Η πρώτη παράσταση που είδα στη ζωή μου σίγουρα ήταν παιδική αλλά ούτε καν θυμάμαι ποια κι που. Τότε παίρναμε εισιτήρια απο την εστία κι με πήγαιναν σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, στο Αυλαία, στο Γκλόρια, στον Ακάδημο κ.α.
Η πρώτη "ενήλικη" παράσταση που είδα ήταν επιθεώρηση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το 1990, πήγαινα ΣΤ Δημοτικού. (Μάλλον πρέπει να ήταν θίασος περιοδείας που κατέληξε στο ΔΘΠ). Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, παρά μόνο 3 πράγματα:
1) το Ρίζο (που τον έβλεπα για πρώτη φορά) στο ρόλο ενός σείχη,
2) τον Ηλιόπουλο (επίσης για πρώτη φορά) αλλά δεν θυμάμαι το ρόλο του,
3) έναν ηθοποιό βιντεοκασσέτας (δεν ξέρω το όνομα του, αλλά θυμάμαι το προσωπό του) που έπαιζε εναν γύφτο που πουλούσε προφυλ@κτικ@. (σ.σ. δεν ήταν ο Μόσιος). Ήταν το νούμερο με το περισσότερο γέλιο γιατί "έπαιζε" με το κοινό, κυρίως με τους παππούδες.
Παρόλο που έχω ψάξει στο ιντερνετ, να βρω τον τίτλο της επιθεώρησης, δεν βρήκα κάτι. Αν με τα ελάχιστα στοιχεια που έδωσα ξέρει ή μπορεί κάποιος να βρει περισσότερα, θα χαρώ πολύ να μάθω.
Κι καταλήγω με την πρώτη παράσταση που θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια, το "Κυρία δεν με μελλει" στο θέατρο Αλίκη το 1991 ή 1992. Βουγιουκλάκη, Σπυρόπουλος, Μπέζος, Χαικάλης. Η πρώτη φορά που έβλεπα την Αλίκη απο κοντά. Ένα κατάμεστο θέατρο, να βάζουν κι έξτρα καρέκλες στο διάδρομο. Η Αλίκη να προμοτάρει το Σπυρόπουλο όσο δεν πάει! Σε τέτοιο βαθμό που χαλούσε διαρκώς τις σκηνές, για να απευθύνεται στο κοινό κι να λέει: "
δεν είναι κούκλος ε;;; χειροκροτήστε τον!!!", "είναι πολύ πλάσμα, το πλάσμα!!!!", "μα τι παίδαρος είναι!!!" κι διάφορα τέτοια. Αφηνε άσχημη εντύπωση όλο αυτό. Ήσουν στο τσακ να βάλεις φωνή: "
ΟΚ το καταλάβαμε! Σου αρέσει ο ΚΣ! Νισάφι πια! Έλεος!". Δεν μου άρεσε κι τόσο η παράσταση. Αλλά μου έφτανε που είδα την Αλίκη live. (ανυπομονώ για σχόλιο του
@gordon17sp περί Αλίκης
)
recry:
