Παιδιά δημοτικού που κυκλοφορούν μόνα τους

[petran79]

Όσο αυτονόητο φαινόταν αυτό τότε, πλέον κινδυνεύεις με παραμέληση ανηλικου αν το κάνεις.

Βλέπω τον ανιψιό μου που πάει Β δημοτικού φέτος αλλά και άλλα παιδιά συναδέλφων και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο περιορισμένα είναι

Στην ηλικία τους που ήμουν δεκαετία 80 αλλά ακόμα και 90 για τα αλλά παιδιά, δεν πήγαινα μεν από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, ούτε ήμουν αληταμπουρας με κακές παρέες, αλλά τουλάχιστον σε 3-4 φίλους της γειτονιάς, στο σχολείο, στο ψιλικατζίδικο και στο βίντεοκλαμπ πήγαινα μόνος και κυκλοφορουσα μόνος μου, πεζός ή με ποδήλατο. Κάποιες φορές έβγαινα και μόνος βόλτα τελείως. Όπως και για τα κάλαντα. Τα αδέρφια μου αντίστοιχα όταν πήγαμε για λίγο Γερμανία σε αυτήν την ηλικία κυκλοφορουσαν με το τραμ για το σχολείο και ο αδελφός μου μάλιστα μια μερα πήγε μόνος του και αγορασε βιντεοπαιχνίδι.

Πλέον αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Η πλάκα είναι πως ο προσανατολισμός μου πάντα ήταν για κλάματα και έχω σωθεί από τους ψηφιακούς χάρτες. Και μάλιστα έλεγα πως συγκριτικά με άλλους δεν κυκλοφορούσα αρκετά μικρός.

Μια άλλη φορά από αβλεψία του πατέρα μου είχα χαθεί στο κέντρο της πόλης για πολλή ωρα, βράδυ κιόλας και είχα πανικόβληθει μέχρι να με βρουν. Παρόλα αυτά συνέχιζαν να με αφήνουν να κυκλοφορώ μόνος.

Με τα κινητά και τους χάρτες σήμερα ακόμη και ένα παιδί δημοτικού μπορεί να προσανατολιστει και ο γονιός να είναι συνεχώς σε επικοινωνία. Όμως βλέπω ακόμα και για τα κάλαντα στη γειτονιά, παιδιά μέχρι και τελευταίων τάξεων δημοτικου, να συνοδεύονται από τους γονείς τους.

Δεν ξέρω αυτό τι θέματα και τριβές μπορεί να προξενησει στο μέλλον μεταξύ παιδιών και γονιών.

 

[Chris27]

Στις πολεις, αδιανοητο να αφισεις παιδια να κυκλοφορισουν μονα τους, σημερα. Πολλοι οι κυνδινοι. Ακομα και απο συμμοριες παιδιων ενα δυο χρονια μεγαλυτερα. Στα χωρια, ισως ναναι καπως καλυτερη η κατασταση. Θυμαμαι Αιγαλεω, γυρω στα 5 μου, πηγαινα φαγητο στον πατερα μου στο κεραμοποιειο, καπου εναμιση χιλ. μακρυα απο το σπιτι. Κατεβαινα την οχθη στο ποταμι, περνουσα κατω απο λεοφ.Αθηνων, στο μαδερι απενατι κι ανεβαινα στην αλλη οχθη, στον Αγ, Νικολα και τσουπ στο καμινι. Αν επιχειρισει μικρο παιδι σημερα κατι τετοιο, θα το βρουν στην Βραζιλια (αν το βρουν) χωρις οργανα.
Στην γειτωνια μου (Παιανια) βλεπω πανε τα μικρα σχολειο με βαρδιες, δλδ μια μαμα η ενας μπαμπας πηγαινει 5-6 παιδακια γειτωνακια, την αλλη μερα, αλλος γονιος. Δεν νομιζω να υπαρξει σοβαρο θεμα μεταξυ παιδιων-γονιων, τα παιδια θα το θεωρισουν δεδομενο. Δικαιως κατα την γνωμη μου θεωρειται σημερα παραμελιση ανηλικου

 

[petran79]

Στις πολεις, αδιανοητο να αφισεις παιδια να κυκλοφορισουν μονα τους, σημερα. Πολλοι οι κυνδινοι. Ακομα και απο συμμοριες παιδιων ενα δυο χρονια μεγαλυτερα. Στα χωρια, ισως ναναι καπως καλυτερη η κατασταση. Θυμαμαι Αιγαλεω, γυρω στα 5 μου, πηγαινα φαγητο στον πατερα μου στο κεραμοποιειο, καπου εναμιση χιλ. μακρυα απο το σπιτι. Κατεβαινα την οχθη στο ποταμι, περνουσα κατω απο λεοφ.Αθηνων, στο μαδερι απενατι κι ανεβαινα στην αλλη οχθη, στον Αγ, Νικολα και τσουπ στο καμινι. Αν επιχειρισει μικρο παιδι σημερα κατι τετοιο, θα το βρουν στην Βραζιλια (αν το βρουν) χωρις οργανα.
Στην γειτωνια μου (Παιανια) βλεπω πανε τα μικρα σχολειο με βαρδιες, δλδ μια μαμα η ενας μπαμπας πηγαινει 5-6 παιδακια γειτωνακια, την αλλη μερα, αλλος γονιος. Δεν νομιζω να υπαρξει σοβαρο θεμα μεταξυ παιδιων-γονιων, τα παιδια θα το θεωρισουν δεδομενο. Δικαιως κατα την γνωμη μου θεωρειται σημερα παραμελιση ανηλικου

Σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε άγνοια κινδύνου. Θυμάμαι ο θείος μου μας είχε τσουβαλιασει 3 παιδιά σε μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος και μας έκανε βόλτα, χωρίς να πάρουν χαμπάρι οι γονείς.

παίζει ρόλο και η φοβία των ΜΜΕ, ανάμεσα στις τόσες φοβίες τοτε (μετανάστες, σατανιστες, Τούρκοι πράκτορες κλπ) που ως προς τα παιδιά είχε ξεκινήσει τότε με την υπόθεση Ντιτρου στο Βέλγιο μέσα 90. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Από τότε ο κόσμος άρχισε να γίνεται περισσότερο ευαίσθητος ως προς αυτό.

Βάζω και την αύξηση των μέτρων προστασίας και πρόνοιας για τα παιδιά. Δεύτερο μισο δεκαετία 90 άρχισε να εκλείπει η σωματική τιμωρία στο σχολείο και στο σπίτι.

 

[domniki]

Κυκλοφορούσαμε μόνοι μας από Δ' Δημοτικού και μετά και κάναμε αρκετά μεγάλες αποστάσεις. Με τα ποδήλατα το καλοκαίρι, γυρίζαμε στη γειτονιά, με τα πόδια πηγαίναμε σε παιδικές χαρές, κανονικότατα μόνοι μας. Και όλα τα παιδιά της γειτονιάς έκαναν τα ίδια. Ειδικά το καλοκαίρι παίζαμε κρυφτό μέχρι αργά τη νύχτα.
Τώρα όλα αυτά θεωρούνται αδιανόητα. Τα παιδιά είναι πολύ περιορισμένα δυστυχώς. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτή η τεράστια αλλαγή. Αλλά σιγά-σιγά έχουμε μεταμορφωθεί.
Δεν ξέρω τι γινόταν πριν 10 ή πριν 20 χρόνια. Την δεκαετία του '80 και του '90 πάντως όλα τα παιδιά κυκλοφορούσαν άνετα.

 

[Chris27]

Nαι κυκλοφορουσαν ανετα, αλλα οι γονεις ειχαν καλυτερο ελενγχο των παιδιων. Σεβομασταν τον γειτωνα, τον μπαμπα του φιλου μας του συμαθητη μας, τον γνωστο μας σαν ναταν πατερας, κι εκεινοι μας προσεχαν και επενεβεναν σαν ναμασταν δικα τους παιδια.
Σημερα ειτε απο αδυναμια ειτε απο αδιαφορια τα παιδια ειναι ανεξελεκτα. Αποτελεσμα συμπλοκες μεταξυ 15αχρονων συμοριων, γρονθοκλωτσοπατιναδα, μεταξυ κοριτσιων στα χοροπηδαδικα και my style rocks στην tv. Κι ο 7αχρονος γιος, φιλου μαθηματικου να λεει στον πατερα "μην μου κανεις εμενα τον μαγγα γιατι θα σε παω στην αστυνομια" κοκαλο ο μπαμπας, τρια restart τουχουμε κανει και δεν λεει να ξεκωλησει. Η μονη προστασια παιδιων σημερα ειναι ο περιορισμος.
Και δεν φαινεται να συγκινειται κανενας απο εμας, ουτε καν ο πολυξερος Μπουμπουκος. Αντε να δουμε μηπως ο Κασελακης κανει κατι και μας επαναφερει στα παλαια καλα χρονια του πασοκ. Καλαντα και καινουργια Riva στο pc ειπαμε! Σημερα 4090? Μπααα, με την καμια! Εδω κι απο το ονειρο της 4070ti, μας απομακρυνε ο imgema.

 

[retrofan]

Σε κάθε εποχή κάνεις (συνήθως) αυτό που κάνουν οι πολλοί. Όντως όταν ήμασταν παιδιά κυκλοφορούσαμε από μικρότερη ηλικία μόνοι μας. Σήμερα δεν γίνεται. Θεσμοθετημένα σχεδόν. Δασκάλα από το σχολείο του γιου μου μού έλεγε ότι αφήνουν μόνο παιδιά της Ε΄ και Στ΄ δημοτικού να επιστρέψουν ασυνόδευτα. Για τις άλλες τάξεις είναι υποχρεωτικό να τα παραλάβει ενήλικας στην πόρτα του προαυλίου.

Έχω κάνει την σκέψη σε ποια ηλικία θ' αφήσω τον γιο μου να κάνει διαδρομές στη γειτονιά. Εγώ πήγαινα στο σχολείο μόνη μου στην Δ΄ δημοτικού κι εννοείται σε όλες τις επόμενες τάξεις. Στο γυμνάσιο έπαιρνα και λεωφορείο.

Είναι πιο επικίνδυνοι οι δρόμοι; Ναι, προφανώς σήμερα κυκλοφορούν περισσότερα αυτοκίνητα. Από την άλλη, τη δεκαετία του 80΄οι οδηγοί ήταν πιο απρόσεκτοι και σχολικοί τροχονόμοι δεν υπήρχαν ούτε ως ιδέα.

Ήταν πιο ασφαλείς οι γειτονιές παλιά; Και ναι και όχι. Εγώ που δεν μεγάλωσα σε χωριό αλλά σε γειτονιά της Αθήνας, σαφέστατα γνώριζα πολλούς από τους γείτονες, μαγαζάτορες κλπ. αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήξερα τους πάντες και με ξέρανε οι πάντες στις διαδρομές προς το σχολείο, το ψιλικατζίδικο, το περίπτερο, τον φούρνο και όλα τα μέρη που πήγαινα ως παιδί. Αν κάτι μου συνέβαινε, ήταν εξαιρετικά πιθανό να μην το έβλεπε κάποιος γνωστός.

Υπήρχαν τότε συμμορίες ανηλίκων; Εδώ καθαρά όχι. Δεν υπήρχαν. Και φαίνεται ότι πια πρόκειται για φαινόμενο ταχέως εξαπλούμενο, ιδίως σε ηλικίες γυμνασίου και πάνω.

Κι ο επικίνδυνος ενήλικας στον δρόμο; Ο παιδεραστής που θα απαγάγει το παιδί; Καταλαβαίνω ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος τρόμος των γονιών αλλά στατιστικά θεωρώ ότι πρόκειται για τον λιγότερο πιθανό κίνδυνο. 9 στις 10 περιπτώσεις που ακούμε για παιδιά που χάθηκαν, τα πήραν, τα κακοποίησαν κλπ. κρύβουν δυσλειτουργικά οικογενειακά περιβάλλοντα και ο απαγωγέας - κακοποιητής είναι πρόσωπο του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος με "προϊστορία" με το παιδί. Υπάρχει σαφέστατα και η μία περίπτωση στις δέκα που το παιδί πέφτει πάνω στον τρελό. Εφιάλτης αλλά πρέπει να κερδίσεις τζόκερ κακοτυχίας για να σου τύχει.

Από την άλλη, περισσότερο για το πότε θ' αφήσουμε το παιδί μας να πάει να πάρει ψωμί από τον φούρνο, με τρομάζει η διάθεση ελέγχου που πια παγιώνεται ως φυσιολογική συνθήκη. Ακούω ολοένα και συχνότερα από μαμάδες παιδιών στο κατώφλι του γυμνασίου να μιλάνε για εγκατάσταση gps στο κινητό του παιδιού τους ώστε να ξέρουν πού είναι κάθε στιγμή. Το βρίσκουν απόλυτα νορμάλ, ως απαραίτητο μέτρο ασφαλείας από την στιγμή που κυκλοφορούν μόνα τους. Εμένα μού σηκώνεται η τρίχα. Να ξέρω αν το παιδί μου πήγε στην πλατεία ή στην καφετέρια; Αν αποφάσισε να φάει κρέπα στον χ δρόμο ή να πιει πορτοκαλάδα στον ψ; Αν πήγε στα κρυφά να δει το κορίτσι/αγόρι που φλερτάρει στο πάρκο; Αλήθεια; Χρειάζεται αυτό το μέτρο; Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με το 13χρονο ή 14χρονο τι ώρα θα βγει, τι ώρα θα γυρίσει, να του έχω μια στοιχειώδη εμπιστοσύνη;

Θυμήθηκα και κάτι άσχετο (ή ίσως όχι και τόσο) από τα χρόνια μου στο δημοτικό. Στην Ε΄ και Στ΄ είχα έναν δάσκαλο μεγάλο σε ηλικία. Πολύ καλό, τον φέρνω στον νου μου με μεγάλη αγάπη. Αυτός ο άνθρωπος είχε έναν τρόπο επιβράβευσης του μαθητή που θα έλεγε καλό μάθημα λίγο παρωχημένο ακόμα και για τα τέλη της δεκαετίας του 80΄. Τον φώναζε στην έδρα, του έδινε λεφτά και τον έστελνε π.χ. στον μπακάλη ν' αγοράσει για τον δάσκαλο μισό κιλό φέτα και να του φέρει τα ρέστα. Όπου το έχω πει, έχω ακούσει επιφωνήματα αγανάκτησης. Παιδί που κάνει αγγαρείες για τον δάσκαλο; Παιδί που βγαίνει μόνο του εκτός σχολείου; Κι όμως ... Κυριολεκτικά διαγκωνιζόμασταν ποιος θα ήταν ο "εκλεκτός" κάθε μέρα. Ήταν ευκαιρία για βόλτα και χάσιμο μαθήματος, τόνωση αυτοπεποίθησης ότι εμάς εμπιστεύτηκε ο "κύριος", απλό μάθημα αριθμητικής (πάρε λεφτά, υπολόγισε κιλά και αξία προϊόντος, φέρε σωστά ρέστα). Γιατί δηλαδή τα αυτοκόλλητα που είναι η επιβράβευση του γιου μου και των συμμαθητών του όταν κάνουν σωστές εργασίες είναι καλύτερη παιδαγωγική μέθοδος;