Άπειρα τεύχη Τριπόντου πρέπει να υπάρχουν ακόμα στην αποθήκη μου... Θα μου πεις, αν δεν αγόραζα κι εγώ Τρίποντο ποιος θα αγόραζε... Θυμάμαι πως είχα στείλει και mail 1-2 φορές που δημοσιεύθηκαν, κάπου στα τέλη των 90s... Κλασική ήταν η ατάκα της μάνας μου στο πρώτο μου έτος ως φοιτητής:
"Και τι άλλαξε που πήγες Πανεπιστήμιο; Μόνο το Τρίποντο είχες στην τσάντα σου στο Λύκειο, μόνο το Τρίποντο έχεις και τώρα..."
Θεωρητικά, η συνέχειά του κάποια χρόνια μετά το κλείσιμό του ήταν το All Star Basket που -αν δεν κάνω λάθος- υπάρχει ακόμα, αφού πολλά από τα στελέχη του ήταν πρώην συντελεστές του Τριπόντου (κι εκεί κατάφερα να με δω, αλλά ως παίκτη πια, όχι ως αναγνώστη...), αλλά δεν ξέρω, έχουν αλλάξει πια οι εποχές...
Πραγματικά πόσο μου έχουν λέιψει εκείνες οι εποχές, τέλη 80s-τέλη 90s, που το μπάσκετ ήταν αισθητά πιο δημοφιλές από το ποδόσφαιρο (με μοναδική εξαίρεση τις ηλικίες 40+ και την πλειονότητα των αθλητικογράφων οι οποίοι ήταν καθαρά ποδοσφαιρικοί βγάζοντας απίστευτο κόμπλεξ εναντίον του μπάσκετ που πήγαινε να τους αφήσει εκτός δουλειάς...). Υπήρχαν κάπου 4-5 μπασκετικά περιοδικά στα περίπτερα, καμιά 20αριά αγώνες τη βδομάδα στην τηλεόραση και όλα τα νυν 5Χ5 ήταν τότε ανοιχτά γεμάτα με πιτσιρίκια που έπαιζαν μπάσκετ. Δεν ξέρω αν έφταιγε ότι ζούσα σε μπασκετομάνα γειτονιά (Ν.Σμύρνη), αλλά στην ηλικία των 15-16, θυμάμαι πως από τα κάπου 15 αγόρια της τάξης, οι 10 περίπου αγωνιζόντουσαν σε παιδικοεφηβικά τμήματα ομάδων της πόλης (οι άλλοι 5 απλώς δεν ήταν αυτό που λέμε "αθλητικοί τύποι"). Προφανώς 15 χρόνια αργότερα είμαι ο μόνος που ακόμα παίζει μπάσκετ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...
Η πλάκα είναι όταν τα λέω αυτά στους εδώ συμπαίκτες μου στην Αγγλία και τους φαίνεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντάσίας. Θα μου πεις, εδώ τους φαίνεται απίστευτο που όλοι οι Έλληνες ξέρουν για πόσους πόντους μετρά μια ελεύθερη βολή, αλλά ας μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα σχετικά με την αμπασκετοσύνη του Νησιού...
//True Story: Στο ένα από τα e-mails που είχα στείλει στο Τρίποντο κάπου 1999-2000, ως 18χρονο πιτσιρίκι που μόλις είχε τελειώσει το εφηβικό και τον είχε πουλήσει ο Πανιώνιος για να ψηθεί στον τοπικό Ίκαρο (ακόμα ήταν στη Ν.Σμύρνη και αγωνιζόταν στη Β'ΕΣΚΑΝΑ), γράφω σε ένα ΥΓ:
"Άντε και να δούμε τον Ίκαρο στη Γ'Εθνική!", για να αποκριθεί -με την απολύτως αναμενόμενη δόση ειρωνείας- ο Γ.Φιλέρης που είχε απαντήσει στο γράμμα μου:
"Γιατί όχι και στη Central Division του NBA;". 10-11 χρόνια αργότερα, ο Ίκαρος αγωνίζεται στην Α'1 και παίζει ντέρμπι με τον Πανιώνιο...
video80 είπε:
Σχετικά με το blog Που παραθέτει ο φίλος nemo ,ατιχής η συγκριση Γκάλη με Διαμαντίδη. ο Γκάλης ειταν 100 φορές καλύτερος και ποιοτικότερος παιχτης ,και αντιπροσόπευε άλλο στίλ μπασκετ πιο θεαματικό.
Αυτό το θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση, αν θελήσουμε να το κρίνουμε πράγματι χωρίς νοσταλγικά κριτήρια. Την άποψή μου όμως την έγραψα πριν από καμιά βδομάδα σε άλλο forum, οπότε τη μεταφέρω αυτούσια...
Olorin@byteme.gr_forum είπε:
Σύγκριση πράγματι δεν μπορεί να γίνει, αλλά όχι γιατί ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλον, αλλά γιατί πρόκειται για εντελώς διαφορετικές εποχές με το παιχνίδι να έχει αλλάξει απίστευτα...
Προσωπικά, όσο αιρετικό κι αν ακουστεί αυτό, ο Διαμαντίδης αν γεννιόταν 20 χρόνια νωρίτερα δεν θα τον ήξερε ούτε η μάνα του (τότε ήταν αδιανόητο να θεωρηθεί σταρ παίχτης που συνήθως τελειώνει τα παιχνίδια με μονοψήφιο αριθμό πόντων) και αντίστοιχα αν ο Γκάλης ήταν σήμερα 30, ίσως να ήταν απλώς ένας πολύ καλός σκόρερ σε μια μικρομεσαία ομάδα της Α'2... Θα μου πεις, προφανώς και οι δυο θα προσάρμοζαν το παιχνίδι τους στις ανάγκες τις εποχής, αλλά και πάλι, τα βασικά τους προσόντα "ταίριαζαν" στο στυλ της εκάστοτε εποχής...
Δυο είναι οι αντικειμενικοί τομείς στους οποίους μπορεί να γίνει σύγκριση: Σε τίτλους (ατομικούς και ομαδικούς) όπου ο Διαμαντίδης σαφώς υπερτερεί και δεύτερον σε προσφορά στο ελληνικό μπάσκετ, αφού αν δεν ήταν ο Γκάλης (εντάξει, όχι μόνος του, προφανώς) να εκτοξεύσει τη δημοτικότητα του αθλήματος, το μπάσκετ δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει τις χρυσές του εποχές, ακόμα και σήμερα, αλλά πολύ περισσότερο στην περίοδο από τα τέλη των 80s μέχρι τα τέλη των 90s, όταν και ήταν πιο δημοφιλές ακόμα και από το ποδόσφαιρο...
//Κατά σατανική σύμπτωση πάντως, στο γήπεδο στη Βαρκελώνη μαζί μας ήταν και ο πατέρας ενός από τα παιδιά που ταξιδέψαμε μαζί. Ο άνθρωπος είναι 60-κάτι (άρα δεν μπορείς να πεις πως δεν έζησε τον Γκάλη), φανατικός Ολυμπιακός (ας πούμε πως δεν ήταν από αυτούς που χάρηκαν ιδιαίτερα που το πήρε ο ΠΑΟ) και ακόμα πιο φανατικός άνθρωπος του μπάσκετ (αρκεί απλώς να πω πως ήταν προπονητής σε γυναικεία ομάδα Α'1 μέχρι πριν κάποια χρόνια). Κι όμως επέμενε πως ο Διαμαντίδης είναι πολύ μεγαλύτερος παίκτης από ό,τι ήταν ο Γκάλης, όσο και αν εγώ προσπαθούσα να τον πείσω πως δεν μπορεί να γίνει άμεση σύγκριση λόγω διαφορετικών εποχών...
