Πρώτο παιχνίδι η ξυλοκοπτική την...ώρα του μαθήματος, όπως έχω γράψει στο αντίστοιχο post ξυλοκοπτικής.
Απαραίτητη σημείωση : μιλάμε για ενιαία θρανία με γραφείο-κάθισμα, πριν από τα γνωστά καρεκλάκια.
Δεύτερο παιχνίδι : το "συρόμενο μολύβι". Ένα μολύβι τοποθετούνταν στο αυλάκι του θρανίου, ώστε να εξέχει 3-4 εκατοστά στον αέρα. Ο ένας διπλανός χτύπαγε απότομα την άκρη του μολυβιού οριζοντίως, και ο άλλος είχε βάλει την παλάμη του στη δικιά του άκρη, για να το σταματήσει. Το μολύβι διέτρεχε με απίστευτη ταχύτητα το πλάτος του θρανίου και "καρφωνόταν" στην παλάμη του αντιπάλου. Και μετά, με την αντίστροφη πορεία. Δεν ήθελε αφηρημάδα, γιατί αν δεν προλάβαινες να "κλείσεις" το πέρασμα,το μολύβι ταξίδευε προς γειτονικά θρανία και η κατσάδα από το δάσκαλο ήταν αναπόφευκτη... Το παιχνίδι καταργήθηκε με την έλευση των "επίπεδων" θρανίων με τα καρεκλάκια, και ιδίως τότε που η "μολυβοθήκη" έγινε "σκαφτή" και δεν εξείχε στις άκρες...
Τρίτο παιχνίδι : το "restauration" του θρανίου. Παίρνοντας διάφορα νούμερα γυαλόχαρτα, καταφέρναμε σιγά-σιγά μετά από μέρες να αφαιρέσουμε όλα τα γραμμένα πράγματα στην περιοχή της μολυβοθήκης και να φτάσουμε σε "καθαρό ξύλο". Ήταν καταπληκτικό θέαμα, αφού σπάνια έβλεπες ένα θρανίο άγραφτο. Μάλιστα αν προλαβαίναμε, το περνούσαμε κι ένα βερνίκι. Και λέω αν προλαβαίναμε, γιατί η χαρά δεν κρατούσε πολύ,κάποιος άλλος από την άλλη βάρδια, βρίσκοντας το θρανίο πεντακάθαρο, σε μια μέρα το είχε ξαναμουτζουρώσει...
Τέταρτο παιχνίδι (παραλλαγή του παραπάνω) : Πάλι στο χώρο της μολυβοθήκης, με κάποιον πολυσουγιά Victorinox που κουβάλαγε ένας συμμαθητής, παίρνοντάς τον ο καθένας με τη σειρά του, διανοίγαμε κατακόρυφες τρύπες, λίγο μικρότερες από το στυλό, κι έτσι μπορούσαμε να αφήνουμε τα στυλό όρθια μπροστά στο θρανίο, και όχι ξαπλωτά, όπως ο υπόλοιπος λαουτζίκος. Η διάνοιξη ξεκινούσε πρώτα με σουβλί, μετά με τιρμπουσόν, μετά με τη μικρή λάμα και γενικά με ό,τι άλλο διέθετε ο σουγιάς, και η όλη δουλειά έπαιρνε 3-4 μέρες ανά οπή.
Όλα τα παραπάνω ήταν παιχνίδια Δημοτικού, στο Γυμνάσιο έμεινε μόνο το "chat" που είπατε παραπάνω.
Η μεγαλύτερη ξενέρα; όταν η αποκάτω θήκη βιβλίων, όπου πολλές φορές κρύβαμε σκονάκια ή ολόκληρα βιβλία για διαγωνίσματα, από κλειστή λαμαρινοκατασκευή έγινε με πλέγμα, και τα βιβλία πια φαίνονταν (όπως και άλλες διάφορες κινήσεις που γίνονταν κάτω από το θρανίο, π.χ. ανταλλαγή σε χαρτάκια PANINI).