Ο Θυρωρός της Πολυκατοικίας

[Maverick]

Ένα διαμέρισμα της πολυκατοικίας, αυτό στο υπόγειο, παραχωρούνταν στον Θυρωρό να διαμείνει με την οικογένειά του.

Από το πρωί καθόταν στο πόστο του στο μαρμάρινο τραπέζι στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Πίσω του ο πίνακας με τα κουδούνια και το εσωτερικό τηλέφωνο που επικοινωνούσε με όλους του ενοίκους.

Η εργασία του ήταν να μοιράζει την αλληλογραφία, να φυλάει το κτήριο, όλες τις αρμοδιότητες που έχει σήμερα ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, η γυναίκα του συνήθως αναλάμβανε την καθαριότητα, έκανε μια πρόχειρη συντήρηση στα διάφορα όπου δεν χρειαζόταν να φωνάξει κάποιον ειδικό, ο ίδιος ή τα παιδιά του έτρεχαν για μικροθελήματα των ενοίκων εισπράττοντας το αντίστοιχο φιλοδώρημα…

Εγώ δεν τον θυμάμαι να κουβαλάει στην πλάτη του την κυρία του πέμπτου ορόφου όταν χαλούσε το ασανσέρ (όπως ο Βέγγος στην ταινία του), αλλά τον θυμάμαι χαρακτηριστικά στην είσοδο της πολυκατοικίας που μεγάλωσα.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 σταμάτησε να υπάρχει πια θυρωρός. Δε θυμάμαι πώς έγινε αυτή η αλλαγή… Τώρα το διαμέρισμα στο υπόγειο είναι στη διάθεση της πολυκατοικίας και συμπληρώνει το αποθεματικό της για να φροντιστεί στα γεράματά της…

Θυμάστε ιστορίες με θυρωρούς;

 

[simonkey]

θανασης βεγγος!!!!!!!!!!!

 

[Domenica]

Σε ενα βιβλιο που ειχα μικρη ῾᾽το ψεμα῾᾽ της Ζωρζ Σαρη η πρωταγωνιστρια λεει ψεματα πως ειναι πλουσια ενω η μαμα της ειναι θυρωρος και μοδιστρα και το διαμερισμα ημιυπογειο και στι ιδιοτικο σχολειο που παει την εχουν δεχτει με υποτροφια.Το σιχαθηκα αυτο το βιβλιο γιατι παρουσιαζε το να εισαι θυρωρος αν εσχατη ντροπη.

 

[RIO]

O παππούς μου δούλευε σαν θυρωρός, σε πολυκατοικία της θεσσαλονίκης. Ούτε εύκολη, ούτε διασκεδαστική δουλειά ήταν, όπως την έδειχναν σε διάφορες ταινίες. Από αυτά μου μας έλεγε, καταλάβαινα πόσο υπομονή θέλει να έχεις, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τις παραξενιές του καθενός. Πάντως, το επάγγελμα άφησε εποχή και με την γνωστή φράση του Κατσιφάρα στα 80ς ...

 

[don dokken]

εγω θυμαμαι πολλες ιστοριες με θυρωρους και φανταζομαι τις θυμουνται και οι ιδιοι,οσοι ειναι εν ζωη τελος παντων..

αλλα επειδη εχει πολυ εντιτ το εργο λογω καφριλας,αστο καλυτερα..

 

[alfisti156]

Μενω σε πολυκατοικία που ακόμα -απ' το 1982 έχουμε θυρωρό και τυγχάνει να είμαι και διαχειριστής. Οι αμοιβες τους, βαση σύμβασης εργασίας δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες... ενώ οι δαπάνες μισθού+ΙΚΑ είναι περίπου το 85% των κοινόχρηστων δαπανών, χώρια τα Δώρα εορτών και το επίδομα αδείας.

...σίγουρα όταν υπάρχει θυρωρός δεν μπαίνει ο κάθε ενας εύκολα -της ώρες εργασίας του- στην πολυκατοικία, δεν γίνεται μπέρδεμα στην αλληλογραφία, ενώ γνωρίζεις ποιος μένει στο Χ διαμέρισμα καθώς η συνδιοκτησία έχει και ευθυνες

 

[panp]

Πάντως, το επάγγελμα άφησε εποχή και με την γνωστή φράση του Κατσιφάρα στα 80ς ...

Tο επάγγελμα αυτό δυστυχώς είχε στιγματιστεί και επί 7ετίας, όπου λίγο-πολύ οι θυρωροί θεωρούνταν "συνεργαζόμενοι" με την Αστυνομία (για να μην πω την άλλη λέξη από "χ..."). Ωστόσο κανείς δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι και στη σημερινή εποχή, αν υπήρχε η δυνατότητα, δε θα ήταν χρήσιμος ο θυρωρός σε κάθε πολυκατοικία.

Και φυσικά, παρεμπιπτόντως, να αναφέρουμε ότι τη δική τους ιδιαίτερη αισθητική έχουν τα "γκισέ" του θυρωρού, τα "θυρωρεία", σε πολλές παλιές πολυκατοικίες, που αν και άδεια, παραμένουν αξιοπρόσεκτα !

 

[krios]

Στην πολυκατοικία που γεννήθηκα υπήρχαν 64 διαμερίσματα (ήταν διπλή). Υπήρχε και ένας θυρωρός που και μισθό καλό έπαιρνε και στο διαμέρισμα έμενε δωρεάν και τα γράμματα μας άνοιγε (τα ξανακόλλαγε όμως) και κουτσομπόλης ήτανε και χτύπαγε και το θυροτηλέφωνο που επικοινωνούσε το θυρωρείο με το διαμέρισμα για να φοβηθώ και να φάω (δήθεν πως ήταν ο μπαμπούλας). Και δεν έτρωγα και πολύ χάρηκα όταν έφυγε!

 

[alfisti156]

Κανονικά στις αμοιβές των θυρωρών, όταν τους παραχωρείται σπίτι απ' την εργοδοσία και ρεύμα-νερό πρέπει βάση της Σύμβασης Εργασίας να τους παρακρατείται 13% των αποδοχών τους

 

[WalkerYannis]

Η κυρία Λουκία που είχαμε μέχρι τις αρχές του '80 ήταν πολύ καλή και πολύ δυναμική. Φαγώθηκαν να την διώξουν δύο ένοικοι για πονηρούς λόγους.

Αμφιβάλλει κανείς ότι σήμερα οι πλειονότητα των θυρωρών θα ήταν αλλοδαποί;

 

[spirtoulis]

Τους θυρωρούς μόνο από τις ελληνικές ταινίες τους θυμάμαι. Αυτό που μου σχηματίσθηκε σαν εντύπωση ότι στην μεταπολεμική Αθήνα στις πολυκατοικίες έμεναν οικονομικά ευκατάστατοι γι'αυτό όσοι έμεναν σε αυτές μπορούσαν να πληρώνουν και θυρωρό.

 

[johnny19818]

Θα συμφωνήσω με την Spirtoulis όσον αφορά το γεγονός ότι δεν θυμάμαι ποτέ θυρωρό στη ζωή μου. Αλήθεια ήταν πάνω από ένας και έκαναν βάρδιες ή απλά είχε κάποιες ώρες ξεκούρασης;

 

[viking4a]

Εγω θυμαμαι μονο τον γκισε του θυρωρου ,στην πολυκατοικια (8οροφη), που εμενε η γιαγια μου στην Ολυμπου, πανω απο το πατσατζιδικο του Σκορδα, πρωην προεδρου του Αρη.. Θυρωρο ομως ,δε θυμαμαι, ημουν και πολυ μικρος το 89 περιπου.. Κατα τα αλλα, εχω δει κι αλλους γκισεδες, σε παλιες πολυκατοικιες , κυριως με γραφεια τωρα,στο κεντρο της θεσσαλονικης, εχει πολλους..

 

[SEBASTIAN]

Ας μην εξιδανικεύουμε το επάγγελμα του θυρωρού από τις αθάνατες ελληνικές ταινίες με τον Μακρή και τον Βέγγο ή από το πολύ καλό σήριαλ της πάλαι ποτέ ΥΕΝΕΔ με τον Βουτσά και τον Μπουγιουκλάκη. Το συγκεκριμένο επάγγελμα έχεις ταυτιστεί δικαίως όπως ανέφερε πολύ εύστοχα ο πολύ καλός φίλος του φόρουμ πριν με σκοτεινές εποχές της πατρίδας μας που η αναφορά και η ανάμνηση τους και μόνο προκαλεί ρίγη αποστροφής και αποτροπιασμού. Το ίδιο και ο περιπτεράς καλοκάγαθος κατόψην αλλά συνεργάτης σκοτεινών κύκλων παρακολουθώντας και καρφώνοντας ανυποψίαστους και μη πελάτες ανάλογα τι εφημερίδα έπαιρναν φακελωνόντουσαν στο λεπτό. Αίσχος!!! Το ίδιο και ο περιβόητος θυρωρός που αντί να ασχολείται και μόνο με τα σοβαρά καθήκοντα του με τα τη πολυκατοικίας ήταν το αυτί και το μάτι όλου του κτιρίου ξέροντας όλα τα κουτσομπολιά και τα νέα απέξω και ανακωτά μην αντέχοντας τον πειρασμό να τα διαλαλεί με ολέθριες συνέπεις. Αίσχος για δεύτερη φορά!!!
Ευτυχώς το επάγγελμα (ο Θεός να το κάνει) έχει εκλείψει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν έχασε και η Βενετιά βελόνι και ο κοσμάκης βρήκε την ησυχία του και την ηρεμία του παρά να πρωταγωνιστεί στο δελτίο ειδήσεων του κάθε άκυρου, ξεπεσμένου και αναξιοπρεπούς κυριούλη που παρίστανε τον θυρωρό.

 

[ntsmrtz]

Επειδή πριν λίγα χρόνια έζησα σε πολυκατοικία με θυρωρό, συμφωνώ με την άποψη του sebastian από πάνω.
Δεν περίμενα ότι θα με ενοχλούσε τόσο, αλλά αυτή η spooky αίσθηση ότι ήμασταν όλοι υπό συνεχή παρακολούθηση με χαλούσε πάρα πολύ.
Μέχρι τη στιγμή που δεν άντεξα και τα "έσπασα" μαζί του απαγορεύοντάς του να ανακατεύεται σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την οικογένειά μου και την ιδιοκτησία μου.
Ούτε να μου μαζεύει την αλληλογραφία, ούτε να έρχεται να εισπράττει τα κοινόχρηστα χωρίς καμία δικαιοδοσία, ούτε να μας ανοίγει πόρτες σε μένα και την "κυρά" μου όταν ερχόμαστε με τα ψώνια, ούτε να μαθαίνουμε τα κουτσομπολιά για τους άλλους. Τίποτα.
Όπερ και εγένετο.
Και επειδή συνήθως κάτι τέτοια "αντάρτικα" τα κάνουν νεοεισερχόμενοι σε πολυκατοικίες, οι παλαιοί ήρθαν και μου μίλησαν εγκάρδια με πολύ θετική διάθεση..!
Ένα χρόνο μετά αποδήμησε εις Κύριον.. το τί έμαθα από άλλους ενοίκους -και κυρίως γυναίκες- δεν λέγεται..!

 

[retrofan]

Γκισέ του θυρωρού υπάρχει και στην πολυκατοικία της μητέρας μου. Με τα κουδούνια και τα ονόματα και το τηλέφωνο πίσω. Εννοείται χωρίς τον θυρωρό. Δεν τον προλάβανε καν οι δικοί μου όταν εγκαταστάθηκαν εκεί.
Υπάρχει και το διαμερισματάκι του στο υπόγειο. Έχω μπει κάποιες φορές και ψυχοπλακώθηκα. Σκοτεινό, με μια θλιβερή πορτούλα στον ακάλυπτο. Κι όμως μένανε κάποτε άνθρωποι. Τι "κάποτε" δηλαδή; Η διαχείριση το νοίκιαζε μέχρι πριν από 6-7 χρόνια. Σε κάτι φοιτητές με περιορισμένο βαλάντιο, σε κάτι Κινέζους. Μετά δεν εμφανίστηκαν άλλοι ενδιαφερόμενοι (ή και να εμφανίστηκαν, "κόπηκαν") και μένει κλειστό το μαύρο κι άραχνο διαμερισματάκι.

Θυμάμαι όμως πολύ καλά τον θυρωρό στο κτίριο, "μέγαρο" όπως είναι η ονομασία, όπου είχε ο πατέρας μου το γραφείο του, στο κέντρο της Αθήνας. Ο συμπαθέστατος Γιώργος που πολλοί ένοικοι τον φωνάζανε "Γιώργη", άλλοι "κυρ Γιώργη" αλλά εγώ είχα εντολές από την μητέρα μου να τον αποκαλώ πάντοτε "κύριο Γιώργο".
Ο κύριος Γιώργος ήταν πραγματικά η ψυχή του "μεγάρου". Φρόντιζε για όλα κι έδινε λύσεις σε όλα. Τον γνώρισα μεγάλο και τον άφησα συνταξιούχο, σχεδόν υπέργηρο (πέθανε λίγο μετά). Τις προϋποθέσεις της συνταξιοδότησης άργησε να τις πιάσει γιατί άργησε να πιάσει δουλειά. Γύρισε από αλλεπάλληλες φυλακίσεις και εξορίες σχεδόν με τους τελευταίους, πρωτοκόλλησε ένσημα γύρω στα 45, παντρεύτηκε γύρω στα 50. Ευγενής και αθόρυβος, πρόθυμος και ουσιαστικός, μου έκανε εντύπωση πως την λίγη άδεια που έπαιρνε την χώριζε σολομώντεια. Μισές μέρες στο χωριό του και μισές στα γραφεία του κόμματος για εθελοντική εργασία. Μια χρονιά μάλιστα που είχαν πλημμυρίσει τα υπόγεια με τα αρχεία, οι μέρες του χωριού θυσιάστηκαν και ο κύριος Γιώργος πέρασε όλη του την άδεια με το σεσουάρ στο χέρι, να στεγνώνει σελίδα - σελίδα.
Ο πατέρας μου τον συμπαθούσε για όσα πέρασε ("έντιμος και συνεπής" έλεγε), η μητέρα μου για όσα πέρασε ("τον πήρανε στον λαιμό τους τον καλό τον άνθρωπο", έλεγε). Εγώ τον συμπαθούσα χωρίς να το αιτιολογώ. Μου είχε κάνει δώρο ένα βιβλίο όταν πέρασα στη Νομική, το "Οι σκλάβοι στα δεσμά τους" του Θεοτόκη. "Άντε, να τελειώσεις με το καλό, να έρθεις στο γραφείο του μπαμπά, να σου φέρνω εγώ τα γράμματά σου". "Σας ευχαριστώ κύριε Γιώργο". Δεν εργάστηκα ποτέ στο γραφείο του πατέρα μου, πέθανε κι ο κύριος Γιώργος και σύσσωμοι οι δικηγόροι του "μεγάρου" παρέστησαν στην κηδεία του.

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες φρίκης για θυρωρούς. Σε κτίρια σπιτιών, πολύ πιο "ιδιωτικά" απ' αυτά επαγγελματικών χώρων, μπορεί να γίνουν πληγή. Από την άλλη μεριά όμως έχουν χρησιμότητα. Το σκέφτομαι κάθε φορά που γίνεται Γενική Συνέλευση για να βρούμε διαχειριστή στην πολυκατοικία που μένω και όλοι λουφάζουμε στη γωνιά μας, σαν αδιάβαστοι μαθητές που τρομάζουμε μήπως μας πάρει χαμπάρι η δασκάλα. Στην πολυκατοικία που έμενε παλιά ο άντρας μου είχαν καθιερώσει "ατύπως" να δίνουν 70 ευρώ τον μήνα σε μία κυρία που τους έκανε τη χάρη να παραμένει διαχειρίστρια. Είναι χρήσιμος ένας άνθρωπος "γενικών καθηκόντων" στις πολυκατοικίες, ιδίως όταν αυτές γερνάνε.

Στη Γαλλία όπου ζούσα κάποια χρόνια οι θυρωροί ήταν επίσης θεσμός στις παλιές και κάπως καλές πολυκατοικίες. Συνήθως Πορτογάλοι και, περίεργο, ακόμα Πορτογάλοι είναι ή, τέλος πάντων, οι Γάλλοι πλέον απόγονοί τους. Ίσως επειδή το "αξίωμα" συνοδεύεται από ένα μικρό διαμέρισμα στο ισόγειο της πολυκατοικίας (στο Παρίσι τα υπόγεια ή δεν υπάρχουν ή είναι αμιγώς αποθηκευτικοί χώροι) και, πλέον, το να έχεις διαμέρισμα όποιου είδους στο κεντρικό Παρίσι και μάλιστα σε καλή πολυκατοικία είναι άπιαστο όνειρο. Λογικό κάποιο παιδί ή εγγόνι της παλιάς θυρωρού να ενδιαφέρεται να συνεχίσει τη δουλειά.

 

[Steppenwolf]

Στο «Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη» του 1979 ο Ηλίας Πετρόπουλος εξηγεί πώς ξεπερνάς το εμπόδιο του θυρωρού:

Η Διάρηξις σε διαμέρισμα πολυκατοικίας παρουσιάζει επίσης ορισμένους ειδικούς κινδύνους: τον θυρωρό και τις δυσκολίες εισόδου και διαφυγής. Οι κίνδυνοι αυτοί αναγκάζουν συχνά τους Διαρήκτες να κλέβουν στα διαμερίσματα τας πρωϊνάς ώρας. Πάντως ο θυρωρός αντιμετωπίζεται ευθέως. Ο Διαρήκτης πλησιάζει το θυρωρείο και ζητάει να πάει στον 4ο, ή 6ο όροφο, ενώ σχεδιάζει να κάνει Διάρηξη σε διαμέρισμα του 5ου πατώματος. Φυσικά ζητάει κάποιο υπαρκτό πρόσωπο (εδιάβασε το όνομά του στα κουμπιά των κουδουνιών). Ο Διαρήκτης φροντίζει νάχει κάποιαν ευλογοφανή δικαιολογία (είναι τάχα υπάλληλος της ΔΕΗ, ή φέρνει τηλεγράφημα, ή κρατάει ένα ομορφοτυλιγμένο κουτί). Επίσης, ο Διαρήκτης φροντίζει να μη δίνει πρόσωπο στον θυρωρό. Συχνά αλλάζει χτενισιά, ή φοράει ψεύτικο μουστάκι. Αλλά κι όταν ο θυρωρός —μετά την αποκάλυψη της Διαρήξεως— κληθεί στην Αστυνομία αποκλείεται να γνωρίσει την φωτογραφία του Διαρήκτη· οι φωτογραφίες του Αστυνομικού Αρχείου είναι παμπάλαιες.

Όταν ο Διαρήκτης περάσει το πρώτο εμπόδιο, κατευθύνεται στον όροφο που είπε στον θυρωρό, γιατί, πιθανότατα, ο τελευταίος παρακολουθεί τα φωτεινά κουμπιά του ασανσέρ. Στην Ελλάδα οι θυρωροί είναι άμισθοι χαφιέδες της Αστυνομίας, της Εφορίας και του Συνδέσμου Κερατάδων Συζύγων — γιαυτό είναι πολύ περίεργοι.


Όταν ο Διαρήκτης τελειώσει τη δουλιά του (ξεμπερδεύει σε λίγα λεφτά γιατί ο θυρωρός καιροφυλακτεί) φεύγει κανονικά αποκεί που ήρθε· ασανσέρ, κεντρική είσοδος. Συχνά ο Διαρήκτης, για νάναι πιο πειστικός, αφήνει ένα δέμα στο θυρωρείο, που φεύγοντας το ξαναπαίρνει λέγοντας «ευχαριστώ πολύ».

Οι εμπειρίες του Ηλία Πετρόπουλου με την θυρωρό της πολυκατοικίας του: