Καλημερα σας παιδια!
Ακομα παιδευομαι με το ελληνικο πληκτρολογημα αλλα ελπιζω σιγα σιγα να παρω μπρος. Το θητα και το ωμεγα με βασανιζουν κυριως οποτε υπομονη αν γραφω ανορθογραφα...
Να πω κι εγω μια γνωμη επι ολων αυτων, γιατι τα εχω εκφρασει και αλλου και πεσανε ολιγον τι να με φανε...
Κι εγω ειχα δει την Καντυ παλια και μαλιστα οχι ολα τα επεισοδια. Ασε που απο τοτε που πεθανε ο Αντονυ επαθα μεγαλο σοκ και τι Τερρυ και ξε-Τερρυ, δε μου περναγε με τιποτα. Μπορει και να μη μου περασει ποτε μπορω να πω. Το μανγα και ολα αυτα τα ανακαλυψα τωρα και προσφατα ειδα και ολα τα επεισοδια του ανιμε επισης.
Το κακο με αυτη την ιστορια ειναι πως εμεινε κομμενη σχεδον στη μεση για μενα. Δεν υπαρχει περιπτωση η Καντυ να μην ξεπερασει τα αισθηματα της για τον Τερρυ. Ειναι ανθρωπινως αδυνατο να μεινεις πια τοσο κολλημενος, εκτος και αν υπαρχουν απτα γεγονοτα που εξακολοθουν να σου δινουν ελπιδες (dum spiro spero). Και στην προκειμενη περιπτωση δεν υπαρχουν τετοια γεγονοτα.
Εξαλλου, ειναι ακαρδο εκ μερους μας να ελπιζουμε πως η Καντυ θα παραμεινει δυστυχισμενη να βασανιζεται απο οδυνηρες αναμνησεις. Γιατι ρε παιδια να της πεσει κι αλλη τετοια καταρα. Καλος ο Τερρυ, χρυσος και ναι, κι αυτος πολυβασανισμενος, αλλα η ζωη συνεχιζεται και ετσι και πρεπει να ειναι. Και γιατι δηλαδη να πρεπει να πεθανει η Σουζανα προκειμενου αυτοι οι δυο να τα ξαναβρουνε χωρις τυψεις. Κι αυτο δε μου καλοκαθεται...
Προσπαθω να θυμηθω τα δικα μου εκεινης της εποχης (πανε και 20 χρονια απο τοτε) και ναι, υποφερεις, κλαις, χτυπιεσαι, μιζεριαζεσαι με τα λυπητερα τραγουδια της εποχης, γραφεις δακρυβρεχτα και δραματικα γραμματα (που δε στελνεις ποτε), τα συζητας διαρκως με οποιον εχει την αντοχη να κατσει να σε ακουει, ε, και μετα απο ενα χρονικο διαστημα συνερχεσαι και προχωρας με τη ζωη σου.
Αυτο γινεται για 2 λογους, ο ενας ειναι πως ο ιδιος σου ο εγκεφαλος αρχιζει και μπουχτιζει με τα ιδια και τα ιδια, ο αλλος ειναι πως μεγαλωνεις κι εσυ, ωριμαζεις και ασχολεισαι και με καινουρια πραγματα. Ειλικρινα, υπαρχει κανεις εκει εξω που καθεται και αναπολει τη σχεση που ειχε οταν ηταν εφηβος? Εμενα προσωπικα μου πηρε 2 χρονια να συνερθω πληρως αλλα εκτοτε καρφακι δε μου εχει καει ολα αυτα τα χρονια. Ο εν λογω κυριος ειναι well-established artist στην Αμερικη, παντρεμενος κλπ και καλη του ωρα οτι και να κανει. Και εχω δει και φωτο και μπορω να πω πως ουδεποτε μου δημιουργηθηκε η απειροελαχιστη συγκινηση. Μαλλον μια ανακουφιση που ξεκολλησαμε και εχω βρει τοσο καλυτερα *χιχιχι*
Συμφωνα με το βιβλιο μου (των μικρων εξερευνητων) για να συνερθεις απο ενα χωρισμο οχι θανατο), χοντρικα σου χρειαζεται ενας μηνας για καθε χρονο που εχεις σχεση με καποιον αν δε συγκατοικειτε και 2 μηνες για καθε χρονο που υπαρχει και συγκατοικηση. Αντε να πουμε πως στην περιπτωση της Καντυ μιας που ηταν και μεγαλο το αισθημα, αντε να της παρει 2 χρονια να το ξεπερασει τελειως. Εξαλλου ηταν και συνηθισμενη στις γκαντεμιες (ας ειναι καλα η Μιζουκι γιαυτο). Ξεπερασε και αλλα πριν τον Τερρυ, θα τον ξεπερασει κι αυτον. Ε, τι ειναι 2 χρονια σε τελικη αναλυση οταν εισαι ακομα τοσο νεος.
Και ναι, συμφωνω πως ολα αυτα τα θλιβερα σου αφηνουν καποια τραυματα που τα κουβαλας ολη σου τη ζωη σαν καποτε που επεσες απο το ποδηλατο και σου εμεινε εκεινο το σημαδι στο γονατο, ΟΜΩΣ, δεν ποναει πια, εκτος κι αν καποιος σε ακουμπησει αθελα του σε αυτο – και παλι ο πονος ειναι παροδικος. Για παραδειγμα, καθε φορα που βλεπω το καταραμενο επεισοδιο με το αλογο του Αντονυ με τρωει το μαυρο κλαμμα, αλλα δεν καθομαι να το σκεφτομαι εκτος επεισοδειου! Φαντασου εναν κοσμο στον οποιο ειμαστε ολοι μονιμως κολλημενοι και δεν ξεπερναμε τιποτα ποτε. Φρικη!!!
Ολα αυτα σε βοηθανε να γινεις πιο δυνατος και πιο ξεκαθαρος για το τι θελεις απο μια σχεση κατα τη γνωμη μου. Μαθαινεις να αποφευγεις τις κακοτοπιες οποτε μαλλον ειναι απαραιτητο να τα περασεις προκεινου να κατασταλλαξεις. Κοιτωντας τις παλιες μου σχεσεις (και μπορω καλλιστα να πω πως ηταν ολες με πολυ καλα παιδια τυπου Αλμπερτ), ηταν ολες θαυμασιες και εμαθα πολλα αλλα παραλληλα χαιρομαι που εκλεισε ο κυκλος τους και στην τωρινη μου σχεση ειναι ολα ακομα καλυτερα.
Αφου λοιπον τα καταφεραμε εμεις οι κοινοι θνητοι, θα τα καταφερει και η Καντυ.
Διαβαζοντας το μανγκα νομιζω πως υπαρχει λιγη αμφιβολια πως ο Αλμπερτ την ερωτευεται, βοηθουμενος ειδικα απο το γεγονος πως εχει χασει τη μνημη του οποτε δεν υπαρχει τιποτα απο το παρελθον που να του δημιουργει αναστολες σχετικα με την υιοθεσια κλπ. Η Καντυ ειναι ακομα στη μεση του κυκλου που κανει η σχεση της με τον Τερρυ οποτε δεν ειναι ακομα συναισθηματικα διαθεσιμη σε κανεναν αλλο. Η operative word εδω ειναι το ΑΚΟΜΑ.
Δεδομενου οτι αυτοι οι δυο ειναι συνδεδεμενοι με τοσες και τοσες κοινες εμπειριες, για να μην πουμε τις αποκαλυψεις περι θειου Γουιλλιαμ και Πριγκηπα, υπαρχουν ολες οι προδιαγραφες για κατι βαθυτερο. Ο λογος που το λεω αυτο ειναι οτι κατα τη γνωμη μου υπαρχουν πολλα στοιχεια που βοηθανε μια τετοια εξελλιξη.
Εχουν κοινες εμπειριες που καλυπτουν ενα πολυ μεγαλο μερος τις ζωης τους. Και σε αυτα πουν εχουν βιωσει ατομικα (ορφανια, μοναξια) και σε αυτα που εχουν βιωσει απο κοινου εστω και χωρις η Καντυ να γνωριζει την ταυτοτητα του Αλμπερτ (θανατος Αντονυ, Στηαρ).
Ειναι πολυ στενοι φιλοι μιας που η Καντυ τουλαχιστον ολα τα λεει στον Αλμπερτ χαρτι και καλαμαρι. Υπαρχει τρομερη εκτιμηση, οικειοτητα και εμπιστοσυνη μεταξυ τους. Ειναι και η επιδραση της συγκατοικησης που σιγουρα σε φερνει πιο κοντα. Ειδικα αμα ο συγκατοικος ειναι και κουκλος και καλος μαγειρας!
Επειτα, αυτοι οι δυο ολο αγκαλια ειναι. Ειναι αυτο συνηθισμενο? Δεν εχω μετρησει προσωπικα, αλλα καπου διαβασα πως αν μετρησεις ειναι 11 φορες αγκαλιασμενοι σε ολη την ιστορια. Και βεβαια το αγκαλιασμα δεν ειναι ερωτικο, τουλαχιστον απο τη μερια της Καντυ, ομως παιδια δεν ξερω ποια ειναι η δικια σας εμπειρια, αλλα εγω ξερω πως πολλες φιλιες καταληγουν σε σχεσεις και καλες και παθιασμενες μαλιστα, ειδικα αμα ο αλλος δε σε αφηνει αδιαφορο εμφανισιακα. Εχουμε και εκεινα τα σχολια προς το τελος περι νεου και ωραιου θειου, που τουλαχιστον υπονοοει πως οσο γκαβη πια κι αν ειναι αυτη η Καντυ, ε, τουλαχιστον τον προσεξε και σαν αντρα λιγακι. Συν τα αναψοκοκκινισματα οταν σκεφτεται να παει παλι στο ορφανοτροφειο αλλα δε θελει και να τον αφησει.
Αν βασιστουμε στην εποχη που γινονται ολα αυτα, αυτου του τυπου τα αγγιγματα, τα φιλια στο μετωπο και τα σφιχταγκαλιασματα δεν ειναι και πολυ συνηθισμενα. Περα απο τον Αντονυ και ολιγον τον Τερρυ, με κανεναν αλλο δεν τη θυμαμαι να εχει τετοιες οικειοτητες. Μπορει και να κανω λαθος, αλλα δε θυμαμαι.
Γιαυτο λεω πως η ιστορια μοιαζει μισο-τελειωμενη. Ουτε και δεχομαι πως η μοιρα της ηταν να κατσει να μαραζωσει και να φροντιζει επʼαπειρον τα ορφανα παιδακια. Ηταν πολυ νεα για να εχουμε τετοια conclusions και ουτε και φαινεται πουθενα πως αυτη ηταν η προοπτικη. Αυτο που καταλαβα εγω ηταν πως μετα τα οσα εγιναν με Τερρυ και Στηαρ, η κοπελα ηταν στο μαυρο της το χαλι ψυχολογικα, και παει στο ορφανοτροφειο να ξεχασει και να συνερθει. Εχει καλους φιλους, ειναι δυνατος χαρακτηρας, ειναι νεα και οταν αρχισει και τα ταξιδια με τον Αλμπερτ και δει και λιγο κοσμο παραεξω, ε, που θα παει, θα συνερθει! Ελπιζω να ξυπνησει κιολας και να δει τι αντρα εχει διπλα της!
Λοιπον για καποια που τοσο παραπονιεται για το ελληνικο πληκτρολογημα, νομιζω πως ποσοτικα τουλαχιστον ξεπερασα καθε προσδοκια... ευχαριστω που με ανεχτηκατε, αν διαβασατε ολο το κατεβατο, παω να κανω καμια δουλεια γιατι εδω πανω που ειμαστε εμεις ο καλος ο καιρος ειναι σπανιος και σημερα εχει μια λιακαδα μουρλια!!
