Ξύλο με βέργα (μπρρ...)

[RIO]

Ευτυχώς στα 90ς είχε καταργηθεί το ξύλο με βέργα. Βέβαια έπεφταν ακόμα καρπαζιές...

 

[denim13]

Άντε να φας καμιά "ψιλή" επειδή κάνεις ζημιές ή χτυπάς άλλα παιδιά το καταλαβαίνω (λέμε τώρα) , αλλά να τρως ξύλο γιατί πήγες στο σχολείο αδιάβαστος ή γιατί ξέχασες το τετράδιο σου στο σπίτι αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.

 

[johngr]

Θυμαμαι στην Τεταρτη Δημοτικού στο Γουδι η δασκαλα Σταυρου (αν δεν απατωμαι) ειχε το χάρακα και μας έριχνε . αυτο που ειχα ευχαριστηθεί ειναι που με πηγε στο γραφείο των δασκάλων και μου ζητησε να απλώσω το χερι για να μου ρίξει . δεν ξερω πως τα πηρα και με το που εσκασε ο χαρακας στην παλαμη τον πήρα και τον εκανα κομμάτια . απο τότε δεν με ξαναπείραξε !!!!

 

[denim13]

Το θέμα είναι πως τότε μας ασκούσαν και ψυχολογική βία με διάφορα επίθετα που μας "στόλιζαν" αλλά εμείς μικροί τότε δεν το καταλαβαίναμε. Το να σε αποκαλέσουν ας πούμε βόδι ή άχρηστε ήταν απείρως καλύτερο από τις σβουριχτές στα μάγουλα ή τις χαρακιές στα χέρια.

 

[Alucard]

Άντε να φας καμιά "ψιλή" επειδή κάνεις ζημιές ή χτυπάς άλλα παιδιά το καταλαβαίνω (λέμε τώρα) , αλλά να τρως ξύλο γιατί πήγες στο σχολείο αδιάβαστος ή γιατί ξέχασες το τετράδιο σου στο σπίτι αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.

Εγώ το καταλαβαίνω. Σε υπανάπτυκτες αφρικανικές χώρες ακόμη αυτό γίνεται στην εκπαίδευση. Δεν μπορούσαν να κινήσουν διαφορετικά το ενδιαφέρον των μαθητών ή να καταλάβουν πως σε μερικούς δεν άρεσαν τα μαθήματα που δίδασκαν. Επίσης κάποιοι ήθελαν να εκτονώσουν και τα νεύρα από το σπίτι.

Συμμαθητής στο Δημοτικό είχε φάει ξύλο γιατί δεν είχε διαβάσει το μάθημα των θρησκευτικών. Ιστορίες με… Νώε και άλλους... όμοιους.

[edit] Θα ξεφύγουμε από το θέμα [edit]

Κανείς όμως δεν βοήθησε.

 

[johnny19818]

Ευτυχώς στα 90ς είχε καταργηθεί το ξύλο με βέργα. Βέβαια έπεφταν ακόμα καρπαζιές...

Όχι εντελώς! Μερικοί που δεν ήθελαν να πονέσει το χέρι τους μια χαρά πιάναν τη βέργα ή κανένα κλαδί από δέντρο που πονάει χειρότερα.

 

[galatsiwtis]

Και μαζί με την χαρακιά που έτσουζε........γινόσουνα και ρόμπα από τον ''εκπαιδευτικό''.

 

[Bambinella]

Στις τρεις πρωτες ταξεις του Δημοτικου ειχαμε την ιδια δασκαλα. Την κυρια Ευδοξια. Ξανθια, ψηλη, ανυπαντρη, γυρω στα 60.
Απο την πρωτη στιγμη που μας γνωρισε αρχισε να ριχνει ξυλο. Οχι με βεργα, αλλα παντα με το χερι και οπου μας εβρισκε.
Εγω μια φορα στην Α' Δημοτικου δεν της ειπα καλα το μαθημα στη γραμματικη, με σηκωσε επανω και αρχισε να μου ριχνει σφαλιαρες. Δεν ηταν τοσο ο πονος, αλλα πιο πολυ η αδικια γιατι ενιωθα πως δεν ηταν σοβαρος λογος να τρωω ξυλο επειδη δεν ηξερα το μαθημα στην εντελεια. Αυτη ευτυχως ηταν η πρωτη και τελευταια φορα που εφαγα ξυλο απο αυτη τη δασκαλα.
Με το περασμα των μηνων η κυρια Ευδοξια μειωσε σε μεγαλο βαθμο το ξυλο σε ολη την ταξη εκτος απο εναν συμμαθητη μου που τον ειχε στο ματι και του εριχνε συχνα σφαλιαρες στο σβερκο και στο κεφαλι. Θυμαμαι μια φορα τον χτυπησε τοσο δυνατα, που του πεταχτηκαν πανω στο θρανιο τα γυαλια που φοραγε. Τον λυπηθηκε η καρδια μου! Ακομα εχω στα ματια μου αυτη την εικονα.
Στην Δ' Δημοτικου αλλαξα δασκαλα. Μια ηλικιωμενη κυρια με τη βεργα στο χερι που ομως ποτε δεν τη χρησιμοποιησε πανω μας και που γενικα δεν ηταν καθολου του ξυλου. Στην Ε' ταξη ειχα για πρωτη φορα δασκαλο. Εναν νεαρο καμια 30αρια χρονων που ηταν πολυ ενταξει σε ολα απεναντι μας. Ουτε λογος για ξυλο βεβαια. Και στην ΣΤ' σταθηκα τυχερη και ειχα παλι νεο δασκαλο, γυρω στα 35, που κι αυτος δεν χτυπησε ποτε κανενα παιδι.
Τον καιρο που πηγαινα στις τρεις τελευταιες ταξεις του Δημοτικου υπηρχε στο σχολειο μας ενας δασκαλος, ο κυριος Σ.....ης, που ηταν το φοβητρο ολων των παιδιων. Μεγαλος σε ηλικια, ετοιμος για συνταξη, με κατασπρα μαλλια. Ευτυχως δεν ειχε ποτε την ταξη μου, αλλα ακομα και στο διαλειμμα ολα τα παιδια παθαιναμε σοκ μονο που τον βλεπαμε.
Ημουν στην Δ' ταξη και η δασκαλα μας επρεπε να φυγει απο την αιθουσα για καμια ωρα. Ετσι ηρθε ο τρελογερος για να μας προσεχει. Εμεις ολοι σουζα. Στην αιθουσα δεν ακουγες ουτε κιχ. Στα καλα καθουμενα και χωρις να εχουμε κανει τιποτα, ο βλαμμενος περασε απο τα θρανια ολων μας και με τη βεργα του μας εριξε απο μια ξυλια σε καθε χερι. Κατι κοριτσια κλαιγανε προτου ακομα τις φανε. Οταν ηρθε η σειρα μου ημουν φοβισμενη, αλλα δεν θα ελεγα οτι πονεσα και ιδιαιτερα.
Δεν εχει σημασια ομως ποσο πονεσα. Σημασια εχει πως ενα σωρο ψυχανωμαλοι γινονταν δασκαλοι και ερχονταν σε καθημερινη επαφη με παιδακια. Ο,τι ψυχολογικο ειχαν το εβγαζαν πανω τους και απο πανω ειχαν και τους γονεις να επικροτουν αυτες τις μεθοδους. Αλλα θα μου πεις μηπως και οι γονεις καλυτεροι ηταν; Κι αυτοι ξυλο ριχνανε γιατι νομιζανε πως αμα δεν το δειρεις το παιδι, δε γινεται ανθρωπος.
Χαιρομαι πολυ που επιτελους ολα αυτα σταματησαν πια και οι ανθρωποι καταλαβαν ποσο λαθος εκαναν απεναντι στα παιδακια.
Μπορει οι πληγες απο τις βιτσες να εκλεισαν, αλλα αυτες της ψυχης μενουν και θα υπαρχουν παντα μεσα σε ολους εμας που δυστυχως προλαβαμε εκεινες τις εποχες.

 

[TZELASO]

Τι να πω Βιβή! Ξέρω ότι γράφεις αλήθειες, δεν έχεις λόγο να γράψεις ψέμματα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι καθηγητές έτυχαν σε ορισμένα άτομα!

Την βέργα την γνώρισα στην πρώτη δημοτικού. Μια δυο φορές, μη φανταστείτε και είχα κάνει την σκανταλιά μου και ήταν ιδιωτικό το σχολείο. Το ίδιο ίσχυε και για τα άλλα παιδάκια. Έτερον ουδέν. Όταν από την δευτέρα δημοτικού συνέχισα στο δημόσιο σχολείο της συνοικίας μου, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Η δασκάλα μου ήταν η ίδια από την Δευτέρα Δημοτικού μέχρι και την Τετάρτη. Η κυρία Ειρήνη. Μα ήταν εξαιρετική η καϋμένη. Δεν είχα δει ποτέ βέργα στο χέρι της. Σκαμπίλι? Τι να σας πω. Ίσως σε κάποιον, κάποια φορά αλλά πραγματικά, δεν το θυμάμαι. Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού είχα δύο άντρες καθηγητές, τόσο καλούς και τόσο ευγενικούς που έχω μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο κύριος Σημαντήρας της Πέμπτης μάλιστα ήταν και πολύ ωραίος άντρας, γύρω στα 40 και πολλά κοριτσάκια ήταν ερωτευμένα μαζί του. Ο κύριος Πεπονής της Έκτης ήταν λίγο πιο αυστηρός αλλά ήταν τόσο καλός και τον αγαπούσαμε πολύ, γιατί είχε μείνει χήρος. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πολύ νέα (αφού κι αυτός ήταν γύρω στα 45) και τον βλέπαμε με μεγάλη συμπάθεια. Βέργα ποτέ, κανένας.

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήταν φυσικό να έχουμε κάποιες συμπάθειες και κάποιες αντιπάθειες με κάποιους καθηγητές γιατί ήταν αρκετοί που αλλάζαμε. Κάθε ώρα διαφορετικός. Αλλά βέργα πάλι ποτέ. Καμμιά μπουφλίτσα, αλλά όχι σε μένα και μη φανταστείτε κάτι τρελό. Κυρίως μεταξύ αρσενικών (καθηγητών και μαθητών). Δηλαδή, κάτι μεταξύ αστείου και σοβαρού. Εντάξει, υπήρχε τιμωρία, να βγει κάποιος από την τάξη, αν συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό, ίσως έπαιζε και κάποια αποβολή, αλλά για μεγάλο παράπτωμα.

Θυμάμαι, μια φορά, στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, έπαιζα με ένα χάρακα. Η καθηγήτρια μιλούσε και όπως τον έπαιζα στα χέρια μου μου ξέφυγε, πετάχτηκε στον αέρα και ξαναπροσγειώθηκε στο θρανίο. Η καθηγήτρια συνέχισε να παραδίδει και μετά από μισό λεπτό, μου λέει: "Τζέλα, σύνελθε"!!!! Γελάσαμε όλοι, γιατί όλοι είχαν δει τον χάρακα να πετάγεται.

Στην Τρίτη Λυκείου, θέλαμε να πάμε πενταήμερη. Είχαμε κάνει μια πάρα πολύ πετυχημένη εκδήλωση στην "Prison" (τον παλιό Ειρηνικό, για να καταλάβετε), η οποία είχε πάει πολύ καλά και είχαμε μαζέψει πολλά χρήματα. Θα επιβαρύναμε όλοι τους γονείς μας πολύ λίγο. Οι καθηγητές όμως, ήταν αρκετά αρνητικοί στο να αναλάβει κάποιος επικεφαλής, γιατί είχαν ακουστεί κάποια έκτροπα από κάποια άλλα σχολεία και φοβόντουσαν να αναλάβουν την ευθύνη. Κάποια στιγμή, φοβηθήκαμε ότι δεν θα πάμε εκδρομή. Είχαμε λοιπόν, μία Αγγλικού, η οποία μάλιστα ήταν σε μεγάλη ηλικία (λίγο πριν την σύνταξη) αλλά ήταν πολύ καλή και τη λάτρευαν όλα τα τμήματα. Βγήκε αυτή λοιπόν, μπροστά και είπε ότι αναλαμβάνει εκείνη επικεφαλής και θα γίνει η εκδρομή. Οι άλλοι καθηγητές πείσθηκαν και η εκδρομή έγινε στη Ρόδο και περάσαμε υπέροχα. Δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα το όνομά της, ενώ θυμάμαι πολλούς άλλους καθηγητές μου.

Έχω αρκετά περιστατικά που θυμάμαι, γιατί έχουν περάσει και τόσα χρόνια, αλλά τα περισσότερα είναι πολύ ωραία. Άλλα πιο κωμικά, άλλα πιο σοβαρά. Αλλά, ξύλο με βέργα και τα τοιαύτα, όχι.

 

[Bambinella]

Για τον ασπρομαλλη τρελογερο που εριξε ξυλιες σε ολους μας χωρις να' χουμε κανει απολυτως τιποτα ειχαν ακουστει πολυ ασχημα πραγματα απο μαθητες που τον ειχαν στην ταξη τους. Μεταξυ αλλων, ελεγαν οτι τους σαπιζε στο ξυλο εστω και με την υποψια πως μιλησαν την ωρα του μαθηματος ακομα κι αν δεν ηταν σιγουρος για το απο που ακριβως ακουστηκαν οι ομιλιες.
Επιανε πεντε - εξι παιδια που τα θεωρουσε υποπτα και τα εδερνε με τη βεργα σε χερια και ποδια. Και αλλες φορες που ηταν στις καλες του, τιμωρια στη γωνια.
Ενταξει, ο ανθρωπος ηταν βλαμμενος και ακρως επικινδυνος. Στη σημερινη εποχη θα τον εκλειναν μεσα και οταν λεω μεσα εννοω και φρενοκομειο και φυλακη.

 

[Eagle 1]

Στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού είχαμε δασκάλα, μιά πολύ καλή κυρία που δεν είχε κτυπήσει κανένα παιδί. Στις τελευταίες 3 είχαμε καλό μεν (μάθαινες) αλλά αυστηρό δάσκαλο, ο οποίος ήταν πιστός στα παιδαγωγικά κελεύσματα των 60ς για ξύλο στους μαθητές. Στην αρχή κάθε χρονιάς έβαζε ένα συμμαθητή μας που έμενε στην άκρη της επαρχιακής πόλης που ζούσα να του φέρει βέργα "κρανίσια". Πολύ ανθεκτικό κλαδί, το οποίο το ξεφλούδιζε και φαινόταν άσπρο. Όλο το χρόνο με αυτό μας κτυπούσε στις παλάμες, συνήθως από 5 σε κάθε μία. Μερικές φορές τις έφαγα και εγώ και θυμάμαι ότι πονούσε για μέρες και μελάνιαζε το εσωτερικό της παλάμης και προσπαθούσα να μην το πάρει είδηση ή μητέρα μου. Ήταν ντροπή να πεις ότι έφαγες ξύλο, δίκαια ή άδικα.......

Στο εξατάξιο γυμνάσιο πήγαινα σε αρρένων, όπως συνηθιζόταν μέχρι τη μεταπολίτευση που τελείωσα, οπότε δεν είχε πλέον βέργα, αλλά χαστούκια από πολλούς καθηγητές. Μία φορά μετά την καθημερινή προσευχή θέλαμε να πάμε εκδρομή και δεν μπαίναμε μέσα στις αίθουσες, οπότε κατέβηκε ο γυμνασιάρχης και μας άρχισε στα σκαμπίλια. Ήμουν στην πρώτη σειρά, οπότε έφαγα και εγώ, μου κοκκίνησε το μάγουλο για 2 ημέρες και φαινόταν τα δάκτυλά του. Δεν μπορούσα να το κρύψω πλέον από τη μητέρα μου, η οποία εκνευρίστηκε όταν άκουσε την αιτία, αλλά δεν πήγε να παραπονεθεί. Άλλες εποχές, χαίρομαι που τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να πέφτει ξύλο στο σχολείο.

 

[TZELASO]

Αν είναι δυνατόν! Ρώτησα και τον άντρα μου αν τους χτυπούσαν με βέργα, γιατί είναι έξι χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και μου είπε ότι στο Δημοτικό, είχε τέτοια αντιμετώπιση. Αν και ήταν πολύ καλός μαθητής, έκανε τις σκανταλιές του. Εντάξει, παιδί ήταν! Πολύ λογικό! Μετά όμως, στο Γυμνάσιο που ήταν αρρένων, δεν αντιμετώπισε τέτοιο πρόβλημα. Ούτε βέργα, ούτε χαστούκια. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να το ανεχτώ αυτό το πράγμα από κανέναν. Δεν ξέρω αν θα γινόταν μια φορά, τι θα έκανα (αναλόγως και τι θα είχα κάνει, γιατί ήμουν σκανταλιάρα, αλλά ελαφρώς) αλλά αυτά που διαβάζω εδώ, δεν τα χωνεύω.

 

[Chris27]

Πρωτη-Τριτη Δημοτικου. Δις Λουκια, 60φευγα, ανυπαντρη, σταφιδιασμενη, κακιστρα, αφιερωμενη νυμφη του Χριστου (ελεγε). σηγουρα ανοργασμικη (λεω εγω)
Μας σαπιζε στο ξυλο με χαρακα η βιτσα χοντρη. Χερια ποδια πλατες ωμους, οπου μας επερνε. Οσο μας κτυπουσε το βλεματης μοχθηρο. Σηγουρα θα βραζει στο μεγαλιτερο καζανι της κολασης μετα απο τοσες καταρες και βλαστημιες που της εχω ριξει. Αλλα και εκει να την συναντισω ενα γερο χερι ξυλο θα της το ριξω. Αποθυμενο!
Αργοτερα, τεταρτη γυμνασιου, ο μαθηματικος τολμησε να με βρισει και να μου ριξει χαστουκι γιατι εγραψα 8 και οχι 9 απο μια ασκιση στον πινακα. Αυτο βεβαια δεν περασε ετσι. Εφαγε το ξυλο της χρονιας του μεσα στην ταξη, και του εμεινε η σπασμενη μυτη. Δεν περιμενα να με διωξουν, εφυγα μονος μου, με απεβαλαν βεβαια απο ολα τα γυμνασια Λ-Γ περιφερειας. Ευτυχως ηταν και η σχολη Μπαρμπικα στην αγια Παρασκευη και δεν εχασα την χρονια. Κι αυτος δεν ειχε παιδια, σαν την δις Λουκια, Τυχαιο?
Ο ανθρωπος, πρεπει ναχε την δωση της ανωμαλιας του, γιατι αντι να κανει τιποτα ιδιαιτερα τα απογευματα. γυριζε ποδοσφαιρακια, καφενεια, γυπεδα για να πιασει κανενα μαθητη και την επομενη μερα να τον παει στον γυμνασιαρχη για αποβολη. Τετοιο καθυκι. Απο τοτε οπως μαθαινα δεν ξανακουμπισε μαθητη.

 

[Sid.Stavros]

Στο Νηπιο δεν ειχε ξυλο αλλα απο την 1η δημοτικου αρχιζε. Ο χαρακας ηταν ξυλινος πλακε απο το τοπικο ξυλουργειο μαλιστα οταν χαλαγε εστελνε ο δασκαλος 2 ατομα στον μαραγκο με εντολη να μας δωσει νεο. Για τα μικρα παραπτωματα ειχε απλα 2 ξυλιες μια σε καθε χερι, οταν ηταν πιο μεγαλο το παραπτωμα επεφταν παραπανω ενω το λαθος ηταν που μερικα παιδια τραβαγαν στο τσακ λιγο πισω το χερι ή δεν το εβγαζαν τερμα εξω, ο δασκαλος τους το επιανε και το τραβαγε και τα βαραγε πιο δυνατα και ετσι συχνα ο χαρακας επιανε και τις φλεβες πισω απο τον καρπο και μελανιαζαν. Η ποιο ατυχη ταξη ηταν της τεταρτης, πριν παω ειχαν εναν που χτυπαγε με βεργα απο μουρια και μετα οταν πηγα 6η ειχαν εναν αλλον που τους χτυπαγε με πρασινη μανικα αλλα στα ποδια.
Χαστουκια-φαπες εριχνε ενας μοναχα τον οποιον μισουσαμε ολοι και παρακαλαγαμε οπως ερχοταν καθε πρωϊ απο ενα αλλο χωριο με μια Bmw μηχανη να γκρεμοτσακιστει.
Το κακο της υποθεσης ηταν πως μερικοι γονεις ηταν με ιδες του '50 οπου το ξυλο ηταν σε ημερησια διαταξη και ετσι νομιζαν το παιδι τους πως ''θα γινει ανθρωπος" (!) ενω φυσικα δεν υπηρχαν τοτε τιποτα συλλογοι ή καπου να παραπονεθεις.

 

[αριαδνη]

Αχ αχ η βέργα από πίσω να μην φαίνεται φυσικά

 

[Bambinella]

Αρρωστημενη κατασταση.

 

[SEBASTIAN]

Αποτελεί ακραία μορφή κτηνώδους υποκουλτούρας και παντελής έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπισμού και μόρφωσης το να σηκώσει χέρι ή να χρησιμοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο βία ο δάσκαλος! ο μορφωμένος! και μάλιστα σε μικρά και ανυπεράσπιστα παιδιά. Ευτυχώς το συγκεκριμένο τερατώδες σκηνικό γινόταν σε παλαιότερες μαύρες εποχές που ο δάσκαλος ο μορφωμένος είχε απεριόριστη εξουσία από το κράτος! και πολλές φορές και από τους γονείς!!! βγάζοντας ταυτόχρονα τα κομπεξικά του κτηνώδη ένστικτα στα παιδιά, νομίζοντας ότι έτσι θα κερδίσει το σεβασμό μέσω του φόβου, ο άθλιος ο εκπαιδευτικός.
Όχι ''αγαπητοί παιδαγωγοί'' με πολλά εισαγωγικά, ο σεβασμός δεν κερδίζεται ούτε επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο. Αλλά με την χαρισματική προσωπικότητα, τον καλό χαρακτήρα, τα ζεστά συναισθήματα και κυρίως το υψηλό επίπεδο μόρφωσης και καλλιέργειας που πρέπει να έχει ο παιδαγωγός, στοιχεία που θα αγκαλιάσουν τα παιδιά και αυτόματα θα γεννηθούν αισθήματα σεβασμού και αγάπης στον δάσκαλο τους και όχι μίσους, αποστροφής και απέχθειας που προκαλούν οι ψευτονταήδες με τα μικρά παιδιά ''παιδαγωγοί'' των παλαιότερων εποχών.
Είναι ευτύχημα, κατάκτηση και δείγμα αλματώδους προόδου που τα περαστικά βίας είναι πάρα πολύ περιορισμένα πλέον και ΄΄παιδαγωγοί'' με κτηνώδη κατάλοιπα βίας που απλώνουν χέρι, τιμωρούνται παραδειγματικά και η θέση που τους κατατάσσει πλέον η κοινωνία μας είναι στο περιθώριο και στην κοινωνική κατακραυγή.

 

[PT8]

On the other hand, έτσι όπως έχουν αφήσει οι σημερινοί γονείς τα βλαστάρια τους να ξεπεταχτούν δεν μας σώζουν ούτε 1000 κύριοι ''Πάνοι Φλωράδες''..

 

[bettina]

Ας είμαστε ανεχτικοί ακόμα και αν μας έχει ξεπεράσει η εποχή ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουμε. Και στην εποχή του Φλωρά λέγανε "πώς είναι έτσι η νέα γενιά... εμείς την εποχή μας... είχαμε τουλάχιστον σεβασμό, τώρα έχουν διαλυθεί τα πάντα". Καμιά φορά διαλύονται για καλό.

 

[nyfitsa]

Εγώ έτρωγα τα χαστούκια μου στις 2 πρώτες τάξεις το δημοτικού απο τη δασκάλα αλλά μόνο εμένα έδερνε γιατί ήμουνα παιδί -τραμπούκος .. Στην έκτη ο δάσκαλος μας έδειρε με το χάρακα όλους , όλη την τάξη ,δεν θυμάμαι το λόγο αλλά μας είχε φανεί πολύ αστεία η φάση ..Γελούσαμε εμείς ,γέλασε κι αυτός στο τέλος και σταμάτησε . Μιλάμε για τα 70΄ς όπου το να τρώς ξύλο απο το δάσκαλο δεν ήταν ο κανόνας.