Δεν καταλάβατε, εποχή 79-80 στο 6ο Δημοτικό Νέας Σμύρνης, 5η και 6η τάξη, είχαμε τέτοια ψύχωση με την ξυλοκοπτική που "δουλεύαμε πριόνι" σχεδόν όλη τη σχολική μέρα. Ακόμα και μέσα στο μάθημα, την ώρα που ο δάσκαλος κατέβαζε τα μάτια του στο βιβλίο, ανέβαιναν επάνω στο θρανίο τα πριόνια και δώς'του. (Κάποια μισόκουφη δασκάλα είχε πει μια μέρα "Κάποιος κάτι τρίβει, κάτι κάνει, δεν καταλαβαίνω, ησυχία παρακαλώ !")
Φτιάχναμε φιγούρες Καραγκιόζη. Κόβαμε όλα τα ενδιάμεσα κενά για να φαίνονται μάτια κλπ., δε θυμάμαι που βρίσκαμε το "πατρόν", μετά ενώναμε τα κινούμενα μέλη με το περίφημο "διπλόκαρφο" (από μαλακό μέταλλο, είχε ένα κεφάλι και δύο σκέλη που τα άνοιγες από την πίσω μεριά της σύνδεσης, και στερεώνονταν τα δύο κομμάτια, με δυνατότητα περιστροφής), κι αφού ολοκληρώναμε όλο το θίασο των φιγούρων, κάναμε και παραστάσεις, κουβαλώντας πανιά και λάμπες στο σχολείο. Όσο για χειριστήριο της φιγούρας, παίρναμε ένα μεντεσέ από αυτούς που ασφαλίζουν μπούλα (με ένα μακρόστενο βραχίονα σαν "θηλειά", αν έχετε δει, που ασφαλίζει με λουκέτο), πάνω στην μεταλλική "θηλειά" συνδέαμε μια ξυλόβεργα και ..έτοιμο!
Το περίφημο "πριονάκι" δεν ήταν πάντα σπιράλ, μια εποχή ήταν πλακέ και έκοβε μόνο προς τα μπρος, αλλά μετά εφευρέθηκε το σπιράλ, που σου έδινε τη δυνατότητα να κινείς ευέλικτα το "πέταλο" του πριονιού πάνω στη γραμμή κοπής, να γυρνάς προς τα πίσω, να "λειαίνεις" κλπ.
Γι αυτούς που ρώτησαν για αυτό το εξάρτημα σαν "μανταλάκι", σκοπό έχει να "μοιράσει" την πίεση από το σφικτήρα πάνω στο κοντραπλακέ όταν δούλευες με το φύλλο πιασμένο στο θρανίο, γιατί με "σημειακή" συγκράτηση χωρίς αυτό μπορούσε να σου σπάσει μονοκόμματα ένα μέρος του κόντρα πλακέ, καθώς η άκρη που έκοβες ανασηκωνόταν πολύ από το πριόνι, αλλά και έκανε θόρυβο καθώς χτύπαγε στο θρανίο. Όλα αυτά τα γλύτωνες με αυτό το εξάρτημα, που όμως έπρεπε κάθε λίγο και λιγάκι να το ξεσφίγγεις και να το ξανατοποθετείς, καθώς προχωρούσε η γραμμή κοπής. Βέβαια εμείς ως "βετεράνοι" πάντα κρατούσαμε με το χέρι το φύλλο, και το ακουμπούσαμε όπου νά'ταν : στα κάγκελα στο διάλειμμα, σε καρέκλα, σε θρανίο...
Άλλη ζημιά που έβγαζε το σύστημα (εκτός από τα κομμένα, λόγω υπερθέρμανσης, πριονάκια), ήταν το να σου χαλάσει το τρυπάνι, και συγκεκριμένα το κομμάτι που ανεβοκατέβαινε πάνω στο σπιράλ : με λίγο παραπάνω δύναμη, η τετράγωνη τρύπα "ξεχείλωνε" και πια δε μπορούσε να περιστρέψει τον άξονα.
Ε ρε χρόνια...
