Αυτό με τη σόμπα μου θύμισε το άλλο που κάναμε στο νηπιαγωγείο:
το χειμώνα, επειδή η πλαστελίνη ήταν πέτρα, έβαζε η νηπιαγωγός το καλαθάκι με την πλαστελίνη για λίγο στο σώμα του καλοριφέρ να ζεσταθει, ώστε να γίνει η πλαστελίνη πιο μαλακή, για να πλάθεται εύκολα.
Οι πλαστελίνες ήταν λατρεία... Ήδη από τον παιδικό σταθμό τις λάτρευα.
Στο νηπιαγωγείο, αλλά και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ένα κουτί πλαστελίνες ήταν στη λίστα με τα ψώνια απ'το βιβλιοπωλείο που έπρεπε να κάνει κάθε παιδί.
Είχα μερικές και στο σπίτι, αλλά δεν έπαιρνα ολόκληρο το πακέτο συχνά. Νομίζω ότι πουλούσαν και μεμονωμένα την κάθε πλάκα πλαστελίνης.
Κι ενώ τις αγαπούσα τόσο, κάπου στη δευτέρα δημοτικού αναγκάστηκα να σταματήσω να τις χρησιμοποιώ, γιατί έβγαζα εξανθήματα στις παλάμες... Δε μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση... Ήταν η χρονιά που στο τέλος του σχολικού έτους θα έφτιαχνε ο καθένας μας με πλαστελίνη, πάνω σε ξύλο κόντρα πλακέ, ένα νησί ή ένα βουνό από πλαστελίνη (ήταν εργασία στη Μελέτη Περιβάλλοντος). Ήμουν να σκάσω...
Τις Play Doh τις θυμάμαι, και τις ζήλευα. Ήταν πιο φανταχτερές πλαστελίνες, αλλά και πανάκριβες, συγκριτικά με την πλάκα πλαστελίνης την απλή, που έπαιρνες από το βιβλιοπωλείο. Βέβαια, δε θυμάμαι να μύριζαν βανίλια. Βανίλια μύριζαν κάτι άλλες, αρωματικές πλαστελίνες που είχα πάρει.
Κλασικά η πλαστελίνη ήθελε μια ώρα πλάσιμο, μέχρι να τη φέρεις σε κατάσταση που να μπορεί να παίρνει εύκολα μορφή. Ο πιο πρακτικός τρόπος, εκτός από το ζούληγμα, ήταν είτε να την περιστρέφεις ανάμεσα στις παλάμες σου, ώστε να την κάνεις μπαλάκι, είτε να την πλάθεις, κάνοντας μπρος πίσω τις παλάμες σου (είτε ακουμπώντας τη στο τραπέζι, και με τα δύο χέρια μπρος πισω) ώστε να γινει σαν μπαστούνι/ρολό/σωλήνας. Μετά από κει και πέρα, μπορούσες να κάνεις το οτιδήποτε!