Παιχνίδια στο θρανίο

τρίλιζα,sos και "chat"..
 
Εκτός των προαναφερθέντων θυμάμαι ότι ζωγραφίζαμε ιστορίες στις άκρες από τις σελίδες των βιβλίων (ένα καρέ σε κάθε σελίδα) και γυρίζοντας τες γρήγορα φαινόταν η ιστορία να κινείται σαν ταινία ,επίσης θυμάμαι με τον διπλανό μου στην πρώτη γυμνασίου γράφαμε εντεκαδες ποδοσφαιρικών ομάδων έβαζε ομάδα ο ένας στον άλλων και όποιος θυμόταν περισσότερους παίκτες κέρδιζε...
 
Δεν το παιζαμε αναγκαστικα στο σχολειο ηταν κατι σαν γριφος και κοιταζοντας την λεξη ΟΜΟ λεγαμε κατι για λιμνες τα Ο Ο και βουνα το Μ.


Θυματε κανεις πως πηγαινε ο γριφος-ερωτηση-αινιγμα;;


.


.


..


Edit:Δεν νομιζω να ηταν σοκιν... :xm:

 
________1983_.jpg
 
Εμείς παίζαμε με τις σημαίες κρατών που ήταν στην τελευταία σελίδα του βιβλίου με τους χάρτες, καλύπταμε με μία γόμα το όνομα της χώρας και ο άλλος βλέποντας τη σημαία προσπαθούσε να θυμηθεί ποια χώρα είναι.
 
Πρώτο παιχνίδι η ξυλοκοπτική την...ώρα του μαθήματος, όπως έχω γράψει στο αντίστοιχο post ξυλοκοπτικής.

Απαραίτητη σημείωση : μιλάμε για ενιαία θρανία με γραφείο-κάθισμα, πριν από τα γνωστά καρεκλάκια.

Δεύτερο παιχνίδι : το "συρόμενο μολύβι". Ένα μολύβι τοποθετούνταν στο αυλάκι του θρανίου, ώστε να εξέχει 3-4 εκατοστά στον αέρα. Ο ένας διπλανός χτύπαγε απότομα την άκρη του μολυβιού οριζοντίως, και ο άλλος είχε βάλει την παλάμη του στη δικιά του άκρη, για να το σταματήσει. Το μολύβι διέτρεχε με απίστευτη ταχύτητα το πλάτος του θρανίου και "καρφωνόταν" στην παλάμη του αντιπάλου. Και μετά, με την αντίστροφη πορεία. Δεν ήθελε αφηρημάδα, γιατί αν δεν προλάβαινες να "κλείσεις" το πέρασμα,το μολύβι ταξίδευε προς γειτονικά θρανία και η κατσάδα από το δάσκαλο ήταν αναπόφευκτη... Το παιχνίδι καταργήθηκε με την έλευση των "επίπεδων" θρανίων με τα καρεκλάκια, και ιδίως τότε που η "μολυβοθήκη" έγινε "σκαφτή" και δεν εξείχε στις άκρες...

Τρίτο παιχνίδι : το "restauration" του θρανίου. Παίρνοντας διάφορα νούμερα γυαλόχαρτα, καταφέρναμε σιγά-σιγά μετά από μέρες να αφαιρέσουμε όλα τα γραμμένα πράγματα στην περιοχή της μολυβοθήκης και να φτάσουμε σε "καθαρό ξύλο". Ήταν καταπληκτικό θέαμα, αφού σπάνια έβλεπες ένα θρανίο άγραφτο. Μάλιστα αν προλαβαίναμε, το περνούσαμε κι ένα βερνίκι. Και λέω αν προλαβαίναμε, γιατί η χαρά δεν κρατούσε πολύ,κάποιος άλλος από την άλλη βάρδια, βρίσκοντας το θρανίο πεντακάθαρο, σε μια μέρα το είχε ξαναμουτζουρώσει...

Τέταρτο παιχνίδι (παραλλαγή του παραπάνω) : Πάλι στο χώρο της μολυβοθήκης, με κάποιον πολυσουγιά Victorinox που κουβάλαγε ένας συμμαθητής, παίρνοντάς τον ο καθένας με τη σειρά του, διανοίγαμε κατακόρυφες τρύπες, λίγο μικρότερες από το στυλό, κι έτσι μπορούσαμε να αφήνουμε τα στυλό όρθια μπροστά στο θρανίο, και όχι ξαπλωτά, όπως ο υπόλοιπος λαουτζίκος. Η διάνοιξη ξεκινούσε πρώτα με σουβλί, μετά με τιρμπουσόν, μετά με τη μικρή λάμα και γενικά με ό,τι άλλο διέθετε ο σουγιάς, και η όλη δουλειά έπαιρνε 3-4 μέρες ανά οπή.

Όλα τα παραπάνω ήταν παιχνίδια Δημοτικού, στο Γυμνάσιο έμεινε μόνο το "chat" που είπατε παραπάνω.

Η μεγαλύτερη ξενέρα; όταν η αποκάτω θήκη βιβλίων, όπου πολλές φορές κρύβαμε σκονάκια ή ολόκληρα βιβλία για διαγωνίσματα, από κλειστή λαμαρινοκατασκευή έγινε με πλέγμα, και τα βιβλία πια φαίνονταν (όπως και άλλες διάφορες κινήσεις που γίνονταν κάτω από το θρανίο, π.χ. ανταλλαγή σε χαρτάκια PANINI).
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
panp είπε:
Η μεγαλύτερη ξενέρα; όταν η αποκάτω θήκη βιβλίων, όπου πολλές φορές κρύβαμε σκονάκια ή ολόκληρα βιβλία για διαγωνίσματα, από κλειστή λαμαρινοκατασκευή έγινε με πλέγμα, και τα βιβλία πια φαίνονταν (όπως και άλλες διάφορες κινήσεις που γίνονταν κάτω από το θρανίο, π.χ. ανταλλαγή σε χαρτάκια PANINI).
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Μεγάλη κουβέντα αυτή... Θυμάμαι πολλές φορές όπου τύχαινε να υπάρχουν μόλις 2-3 τέτοια θρανία σε κάθε τάξη να έρχονται νωρίτερα στο σχολείο οι "μάγκες" της τάξης για να προλάβουν να αλλάξουν τα θρανία τους με τέτοια. Και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή, αφού συνήθως οι "μάγκες" της άλλης βάρδιας κάθονταν σε άλλες θέσεις...
 
ο βατραχος που πήδαγε απο θρανίο σε θρανιο...

το θυμάστε;;;;;;

το παταγες με την μύτη του μολυβιου και την κοπάναγε για το διπλανο θρανιο εν ώρα μαθήματος!

Unbenannt-Scannen-01.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο ανταγωνιστής των Στούκας ( όπως λέγαμε τις σαΐτες )...
 
Τρίλιζα και SOS, τι άλλο;
 
τρίλιζα...μετά σβήναμε με γόμα ή με σάλιο το μολύβι από το θρανίο...
 
Στις πρωτες ταξεις του Δημοτικου επαιζα με τον διπλανο μου Γκαλακτικα με τα ρολογια,με τις αντανακλασεις των ρολογιων απο το φως του παραθυρου ,δυο φωτεινες κουκιδες στον τοιχο αντιμετωπες και συνοδεια επιφωνηματων πιου πιου.


Αλλες φορες με επιανε το καλλιτεχνικο μου και ζωγραφιζα μπαρμπαδακια του Μικυ Μαους στο τετραδιο και εφτιαχνα περιπετειες στο μυαλο μου,το σχεδιο ητανε παρομοιο με το παρακατω...το θησαυροφυλακιο,ο Σκρουτζ και τα ανιψακια.


Ευτυχως ητανε ευκολο να το αναπαραγω εκ μνημης μιας και το ζωγραφικο μου ταλεντο δεν εχει βελτιωθει και πολυ απο τοτε.




dd.JPG
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δε θυμαμαι να ειχα ποτε \διπλωματικες σχεσεις με τους διπλανους μου, οποτε δεν επαιζε πολλη τριλιζα και τετοια. Πιο πολυ μου αρεσε να "στολιζω" το θρανιο μονος μου, με ζωγραφιες και αλλα ακυρα πραγματα που μου ερχονταν στο μυαλο. :D

Το αστειο ειναι οτι μονο μια φορα, στο δημοτικο, η δασκαλα με ειχε βαλει στο πρωτο θρανιο μαζι με ενα αλλο παιδακι με το οποιο δεν ειχαμε καποια κοινα ουτε ιδιαιτερες σχεσεις. Ομως τα βρηκαμε αμεσως και ριχναμε πολυ χαβαλε πανω στο θρανιο με διαφορα παιχνιδια και ακυρα γκραφιτι και ανθρωπακια, που γραφαμε μαζι. Ειχα ζωγραφισει μια μεγαλη τριλιζα πανω στην οποια παιζαμε, ενω διπλα κρατουσαμε το σκορ και φροντιζαμε να μη σβηστει απο τα χερια μας :p μαλιστα αυτος ο χαβαλες πανω στο θρανιο ηταν η αιτια να βγουμε μαζι εκτος ταξης (η πρωτη μου φορα, αν θυμαμαι καλα) μιας και οπως ειπα, ημασταν πρωτο θρανιο, τα ζωα :p

Μια που το φερε η κουβεντα, να πω και κατι που απο παλια μου καθοταν "εδω". Ποτε δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι απαγορευεται να γραφουμε πανω στο θρανιο. Αμα κοιταξετε την επιφανεια του θρανιου ολοι θα δειτε οτι ειναι φτιαγμένη ακριβώς για να γραφει μολυβι πανω της, και μαλιστα να σβηνει τελεια με τη γομα, χωρις να αφηνει ιχνος. Δηλαδη μας εχουν ολους πανω σε ενα τετοιο υλικο, με μολυβια και γομες, και μας λενε οτι δεν ειναι για να γραφουμε. Αυτο το εβρισκα υποκριτικο και με εκνευριζε. Με εκνευριζε και η ατυχης παρομοιωση με το σπιτι μας, οτι δηλ. οπως δεν θα γραφαμε στο τραπεζι του σπιτιου μας ετσι πρεπει να σεβομαστε και το θρανιο, λες και εχει καποια σχεση το ενα με το αλλο! Ειναι σαν να μας κανουν μαθημα σε τμημα πληροφορικης και να μας λενε οτι απαγορευεται να ακουμπησουμε το πληκτρολογιο για να μη το χαλασουμε/λερωσουμε :D Αν δεν ηταν για να γραφουμε θα το εφτιαχναν απο αλλο υλικο οπου δεν πιανει μολυβι. :p
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Στην Γ' Λυκείου την είχα καταβρεί με ένα συμμαθητή μου ο οποίος αγόραζε ανελλιπώς Gamepro. Εγώ καθόμουν στη μεσαία σειρά τελευταίο θρανίο και είχα τα Gamepro του συμμαθητή μου. Σε ορισμένα μαθήματα τα οποία βαριόμουν αφάνταστα την περνούσα "ζάχαρη" διαβάζοντας το αγαπημένο μου περιοδικό. Απορώ πως στα διαγωνίσματα δεν έγραψα για τίποτα pre rendered γραφικά ή για τη νέα κονσόλα της Sony :p .
 
Στο δικό μου θρανίο το 'playfield' της τρίλιζας το είχαμε ζωγραφίσει με ανεξίτηλο μαρκαδόρο :)

Στην Γ Λυκείου από την άλλη, το θρανίο μου το είχα γεμίσει με logo με κονσόλες και home computers που γνώριζα τότε (από μικρός ρετρομανιακός :p )
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα