Παλιές φωτογραφίες της Ελλάδας.

Καμιά τέντα? Καμια ομπρέλλα για σκιά? Ή δεν τα καταδεχόσασταν αυτά οι σκηροτράχηλοι Αγρινιώται και βγάζατε τραπεζάκια έξω στη Σαχάρα?
 
Καμιά τέντα? Καμια ομπρέλλα για σκιά? Ή δεν τα καταδεχόσασταν αυτά οι σκηροτράχηλοι Αγρινιώται και βγάζατε τραπεζάκια έξω στη Σαχάρα?
Τι να σου πω ήμουνα παιδί, μια φίλη μου μεγαλύτερη κατά 10 χρόνια μου ειπε πως γινόντουσαν και καλλιστεία την εποχή εκείνη και χοροί και χοροεσπερίδες , ρομαντικές βραδιές ζευγαριων και χίλια δύο. Εγώ αλλιώς το θυμάμαι με το αναψυκτήριο του με τέντα μετά για μπυρες! Άνοιγε μόνο βραδακι
 
Η φωτογραφία είναι από το "Νησί των Ονείρων". Το κτήριο στο κέντρο δεν έχει αλλάξει
1656007098711.png

ούτε μάλλον αυτό που φαίνεται λίγο αριστερά
1656007250632.png

Το ενδιαφέρον είναι ότι και τα άλλα χαμηλά κτίσματα που βλέπουμε παραμένουν ή έχουν αντικατασταθεί από άλλα πάλι χαμηλα. Επίσης, αυτό φαίνεται να είναι το ΠΑΛΙΟ όνομα του νησιού που από το 2006 λέγεται "Πεζονήσι". Περίεργο. Λογικό θα μου φαινόταν ένα νησάκι με το πεζό όνομα "Πεζονήσι" να μετονομαστεί σε νησί των ονείρων για τουριστικούς λόγους κι όχι το ανάποδο. Από την άλλη διαβάζω " Πριν από 3 δεκαετίες στο Πεζονήσι λειτουργούσε ένα μεγάλο ξενοδοχείο και πολλά εστιατόρια, αλλά εδώ και πολλά χρόνια οι εγκαταστάσεις έχουν εγκαταλειφθεί για γραφειοκρατικούς λόγους." οπότε τέρμα το όνειρο και το νησί του.

" Πλατεία Μονοπωλίου" φίλτατε Αρμαγεδών?? Όχι πια "Μονοπλιό"?
 
" Πλατεία Μονοπωλίου" φίλτατε Αρμαγεδών?? Όχι πια "Μονοπλιό"?
Κοίτα, κανονικά τη λένε "Μονοπωλίου", λόγω του ότι τις παλαιότερες δεκαετίες υπήρχαν πολλά καταστήματα με είδη μονοπωλίου περιμετρικά της πλατείας. Στην καθομιλουμένη τη λένε "Μονοπλιού". :)

Stand by για φωτό της Παρηγορήτισσας από το 1961 ;)
 
Τελευταία επεξεργασία:
Εεε, δεν υπήρχαν πολλά καταστήματα με είδη Μονοπωλίου. Ένα υπήρχε. Ήταν "κρατικό" μαγαζί που λεγόταν (τι περίεργο) "Μονοπώλιο" στο οποίο πήγαιναν όλοι να πάρουν είδη μονοπωλίου. Δεν πολυθυμάμαι το συγκεκριμένο μαγαζί (τι να μπω να κάνω 5 χρονώ παιδάκι? Θα είχα πάει σίγουρα με τους γονείς μου αλλά σπάνια), αλλά θυμάμαι το αντίστοιχο στην πόλη της Πελοποννήσου που πήγαμε μετά το 1965 κι όπου μείναμε πολλά χρόνια οπότε με στέλνανε να ψωνίσω. Ήταν ένα σκοτεινό μεγάλο μαγαζί με απαίσια μυρωδιά από τα φυτοφάρμακα και λιπάσματα. Εμείς αγοράζαμε από εκεί φωτιστικό πετρέλαιο και κάρβουνο. Δεν θυμάμαι αν παραγγέλναμε και το πετρέλαιο θέρμανσης, αλλά επειδή ήταν σ' ένα τεράστιο βαρέλι μας το φέρνανε με τρίκυκλο. Ίσως όμως αυτό να μην ήταν κρατικό μονοπώλιο. Το μόνο είδος μονοπωλίου που ξέρω ότι μπορούσες να αγοράσεις από αλλού ήταν σπίρτα - οι περιπτεράδες τα παίρναν χοντρικά σε κούτες από το Μονοπώλιο. Ο πωλητής, που πέρναγε όλη του τη ζωή σ' αυτό το απαίσιο περιβάλλον μισούσε τους πελάτες και ήταν αγενέστατος και είχε τη νοοτροπία κρατικού υπαλλήλου "σου κάνω χάρη που σ' αφήνω να ψωνίζεις από δω". Πότε καταργήθηκε το Μονοπώλιο, θυμάστε?

Οι γονείς μου και οι ντόπιοι φίλοι τους με ψιλοδούλευαν γιατί πήγαμε Άρτα όταν ήμουν 3 χρονών οπότε σε ελάχιστο χρόνο μιλούσα με άψογη Αρτινή προφορά (πολύ βαρύτερη το 1960) και είχα μάθει και την τοπική διάλεκτο με το "χλιαρ" και το "κοσεί" που ανάθεμα αν ξέρω πώς γράφεται και από πού προέρχεται αλλά σήμαινε "τρέχα" (προστακτική). Κι άλλες λέξεις που τις ξέχασα. Όταν το 65 πήγαμε Πελοπόννησο η κοροϊδία των συμμαθητών μου στο Ηπειρωτάκι ήταν ανελέητη, κι έτσι σ' ένα χρόνο είχα χάσει κάθε ίχνος ηπειρώτικης προφοράς αλλά δεν απόχτησα ποτέ την τοπική Πελοποννησιακή ούτε μίλησα τη διάλεκτό τους ("ερχόσαντε", "χάμω/χάμου", "τίλογα" - που δεν θυμάμαι τι σημαίνει), ούτε έμαθα το νι και το λάμδα σαν την Αμαλία του παρά πέντε. Και το γλυκό του κουταλιού έμεινε γλυκό κουταλιού, αρνήθηκα να το πω "κομπόστα" (αυτό που ήξερα για κομπόστα το λέγανε "νεροκομπόστα"). Σάμπως είχαν και γλυκά κουταλιού της προκοπής? Ααααχ πού αυτό το υπέροχο νερατζολέμονο, το πράσινο νερατζάκι... τα γλυκά κουταλιού που φτιάχνανε η ηπειρώτισσες νοικοκυρές δεν τα ξαναέφαγα αλλού. Και δεν είναι η νοσταλγία, διότι όταν πρωτοξαναέφαγα νερατζολέμονο μετά από καμιά 50αριά χρόνια σε επίσκεψη στα Πράμαντα ήταν τόσο υπέροχο όσο θυμόμουνα.

Δεν αμφιβάλλω ότι η επίσημη ονομασία και τότε ήταν "Πλατεία Μονοπωλίου" και μπορεί να λένε "Πλατεία Μονοπλιού" τώρα αλλά τότε ήταν σκέτα "Μονοπλιό". Όταν λέγαμε "πάω στο Μονοπλιό" δεν εννοούσαμε το μαγαζί αλλά την περιοχή. Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά κι έτσι είναι από τα μέρη που θυμάμαι διότι περνούσα πολύ συχνά από εκεί.
 
Η φωτογραφία είναι από το "Νησί των Ονείρων". Το κτήριο στο κέντρο δεν έχει αλλάξει
Προβολή συνημμένου 244566

ούτε μάλλον αυτό που φαίνεται λίγο αριστερά
Προβολή συνημμένου 244567

Το ενδιαφέρον είναι ότι και τα άλλα χαμηλά κτίσματα που βλέπουμε παραμένουν ή έχουν αντικατασταθεί από άλλα πάλι χαμηλα. Επίσης, αυτό φαίνεται να είναι το ΠΑΛΙΟ όνομα του νησιού που από το 2006 λέγεται "Πεζονήσι". Περίεργο. Λογικό θα μου φαινόταν ένα νησάκι με το πεζό όνομα "Πεζονήσι" να μετονομαστεί σε νησί των ονείρων για τουριστικούς λόγους κι όχι το ανάποδο. Από την άλλη διαβάζω " Πριν από 3 δεκαετίες στο Πεζονήσι λειτουργούσε ένα μεγάλο ξενοδοχείο και πολλά εστιατόρια, αλλά εδώ και πολλά χρόνια οι εγκαταστάσεις έχουν εγκαταλειφθεί για γραφειοκρατικούς λόγους." οπότε τέρμα το όνειρο και το νησί του.

" Πλατεία Μονοπωλίου" φίλτατε Αρμαγεδών?? Όχι πια "Μονοπλιό"?
Την δεκαετία του '70 που είχα πάει για διασκέδαση το "Νησί των Ονείρων" ήταν στο απόγειό του. ΄Ηταν σημείο αναφοράς για την Ερέτρια. Όχι μόνο το εγκατέλειψαν στη συνέχεια αλλά και το τιμώρησαν με ένα όνομα που πιο ...πεζό δεν γίνεται. Γιατί;
 
Με αυτό πήγαινε η μάνα μου μπάνια , δεν το προλαβα
 
Ο Ι.Ν. Παναγίας Παρηγορήτισσας στην Άρτα, το 1961.
Προβολή συνημμένου 244625

Το ξενοδοχείο "Ξενία" στην Άρτα, το 1963. Δυστυχώς σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους εγκατάλειψης...
Προβολή συνημμένου 244626
Στην φωτογραφία του Ξενοδοχείου "Ξενία" στην Άρτα, διακρίνεται αν δεν κάνω λάθος τουριστικό λεωφορείο Magirus Deutz.
 
Στην φωτογραφία του Ξενοδοχείου "Ξενία" στην Άρτα, διακρίνεται αν δεν κάνω λάθος τουριστικό λεωφορείο Magirus Deutz.
Δυστυχώς είμαι ολίγον τι άσχετος από αυτοκίνητα, οπότε λογικά έχεις δίκιο :D
 
Το "Ξενία" της Άρτας ήταν μέσα στο κάστρο (και τώρα είναι μέσα στο κάστρο, Ξενία δεν είναι) και ήταν συχνότατο μέρος για βόλτα. Δεν νομίζω να είχαμε μπει ποτέ μέσα, στο κάστρο πηγαίναμε, είχε ωραια θέα στον Άραχθο κι απέναντι. Το κάστρο ήταν δίπλα στο Δεύτερο Δημοτικό σχολείο στο οποίο πήγα (το 1963, χρονιά ης φωτό), και ναι μεν για τα ποδαράκια μου ήταν κάπου 20 λεπτά δρόμος αλλά όταν το 1980 πήγα Άρτα μαντράχαλος πια συνειδητοποίησα πόσο κοντά είναι. (EDIT: Εννοώ πόσο μικρή απόσταση από το τότε σπίτι μας)
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πλάνα από το κάστρο της Μεθώνης υπάρχουν στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού της Μαντώς Φυλάκισε με το μακρινό 1993 σε μουσική Στεφάνου Κορκολή και στίχους Ηρούς Τριγώνη από το άλμπουμ "Η δική μας η αγάπη".
Το εν λόγω βίντεο κλιπ έχει γυριστεί στο Δάσος Στροφιλιάς, την παραλία Καλογριάς, τη λιμνοθάλασσα Διβαρίου-Γιάλοβας και το κάστρο Μεθώνης.
 
Λήψη από την οδό Αθανασίου Διάκου.
Διακρίνονται οι οδοί Σαχτούρη (δεξιά) και Τριών Ναυάρχων (αριστερά διπλός με την συστοιχία δέντρων στην νησίδα) και στο βάθος δεξιά, απέναντι στην Αιτωλοακαρνανία, ο ορεινός όγκος της Βαράσοβας.
1656266021397.png

 
Πίσω
Μπλουζα