Ο Θάνατος του Στήαρ

Βρε παιδιάα, τότε γιατί λέει Άντονυ?????


Από το ελληνικό το είδατε????
 
Δεν λεει Anthony, Τομυ λεει
 
Τόμυ, από το Ντομινίκ (που τον έλεγαν στο manga)
 
Αυτό που σας λέω, είναι πριν πει "Τόμυ, συγχώρεσε με, δε θα μπορέσω να κρατήσω την υπόσχεση που σου έδωσα"


Βλέπει τον εχθρό στο αεροπλάνο και του φαίνεται σαν να βλέπει τον Άντονυ.


Εκτός κι αν λέει ... Αχ Τόμυ.


Όμως το έβαλα πολλές φορές να το ακούσω ξανά, και πιστεύω ότι λέει Άντονυ!!!


Τόσα χρόνια αυτό πίστευα!


Μπορείτε να το ξαναδείτε σας παρακαλώ???


Ίσως να κάνω λάθος αλλά... ακούω Άντονυ!
 
Αλλα αυτος που βλεπει δεν ειναι ο Αντονυ. Αν δεις λιγο πριν εχει τη σκηνη με το θανατο του Τομυ. Δες προσωπα και κανε σύγκριση.
 
Έχεις δίκιο Akaliakoukou.

Στο manga δεν πυροβολεί γιατί καταλαβαίνει πως ο εχθρός του έχει τεχνηκό πρόβλημα στο anime επειδή ο εχθρός του θυμίζει τον Άντονυ... :cry:

Και εγώ... Άντονυ ακούω...
 
8) Πραγματι Αντονυ λεει στην αρχη!!! Το λεει 2 φορες αλλα μετα λεει καθαρα Τομυ. Μαλλον λαθος της μεταγλωττισης ειναι.
 
Υπάρχει περίπτωση να τους θυμάται και τους δύο και να λέει τη μια Άντονυ και την άλλη Τόμυ?


Θα ψάξω να δω μήπως το βρω στα γιαπωνέζικα με αγγλικούς υπότιτλους, να συγκρίνουμε!

 


-edit-


Βρήκα το ισπανικό και λέει Τόμυ.


Αχ αυτή η μεταγλώττιση!...


 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Παιδια, βλεπει στο προσωπο του "εχθρου" το προσωπο του φιλου του που σκοτωθηκε την προηγουμενη μερα...ειναι συμβολικο! Θελει να δειξει οτι ο Στιαρ νιωθει οτι σκοτωνοντας τον αντιπαλο ειναι σαν να σκοτωνει τον φιλο καποιου αλλου, καποιον του οποιου η κοπελα τον περιμενει οπως η κοπελα του φιλου του Τομυ τον περιμενε, σαν να σκοτωνει εναν αλλο Τομυ! Ουσιαστικα το οικοδομημα του πολεμου καταρρεει , η βαση του γκρεμιζεται...ο Στιαρ βλεπει τον "εχθρο" σαν φιλο και αδελφο του και δεν μπορει να τον σκοτωσει...ειναι συγκλονιστικη σκηνη.
 
Παιδιά... έχω πλαντάξει στο κλάμα...

Ο θάνατος του Στήαρ στο manga είναι ακόμη πιο συγκλονιστικός από εκείνον του Άντονυ, και πολύ πιο στενάχωρος... Ίσως επειδή τον Στήαρ τον ζήσαμε πολύ περισσότερο από τον Άντονυ και ήρθε σε μιά περίοδο ΄-λίγο πριν το τέλος - όπου δεν περιμέναμε και άλλο θανατικό...



Επειδή μου λείπουν αυτά τα τεύχη του ελληνικού manga δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχα ζήσει αντίστοιχη συγκίνηση στα νιάτα μου...

Πάντως δε συγκρίνεται σε τίποτα με το anime...
 
Προσέξτε μία λεπτομέρεια του μάνγκα...


Ο Στήαρ ως γνωστόν, λάτρευε τις εφευρέσεις.


Σκαρφιζόταν απίστευτα πράγματα! Φυσικά και στον πόλεμο, βλέπουμε ότι δεν έχασε την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του... έμεινε αναλλοίωτος ως το τέλος...


Στο αεροπλάνο του, είχε κάνει το εξής...


 Είχε βάλει μπροστά ένα ζευγάρι γυαλιά!!!!


Τον ρώτησε ο Ντόμινικ τι του ήρθε να βάλει γυαλιά στο αεροπλάνο του.


Κι εκείνος απάντησε


-Απλό!!! Το αεροπλάνο μου λέγεται Πατρίτσια και η Πατρίτσια φοράει γυαλιά!...


.................................................................................................


Φυσικά, κι εδώ το δούλεμα δεν το γλίτωσε!


Αυτή τη φορά όχι από τον Άρτσι, αλλά από τον Ντόμινικ!

 


Άααααααχ, Στήαρ!...


.................................................................................................

Καταραμένη Μιζούκι!!!!! :cry: :bash:


 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο Στίαρ ήταν φοβερός τύπος! 'Ηταν από τις πιο αισιόδοξες φιγούρες τις ιστορίας.

Αυτό που έκανε με τα γυαλιά ήταν πολύ γλυκό..αλλά και πολύ Στίαρ...Μόνο αυτός σκεφτόταν αυτές τις εφευρέσεις!! Αγαπούσε τελικά πολύ την Πάτι.

Αλλά η τελευταία εικόνα που έβαλες..αχ, πόνος!! :cry:

Βρίσκω άδικο το χαμό του. Βλέποντας πλέον όλη την ιστορία, κατάλαβα ότι ο θάνατος του Άντονυ ήταν αναγκαίο κακό για την εξέλιξη της πλοκής. Αλλιώς ούτε πρίγκιπα του λόφου θα είχαμε, ούτε σχολικούς έρωτες,ούτε μεγάλο θείο..Αλλά ο θάνατος του Στίαρ..άδικος. Πέρα από το κοινωνικό μήνυμα για το απάνθρωπο πρόσωπο του πολέμου και πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει, δεν νομίζω ότι προσδίδει κάτι άλλο στο έργο. Χάθηκε να τραυματιζόταν απλώς!? Δεν είχαμε που δεν είχαμε το happy end με τον τρόπο που το φανταζόμασταν, έπρεπε να είχαμε και απώλειες??
 
Ο Στηάρ, ίσως ήταν αναγκαιο να πεθανει, για να νιώσουμε όλοι εμειςαπό πρώτο χέρι, την φρίκη του πολεμου.

Θα μου πεις τωρα, νιώσαμε, τον πόνο του χαμου, της πρωτης αγαπης, τον πόνο του χωρισμού, την αδικία, και τόσα άλλα.. Επρεπε να νιωσουμε και αυτό? Τι να κανουμε! αγνωστες οι βουλές της Μιζούκι..
 
Ο θανατος του Στιαρ δεν ειναι αναγκαιος για να νιωσουμε την φρικη του πολεμου. Η Μιζουκι εχει προηγουμενως ξαποστειλει την Κατερινα (νοσοκομα) και τον Ντομινικ (πιλοτος). Θα μπορουσε καλλιστα να τραυματισει απλα τον Στιαρ, αλλα οχι, τα βιαια ενστικτα της καταραμενης γιαπωνεζας ηθελαν κ'αλλο αιμα! Ε, οχι πια! Δεν το αντεχω αυτο. Οχι αλλο καρβουνο :bash:
 
Μισέλ και Κατερίνα δεν υπήρχαν στο manga...

Ίσως τους πρόσθεσε η ΤΟΕΙ για να μας προετοιμάσει ψυχολογικά για το συμβάν...

Ο Ντομινίκ τουλάχιστον πέθανε για την πατρίδα του...

Ο Στήαρ για έναν άγνωστο πόλεμο... μην τυχόν και προλάβει και γίνει γνωστός. Θυσιάστηκε όπως πολλοί εθελοντές για να μη φτάσει ο πόλεμος από τα Βαλκάνια που ξεκίνησε στην Αμερική...
 
H Πάτυ, ειναι η μεγαλη χαμενη της υποθεσης. "Αλιμονο σε αυτούς που μενουν" δεν λενε; Πως να αναπληρώσει το κενο; και δεν ειναι και καντυ, για να γνωρισει μετα τον Άντονυ της, έναν Τερρυ..
 
Λορένα είπε:
H Πάτυ, ειναι η μεγαλη χαμενη της υποθεσης. "Αλιμονο σε αυτούς που μενουν" δεν λενε; Πως να αναπληρώσει το κενο; και δεν ειναι και καντυ, για να γνωρισει μετα τον Άντονυ της, έναν Τερρυ..
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Αυτό δεν το αποκλείω πάντως..


Ζήσαμε τον πόνο του θανάτου από την αρχή της ιστορίας.


Η Κάντυ το βίωσε, πόνεσε, έκλαψε, αλλά άφησε το χρόνο να γιατρέψει τις πληγές της και έγινε πιο δυνατή.


Επίσης με το χρόνο κατάφερε να ξεπεράσει και τον πόνο του χωρισμού της με τον Τέρυ.


Νομίζω ότι αν υπήρχε συνέχεια, το ίδιο θα κατάφερνε και η Πάττυ. Θα καταφέρει να ξεπεράσει το θάνατο του Στήαρ και να βρει το δρόμο της.


Μέσα μας έχουμε απίστευτη δύναμη...


Και ο πόνος μέσα στη ζωή είναι. Μας κάνει πιο δυνατούς και πιο σοφούς.

 


 Αλοίμονο στον Τέρυ!!!!! :cry:


Μόνο εκείνος θα υποφέρει σε όλη του τη ζωή, εγκλωβισμένος δίπλα σε μια γυναίκα που δεν την αγαπάει. Απαρνήθηκε την αγάπη του... κι αν κάποια μέρα γλιτώσει από την Σουζάννα, ίσως τότε να είναι πια πολύ αργά για κείνον... (αν είναι σε βαθιά γεράματα...)


 
Αυτό που κάνει ακόμη πιό τραγικό το θάνατο του Στήαρ είναι που μέχρι τελευταία στιγμή ή τουλάχιστον μέχρι που σκοτώθηκε ο φίλος του, δεν έχει συνειδητοποιήσει τη φρίκη του πολέμου.

Ακόμη και στο μέτωπο, μέσα στα πυρά του πολέμου, δε χάνει το κέφι του για εφευρέσεις.

Το που βρίσκει τα υλικά είναι άλλο θέμα...

Καταλαβαίνει τι εστί πόλεμος, μοναχά όταν ξεψυχάει στα χέρια του ο Ντομινίκ.

Μετά από αυτό, ο Στήαρ δεν έχει το κουράγιο να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Άλλωστε, δεν υπάρχει και χρόνος... Στη γωνία τον περιμένει η μοίρα του με μιά δυσάρεστη έκπληξη...
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα