Σκυλὰς καὶ πάσης Ἑλλάδος
Θὰ σᾶς πῶ τὴν δική μου ἐμπειρία γιὰ τὸν «Σκυλά». Τὴν ταινία τὴν ἀγνοοῦσα ὅταν πρωτοβγῆκε, γιατὶ τὴν δεκαετία τοῦ '80 ἀνήκαμε στὶς ἐλάχιστες οἰκογένειες ποὺ δὲν εἶχαν βίντεο, συνειδητά. Οὔτε μὲ τὴν τηλεόραση εἴχαμε πολλὰ-πολλά, εὐτυχῶς.
Ἔτυχε νὰ δῶ τὸν «Σκυλὰ» μέσῳ διαδικτύου ὕστερα ἀπὸ παρότρυνση φίλου πέρυσι τὸ καλοκαίρι. Ἔ λοιπόν, ἔπαθα σόκ! Ἂν γουστάρω κάτι στὶς παρακμιακὲς ταινίες τοῦ '80, αὐτὸ εἶναι ἡ εἰλικρίνειά τους καὶ ἡ παντελὴς ἀπουσία ἐπιτήδευσης. Τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ «Σκυλᾶ» προσωπικὰ τοὺς ἀγνοοῦσα (ὅπως καὶ τὴν ταινία) κι ἀπὸ φίλους ποὺ βλέπουν τηλεόραση μαθαίνω ὅτι εἶναι ἐκτὸς κυκλωμάτων. Μὲ λίγα λόγια, δὲν τοὺς ξέρει ἡ μάνα τους! Ποτὲ κανεῖς ἀπὸ τέτοιες -καὶ καλὰ- σαβοῦρες δὲν ἦρθε νὰ τὸ παίξῃ φίρμα. Ἀντίθετα, κάποια πατσαβούρια ὑποκριτικῆς ποὺ ξεκίνησαν ἀπὸ βιντεοταινίες ἢ κυρίως ἀπὸ ἠλίθια σήριαλ ἰδιωτικῶν καναλιῶν ἔγιναν στὴν πορεία φίρμες (μοντέλα, παρουσιάστριες, σώουμεν μέχρι καὶ ἠθοποιοὶ τοῦ κινηματόγραφου!) εἴτε γιατὶ πούλησαν τὰ μπούτια τους εἴτε γιατὶ ἔγλειψαν ποδιὲς κατουρημένες εἴτε, εἴτε, εἴτε… Τὸ μουσικὸ ἀνάλογο τῆς σύγκρισης εἶναι ἀπὸ τὴν μιὰ ἂς ποῦμε ἡ Βανδῆ, ἡ Ἄντζελα, ὁ Λεπά, ὁ Ρέμος (γιὰ νὰ μὴν πῶ καὶ κάποιους ἄλλους δῆθεν «ἔντεχνους» ποὺ ὅταν τραγουδοῦν σφίγγονται) ποὺ θεωροῦνται «λαϊκοὶ τραγουδιστές» κι ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ αὐθεντικοὶ σκυλάδες ποὺ τοὺς βρίσκεις στὰ πιὸ ἀπίθανα χιλιόμετρα τῶν ἐθνικῶν ὁδῶν ἢ σὲ παρακμιακὲς ἑλληνικὲς ἐπαρχίες.
Προσωπικὰ δὲν γουστάρω παρακμὴ στὴν ζωή μου, ἀλλὰ γιὰ τοὺς αὐθεντικοὺς σκυλάδες τῆς Τέχνης νιώθω μιὰ συμπάθεια. Στὴν προσπάθειά τους νὰ κάνουν κατιτίς, τὰ θαλασσώνουν ἀλλὰ δὲν ἔχουν τὸν κομπασμὸ τοῦ ἡμιμαθῆ ἀτάλαντου. Θεωρῶ μεγαλύτερο βιασμὸ γιὰ τὴν Τέχνη νὰ μπαίνῃ ὁ Νταλάρας ἢ ὁ Ρέμος στὸ μέγαρο μουσικῆς παρὰ ὁ Τσιμογιάννης ἢ ὁ Γκιουλέκας στὸ σπίτι τοῦ ὁποιουδήποτε Ἕλληνα. Οἱ πρῶτοι νομίζουν ὅτι κάτι εἶναι ἐνῶ δὲν εἶναι καὶ οἱ δεύτεροι ἁπλὰ δὲν νομίζουν τίποτε γιὰ πάρτη τους (κατὰ κανόνα τουλάχιστον) καὶ πορεύονται μὲ τὴν παλαβομάρα, τὴν ἀκαμουφλάριστη κακοτεχνία τους καὶ μιὰ ὑποτυπώδη αὐτογνωσία.
Πάντως «ὁ Σκυλὰς» εἶναι ταινία γεμάτη μὲ ἠθικὰ διδάγματα καὶ ἀθάνατες ἀτάκες ὅπως ἡ «χέστηκε ἡ κοινωνία καὶ σκουπίστηκε μόνη της».
Πέρα ἀπὸ τὴν πλάκα ἡ ἑρμηνεία τοῦ Βογιατζῆ στὸν ρόλο τοῦ Γκουβάτσου ἦταν καλλίτερη κι ἀπὸ αὐτὴ τοῦ σκυλᾶ. Ρὲ παιδιά, ὁ Στεφανάκης εἶναι τσιγγάνος; Ἡ προφορά του στὴν ἐρώτηση «κάνεις χασίσι;» πρὸς τὴν ἐρωμένη του παραπέμπει σὲ καταυλισμὸ γύφτων. Τὴν ταινία θὰ τὴν ξαναδῶ γιὰ νὰ μοῦ ἀνεβάζῃ τὰ κέφια! Εὖγε στοὺς φίλους ποὺ τῆς ἀπέτισαν φόρον τιμῆς!