Παραξενιές που ειχαμε στο σχολείο

[BETTY BOOP]

Με αφορμη το θεμα ''Παραξενιές συμμαθητών στην ταξη'' (link: https://www.retromaniax.gr/vb/forum/...B5%CE%AF%CE%BF) στο παρόν θεμα θα αναφερθούμε σε δικές μας παραξενιές που είχαμε στο σχολείο.

Θυμαμαι στο Νηπιαγωγείο ειχαμε κρεμασταράκια για να βαζουμε τα μπουφαν και ραφακια για να ακουμπαμε τις τσαντες μας.

Σε καποια φαση δεν εβαζα τα πράγματά μου στις θεσεις αυτες αλλα στο διαλειμμα τα εδινα στη νηπιαγωγό να μου τα προσέχει (τωρα πώς αισθανόταν εκεινη...άλλο θεμα!). :wait2:

Στη Β' Ταξη το χειμωνα, παρα το οτι ειχαμε θερμανση στο σχολείο ολη μερα, εγω...φορουσα το μπουφαν στην τάξη (φανταστειτε χοντρο μπουφαν!)...με αποτελεσμα να εισπράττω τα περιεργα βλέμματα των αλλων παιδιων...

oints:

 

[PT8]

Μικρός ΔΕΝ είχα καμία παραξενιά ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι, ούτε πουθενά! Δεν με ενοχλούσε τίποτα, δεν ενοχλούσα κανέναν, έκανα υπομονή με τους πάντες και τα πάντα. (το μόνο κουσούρι που είχα ήταν η ανάγκη μου να χαζολογήσω στο σχόλασμα με τους φίλους μου, καθυστερώντας να επιστρέψω σπίτι).

Τα τελευταία 7-8 χρόνια έχω αρχίσει να παραξενεύω λίγο, σημάδι πως μεγαλώνω, (αλλά φταίει η ζωή που είναι μικρή)

 

[Rakeesh]

Αντικειμενικά και διαχρονικά, η μεγαλύτερη παραξενιά είναι το να είσαι κλειστός ή αντικοινωνικός, το οποίο ήμουν εγώ. Στο δημοτικό είχα άτομα που κάναμε παρέα αλλά στο γυμνάσιο ήταν αλλιώς. Στα διαλείματα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βρω ενα γνωστό και να κάτσουμε να μιλάμε. Αν δεν τον έβρισκα ή αν ήταν απασχολημένος, καθόμουν μόνος μου, και απλα περιμενα να τελειωσει το διαλειμμα κανοντας χαζομαρες πχ ενοχλουσα τα άλλα παιδια ή καθομουν μεσα και μουτζουρωνα τον πινακα, επιανα κουβεντα με τους καθηγητες για υπαρξιακα θεματα που ηταν εκτος διδακτεας υλης

Στο λύκειο, έφευγα και πηγαινα στο κτήριο του γυνασίου για να βρω τους παλιους μου γνωστους, ή πήγαινα στη βιβλοθηκη του σχολειου.

Μια αλλη παραξενια μου ειναι οτι σιχαινομαι πολυ τα σάλια, σε σημειο να μου φέρνουν αναγουλα. Σιχαινομουν πολυ καποιους συμμαθητες μου που τους έτρεχαν τα σάλια ενω μιλουσαν ή ετρωγαν ή έφτυναν για πλακα κλπ /emoticons/mellow@2x.png 2x" width="20" height="20" /> Για αυτο ακριβως το λογο δε μοιραζομουν ποτε φαγητο ή μπουκαλι με αλλους. Το αναφερω σαν παραξενια γιατι μου φαινεται οτι αλλοι δεν ειχαν αναλογο κολλημα.

 

[blackcatgirl]

Εσύ, Βetty Βoop φορούσες το μπουφάν μέσα στη τάξη, εγώ πάλι...δε το φορούσα ούτε έξω στο προαύλιο, ακόμα και όταν έκανε υπερβολικό κρύο!!!


Ο λόγος....; Εχμμμ...πίστευα ότι μου προσθέτει όγκο... Άκου να δεις τώρα ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ παραξενιά - ψώνιο!


Βέβαια, δε ξέρω αν παίζει ρόλο (με τοοοόσα αντισώματα που ανάγκασα τον οργανισμό μου να δημιουργήσει) αλλά δεν αρρώσταινα ποτέ...ούτε τότε αλλά ούτε και τώρα.

 


Το ψώνιο μερικές φορές βγαίνει και σε καλό παιδιά!


Μη γιουχάρετε!!! :brick: :brick: :brick: :brick:

 

[johnny19818]

Αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάτι σαν παραξενιά. Γενικά ήμουν ήσυχος χωρίς να γυρεύω καυγάδες στα διαλείμματα. αν θυμηθώ κάτι θα επανέλθω.

 

[Crimson Moonlight]

Κοιτούσα συνέχεια (ΣΥΝΕΧΕΙΑ όμως) τους κρεμασμένους χάρτες ή έξω από το παράθυρο. Σε σημείο οι καθηγητές να νομίζουν ότι δεν τους προσέχω και συνέχεια με ρωτούσαν τί έλεγαν. Απαντούσα σωστά χωρίς να στρέφω το βλέμμα και αυτό μάλλον τους έκανε να σκεφτούν ότι έχω χαζέψει.


Δεν χρησιμοποιούσα ποτέ μπλάνκο, παρά έσβηνα με μία γραμμή το λάθος.


Μισούσα τις ξύστρες και τα υπολλείματα από τα ξυσμένα μολύβια.


Πάντα έγραφα με πένα με μαυρο μελάνι.


Δεν μουντζούρωνα ούτε υπογράμμιζα τίποτα στα βιβλία μου ακόμα και όταν το ζητούσαν οι καθηγητές.


Φορούσα διαφορετικά ρούχα κάθε μέρα και ποτέ το ίδιο ρούχο δύο φορές την εβδομάδα. Προσπαθούσα να κάνω το ίδιο και με τα παπούτσια.


Όταν βαριόμουν (δηλαδή πολύ συχνά) έγραφα ιστορίες ή ζωγράφιζα στο τετράδιό μου. Αλλά όχι κρυφά, έβγαζα χαλαρή το τετράδιό μου κι έγραφα. Και μετά μαλώναμε με τους καθηγητές γιατί έλεγαν ότι δεν τους προσέχω.


Είχα μόνο ένα τετράδιο για πρόχειρο και ποτέ σπειράλ.


Άν δεν μου άρεσε ο καθηγητής, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην μπώ στην τάξη. Ακόμα και στο δημοτικό.


Μου άρεσε να σκαρφαλώνω στα κάγκελα και τα δέντρα.


Δεν άφηνα ποτέ πράγματα στα σίδερα κατω απ' το θρανίο.

 

[BETTY BOOP]

Αλλη παραξενια που ειχα ηταν το οτι πηγαινα σπανια τουαλετα στο σχολείο...πηγαινα μόνο για να πλύνω τα χέρια μου και οχι για να...

κρατιόμουνα βλεπετε...

τωρα αν η κατασταση δεν σήκωνε αστεια...τοτε αναγκαστικά πήγαινα για να...:sure:

ο λογος που απέφευγα την τουαλέτα είναι οτι φοβομουν μην κλειστώ μεσα... :wait2: επιπλεον τις περισσοτερες φορες αναδυόταν μια ασχημη μυρωδια απο εκει... :supergrin:

 

[Arkadios Katsamoundis]

Μικρός ΔΕΝ είχα καμία παραξενιά ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι, ούτε πουθενά! Δεν με ενοχλούσε τίποτα, δεν ενοχλούσα κανέναν, έκανα υπομονή με τους πάντες και τα πάντα. (το μόνο κουσούρι που είχα ήταν η ανάγκη μου να χαζολογήσω στο σχόλασμα με τους φίλους μου, καθυστερώντας να επιστρέψω σπίτι).

Δεν πρόκειται να ψέψω, ήμουν το ίδιο.

 

[Bambinella]

Οταν πηγαινα Λυκειο δεν ηθελα να φοραω αθλητικα παπουτσια.
Ναι μεν, ηταν πολυ βολικα, αλλα θεωρουσα οτι δεν ταιριαζαν σε ενα κοριτσι. Δεν μου φαινονταν δηλαδη αρκετα θηλυκα. Οσο σκεφτομουν μαλιστα οτι απο μεσα επρεπε να φοραω βαμβακερες καλτσες, με επιανε αηδια. Τι θηλυκοτητα μπορουσε να εχει ενα ζευγαρι γυναικεια ποδια ντυμενα με βαμβακερες καλτσες;
Προτιμουσα να φοραω μπαλαρινες, πεδιλα η ψηλες μποτες. Αναλογα με την εποχη φυσικα, αλλα παντοτε κατι θηλυκο.
Ολα αυτα ειχαν αποτελεσμα τις μερες που ειχαμε γυμναστικη να παιρνω απουσιες επειδη δεν φορουσα τα καταλληλα παπουτσια.
Στο σχολειο γενικα απουσιες δεν εκανα, ουτε κοπανες. Δεν μου αρεσαν αυτα. Ολες μου οι απουσιες γινονταν μονο αμα αρρωσταινα η τις ωρες της γυμναστικης. Προσεχα παντως να μην το παρακανω και μεινω κι ετσι μερικες φορες εριχνα νερο στο κρασι μου και φορουσα αθλητικα παπουτσια νιωθοντας ομως ταυτοχρονα φοβερη απεχθεια.
Μια απεχθεια που τελικα δεν περασε ποτε. Μεχρι σημερα δεν ξαναεβαλα τετοιο παπουτσι στο ποδι μου και ουτε προκειται.

 

[RIO]

Σιχαινόμουν τις φόρμες. Ευτυχώς στο λύκειο, ήμασταν ότι να 'ναι στο θέμα της γυμναστικής , οπότε κανείς δεν πρόσεξε ποτέ ότι δεν φορούσα.

 

[Bajar]

Κοίτα που επανήλθε ένα θέμα αφημένο χρόνια πριν!
Παραξενιές: άντε να θυμηθώ τώρα. Λοιπόν είχα την ίδια παραξενιά με την Betty Boop πιο πάνω, όλα τα χρόνια του σχολείου, μηδεμίας μέρας εξαιρουμένης. Και δε φοβόμουν μην κλειδωθώ μέσα. Απλώς σιχαινόμουν!
Επίσης, όταν γράφαμε διαγώνισμα δεν ήθελα, αφότου παρέδιδα την κόλλα, να ξέρω ποιες ήταν οι σωστές απαντήσεις. Ό,τι έγραψα, έγραψα. Δεν έβρισκα λόγο να στενοχωριέμαι ή να χαίρομαι προκαταβολικά. Η τότε κολλητή μου πάλι, το πρώτο που έκανε μόλις έβγαινε από την αίθουσα ήταν να ανοίγει το βιβλίο να δει αν έγραψε τα σωστά ή όχι και μετά να μας τα ανακοινώνει κιόλας. Στις Πανελλήνιες είχα φτάσει ένα βήμα πριν της κόψω την καλημέρα!
Τι άλλο; Α, ναι. Οι κασετίνες! Τις μισούσα! Όλα τα κοριτσάκια του σχολείου είχαν στυλό, μολύβια, σβηστήρες, ξύστρες, όμορφα και τακτοποιημένα σε μια κασετίνα πλαστική, πάνινη, μεταλλική, οτιδήποτε. Τακτοποιημένα πάντως και σε ποσότητα. Στην τσάντα της Μπαχάρ υπήρχε ένα μόνο στυλό, μαύρο κατά προτίμηση (για το οποίο άκουγα πάντα παρατηρήσεις), χωρίς καπάκι τις πιο πολλές φορές και καταχωνιασμένο ποιος ξέρει πού . Σβηστήρα σπανίως υπήρχε αλλιώς δανειζόμουν από τον διπλανό. Ξύστρα, δε νομίζω. Το αστείο είναι ότι είχα πάντα πάθος με το γράψιμο αλλά από οργάνωση, άστα να πάνε. Μετά τα 18 κάπως οργανώθηκα αλλά κασετίνα ούτε κατά διάνοια.
Τέλος, αν και δεν είναι παραξενιά, μάλλον θέμα γούστου, τα "φρου-φρου". Ούτε ροζ τσάντες, ούτε ρομαντικά εξώφυλλα τετραδίων, ούτε αυτοκόλλητα με τη Σάρα Κέυ, ούτε αρωματισμένα στυλό και χαρτιά. Τα βαριόμουν αφόρητα! Ρομαντική ήμουν μόνο με τις τέχνες (με τη μουσική και τον κινηματογράφο κυρίως) και από κάποια ηλικία και μετά και στα "προσωπικά" (όσο μ' έπαιρνε δηλαδή, ήμασταν και επαρχία). Γενικά υποστήριζα ένα πιο "less is more" στυλ (ότι κι αν σήμαινε αυτό στα 80s-90s!) το οποίο ως ένα βαθμό διατηρώ ακόμα.

 

[darkhado]

Λοιπόν...μια ανάμνηση μου έρχεται τώρα στο μυαλό απο το 1989.Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο υπήρχε ένα κοριτσάκι που στα μάτια μου έδειχνε πανέμορφο και χαριτωμένο αλλά δυσκολευόταν να περπατάει καλά.Στα διαλείμματα κάθε φορά που προσπαθούσε να κατέβει τα σκαλοπάτια πήγαινε η καρδιά μου στη κούλουρη γιατί πάντα παραπατούσε με αποτέλεσμα να τρέχω να τη βοηθάω κρατώντας το χέρι της.Κάθε φορα που τη βοηθούσα να κατέβει της έδινα κι απο ένα φιλάκι.Ήμουν σαν τον μεγάλο της αδερφό ένα πράμα.Αυτό το περιστατικό το παρατήρησαν και οι θείες μου που τότε πήγαιναν σε μεγαλύτερες τάξεις και γέλαγαν μαζί μου.Έλα όμως που το παρατήρησαν κάποια μέρα και οι γονείς του κοριτσιού.Εσείς τι θα κάνατε αν βλέπατε το κοριτσάκι σας να το φιλάει ένα αγοράκι στα διαλείμματα απο τη τρυφερή ηλικία του νηπιαγωγείου;Στην αρχή το βρήκαν αστείο αλλά μετά μάλλον θα το είπαν στη δασκάλα γιατί απο ένα σημείο και μετά μου έκανε παρατήρηση να την αφήνω να περπατάει μόνη της.Ένας μεγάλος έρωτας κόπηκε απότομα...αχαχα.

 

[Αρμαγεδών]

Το λοιπόν: Δεν ξέρω αν θεωρείται παραξενιά ή ψυχαναγκαστικότητα, αλλά τα βιβλία των μαθημάτων που μου άρεσαν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο (Ιστορία και Αρχαία, δηλαδή) τα υπογράμμιζα ΠΑΝΤΑ με αυτοσχέδιο χάρακα! Επειδή ο πλαστικός είναι άκαμπτος και δεν μπορούσα να υπογραμμίσω στις καμπύλες του βιβλίου, έκοβα ένα κομμάτι από λεπτό χαρτόνι και το έκανα χάρακα Αυτό το συνήθειο κρατάει μέχρι και σήμερα
Άλλη μου παραξενιά, ήταν το ότι ήθελα σε κάθε τάξη να κάθομαι στο θρανίο μπροστά απ' την έδρα. Δεν ήμουν σπασικλάκι, απλά μου άρεσε η θέση για κάποιον λόγο. Το καλύτερο, βέβαια, ήταν στα διαγωνίσματα, αφού το μπροστινό σίδερο της έδρας ήταν μουτζουρωμένο, μπορούσα να κάνω άνετα τα σκονάκια μου
Αν θυμηθώ κάτι άλλο θα επανέλθω.

 

[darkhado]

Το λοιπόν: Δεν ξέρω αν θεωρείται παραξενιά ή ψυχαναγκαστικότητα, αλλά τα βιβλία των μαθημάτων που μου άρεσαν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο (Ιστορία και Αρχαία, δηλαδή) τα υπογράμμιζα ΠΑΝΤΑ με αυτοσχέδιο χάρακα! Επειδή ο πλαστικός είναι άκαμπτος και δεν μπορούσα να υπογραμμίσω στις καμπύλες του βιβλίου, έκοβα ένα κομμάτι από λεπτό χαρτόνι και το έκανα χάρακα Αυτό το συνήθειο κρατάει μέχρι και σήμερα
Άλλη μου παραξενιά, ήταν το ότι ήθελα σε κάθε τάξη να κάθομαι στο θρανίο μπροστά απ' την έδρα. Δεν ήμουν σπασικλάκι, απλά μου άρεσε η θέση για κάποιον λόγο. Το καλύτερο, βέβαια, ήταν στα διαγωνίσματα, αφού το μπροστινό σίδερο της έδρας ήταν μουτζουρωμένο, μπορούσα να κάνω άνετα τα σκονάκια μου
Αν θυμηθώ κάτι άλλο θα επανέλθω.

Καθόμουν κι εγώ στο πρώτο θρανίο, ένας λόγος ήταν οτι έβλεπα καλύτερα, καθώς μύωψ...

 

[Sid.Stavros]

Εβλεπα πολλα παιδια που ερχοντουσαν στο δημοτικο με ποδοσφαιρικα παπουτσια,τα ειχαν λεει για να παιζουν ανετα μπαλα στο διαλειμμα (σε αντιθεση με τους αλλους που φοραγαν μποτακια-σκαρπινια) αλλα μετα απο χρονια καταλαβα πως δεν ειχαν αλλα και οι γονεις τους επαιρναν ενα ζευγαρι για ολη την ημερα (σχολειο-απογευμα παιχνιδι κλπ).
Λογικο ηταν να φαω στην γκρινια τους δικους μου να μου παρουν κι εμενα, ''Οχι'' ηταν παντα η απαντηση,ερχονταν ''τα παζαρια'' αλλα τιποτα ακομη εκανα και θεατρο με κλαψες μεσα σε Μινιον-Λαμπροπουλο να μου παρουν αλλα τελικα το κολπο δεν επιασε ποτε.