Παιδικά απωθημένα

[Metalcandyman]

Δεν ειχα απωθημενα γενικοτερα ουτε που δεν με επερναν κονσολες και παιχνιδια με ενα μαγαζι ζουσαμε εξαλου δεν ημασταν καμια πλουσια οικογενεια και τους καταλαβαινα γιαυτο και δουλευα οπου μπορουσα απο 14 χρονων.Ουτε παιχνιδια και ακριβα πραγματα γενικοτερα ειχα απωθημενα για τον ιδιο ακριβως λογο.Αυτο ομως που ειχα απωθημενο ηταν μια ηλεκτρικη κιθαρα η εστω μια κλασσικη και ασχετα που ειχα τρελα με της fender δεν με ενοιαζε ας με επερναν και μια της πλακας ομως τελικα ποτε δεν με την πηραν οχι τοσο για τα λεφτα αλλα γιατι το θεωρουσαν κατι αχρηστο σε σχεση με ενα καλο ζευγαρι παπουτσια η καποιο ρουχο.Μετα απο και γω δεν ξερω ποσες δουλειες αλλα και αιματηρες οικονομιες πριν πολλα χρονια το ονειρο μου εγινε τελικα πραγματικοτητα και απεκτησα την αγαπημενη μου ασπρομαυρη fender stratocaster και απο τοτε δεν την αφησα ποτε απο τα χερια μου

 

[optimus_prime]

Εμένα μεγάλο απωθημένο μου ήταν το super nintendo που δεν το πήρα ποτέ.Θυμάμαι μόνο να το βλέπω στη βιτρίνα παιχνιδάδικου της περιοχής μου.Ευτυχώς πήρα το game boy γιατί αν δεν έπαιρνα ούτε αυτό,θα έμενε μεγάλο τραύμα

 

[Eagle 1]

Εμένα το παιδικό μου απωθημένο ήταν ένα ξύλινο τόξο, καλογυαλισμένο, με 2 ξύλινα βέλη που είχαν στη μύτη λαστιχένιες βεντούζες και πίσω φτερά. Το είχε φέρει ένα παιχνιδάδικο στην επαρχιακή πόλη που ζούσα και θυμάμαι ήταν συσκευασμένο σε χαρτόνι, δεμένο με κλωστή επάνω του (όχι σε κουτί). Το ήθελα πολύ, διότι είχα σκεφτεί να σαλιώνω τη βεντούζα και να ρίχνω το βέλος στο τζάμι να κολλάει. Ούτε μου πέρασε στο μυαλό ότι τα λεπτά τότε τζάμια μπορεί και να έσπαζαν. Ίσως υπήρχαν και άλλοι σκοτεινοί σκοποί, όπως είχα δει και στην ταινία "Ο Παπατρέχας" τον πιτσιρικά να ρίχνει με τέτοιο τόξο βέλος στο μέτωπο του Βέγγου και να κολλάει (που να φανταστώ ότι άλλο φιλμ άλλο πραγματικότητα).

Ο πατέρας μου, που συνήθως μου έκανε τα χατήρια για παιχνίδια (σε αντίθεση με τη μάνα μου που ήθελε για δώρα μόνο ρούχα και παπούτσια) αρνήθηκε πεισματικά να μου το πάρει, μη βγάλω λέει κανένα μάτι. Όσο και αν επέμενα εγώ ότι λόγω λαστιχένιας βεντούζας δεν υπήρχε κίνδυνος εκείνος ήταν ανένδοτος. Λες και τα τόξα που έφτιαχνα από κλαριά λεύκας το καλοκαίρι στου παππού, με βέλη από καλάμια δεμένα με σύρμα μπροστά για βάρος δεν κόντεψαν να μας βγάλουν τα μάτια δεκάδες φορές όταν παίζαμε πόλεμο...... Δεν ήταν όμως τόσο όμορφα όσο αυτό, ούτε τα βέλη είχαν βεντούζα. Πάντα όταν περνούσα από τη βιτρίνα εκείνη το χάζευα για ώρα, μέχρι που κάποιος το αγόρασε και ησύχασα. Πρέπει να ήταν το 1967-68, το θυμάμαι όμως ακόμα, λες και το βλέπω μπροστά μου, να λάμπει στη συσκευασία του ........

 

[Bambinella]

Οταν ημουν γυρω στα 10 ηθελα μανιωδως να φορεσω ψηλες μποτες. Ηταν πολυ της μοδας τοτε οι κοριτσιστικες μποτες λιγο πιο κατω απο το γονατο και οι πιο πολλες συμμαθητριες μου τετοιες φορουσαν. Η μητερα μου ομως επεμενε πεισματικα να μη μου τις αγοραζει διοτι υποστηριζε πως ηταν ασχημες και τα μποτακια που ειχα ταιριαζαν πολυ περισσοτερο σε μενα. Δεν ξερω γιατι το ελεγε αυτο αφου δεν ειχα κανεναν περιεργο σωματοτυπο. Ως παιδι ειχα κανονικο υψος, αυτο που ειχαν τα περισσοτερα κοριτσια της ηλικιας μου, και ημουν λεπτουλα, αρα οι ψηλες μποτες λογικα θα εδειχναν ομορφα πανω μου.
Τελικα υστερα απο παρακαλια πολλων μηνων απεκτησα το πολυποθητο ζευγαρι μου. Ψηλες μποτες που τις διαλεξα μονη μου σε σκουρο καφε χρωμα. Τις ευχαριστηθηκα τοσο πολυ που οπου κι αν πηγαινα αυτες φορουσα.
Ακομα και σημερα, οταν δω κοριτσακι να φοραει ψηλες μποτες, με πιανει παντα ενα γλυκο ριγος. Ποσο τις ηθελα, Θεε μου!

 

[Always Somewhere]

Δεν ειχα απωθημενα γενικοτερα ουτε που δεν με επερναν κονσολες και παιχνιδια με ενα μαγαζι ζουσαμε εξαλου δεν ημασταν καμια πλουσια οικογενεια και τους καταλαβαινα γιαυτο και δουλευα οπου μπορουσα απο 14 χρονων.Ουτε παιχνιδια και ακριβα πραγματα γενικοτερα ειχα απωθημενα για τον ιδιο ακριβως λογο.Αυτο ομως που ειχα απωθημενο ηταν μια ηλεκτρικη κιθαρα η εστω μια κλασσικη και ασχετα που ειχα τρελα με της fender δεν με ενοιαζε ας με επερναν και μια της πλακας ομως τελικα ποτε δεν με την πηραν οχι τοσο για τα λεφτα αλλα γιατι το θεωρουσαν κατι αχρηστο σε σχεση με ενα καλο ζευγαρι παπουτσια η καποιο ρουχο.Μετα απο και γω δεν ξερω ποσες δουλειες αλλα και αιματηρες οικονομιες πριν πολλα χρονια το ονειρο μου εγινε τελικα πραγματικοτητα και απεκτησα την αγαπημενη μου ασπρομαυρη fender stratocaster και απο τοτε δεν την αφησα ποτε απο τα χερια μου

Προβολή συνημμένου 212750

ααα τι ωραία κιθάρα!

Billy υπάρχει περίπτωση να δούμε στο κανάλι σου κάποιο βιδεο να παίζεις το αγαπημένο σου μεταλ κομμάτι. Λέω γω τώρα...

 

[Metalcandyman]

Μπα φιλος.Τρελη γκομενα και πολυ μεγαλη καψουρα η κιθαρα αλλα πλεον μονο για ιδιαιτερες στιγμες

 

[TZELASO]

Απωθημένα ε? Λοιπόν, είχα κι εγώ ένα... Ήθελα το σπίτι της Sindy Pedigree! Οι γονείς μου θεωρούσαν ότι ήταν πολύ μεγάλο έξοδο παρόλη την οικονομική άνεση που είχαμε και με ξεγελούσαν αγοράζοντάς μου 2-3 επιπλάκια... Όταν μεγάλωσα (όταν παραμεγάλωσα δηλαδή) απέκτησα αρκετά έπιπλα (τα οποία τα πλήρωσα χρυσά γιατί έρχονταν από το εξωτερικό και είχαν μεταφορικά), αλλά δε βρίσκω το σπίτι! Έτσι τα έχω στήσει σε ένα χώρο στο δικό μου σπίτι... Όταν κυκλοφόρησε η Bibi-Bo, μια φίλη της μαμάς μου που είχε κατάστημα παιχνιδιών τότε, είχε φέρει δώρο στην αδελφή μου την πισίνα της και την κρεβατοκάμαρά της... Ήταν πολύ εντυπωσιακά αλλά δεν ήταν το σπίτι της Sindy που ήθελα...

Επίσης, δεν ξέρω αν είναι ακριβώς απωθημένο αλλά δε μπορώ να μην θυμηθώ τη μαμάκα μου, που πέταξε όλα τα Playmobil που είχαμε... Το κάστρο των ιπποτών ήταν το πρώτο που αποκτήσαμε στο σπίτι (δώρο των θείων μου στον αδελφό μου) αλλά μετά προστέθηκαν ο Ινδιάνικος καταυλισμός, ο οποίος ήταν πραγματικά καταπληκτικός, το Σαλούν, το Γραφείο του Σερίφη και η Φυλακή... Είχαμε κι άλλα που δεν τα θυμάμαι πια... Δεν μπορώ να καταλάβω τι την είχε πιάσει... Δεν τα πέταξε όλα μαζί... Σιγά-σιγά με τα χρόνια... Κάναμε κι εμείς λάθη ρε παιδί μου.... Δεν της είπαμε τότε... Βρε μαμά μην τα πετάξεις, τα θέλουμε... Εκείνη σκεφτόταν ότι εντάξει μεγάλωσαν τα παιδιά, δεν τα θέλουν πια...

Είμαι όμως πολύ ευχαριστημένη γιατί δεν μπορώ να πω ότι είχα σοβαρά απωθημένα... Α, όχι ψέμματα! Είχα ένα! Το ξύρισμα των ποδιών! Με είχε πρήξει η μαμά μου... "Μη ξυρίζεις τα πόδια σου γιατί θα γίνουν οι τρίχες σκληρές... Να πας 18 χρονών και ύστερα!" Και κυκλοφορούσα μέχρι τα δεκαέξι μου χρόνια με άσπρο δέρμα και μαύρη τρίχα στα πόδια και στις μασχάλες... Δε σας λέω τίποτα! Ειδικά πώς φαινόταν μέσα από το καλσόν, όταν τολμούσα να φορέσω μια φουστίτσα! Ήμουν χάρμα οφθαλμών! Κάποια μέρα λοιπόν, πήρα ένα ξυραφάκι κρυφά και δεν άφησα τρίχα για τρίχα στα πόδια μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη μου ευχαρίστηση όταν είδα τα πόδια μου καθαρά! Ήταν το κάτι άλλο!

 

[laura ingalls]

Απωθημένο μου χει μείνει και μένα το σπίτι της sindy. Απωθημένο και το μπαλέτο και ο χορός.
Τα μεγαλύτερα απωθημενα μου όμως είναι ακόμα και τώρα να διαβάζω λίγο και να μαθαίνω πανεύκολα γλώσσες και μαθηματικά που με δυσκόλευαν. Πχ. να κάνω ενα χρόνο γαλλικά και να τα μιλάω φαρσί.
Ένα χαζό απωθημένο μου ήταν έναν Σεπτέμβρη στο σχολείο τελείως αλλαγμένη να χω ψηλώσει 10 πόντους (πράγμα που δεν έγινε ποτέ) να με αφήναν οι δικοί μου να έκανα λίγες ξανθές ανταύγειες (που δεν υπήρχε περίπτωση) και να φορούσα ροζ λιπ γκλος και μάσκαρα (αυτό θα γινόταν πάνω απ το πτώμα της μάνας μου) και να άλλαζα όλη μου την γκαρνταρόμπα (ασχολίαστο).
Μερικά απωθημενα καλό είναι να παραμένουν απωθημένα παρά να βαζου σε κίνδυνο τα 15χρονα και 16χρονα.

Μεγαλύτερη είχα απωθημένο το ταξίδι με ιντερέιλ που κακώς δεν το τολμησα.

 

[Uskoke]

μια καλή μηχανή με φιλμ, αντίστοιχη της MInolta Maxxum 7000 i που έφερε η θεία μου από τον Καναδά το 1985, καθώς και σκοτεινός θάλαμος.Εκπληρώθηκε μόλις φέτος. Επίσης όλους τους δίσκους του Χάρι Κλίνν, (όχι κασέτες που είχα)

 

[optimus_prime]

Ένα ακόμα απωθημένο που είχα ήταν που ποτέ δεν πήγαμε με τους γονείς μου διακοπές σε νησί.Μόνο Χαλκιδική πηγαίναμε.Τότε βέβαια από βόρεια Ελλάδα να πας σε νησί ήταν ολόκληρη ιστορία,οι γονείς μου φυσικά το ξέραν,αλλά μικρός εγώ τότε που να το ξέρω; Νόμιζα ότι τα νησιά θα'ταν κάτι μαγικό σε σχέση με τη Χαλκιδική που πηγαίναμε κάθε χρόνο.

 

[Mygdala]

Ένα ακόμα απωθημένο που είχα ήταν που ποτέ δεν πήγαμε με τους γονείς μου διακοπές σε νησί.Μόνο Χαλκιδική πηγαίναμε.Τότε βέβαια από βόρεια Ελλάδα να πας σε νησί ήταν ολόκληρη ιστορία,οι γονείς μου φυσικά το ξέραν,αλλά μικρός εγώ τότε που να το ξέρω; Νόμιζα ότι τα νησιά θα'ταν κάτι μαγικό σε σχέση με τη Χαλκιδική που πηγαίναμε κάθε χρόνο.

Σαν την Χαλκιδική δεν έχει αφού

 

[Mygdala]

Ιδιαίτερα απωθημένα από πλευράς παιχνιδιών κλπ. δεν νομίζω ότι έχω. Δόξα τω Θεώ είχα την τύχη να περάσουν διάφορα παιχνίδια από τα χέρια μου (κοριτσίστικα και αγορίστικα) μιας και πέρα από τις φίλες μου έπαιζα κυρίως με τους αδερφούς μου και έτσι είχα επαφή με όλο το «ζουμί» των παιδικών 80ς. Ωστόσο, έχω απωθημενο-τραύματα διότι από μικρή είχα μια ρετροσυλλεκτική (όπως απεδείχθη) κλίση. Ακόμα φουντώνω (στιγμιαία) όταν σκεφτώ ότι χάθηκαν, εξαφανίστηκαν ή χάλασαν πράγματά μου (όχι δικής μου υπαιτιότητας). Τι να πρωτοθυμηθώ…αποκεφαλισμένες bibibo με τα σύρματα στα γόνατα και στους αστραγάλους κομμένα; Συλλογές από σπάνιες κόλλες αλληλογραφίας, αυτοκόλλητα και χαρτοπετσέτες που μάζευα ευλαβικά μία μία; Κατερίνες, Μανίνες και όλα τα συναφή; Λατρεμένα σχολικά; Όσο τα είχα τακτοποιημένα, τόσο ερέθιζα την περιέργεια των αγοριών (bros) που χόρευαν όταν έλειπε η γάτα (λολ). Για να μην πιάσω το πονεμένο θέμα των εκκαθαρίσεων…(η αλήθεια είναι ότι με 3 παιδιά τι να πρωτοκρατούσαν και οι γονείς. Βέβαια, φταίω κ γω που καθώς μεγάλωνα συχνά συναινούσα στο πρόωρο χάρισμα παιχνιδιών (αααα, να λοιπόν 1 παιχνιδοαπωθημένο! Έναν big size Παταπούφη στο χρώμα της λεβάντας που αποχωρίστηκα με λιγάκι βαριά καρδιά για να τον δωρίσω στην μικρή μου ξαδελφούλα και να χαρεί). Τον ψάχνω ακόμη ώστε να τον ξαναγοράσω, έχω εντοπίσει 1000 παραλλαγές αλλά ο δικός μου άφαντος… πού θα πάει; Αυτό που σίγουρα μετανιώνω είναι ότι δεν επιχείρησα να μάθω να χορεύω Αργεντίνικο tango (με έφαγε το clubbing στα 90ς-00ς, χα, χα)