και που μετά από τόσα χρόνια κάθομαι και ξαναβλέπω, και είναι σαν να βλέπω άλλη σειρά.
Κλασικό παράδειγμα οι ταινίες της Disney, όπως προαναφέρθηκε. Εκτός από τις θεματικές που μπορούν να θίξουν, θυμάμαι ότι δεν πρόσεχα ως παιδί κάθε ατάκα που άκουγα, και υπάρχουν αρκετές ατάκες-προοικονομίες που δεν τις παίρνεις χαμπάρι ως παιδί (όπως το "Θα πεθάνεις, σου λέω" του Σκαρ προς τον μικρό Σίμπα, λίγο πριν το θάνατο του Μουφάσα).