1@NIOBH[/USER]
Χαιρομαι πολυ που ειδες και τα δυο επεισοδια και πιο πολυ χαιρομαι που σου αρεσαν. Πρωτα ο Θεος, θα επανελθω συντομα για εντυπωσεις απο νεο επεισοδιο.
Εδω θελω να πω σε ολους σας μια ιστορια, οχι ακριβως απο αυτη τη σειρα, αλλα απο εκεινη που ακολουθησε και ηταν η συνεχεια αυτης: The Alfred Hitchcock hour. Τη σειρα παρουσιαζε παλι ο Χιτσκοκ με αυτοτελεις ιστοριες μυστηριου με τη διαφορα οτι ειχαν διπλασια διαρκεια απο το A.H. presents. Αντι 25 λεπτα, 50 λεπτα.
Η σειρα γυριστηκε σε ριμεϊκ τη δεκαετια του '80 και αρχες δεκαετιας '90 προβληθηκε και στην ελληνικη τηλεοραση. Για αυτο θελω να μιλησω.
Βρισκομουν με τους γονεις μου στο εξοχικο σπιτι του αδελφου του πατερα μου. Μας φιλοξενουσε για μερικες μερες λογω καποιων προβληματων υγειας που ειχε κι επρεπε να ειμαστε κοντα του. Εγω ημουν κοπελιτσα και το σπιτι του θειου μεσα στην ερημια.
Θυμαμαι ηταν Νοεμβριος γιατι κοντευαν τα γενεθλια μου. Οι γονεις μου κοιμοντουσαν στο ισογειο καθως και ο θειος. Εγω ειχα τον πανω οροφο δικο μου και εβαλα να δω το επεισοδιο που παιζοταν εκεινο το βραδυ και ειχε τιτλο An unlocked window. Εγχρωμο γιατι, οπως σας ελεγα, ηταν το ριμεΙκ του '80.
Η ωρα προβολης ηταν αρκετα αργα. Νομιζω γυρω στις 11.00. Σκεπαστηκα στο κρεβατι κι αρχισα να παρακολουθω......Τι το' θελα;
Η ιστορια ηταν για ενα ερημικο σπιτι οπου εμεναν μονιμα δυο νοσοκομες που φροντιζαν εναν ηλικωμενο. Στην περιοχη υπηρχε ενας μανιακος που στραγγαλιζε νοσοκομες. Το επεισοδιο ηταν πολυ ατμοσφαιρικο. Το δε φιναλε του εντελως απροσμενο (ουτε που ειχε παει ο νους μου ποιος ηταν ο ενοχος) και η στιγμη της αποκαλυψης του ηταν η στιγμη για μενα που τα ειδα ολα! Μιλαμε οτι πεθανα απ' το φοβο μου. Εγω που δεν ημουν ποτε φοβιτσιαρα, που δεν εχω προβλημα με το σκοταδι, που δεν τρομαξα με το Ψυχω, και κατατρομαξα με το Ξεκλειδωτο παραθυρο.
Για να ειμαι δικαιη, το καημενο το επεισοδιο ουσιαστικα δεν εδειχνε τιποτα το τρομακτικο. Ουτε αιματα που δεν τα χωνευω, ουτε αλλες αηδιες. Δεν ηταν καν τρομου. Ηταν ομως τοσο εντονο, τοσο υποβλητικο, που με εκανε ανω κατω. Τη μεγαλυτερη ζημια βεβαια μου την εκανε το φιναλε, που ακομα το θυμαμαι και τρεμω. Με τα ψυχολογικα θριλερ δεν τρομαζω ποτε. Για να τρομαξω η ταινια πρεπει να ειναι τρομου, κατι που αντιπαθω οσο δε λεγεται και γι' αυτο τις αποφευγω συνειδητα. Δεν περιμενα ποτε λοιπον οτι ενα ψυχολογικο θριλερ θα με αναστατωνε τοσο πολυ.
Τωρα με το ιντερνετ ανακαλυψα εδω και καιρο το αυθεντικο Unlocked window, το ασπρομαυρο, αλλα φυσικα ουτε λογος να το παρακολουθησω γιατι ακομα δεν εχω καταφερει να αποβαλω εκεινον το φοβο που ενιωσα τοτε.
Οποιος απο εσας εχει τα κοτσια και θελει, ας το βρει να το παρακολουθησει.
