Ομαδικά παιχνίδια / Παιχνίδια της παρέας

[D@redevil]

Νώντα, το παιχνίδι που περιγράφεις λέγεται "Χώρες"! Οι "Ψείρες" (που είναι το αρχικό) παίζονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά αντί για χώρα, χρησιμοποιούσαμε τα κανονικά μας ονόματα. Οι κανόνες & η κατάληξη και στις 2 περιπτώσεις ήταν ακριβώς η ίδια!

Νέμο, συγχαρητήρια! Παίζατε ζωντανό stratengo! Βόμβες δεν είχατε να φυλάνε τη σημαία?!

(ενδιαφέρον παιχνίδι και δεν το ήξερα!....)

 

[nwntas]

Νώντα, το παιχνίδι που περιγράφεις λέγεται "Χώρες"! Οι "Ψείρες" (που είναι το αρχικό) παίζονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά αντί για χώρα, χρησιμοποιούσαμε τα κανονικά μας ονόματα. Οι κανόνες & η κατάληξη και στις 2 περιπτώσεις ήταν ακριβώς η ίδια!

Άντε! Νομίζω ότι το παίζαμε και με τα ονόματά μας, αλλά ήταν πιο δημοφιλές να παίζουμε με τις χώρες. Ωραίο παιχνίδι!

 

[D@redevil]

Ναι, γιατί με τα ονόματά μας, ήμασταν ήδη γνωστοί ο ένας στον άλλον!

Ενώ με τις χώρες, μπερδευόμασταν και πολλές φορές λέγαμε και χώρες που δεν τις είχε κανένα παιδί (και φυσικά χάναμε!).....

Ααααχ! Ωραία παιχνίδια!

 

[nwntas]

Ναι, γιατί με τα ονόματά μας, ήμασταν ήδη γνωστοί ο ένας στον άλλον!
Ενώ με τις χώρες, μπερδευόμασταν και πολλές φορές λέγαμε και χώρες που δεν τις είχε κανένα παιδί (και φυσικά χάναμε!).....

Ααααχ! Ωραία παιχνίδια!

Νομίζω ότι το παίζαμε ανάλογα με την ηλικία των παιδιών. Αν έπαιζαν μικρά παιδιά που δεν ήξεραν τις χώρες, παίζαμε με ονόματα, αλλά αν είμασταν με μεγαλύτερα παιδιά και πιο advanced γνώσεις γεωγραφίας, παίζαμε με τις χώρες.

Πραγματικά ωραία παιχνίδια, με σασπένς, γέλιο (ποιός θα σκαρφιστεί τα πιο άκυρα παρατσούκλια) και πολύ τρεχαλητό (η χαρά του παιδιού δηλαδή)!

 

[and1]

Ενα ακομα ομαδικο παιχνιδι που παιζαμε πολυ μικροι μονο στις κατασκηνωσεις ηταν ο "πολεμος" με 2 ομαδες η καθε μια με την σημαια της ,οπου και κερδιζε η ομαδα που θα εβρισκε την σημαια του "εχθρου" και την εφερνε -νομιζω- στο αρχηγειο της . Οι στρατιωτες καθε πλευρας ειχαν ενα τριψηφιο αριθμο γραμμενο σε μια λευκη ταμπελα στο μετωπο κουτελο και ο τροπος να εξουδετερωθουν /βγουν εξω απο το παιχνιδι ηταν καποιος αντιπαλος να φωναξει το τριψηφιο αριθμο .

Απαγορευοταν να χρησιμοποιησεις τα χερια σου για να κρυψεις την ταμπελιτσα με το νουμερο .

Γιαυτο ο συνηθης τροπος να κανεις αναγνωριση εδαφους για την ευρεση της αντιπαλου σημαιας ηταν τα τανξακια (ή καπως ετσι) δυο ατομα κουτελο με κουτελο ή ατομα κουτελο με κουτελο και ενας ακομα στην πλατη του ενος ,οποιος μπορουσε να αφησει την καλυψη τουκαι να κανει μια γρηγορη αναγνωριση και να επιστρεψει . Φυσικα κορμοι δενδρων ,τοιχοι , και το εδαφος μπορουσαν να χρησιμοποιηθουν για να καλυψεις προσωρινα τον τριψηφιο αριθμο.

Κ γω σε κατασκήνωση το είχα παίξει πρώτη φορά κ μ' άρεσε πολύ. Θυμάμαι που κάποιοι είχαν πάρει κάρβουνο κ έβαφαν το πρόσωπο τους, σαν τον Ράμπο ένα πράμα.

 

[johnny19818]

Αυτο που θυμηθηκα -εκτος απο την ονομασια του... :xm: - ειναι το παρακατω...
Δυο ομαδες παιδιων παραταγμενες σε αποσταση η μια απο την αλλη,

η καθε ομαδα αποτελουταν απο καμια δεκαρια παιδια,

τα παιδια πιασμενα χερι-χερι σχηματισαν "αλυσιδα",

την οποια επρεπε να σπασουν τα μελη της αντιπαλης ομαδας,

αν καποιος κατεφερνε να σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

τοτε διαλεγε ποιον θα παρει "αιχμαλωτο" στην δικη του ομαδα,

αν δεν τα καφερνε να σπασει την αλυσιδα τοτε εμενε "αιχμαλωτος"

στην αντιπαλη ομαδα.

Επισης θυμαμαι οτι πριν επιλεγει ποιος θα σπασει την αλυσιδα της αντιπαλης ομαδας

λεγοταν καποια λογια τα οποια επισης δεν θυμαμαι... recry:

Καμια βοηθεια? lease:

Σταύρο γι'αυτό το παιχνίδι λέγαμε το παρακάτω. "Μέλισσα μέλισσα, μέλι γλυκύτατο, ποιον θα μας πάρετε;" Η άλλη ομάδα διάλεγε τον πιο αδύναμο που νόμιζε και τότε αυτός έπαιρνε φόρα για να σπάσει την αλυσίδα. Μερικές φορές ανοίγαμε επίτηδες τελευταία στιγμή την αλυσίδα και από τη φόρα ο αντίπαλος έσπαγε τα μούτρα του. Μάλλον Μέλισσα Μέλλισα το λέγαμε αλλά δεν παίρνω κι όρκο.

@Νώντας. Θυμάμαι κι εγώ να λένε τα κορίτσια. "Ω Μαριάμ Μαριάμ Μαριάμ σι ντορεμί μακαρό μακαρό, λέο λέο πι πι πι, λέο λέο πι πι πι. one two three". Υπάρχει μια διαφωνία με τη γυναίκα μου στο πι πι πι ή τιπ τιπ τιπ.

 

[BETTY BOOP]

ένα παιχνίδι της παρέας που παίζαμε το καλοκαίρι ήταν το παιχνίδι ''Το μαγαζί''.

 


Είχαμε την ιδέα να μαζέψουμε διάφορα πράγματα που δεν χρειαζόμασταν όπως παιχνίδια και βιβλία/παραμύθια, βάζαμε πάνω τιμές (!) και τα πουλούσαμε σε άλλα γειτονόπουλα (το πράγμα έχει ενδιαφέρον!!). Στο παιχνίδι αυτό έπαιρναν μέρος μερικά παιδιά και φτιάχναμε το ''μαγαζάκι'' μας. Ενημερώναμε τα γειτονάκια και έρχονταν να ρίξουν μια ματιά, αν ήθελαν αγόραζαν. Τα χρήματα μοιράζονταν στο τέλος στα παιδιά ''του καταστήματος'' (!!!). Θυμάμαι μια φορά, κάπου αρχες της δεκαετίας του 90 είχα μαζέψει 120 δραχμές, τις οποιες ξόδεψα σε γαριδάκια (τι πιο φυσικό!). Όμως μια άλλη φορά, δεχτήκαμε παρατήρηση από θυμωμένη γειτόνισσα ότι ''κλέβουμε'' (ζητούσε χρήματα συνεχώς ένα παιδάκι, οπότε είχε απορία η γυναίκα, τι τα έκανε!).


Το μαγαζάκι σταμάτησε...

 

[Περαστικός]

Στην ... αρχαία γειτονιά μου παίζαμε ένα παιχνίδι που δεν το έχω δει πουθενά αλλού.
Βρίσκαμε σε κάποιο απομακρυσμένη περιοχή κομματάκια ασετιλίνης. Σκάβαμε ένα μικρό λακάκι σε σκληρό έδαφος, το γεμίζαμε με νερό, βάζαμε μέσα μερικά κομματάκια ασετιλίνης και κλείναμε την τρύπα σχολαστικά με κάποιο ανοιχτό κονσερβοκούτι. Το άνοιγμα φυσικά απο κάτω. Κάποιο παιδί, κρατώντας ένα μεγάλο κλαδί που στην άκρη του υπήρχε ένα αναμμένο στουπί πλησίαζε την φωτιά στο κονσερβοκούτι. Σε μερικά δευτερόλεπτα τα αέρια της ασετιλίνης με το νερό εκτόξευε με έκρηξη το κονσερβοκούτι αρκετά ψηλά. Τότε όλοι τρέχανε να αποφύγουν να τους έρθει στο κεφάλι.
Επειδή οι γονείς μας δεν μας επέτρεπαν (γιατί αραγε) το παιχίδι, εμείς βρίσκαμε μέρη εκτός οικισμού.
Το παίζαμε μέχρι που εξαντλήθηκαν τα αποθέματα ασετιλίνης.

 

[Eagle 1]

Στην ... αρχαία γειτονιά μου παίζαμε ένα παιχνίδι που δεν το έχω δει πουθενά αλλού.
Βρίσκαμε σε κάποιο απομακρυσμένη περιοχή κομματάκια ασετιλίνης. Σκάβαμε ένα μικρό λακάκι σε σκληρό έδαφος, το γεμίζαμε με νερό, βάζαμε μέσα μερικά κομματάκια ασετιλίνης και κλείναμε την τρύπα σχολαστικά με κάποιο ανοιχτό κονσερβοκούτι. Το άνοιγμα φυσικά απο κάτω. Κάποιο παιδί, κρατώντας ένα μεγάλο κλαδί που στην άκρη του υπήρχε ένα αναμμένο στουπί πλησίαζε την φωτιά στο κονσερβοκούτι. Σε μερικά δευτερόλεπτα τα αέρια της ασετιλίνης με το νερό εκτόξευε με έκρηξη το κονσερβοκούτι αρκετά ψηλά. Τότε όλοι τρέχανε να αποφύγουν να τους έρθει στο κεφάλι.
Επειδή οι γονείς μας δεν μας επέτρεπαν (γιατί αραγε) το παιχίδι, εμείς βρίσκαμε μέρη εκτός οικισμού.
Το παίζαμε μέχρι που εξαντλήθηκαν τα αποθέματα ασετιλίνης.

Τι μου θύμισες φίλτατε!!!!! Το παίζαμε και εμείς στην Πτολεμαΐδα, φυσικά χωρίς να το πούμε στους γονείς. Με 1,5 δρχ. παίρναμε αρκετή ποσότητα από το χρωματοπωλείο. Η επιτυχία για το πόσο δυνατή θα ήταν η έκρηξη και πόσο ψηλά θα πήγαινε το κουτί κρίνονταν από την πολύ μικρή τρύπα που ήταν στο πάνω μέρος του κουτιού, όπου πήγαινε το στουπί, όπως ακριβώς τα λες. Αν ήταν μεγάλη απλά καιγόταν η ασετυλίνη και δεν υπήρχε "εκτόξευση".

Εναλλακτικά χωρίς φωτιές, παίρναμε μεταλλικά κουτιά, π.χ. από μπογιές που έκλειναν καλά με μεταλλικό καπάκι, ρίχναμε νερό και μετά την ασετυλίνη (σαν πετραδάκια ήτανε), κλείναμε ταχύτατα το καπάκι και όπου φύγει φύγει. Σε δευτερόλεπτα το καπάκι γινόταν ιπτάμενος δίσκος. Λόγω δε της χημικής αντίδρασης της ασετυλίνης με το νερό, γινότανε μία άσπρη υγρή μάζα, η οποία εκσφενδονίζονταν σε μεγάλη ακτίνα και έκανε τα ρούχα μας χάλια. Λέγαμε βέβαια στη μάνα ότι πιτσιλιστήκαμε στο παιχνίδι με ασβέστη, αλλά τις ξυλιές, παντοφλιές κλπ. δεν τις γλυτώναμε.
Δημιουργικά παιχνίδια μαθαίνοντας χημεία με πειράματα.
Αφού τελικά δεν στραβωθήκαμε πάλι καλά.......

 

[Περαστικός]

Ωστε παιζόταν και σε άλλη γειτονιά! Πάντα είχα απορία γιατί δεν το είδα να παίζεται κι αλλού.
Ήταν κορυφαίο και σε γέμιζε αδρεναλίνη. Τι παιδικά χρόνια ζήσαμε. Τα ρούχα συνέχεια λερωμένα, τα γόνατα συνέχεια ματωμένα, η γκρίνια της μάνας αυτονόητη.

 

[elephadas]

Μου κάνει όμως φοβερή εντύπωση ότι το ανθρακασβέστιο (αν θυμάμαι σωστά την ελληνική ονομασία του calcium carbide, CaC2 ) (*) πουλιότανε έτσι ελεύθερα αν και είναι τόσο επικίνδυνη ουσία. Όχι μόνο το ακετυλένιο είναι εύφλεκτο και κάτω από ορισμένες συνθήκες εκρηκτικό αλλά και το παραπροϊόν του είναι καυστικός ασβέστης. Και το αρχικό στερεό είναι καυστικό όταν το κρατάνε ιδρωμένα χέρια Ελπίζω τώρα να είναι ελεγχόμενη η αγορά του. Τα ρούχα συνέχεια λερωμένα και τα γόνατα ματωμένα δεν πειράζανε, ας γκρίνιαζαν οι μαμάδες. Αλλά η ανεύθυνη χρήση επικίνδυνων ουσιών από παιδιά που έχουν άγνοια του κινδύνου είναι άλλη ιστορία και δεν χάνουν τίποτε τα παιδιά αν μεγαλώνουν χωρίς αυτά. Άλλο υπερπροστατευτισμός και άλλο η λογική αποφυγή κινδύνων.

(*) Αυστηρά μιλώντας ασετυλίνη είναι το εύφλεκτο αέριο ακετυλένιο (C2H2) το οποίο παράγεται από την αντίδραση με το νερό, αν και ξέρω ότι χρησιμοποιείται και για το ανθρακασβέστιο. Η χημική μου συνείδηση μου απαγορεύει αυτή τη χαλαρή χρήση ορολογίας, η οποία όμως είναι συγγνωστή όταν γίνεται από μη χημικούς

 

[Περαστικός]

Εμείς δεν την αγοράζαμε. Την βρίσκαμε σε κάποιο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στα περίχωρα της Δυτικής Θεσσαλονίκης που μεγάλωσα. Ήταν μια καταδρομική περιπέτεια η ανάκτησή της. Διοργανώναμε ένα θαρραλέο απόσπασμα που έπρεπε να κινηθεί σε εχθρικό και δύσβατο περιβάλλον γεμάτο κακοτοπιές και προ πάντων κρυφά απο την μαμά. Εποπτεύαμε τον χώρο μην υπήρχαν περίεργες παρουσίες, πηδούσαμε τον μαντρότοιχο, γεμίζαμε τις τσέπες μας με τα πυρομαχικά και αποχωρούσαμε σαν σκιές!
Ο Κύριος μας φύλαξε με λίγα λόγια

 

[Eagle 1]

Εκείνη την εποχή ('60ς) η ασετυλίνη (υπήρχε μία ονομασία στους κοινούς χρήστες και για το στερεό ανθρακασβέστιο και για το αέριο ακετυλένιο) πουλιόταν ελεύθερα από τα χρωματοπωλεία διότι τη χρησιμοποιούσαν σε λάμπες ασετυλίνης στα πανηγύρια και σε υπαίθριες νυκτερινές εκδηλώσεις. Τώρα γιατί ο χρωματοπώλης την πουλούσε και σε παιδιά, είναι άλλη ιστορία, ίσως νόμιζε ότι μας έστελνε ο πατέρας για να πάρουμε υλικό για τη λάμπα..... Θυμάμαι ότι έκανε ένα χωνί με χοντρό χαρτί, έβαζε μέσα τα "πετραδάκια" και το ζύγιζε.
Άλλες εποχές....
Αναθυμώντας τα ανατριχιάζω με αυτά που κάναμε τότε σαν παιδιά, όχι μόνο με την ασετυλίνη, αλλά και με τόξα, σπαθιά κλπ. Τουλάχιστον με την εμπειρία μου προστάτεψα τα δικά μου παιδιά.

 

[αριαδνη]