pardalotzatziki είπε:
Τον Καρακατσανη ξεχασατε...
Που μπήκε στο τηγάνι και έσπασε τ' αυγά; Ναιιιιι!
elephadas είπε:
το "τζουμ" ήταν φαντάζομαι η μουσική που έπαιζε ο Ερμής ο οποίος μπορεί να ήταν εφευρέτης της λύρας αλλά αν κρίνουμε από αυτή του τη σύνθεση δεν έλεγε και πολλά ως μουσικός, οπότε καλά έκανε και άλλαξε καριέρα σε γελαδοκλέφτη. Και ο Ερμής μας ήταν προφανώς ξεβράκωτος όπως οι σωστοί αρχαίοι θεοί. Ο Πραξιτέλης δεν του φόρεσε βρακί οποιουδήποτε χρώματος. Σκουφί φορούσε όμως και μάλιστα φτερωτό σαν του Αστερίξ, έστω κι αν το ξέχασε κι αυτό ο Πραξιτέλης
Μου αρέσει πώς ένα μυθικό πρόσωπο αξιοποιείται σε ένα παιδικό τραγουδάκι, και με μια πιστότητα στην αλήθεια του μύθου!
Εξαιρετική αναφορά αυτή ελέφαντα!
Εν τω μεταξύ, έκανα μια πρόχειρη αναζήτηση (διορθώστε με αν έχει γίνει αλλού η αναφορά) και δε βρήκα αναφορά στις ψείρες...
Ψείρες ήταν ένα παιχνίδι όπου κάθε παιδί είχε το όνομα μιας χώρας.
Πετούσε ένα παιδί τη μπάλα ψηλά και φώναζε το όνομα μιας χώρας.
Το παιδί που είχε το όνομα της χώρας έπρεπε να πιάσει τη μπάλα στον αέρα. Αν την έπιανε, ξαναπετούσε στον αέρα τη μπάλα φωνάζοντας το όνομα άλλης χώρας. Αν του έπεφτε, έπρεπε να την πιάσει, και με το που την έπιανε, έπρεπε να πει γρήγορα τρεις φορές "1,2,3 στοπ".
Ταυτόχρονα, και μέχρι ο παίκτης να πιάσει τη μπάλα, οι υπόλοιποι παίκτες έτρεχαν να ξεφύγουν. Με το που έλεγε τρεις φορές το "1,2,3 στοπ", οι παίκτες που έτρεχαν κοκκάλωναν.
Ο παικτης με τη μπάλα μπορούσε να κάνει τρία βήματα-άλματα για να φτάσει όσο πιο κοντά μπορεί κάποιο από τα υπόλοιπα παιδιά. Τότε έριχνε τη μπάλα για να πετύχει το κοντινότερο παιδί. Αν πετύχαινε το παιδί, που έπρεπε να παραμένει ακίνητο, τότε το ακίνητο παιδί που το βρήκε η μπάλα έπαιρνε μια ψείρα. Αν δεν πετύχαινε το παιδί, τότε έπαιρνε αυτός μια ψείρα.
Όταν ένας παίκτης έφτανε τις 5 ψείρες (και κάθε φορά που ανέβαινε ανά 5 ο αριθμός των ψειρών του) οι υπόλοιποι παίκτες του έβγαζαν πέντε παρατσούκλια, κι εκείνος διάλεγε ένα από τα πέντε δάχτυλα του χεριού, στο οποίο αντιστοιχούσε το κάθε παρατσούκλι. Συνέχιζε το παιχνίδι όχι με το όνομα της χώρας, αλλά με το παρατσούκλι του, που συνήθως δεν ήταν καθόλου τιμητικό...
Η πλάκα ήταν ότι στην αρχή του γύρου, πολλοί άρχιζαν να τρέχουν με το που έφευγε η μπάλα από τα χέρια του παιδιού στον αέρα, και πριν το παιδί προλάβει να φωνάξει τη χώρα, οπότε και έτρωγαν τα μούτρα τους, γιατί το παιδί μπορεί να φώναζε αυτά, αλλά να ήταν πολύ μακριά για να καταφέρουν να πιάσουν τη μπάλα στον αέρα...
