Ομαδικά παιχνίδια / Παιχνίδια της παρέας

[BETTY BOOP]

Για να θυμηθούμε παιχνίδια που παίζαμε με την παρέα κυρίως το καλοκαίρι αλλά και στο σχολείο...

Τα κλασικά παιχνίδια κρυφτό και κυνηγητό.

Παιχνίδια με μπάλα όπως τα μήλα


Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό...σε κύκλο καθισμένα τα παιδιά

Βασιλιά, βασιλιά, με τα 12 σπαθιά, τι ώρα είναι;


Αγαλματάκια ακούνητα...

''Τσιγαροποτά'': παιχνίδι που παίζαμε στο διάλειμμα όπου ένα παιδί κυνηγούσε τα υπόλοιπα και για να μη σε πιάσει έπρεπε να πεις μια μάρκα τσιγάρων πχ Marlboro και ένα άλλο παιδί για να σε ελευθερώσει έτρεχε κοντά σου και έπρεπε να πει ένα ποτό/αναψυκτικό πχ Fanta/πορτοκαλάδα, ουίσκι κλπ, όλα αυτά με ταχύτητα...

Ένα ομαδικό παιχνίδι που θυμάμαι, του οποίου δεν μπορούσα να καταλάβω τους κανόνες, ήταν ''Η αμπάριζα''.

 

[Kambia]

Ένα ομαδικό παιχνίδι που θυμάμαι, του οποίου δεν μπορούσα να καταλάβω τους κανόνες, ήταν ''Η αμπάριζα''.

Για το πώς παίζεται η Αμπάριζα μπορείς να διαβάσεις στο Παρέες και παιχνίδια σε γειτονιές των 80s

Επίσης στο ίδιο θέμα αλλά και στο Κοριτσίστικα Παιχνίδια (λάστιχο, σχοινάκι, τυφλόμυγα, κ.λπ.) αναφέρονται πολλά ομαδικά παιχνίδια

 

[RIO]

Τζαμί


Χώρες


Κλέφτες και αστυνόμοι

 

[nwntas]

''Τσιγαροποτά'': παιχνίδι που παίζαμε στο διάλειμμα όπου ένα παιδί κυνηγούσε τα υπόλοιπα και για να μη σε πιάσει έπρεπε να πεις μια μάρκα τσιγάρων πχ Marlboro και ένα άλλο παιδί για να σε ελευθερώσει έτρεχε κοντά σου και έπρεπε να πει ένα ποτό/αναψυκτικό πχ Fanta/πορτοκαλάδα, ουίσκι κλπ, όλα αυτά με ταχύτητα...

Μου θυμίζει το "μπανάνα-ξεμπανάνα", όπου αντί για τσιγάρα, λες ένα φρούτο, εκτός από μπανάνα, γιατί αν μπερδευόσουν και έλεγες μπανάνα, τότε έτρεχες εσύ... Για να σε ελευθερώσει ο συμπαίκτης έλεγε ξεμπανάνα. Φυσικά αυτός που κυνήγαγε έπρεπε να πιάσει έναν παίκτη πριν πει φρούτο και παγώσει, ώστε να αρχίσει να τρέχει άλλος στη θέση του.

 

[elephadas]

Μπα? Τώρα στα γεράματα έμαθα ότι έπαιζα αμπάριζα όταν ήμουν παιδάκι. Αλλά το λέγαμε "Κάστρο". Εϊχε αρκετά περίπλοκους κανόνες. Όπως και το κουτσό και ένα με πέτρες που λεγόταν "Τρισπούς και λακούς" (άκου όνομα... ). Γι' αυτό δεν έχω δει πουθενά καμιά αναφορά, μόνο στο Γκουγκλ αναφέρεται μια φορά ως "Τρεις πους και λακούς" στο slang.gr αλλά δεν έχουν ιδέα ότι πρόκειται για παιδικό παιχνίδι.

 

[Kambia]

Και πώς παίζονταν αυτό το "Τρισπούς και λακούς" elephada;

 

[stayros]

Αυτο που θυμηθηκα -εκτος απο την ονομασια του... :xm: - ειναι το παρακατω...

Δυο ομαδες παιδιων παραταγμενες σε αποσταση η μια απο την αλλη,

η καθε ομαδα αποτελουταν απο καμια δεκαρια παιδια,

τα παιδια πιασμενα χερι-χερι σχηματισαν "αλυσιδα",

την οποια επρεπε να σπασουν τα μελη της αντιπαλης ομαδας,

αν καποιος κατεφερνε να σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

τοτε διαλεγε ποιον θα παρει "αιχμαλωτο" στην δικη του ομαδα,

αν δεν τα καφερνε να σπασει την αλυσιδα τοτε εμενε "αιχμαλωτος"

στην αντιπαλη ομαδα.

Επισης θυμαμαι οτι πριν επιλεγει ποιος θα σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

λεγοταν καποια λογια τα οποια επισης δεν θυμαμαι... recry:

Καμια βοηθεια? lease:

 

[Σώτος Σώτος]

Αυτο που θυμηθηκα -εκτος απο την ονομασια του... :xm: - ειναι το παρακατω...
Δυο ομαδες παιδιων παραταγμενες σε αποσταση η μια απο την αλλη,

η καθε ομαδα αποτελουταν απο καμια δεκαρια παιδια,

τα παιδια πιασμενα χερι-χερι σχηματισαν "αλυσιδα",

την οποια επρεπε να σπασουν τα μελη της αντιπαλης ομαδας,

αν καποιος κατεφερνε να σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

τοτε διαλεγε ποιον θα παρει "αιχμαλωτο" στην δικη του ομαδα,

αν δεν τα καφερνε να σπασει την αλυσιδα τοτε εμενε "αιχμαλωτος"

στην αντιπαλη ομαδα.

Επισης θυμαμαι οτι πριν επιλεγει ποιος θα σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

λεγοταν καποια λογια τα οποια επισης δεν θυμαμαι... recry:

Καμια βοηθεια? lease:

Φίλε ανατρίχιασα... Τι μας θύμησες τώρα...

Στο σχολείο θυμάμαι το παίζαμε και ήταν από τα πιό ομαδικά και συναρπαστικά παιχνίδια, νομίζω οτι πριν πάρουμε φόρα για να σπάσουμε την απέναντι αλυσίδα φωνάζαμε "Ελευθερία ή Θάνατος"??? (μπορεί και να κάνω λάθος, γεράματα...) Επίσης θυμάμαι οτι αν είχες απέναντί σου κορίτσια όσο πιό λυσσασμένα όρμαγες κατά πάνω τους τόσο πιθανώτερο ήταν να τσιρίξουν και να αφήσουν την αλυσίδα...

Μπράβο Σταύρο!

Επίσης από τα πιό συναρπαστικά - ίσως το ωραιότερο όλων - ήταν το κρυφτό, ιδίως όταν σουρούπωνε που γινόταν πιό δύσκολο να ανακαλύψεις και να σε ανακαλύψουν...

Και ακόμα ένα που θυμήθηκα: Δύο ομάδες απέναντι και στη μέση ένας να κρατάει απλωμένο ένα μαντήλι. Έτρεχαν οι δύο αντίπαλοι παίκτες και ο στόχος ήταν να αρπάξεις το μαντήλι και να γυρίσεις πίσω στη γραμμή της ομάδας σου πριν σε πιάσει ο αντίπαλος!!!

 

[RIO]

Αυτο που θυμηθηκα -εκτος απο την ονομασια του... :xm: - ειναι το παρακατω...
Δυο ομαδες παιδιων παραταγμενες σε αποσταση η μια απο την αλλη,

η καθε ομαδα αποτελουταν απο καμια δεκαρια παιδια,

τα παιδια πιασμενα χερι-χερι σχηματισαν "αλυσιδα",

την οποια επρεπε να σπασουν τα μελη της αντιπαλης ομαδας,

αν καποιος κατεφερνε να σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

τοτε διαλεγε ποιον θα παρει "αιχμαλωτο" στην δικη του ομαδα,

αν δεν τα καφερνε να σπασει την αλυσιδα τοτε εμενε "αιχμαλωτος"

στην αντιπαλη ομαδα.

Επισης θυμαμαι οτι πριν επιλεγει ποιος θα σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

λεγοταν καποια λογια τα οποια επισης δεν θυμαμαι... recry:

Καμια βοηθεια? lease:

To " Βασιλιά με τα 12 σπαθιά " δεν είναι ; ή τα έμπλεξα και γω...

 

[ΦΖΠ1]

Τρις, πούς και λακούς : Το είχε περιγράψει άπειρες φορές στο ραδιόφωνο ο Καλαμίτσης, αλλά δεν το θυμάμαι...

 

[stayros]

Φίλε ανατρίχιασα... Τι μας θύμησες τώρα...Στο σχολείο θυμάμαι το παίζαμε και ήταν από τα πιό ομαδικά και συναρπαστικά παιχνίδια, νομίζω οτι πριν πάρουμε φόρα για να σπάσουμε την απέναντι αλυσίδα φωνάζαμε "Ελευθερία ή Θάνατος"??? (μπορεί και να κάνω λάθος, γεράματα...) Επίσης θυμάμαι οτι αν είχες απέναντί σου κορίτσια όσο πιό λυσσασμένα όρμαγες κατά πάνω τους τόσο πιθανώτερο ήταν να τσιρίξουν και να αφήσουν την αλυσίδα...

Μπράβο Σταύρο!

Σε ευχαριστω φιλε VΑGBITH! :thanx2:

Στο σχολειο θυμαμαι κι εγω οτι το παιζαμε αλλα νομιζω οτι δεν φωναζαμε "Ελευθερια Η' Θανατος"...κατι αλλο ηταν... :wait2: ...τι ομως?:what:

Οσο αφορα αυτο με τα κοριτσια...το ιδιο εκανα επισης... ...

Το να βλεπουν τα κοριτσακια να ερχεται καταπανω τους μια "νταλικα" ηταν λιγο καπως....

To " Βασιλιά με τα 12 σπαθιά " δεν είναι ; ή τα έμπλεξα και γω...

Βασιλη,νομιζω αλλιως λεγοταν...δεν το θυμαμαι καθολου ομως...

Επισης ενα ακομα που θυμηθηκα...Μακρια Γαιδουρα!!!!

Αρκετα επιπονο παιχνιδι τοσο για αυτους που σχηματιζαν την Μακρια Γαιδουρα ( ΩΧ...η πλατη μου,σιγα ρε :zip: ,)

αλλα και για αυτους που επερναν φορα να πηδηξουν πανω σε αυτη...ειδικα για τα "ευαισθητα σημεια"... recry:

 

[and1]

Στο σχολειο θυμαμαι κι εγω οτι το παιζαμε αλλα νομιζω οτι δεν φωναζαμε "Ελευθερια Η' Θανατος"...κατι αλλο ηταν... :wait2: ...τι ομως?:what:

Ειρήνη ή πόλεμος ίσως? Εμείς έτσι το λέγαμε. Που το θυμηθήκατε ρε παιδιά

 

[Σώτος Σώτος]

Σωστός!!!! Πόλεμος ή Ειρήνη ???

 

[Kambia]

(Αναδρομή Κάμπιας)

-Ζητούμε πόοοοολεμο.

-Και μεις Ειρήηηηηηηηνη.

-Και ποιον θέλετε?

-Τον ..... (τάδε)

Και πέφτανε οι συνεννοήσεις σε ποιο τμήμα της αλυσίδας θα πήγαινε να πέσει.

 

[BETTY BOOP]

-Περνά περνά η μέλισσα (κλασικό και αγαπημένο)

-ο Τρελόγιαννος: ένα παιδί υποδυόταν τον Τρελόγιαννο, ένα αγόρι που έκανε συνέχεια σκανταλιές, παιχνίδι δικής μας έμπνευσης...

-Τρελλή υπηρέτρια: ένα κορίτσι υποδυόταν την τρελή υπηρέτρια του σπιτιού και ένα άλλο ήταν η κυρία της που της ανέθετε διάφορες δουλειές όπως να σκουπίσει και να σφουγγαρίσει το σπίτι με γυαλιστικό, να βάλει λάδι στο φαγητό και να το μαγειρέψει, να ταίσει το μωρό, να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητο και αυτή σφουγγάριζε το σπίτι με λάδι, έβαζε γυαλιστικό για το πάτωμα στο φαγητό αντί για λάδι, έβαζε γάλα στο αυτοκίνητο και τάιζε βενζίνη το μωρό, τα έκανε λάθος...φέρνοντας την κυρία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...

-Ωραίες μπριζόλες: Τα παιδιά μαζεύονταν σε κύκλο και τραγουδούσαν...ξεφωνίζοντας ''Ωραίες μπριζόλες, Λάρισα, Λάρισα και περιβολάρισα απ' το Βιριβό'', ένα άλλο παιδί γυρίζε γύρω από τον κύκλο τραγουδώντας ''Είπαμε για λεμόνια απ'το Βιρι-Βιριβό, ΄σ' αγαπώ, σε λατρεύω και την αλεπού ζητώ, και ας έρθει από δω''...ακολουθούσε ένα όνομα παιδιού, το παιδί του οποίου ακουγόταν το όνομα έβγαινε από τον κύκλο και ήταν μαζί με το παιδί που τραγουδούσε σόλο...ώσπου έφευγαν όλα τα παιδιά.

-Καλλιστεία: για τα κοριτσάκια που μάζευαν τα μπλουζάκια μέχρι το στήθος και περπατούσαμε...λεβέντικα σαν πέρδικες μπροστά από κριτική επιτροπή, που ψήφιζε τέλος την καλύτερη παρουσίαση (!)

-Γάμος: με ζευγάρι κορίτσι-αγόρι ή κορίτσι-κορίτσι με τα λόγια ''Παντρεύονται οι δούλοι του Θεού Φραντζέσκα και Αλέξης'', ονόματα δικής μας εμπνεύσεως!

Βέβαια και τα επιτραπέζια παιχνίδια δεν έλειπαν από την παρέα, με προτίμηση στη ΜΟΝΟΠΟΛΗ.

 

[elephadas]

Και πώς παίζονταν αυτό το "Τρισπούς και λακούς" elephada;

Μάλιστα. Κάποιες λεπτομέρειες δεν τις θυμάμαι πια ή ίσως τις θυμάμαι λάθος (έχουν περάσει και σαρανταπολλά χρόνια από τότε) αλλά ο κάθε παίκτης διάλεγε από μια πέτρα μεγέθους (περίπου) γροθιάς... τα στουρνάρια ήταν τα καλύτερα γιατί δεν κυλούσαν πολύ έτσι που ήταν όλο γωνίες, κι όσο για πέτρες, γεμάτος ο τόπος στα γειτονικά χωράφια. Χαράζαμε έναν κύκλο περίπου ένα μέτρο διάμετρο στο χώμα και μια γραμμή αρκετά μέτρα μακρυά. Στεκόμασταν πίσω από τη γραμμή και πετούσαμε ένας-ένας τις πέτρες μας κι όποιου έπεφτε πλησιέστερα στον κύκλο ξεκινούσε. Η ιδέα ήταν να χτυπήσεις με την πέτρα σου την πέτρα όποιου άλλου παίκτη σε βόλευε. Αν αποτύγχανες έχανες τη σειρά σου, άφηνες την πέτρα σου εκεί που ήταν, και συνέχιζε ο επόμενος με τη δική του. Αλλά υπήρχαν επίσης ένα σωρό άλλοι περιορισμοί. Έτσι, αν οποιαδήποτε στιγμή η πέτρα κάποιου που είχες χτυπήσει έμπαινε στον κύκλο, κέρδιζε εκείνος αυτόματα. Αν η πέτρα σου έπεφτε στη γραμμή του κύκλου, έχανες [νομίζω τελείως, όχι απλώς χάσιμο σειράς]. Αν μετά το χτύπημα η πέτρα σου έμενε σε απόσταση μικρότερη του ενός ποδιού (ο καθένας χρησιμοποιούσε το δικό του, αφού είχαμε διαφορετικά νούμερα παπούτσι ) έχανες τη σειρά σου. Δεν θυμάμαι αν υπήρχε κάποια τιμωρία αν χτυπούσες πάνω από μία πέτρα.

Αν λοιπόν δεν συνέβαινε τίποτε από αυτά τα "ατυχήματα" σήκωνες την πέτρα σου από το σημείο που είχε σταματήσει μετά το χτύπημα και συνέχιζες να σημαδεύεις πέτρες αντιπάλων, μετρώντας 10, 20, 30... μέχρι, νομίζω, 100. Ή ίσως 130. Πάντως ήταν στάνταρ, δεν ήταν απόφαση στην αρχή και δεν υπήρχαν διαφορετικές παραλλαγές, όπως συνέβαινε στο κουτσό με τις άπειρες παραλλαγές. Μετά τα 100/130 ερχόταν η σειρά του "Τρισπούς": Η πέτρα σου έπρεπε μετά το χτύπημα να σταματήσει τουλάχιστον τρία πόδια μακρυά από οποιαδήποτε άλλη πέτρα συμπαίκτη, όχι μόνο εκείνη που είχες χτυπήσει (από κει λογικά έβγαινε και το "τρισπούς" ή "τρεις πους" του ονόματος). Και τέλος, το "Λακούς": από το σημείο που είχε σταματήσει μετά το τρισπούς, έπρεπε να ρίξεις την πέτρα σου και να τη βάλεις στον αρχικό κύκλο. Ποιος ξέρει γιατί αυτή η βολή λεγόταν "λακούς". Ο πρώτος που πετύχαινε το λακούς κέρδιζε, έπαιρνε την νικητήρια πέτρα του και έβγαινε από το παιχνίδι, οι άλλοι συνέχιζαν,

Όπως καταλαβαίνετε, η επιλογή της σωστής πέτρας ήταν ολόκληρη επιστήμη. Έπρεπε να είναι βαρειά αλλά όχι πολύ. Έπρεπε να είναι στρογγυλή για να πιάνεται καλά αλλά όχι πολύ για να μην κυλάει πολύ από το σημείο που έπεσε. Έπρεπε να αντέχει και να μη γίνεται θρύψαλα (δεν θυμάμαι αν μπορούσες ν' αλλάξεις πέτρα στη μέση του παιχνιδιού). Και στο παίξιμο έπρεπε να αποφασίσεις ποιανού αντιπάλου την πέτρα να σημαδέψεις και πώς να τα καταφέρεις μετά το τρισπούς να τελειώσεις κοντά στον κύκλο αλλά όχι τόσο κοντά ώστε να κινδυνεύεις να πατήσεις τη γραμμή. Δεν βλέπω σε τι είναι πιο πολύπλοκο το μπιλλιάρδο, μόνο που ηταν ένα μπιλλιάρδο που το έπαιζες από απόσταση πολλών μέτρων.

Οι δάσκαλοι κάθε τόσο γκρίνιαζαν και το απαγόρευαν γιατί πέρα από τους κινδύνους από τις πέτρες τις ίδιες πολλές φορές έσπαγαν μικρά κομμάτια που πετάγονταν πολύ μακρυά κι όλο φώναζαν ότι θα βγάλουμε κανένα μάτι. Ουφ τι ξέρανε αυτοί! ποιος τους έδινε σημασία! όλο και παίζαμε στα κρυφά. Αλλά ήταν κυρίως σχολικό παιχνίδι, στις παρέες εκτός σχολείου δεν το πολυπαίζαμε.

 

[Kambia]

Eυχαριστώ για την περιγραφή elephada.

Το παιχνίδι αυτό το είχα δει πολλές φορές να παίζονταν από μεγαλύτερα παιδιά το καλοκαίρι αλλά ποτέ δεν έτυχε να παίξω και σίγουρα δε θυμόμουν την ονομασία του ή ίσως να το έλεγαν κάπως αλλιώς στα μέρη μας.

 

[pardalotzatziki]

Αυτο που θυμηθηκα -εκτος απο την ονομασια του... :xm: - ειναι το παρακατω...τα παιδια πιασμενα χερι-χερι σχηματισαν "αλυσιδα",

Αυτο δεν θυμαμαι αν το παιζαμε, αλλα καναμε αλυσιδα στην αυλη του δημοτικο στο διαλειμμα και τρεχαμε και οποιον επαιρνε ο χαρος...!

Επίσης από τα πιό συναρπαστικά - ίσως το ωραιότερο όλων - ήταν το κρυφτό, ιδίως όταν σουρούπωνε

Πλακα ειχε το κρυφτο το βραδυ γιατι αλλαζαμε ρουχα(μπλουζα+σορτσακι) για να μπερδευτει αυτος που τα "φυλουσε" και να πει λαθος ονομα...

Μηλα πιστευω ολοι παιζαμε....ετσι;;;

 

[and1]

Πλακα ειχε το κρυφτο το βραδυ γιατι αλλαζαμε ρουχα(μπλουζα+σορτσακι) για να μπερδευτει αυτος που τα "φυλουσε" και να πει λαθος ονομα...

Αυτό το κάναμε κ μεις :animlaugh: :animlaugh: :animlaugh: Btw ένα άλλο παιχνίδι που κάναμε κύκλο ενώνοντας τα χέρια κ προσπαθούσαμε να χτυπήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου το θυμάστε? Λέγαμε κ ένα τραγουδάκι κ πήγαινε κάπως έτσι: σο-μα-κα-ρο σο-λε-μι-ντο μα-ριο-μα-ριο λεω λεω τιπ τιπ τιπ one, two, three . Στανταρ το παίζαμε την 28η Οκτωβρίου κ την 25η Μαρτίου πριν την παρέλαση. Το είχαμε σαν έθιμο

 

[elephadas]

Μηλα πιστευω ολοι παιζαμε....ετσι;;;

Μήλα και κουτσό πρέπει να είναι διαχρονικά. Στο δημοτικό υπήρχε μια ομάδα συμμαθητών μας που περιφρονούσε το κουτσό γιατί το θεωρούσε κοριτσίστικο παιχνίδι (θανάσιμη προσβολή να σε κατηγορούν ότι παίζεις παιχνίδι που είναι για κορίτσια που ως γνωστόν ήταν σαν σαν σαν τις φάλαινες οέ οέ οέ οέ). Αλλά μια άλλη μερίδα, μεταξύ των οποίων κι εγώ, διαφωνούσαμε. Μεταξύ μας, απλώς ψιλοζηλεύαμε τα κορίτσια που έπαιζαν κουτσό και το διασκέδαζαν. Όταν αρκετά αγόρια παίζαμε κουτσό η κατηγορία περί κοριτσίστικου δεν μπορούσε να σταθεί. Εκείνο που μας έκανε να το σταματήσουμε ήταν η ηλικία. Δεν θυμάμαι αν παίζαμε ακόμη στην Έκτη Δημοτικού, αλλά όταν πια πήγαμε Γυμνάσιο είχαμε πολύ μεγαλώσει για τέτοια παιχνίδια. Τότε πρέπει να πρωτοέγινα Retromaniac διότι μου άρεσε το κουτσό και νοσταλγούσα τη νιότη μου στο δημοτικό, ο γέρων γυμνασιόπαις . Αλλά βεβαίως δεν ήταν δυνατό να παραβιάσεις τέτοια ταμπού. Να σε κατηγορήσουν ότι παίζεις κοριτσίστικο παιχνίδι κάπως πήγαινε κι ερχόταν, αλλά να σου πουν ότι αυτό το παιχνίδι ήταν "για παιδάκια"... πώς ν' αντέξεις τέτοια ντροπή?