Πωπω, τώρα το είδα αυτό το θρεντ.... νεκρανάσταση μετά από 4 χρόνια λοιπόν, για να καταθέσω και τις δικές μου αναμνήσεις....
Κάπου 4η δημοτικού πρέπει να λάβαμε δώρο από τις νονές μας [εγώ και ο αδερφός μου], ένα καράβι ΕΛΛΗ. Στην αποπάνω φωτογραφία το 1ο από αριστερα.
Μοιάζει πολύ με αυτά που είχαμε. Θυμάμαι τριπλά κανόνια, μεγάλα και μικρά, μπρος και πίσω. Θυμάμαι ότι γενικά αγοράζαμε Mister P. μοντέλα. Αλλά δεν είμαι 100% σίγουρος ότι ήταν αυτό.
Παιχνίδι ατελείωτο. Ναυμαχίες στο χαλία και στο σανίδι.... μέχρι που είπαμε να το βάλουμε στη λιμνούλα με τις πάπιες / στον Εθνικό Κήπο. Είχαμε δει και άλλα παιδιά με καράβια εκεί, οπότε έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Λεπτό σπαγγάκι [για να μην φύγει και το χάσουμε στη μέση της λίμνης], φρέσκιες μπαταρίες και τσουπ....βαφτίζεται ο δούλος του θεού "φρεγάτα ΈΛΛΗ".... Θυμάμαι ότι πήγε καλά, δεν είχαμε απρόοπτα την συγκεκριμένη στιγμή. Αλλά είχαμε απρόοπτα μετέπειτα. Νερό είχε μπεί στο κουτί των μπαταριών, οξείδωσε τα πάντα, μετά τίποτα δεν δούλευε. Δεν το πείραμε χαμπάρι / δεν τσεκάραμε, την πατήσαμε.
... αλλά εκεί εμφανίστηκε για 1η φορά η ευκαιρία για μαστορέματα. Ουδέποτε είχαμε σκεφτεί να ανοίξουμε / πειράξουμε κάποιο παιχνίδι μας. Τα κρατούσαμε σε άψογη κατάσταση, στα κουτιά τους και τα είχαμε ως πολύτιμο θησαυρό. Αλλά τώρα, τι άλλο έμενε να κάνουμε?
Κρυφά από τους γονείς μας, κατσαβιδάκι, λύσιμο βίδες, αποσυναρμολόγηση ώστε να φτάσουμε στο μοτεράκι. Τα καλωδιάκια ήταν σκουριασμένα, πετάχτηκαν. Αλλά το μοτέρ φαινόταν μια χαρά. Με κάποιο τρόπο (ενννοείται ότι δεν είχαμε κολλητήρι και καλάι) ενώσαμε μπαταρία και είδαμε ότι δούλευε. Αλλά το να ξανασυναρμολογίσουμε το καράβι με το μοτέρ μέσα ήταν αδύνατο.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: το καράβι έμεινα χωρίς μοτέρ και προπέλα, εννοείται ότι συνεχίστηκαν οι ναυμαχίες στο χαλί και στο παρκέ.... και το μοτέρ έγινε ..... (τα-ταν-τα-ταν...
) ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑΚΙ....
Με χαρτόνι φτιάξαμε κουτάκι, με δύο "διαμερίσματα". Στο ένα στερεώθηκε το μοτέρ, και στον άξονα του μοτέρ μπήκε μεγαλύτερη χάρτινη φτερωτή (αντί για την προπέλα) που εξήχε εκτός του κουτιού, για να κάνει αέρα. Και στο άλλο "διαμέρισμα" μπήκε το κουτί με τις μπαταρίες, αφού τρίψαμε καλά με γυαλόχαρτο ότι σκουριασμένο βρήκαμε. Θυμάμαι ότι τα πάντα είχαν στερεωθεί με κόλλα UHU, δεν είχαμε κάτι άλλο εύκαιρο. Διακοπτάκι δεν υπήρχε, απλά ακουμπούσαμε τα καλώδια [είχαμε βρει κάπου, λεπτούτσικα καλωδιάκια] και το μοτέρ έπαιρνε ρεύμα από τις μπαταρίες και γυρνούσε την φτερωτή. ΗΤΑΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ Η ΧΑΡΑ ΜΑΣ. Είχαμε φτιάξει κάτι με τα χέρια μας, που είχε και μπαταρίες, και δούλευε....
