Εκείνο που με εκνεύριζε σ' αυτές τις παλιές κωμωδίες ήταν ότι οι άντρες μπορεί να τσιλιμπούρδιζαν αγρίως αλλά όταν "μετάνοιωναν" (ή τους έκαναν τσακωτούς) αρκεί να σταμάταγαν την εξωσυζυγική δραστηριότητα κι όλα γίνονταν μέλι-γάλα (Ούτε γάτα ούτε ζημιά)... πέφτανε και οι φίλες και συγγενείς "Έλα μωρέ, άντρας είναι θα κάνει τα δικά του", "Μη χαλάσεις το σπίτι σου για μια ασήμαντη περιπέτεια" και όλοι ζούσανε αυτοί καλά και το (παρελθόν?)κέρατο καλύτερα.
Αλλά ουαί κι αλλίμονο αν η γυναίκα δεν παρίστανε απλώς ότι απάτησε τον άντρα της για να τον τρομάξει και να πάψει τα δικά του, αλλά πραγματικά τον απατούσε, ακόμη κι αν την είχε ταράξει πρώτα αυτός στο κέρατο. Δεν θυμάμαι να υπάρχει καμία κωμωδία που η πρωταγωνίστρια να έκανε τέτοια και να συγχωρήθηκε. Φιλενάδες της, ναι (προς φρίκη της ηθικής ηρωίδας), αλλά ή χάνανε τον άντρα τους η ο σύζυγος ήταν χάπατο και δεν καταλάβαινε τίποτε. Θυμάστε καμία? Η Αλίκη με τον Μαλλιαγρό στις διπλοπενιές δεν μετράνε, δεν μιλάμε για φλερτάρισμα αλλά για το μοιραίον.
Βέβαια προς υπεράσπισή τους οι ταινίες θα μπορούσαν να φωνάξουν, σαν την πόρνη της Γαλάτειας Καζαντζάκη, ¨Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω". Διότι πράγματι τότε υπήρχαν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Υποθέτω υπάρχουν ακόμη, σε μικρότερο (ελπίζω) βαθμό.