Πολλοί δεν συμμερίζονται την τρέλα μας [Συναντήσ&#

[Σώτος Σώτος]

Είναι πράγματι άχαρη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ο άλλος δεν τρελάθηκε κιόλας που ξαναβρεθήκατε μετά από τόσα χρόνια.

Έχω 2 πρόσφατα παραδείγματα:

1) Προ ημερών βρήκα στο Linkedin ένα συμμαθητή μου από το Λύκειο. Είχα να τον δώ από τότε, δηλ. 24 χρόνια. Κατ' αρχήν τρόμαξε να με θυμηθεί. Μετά από τα πρώτα 2-3 μηνύματα του στυλ "Πω ρε μεγάλε, δεν το πιστεύω, χρόνια και ζαμάνια, πέρασαν τα χρόνια κλπ" όταν πήγα να συνεχίσω τη συζήτηση με γείωσε κανονικά, δεν μου ξαναπάντησε.

2) Πέρσι συναντώ στο ταμείο του Super Market έναν ακόμα παλιότερο συμμαθητή μου από το Γυμνάσιο, και μάλιστα μια χρονιά καθόμασταν και μαζί στο ίδιο θρανίο. Φυσικά εγώ πρώτος τον γνώρισα μετά από +-30 χρόνια, και μετά τις πρώτες χαιρετούρες και φράσεις θαυμασμού (αφού και η ταμίας μας κοίταζε με μια νοσταλγία...) μου πετάει το θεϊκό: "Χάρηκα πολύ ρε συ, σ' αφήνω τώρα γιατί βιάζομαι"...

Ξενέρωμα έ;

 

[Rakeesh]

Α ρε φιλε ποσο σε καταλαβαινω. Με μενα εχει παιχτει το εξης παραδοξο: στο σχολειο δεν ειχα ιδιαιτερες σχεσεις και φιλιες με κανεναν, ενω τους περισσοτερους τους αντιπαθουσα. Πρωτες κοινωνικες συναναστροφες ειχα συναψει στη σχολη που πηγα, αμεσως μετα το Λυκειο, αφου ηταν ατομα με κοινα ενδιαφεροντα. Απο εκεινη την εποχη ειχα κρατησει πολλες αναμνησεις, και οταν πηγα φανταρος οι συσπουδαστες μου ηταν τα ατομα που μου ελειπαν περισσοτερο. Οταν απολυθηκα ειχα επιχειρησει (ανεπιτυχως) να βρω τα τηλεφωνα τους.

Χαρη στο φατσοβιβλιο βρηκα πολλους γνωστους, τοσο απο το σχολειο οσο και απο τη σχολη. Το παραξενο ειναι οτι προεκυψε και αναπτυξαμε καποια επικοινωνια με παιδια απο το σχολειο που κατα τα αλλα ηξερα ελαχιστα. Ειναι φοβερο να βλεπεις οτι ο μπομπιρας που σου την εσπαγε και αντιπαθουσες εγινε ενας ευγενεστατος γιατρος. Αντιθετως, με τα παιδια απο τη σχολη, ε, δεν εκατσε τιποτα. Αλλοι δεν μου απαντησαν, αλλοι δεν με θυμονταν καν, μαλιστα οταν ενας με θυμηθηκε και του ειπα να του κανω request να τα λεμε, απαντησε "να σου πω την αληθεια δεν ψηνομαι." Απο τοτε εφαγε ακυρο για μενα αυτη η μεχρι προτινος αξεχαστη εποχη!

 

[video80]

Ωραίο thread άνοιξες.

Αφορμή για να γράψω εδώ ήταν ένα κακό όνοιρο που είδα πρίν λίγες μέρες για τον κολλητό μου που είχα στο δημοτικό. Είναι δικηγόρος σε κάποια πόλη της επαρχίας & έχουμε χαθεί για τουλάχιστον 20 χρόνια.

Αλλά θα ήθελα να πώ οτι ζούμε σε μια πολύ σκληρή εποχή που ο καθένας απο μας ψάχνει απλά να επιβιώσει και έτσι έχει χαθεί και το ενδιαφέρον

Για μένα είναι πολύ πιο συμαντικές οι μαζόξεις και οι συναντήσεις που κάνουμε εμείς τα μέλη του retromaniax απο το να βρεθείς (έστω και τυχαία) με καποιον που πήγενες κάποτε σχολείο.

 

[QueenofHearts]

Δεν με παραξενεύει και τόσο. Το ότι πήγαμε με κάποια άτομα στο ίδιο σχολείο δεν σημαίνει και τίποτα το ιδιαίτερο, ειδικά αν μιλάμε για το Λύκειο όπου είμαστε πιο μεγάλοι. Μεγαλώνοντας τα ενδιαφέροντα αλλάζουν και οι άνθρωποι "χάνονται" γιατί δεν ταιριάζουν πια. Στο facebook έχω αποφύγει να προσθέσω άτομα από το σχολείο, όπως και να πάω σε reunions και τέτοια γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω μνημόσυνο σε "εκείνα τα χρόνια" με άτομα που σε εκείνα τα χρόνια δεν κάναμε παρέα. Με όσους και όσες είμαστε φίλοι από τότε και δεν μας συνδέει μόνο το παρελθόν, ναι, με οποιονδήποτε άλλο όχι.

Από την άλλη βέβαια να αναφέρω και το πως μέσω facebook βρέθηκα με τις δύο καλύτερές μου φίλες από το νήπιο-δημοτικό με τις οποίες χαθήκαμε όταν μετακομίσαμε η κάθε μία σε άλλη περιοχή. Χωριστήκαμε κάπου στην Τετάρτη δημοτικού και ήταν δύσκολο να κρατήσουμε επαφή.

 

[BOY GEORGE]

Κι εγω ειμαι ανθρωπος ''της παρεας''...του ''παλιου καλου καιρου....της ''επικοινωνιας,να ξαναβρεθουμε,να τα λεμε''.


''Επενδυσα'' πολυ στις ανθρωπινες σχεσεις...Δενομαι πολυ με τους ανθρωπους,τους φιλους και δυστυχως κατα 80% εφαγα ''πορτες'' που γραψατε και καποιοι απο εσας παραπανω.

 


Μιλαω για απογοητευσεις απο παιδικους / νεανικους φιλους,αλλα και νεοτερους...Απο ''κολλητους''.


Χαθηκαν...αραιωσαν...εξαφανιστηκαν....στραφηκαν εναντιον μου (κατηγοριες,κριτικη,θαψιμο κλπ0...


Ακουσα εκφρασεις : <<Εχω δουλεια...οικογενεια...δεν προλαβαινω>> κλπ..Κι εγω εχω,αλλα μεσα στον μηνα...στο χρονο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ,να μην εχει χρονο για ενα τηλεφωνο,εναν καφε....


Ακουσα οτι γινομαι φορτικος,πιεστικος !! (απο φιλους που ειμασταν για χρονια μαζι πρωι-βραδυ...που γιναμε κουμπαροι κλπ κλπ).


Αλλοι χαθηκαν ΤΕΛΕΙΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ η ΣΤΑΔΙΑΚΑ και δεν καταδεχτηκαν στο λογικο ερωτημα : <<Γιατι ρε παιδια ;...Τσακωθηκαμε και δεν το θυμαμαι ;...Σου χρωσταω τιποτα λεφτα ;>>..Ουτε καν το ''ντομπρο'' : <<Φιλε εκλεισε ο κυκλος της παρεας μας...δεν επιθυμω να συνεχισω την επικοινωνια...>> κλπ.

 


Πολλα τετοια θα μπορουσα να γραψω...


Προσπαθω ΠΙΑ να κραταω αποστασεις....Να μην πολυδενομαι,γιατι ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ αυτα τα : ''ΚΟΛΛΗΤΟΙ''...''ΑΔΕΡΦΙΑ''...και τετοια ''ονειρικα'' ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ (οι εξαιρεσεις επιβεβαιωνουν τον κανονα) και ηταν μονο στο μυαλο μου.

 

[elsint17]

Κι εγω ειμαι ανθρωπος ''της παρεας''...του ''παλιου καλου καιρου....της ''επικοινωνιας,να ξαναβρεθουμε,να τα λεμε''.
''Επενδυσα'' πολυ στις ανθρωπινες σχεσεις...Δενομαι πολυ με τους ανθρωπους,τους φιλους και δυστυχως κατα 80% εφαγα ''πορτες'' που γραψατε και καποιοι απο εσας παραπανω.

 


Μιλαω για απογοητευσεις απο παιδικους / νεανικους φιλους,αλλα και νεοτερους...Απο ''κολλητους''.


Χαθηκαν...αραιωσαν...εξαφανιστηκαν....στραφηκαν εναντιον μου (κατηγοριες,κριτικη,θαψιμο κλπ0...


Ακουσα εκφρασεις : <<Εχω δουλεια...οικογενεια...δεν προλαβαινω>> κλπ..Κι εγω εχω,αλλα μεσα στον μηνα...στο χρονο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ,να μην εχει χρονο για ενα τηλεφωνο,εναν καφε....


Ακουσα οτι γινομαι φορτικος,πιεστικος !! (απο φιλους που ειμασταν για χρονια μαζι πρωι-βραδυ...που γιναμε κουμπαροι κλπ κλπ).


Αλλοι χαθηκαν ΤΕΛΕΙΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ η ΣΤΑΔΙΑΚΑ και δεν καταδεχτηκαν στο λογικο ερωτημα : <<Γιατι ρε παιδια ;...Τσακωθηκαμε και δεν το θυμαμαι ;...Σου χρωσταω τιποτα λεφτα ;>>..Ουτε καν το ''ντομπρο'' : <<Φιλε εκλεισε ο κυκλος της παρεας μας...δεν επιθυμω να συνεχισω την επικοινωνια...>> κλπ.

 


Πολλα τετοια θα μπορουσα να γραψω...


Προσπαθω ΠΙΑ να κραταω αποστασεις....Να μην πολυδενομαι,γιατι ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ αυτα τα : ''ΚΟΛΛΗΤΟΙ''...''ΑΔΕΡΦΙΑ''...και τετοια ''ονειρικα'' ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ (οι εξαιρεσεις επιβεβαιωνουν τον κανονα) και ηταν μονο στο μυαλο μου.

θα μπορουσα να το ειχα γραψει εγω,πραγματικα ειναι ισως απο τις ελαχιστες φορες που μπορω να πω οτι με εκφραζει απολυτα ,100% και ακριβως τα ιδια ισχυουν και για μενα

 

[BETTY BOOP]

και εμενα δεν με παραξενευει το γεγονος ότι καποιος παλιος φιλος δεν τρελάθηκε κιόλας που ξαναβρεθήκατε μετά από τόσα χρόνια....

κι εγω είχα φίλους με τους οποίους γνωρίζομαι από παιδι, είτε από το σχολείο είτε από το μέρος όπου περνω τις διακοπες του καλοκαιριου. Ομως αργότερα χαθήκαμε γιατι απλά χώρισαν οι δρόμοι μας και ο καθενας ακολουθησε την πορεια του...

Συνάντησα μάλιστα μια φίλη στο χώρο εργασίας της στο μερος όπου περνω τις καλοκαιρινες διακοπες η οποία χάρηκε πολύ που με ξαναείδε και οση ώρα ήμασταν μαζί, εκεινη με την αδερφή της μου έλεγε για το πόσο καλή παρεα καναμε, μου ανέφερε και καποιους αλλους κοινους μας φίλους με τους οποίους ειχε χαθει και αυτη...μου ειπε ότι δεν έχω αλλαξει καθολου από τότε που με θυμαται...όπως ήμουν, έτσι έμεινα...

Δυσκολευτηκα εγώ να τη γνωρίσω (ήταν καστανομαλλα παιδι και τωρα έγινε ξανθιά...)...για να πω την αλήθεια, μελαγχόλησα λίγο που ήμουν μαζί τους γιατι θυμήθηκα τα όμορφα και ανεμελα καλοκαιρια που ειχαμε περασει μαζί και τώρα...οι υποχρεώσεις αλλαξαν...

Όσο για τα σχολικά reunions είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθείς με τους παλιούς συμμαθητές. Δεν έχω συμμετάσχει σε reunion ποτέ, αν και γνωρίζω ότι το σχολείο μου διοργανώνει reunions. Μέσω της ιστοσελίδας του μαθαίνω τα σχολικά νέα, εξάλλου ποτέ δεν πήγα σε reunion, θα πάω τώρα; Βέβαια είναι καλή φάση να μάθεις ποιος παντρεύτηκε, ποιος χώρισε, πού εργάζονται οι συμμαθητές...Ομολογώ πως δεν έχω καμια επιθυμία να πάω σε reunion, θα νιώθω άβολα, επιπλέον δεν είμαι νυχτερινός τύπος να μένω ξύπνια πολύ αργά τη νύχτα ούτε θα με ενδιέφερε να μάθω ποιος δουλεύει πού, πώς βρήκε δουλειά και γενικά τι κάνει στη ζωή του... Απλά όταν τελείωσα το Λύκειο κράτησα επαφή με μια συμμαθήτριά μου με την οποία είχα γνωριστεί στο Δημοτικό και μιλάμε καμιά φορά στο τηλέφωνο...Στο χώρο που εργάζομαι είδα τυχαία κάποιες συμμαθήτριές μου, που είχαν βρεθεί εκεί για κάποιες υποθέσεις τους, χάρηκα που τις είδα αλλά ως εκεί...η μια μάλιστα μου είπε για reunion παλαιών συμμαθητών αλλά δεν ενδιαφέρθηκα, απλά το άκουσα ως νέο...από το ένα αυτί μπήκε...από το άλλο βγήκε...

...έτσι λοιπόν τα reunions/επανασυνδέσεις συμμαθητών με αφήνουν παντελώς αδιάφορη...Προτιμώ να κάνω βουτιά στο παρελθόν και να γυρίζω νοερά στα ανέμελα χρόνια της σχολικής ζωής...τους συμμαθητές μου προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν τότε και όχι να σκέφτομαι πώς θα είναι τώρα...

Χαρη στο facebook είδα κάποιους συμμαθητές μου και φίλους μου αλλά δεν μου δημιουργήθηκε ποτέ η επιθυμία να επικοινωνήσω μαζί τους...

 

[elsint17]

.
Όσο για τα σχολικά reunions είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθείς με τους παλιούς συμμαθητές. Δεν έχω συμμετάσχει σε reunion ποτέ, αν και γνωρίζω ότ

Χαρη στο facebook είδα κάποιους συμμαθητές μου και φίλους μου αλλά δεν μου δημιουργήθηκε ποτέ η επιθυμία να επικοινωνήσω μαζί τους...

γιατι αν επιτρεπεται;

 

[BETTY BOOP]

γιατι αν επιτρεπεται;

εχεις pm

 

[johnny19818]

Έκανα ξανά Facebook μόνο και μόνο για να είμαι μέλος σε κάποια γκρουπ. Δεν με ενδιέφερε η φιλοσοφία να έχω 800 φίλους κτλ. Το έζησα παλιά και το έκοψα. Τις προάλλες ανάρτησα 2 φωτογραφίες από το δημοτικό και το νηπιαγωγείο κάνοντας tag όλα τα παιδιά που ήταν στις φωτογραφίες. Τα πιο πολλά παιδιά χάρηκαν που είδαν τις φάτσες του μικροί και αρκετοί από αυτούς με έκαναν και αίτημα φιλίας. Μια συμμαθήτριά μου δε (είχα να τη δω από την Στ' Δημοτικού) μου έπιασε κουβέντα και τα είπαμε αρκετά. Μέχρι εκεί όμως. Κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε, όπως κι εγώ άλλωστε, να μάθει που είμαι, που βρίσκομαι κτλ. Σε άσχετη τώρα φάση, δέχτηκα αιτήματα φιλίας από 2 φίλους που έκανα πριν 6-7 χρόνια πιο πολύ παρέα και αυτοί ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για τα νέα μου. Εν κατακλείδι όμως ισχύει αυτό που γράψατε. Ο καθένας πια έχει την προσωπική του ζωή με τα άγχη του, τα χόμπι του, και γενικά την καθημερινότητά του. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, δύσκολα θα χωρέσεις σε κάποιου τη ζωή που επειδή έτυχε να είστε συμμαθητές, στην ίδια σχολή, φαντάροι κλπ έχετε αναμνήσεις. Η απόσταση είναι ακόμη ένας αρνητικός παράγοντας. Μέχρι πριν χρόνια αναρωτιόμουν πολλές φορές, μήπως έχω κάνει κάτι λάθος, γιατί συμπεριφέρεται έτσι ο κόσμος και άλλα τέτοια "ωραία" συναισθήματα. Πλέον και η γεμάτη καθημερινότητα δεν μου αφήνει χρόνο να τα σκεφτώ αλλά παράλληλα έχω αποφασίσει ότι έτσι είναι η ζωή και δεν έχει νόημα να αναρωτιέμαι για τέτοια θέματα που απάντηση δεν υπάρχει. Η ζωή είναι μικρή για να αναλωνόμαστε σε τέτοια ερωτήματα. Ας χαρούμε τις τωρινές παρέες με κοινά ενδιαφέροντα ή μέσα από το εργασιακό μας περιβάλλον και αν τύχει και συναντήσουμε και κανένα παλιό μας γνωστό/φίλο έχει καλώς...

 

[TZELASO]

Εγώ πάλι δεν έψαξα κανένα ποτέ. Στο σχολείο είχα συγκεκριμένες παρέες. Γενικά, ήμουν πολύ επιλεκτική από μικρή, γιατί από τότε είχα μεγάλες παραξενιές και ήμουν ιδιότροπη και κλεισμένη αρκετά στον εαυτό μου, οπότε για να συγχρωτισθώ με κάποιον έπρεπε να έχουμε κάποια κοινά σημεία ή κάτι να έχει να μου αρέσει τέλος πάντων Μετά στη ζωή μου, οι φιλίες μου είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά κρατούν πολλά χρόνια. Με αντισταθμίζει ο άντρας μου, ο οποίος είναι πολύ περισσότερο κοινωνικός. Με τις συμμαθήτριές μου χαθήκαμε χωρίς λόγο. Έτσι, απλά όπως χωρίζουν οι περισσότεροι μετά το σχολείο. Όταν έγινε το Reunion για τα 25 χρόνια από την αποφοίτησή μας (το 2011) μια παλιά συμμαθήτριά μου, με την οποία επίσης, χαθήκαμε λόγω απόστασης με πήρε τηλέφωνο και μου είπε για το γεγονός. Μου είπε πόσο θα ήθελε να ιδωθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να θυμηθούμε τα παλιά. Αμφιταλαντευόμουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο άντρας μου με έσπρωξε να πάω και τελικά του το χρωστάω. Παιδιά, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Κατ' αρχάς, έγινε σε ανοιχτό χώρο και αυτό ήταν υπέροχο. Δε κλειστήκαμε σε μπαρ ή σε τέτοια κατάσταση. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσα άτομα συνάντησα από τα παλιά. Ήρθαν συμμαθήτριές μου με τις οποίες είχαμε περάσει πολύ ωραία και στο σχολείο και στα σκασιαρχεία, στις εκδρομές, στην πενταήμερη. Με πλησίαζαν και μου έλεγαν "τι κάνεις?" άτομα τα οποία θυμόντουσαν και το επώνυμό μου. Κάποια από αυτά ήταν άτομα, τα οποία έκανα προσπάθεια για να τους θυμηθώ. Άλλα πάλι μου έρχονταν αμέσως στο μυαλό. Μου φάνηκε για μια στιγμή, ότι ήμασταν έξω στο προαύλιο στο διάλειμμα και καπνίζαμε λέγοντας τις τότε ιστορίες μας και προσέχοντας μη μας δει κάποιος καθηγητής. Είδα την παλιά μου διπλανή. Ήμασταν μαζί από τη δευτέρα Δημοτικού μέχρι την δευτέρα Λυκείου. Εκείνη μετά άλλαξε σχολείο και έτσι χαθήκαμε. Εγώ βέβαια, την είχα ξαναδεί κάπου αλλά δεν πήγα να της μιλήσω τότε γιατί ντράπηκα. Έπαιζε σε μια θεατρική παράσταση ένα μικρό ρόλο, αλλά εγώ δεν το ήξερα όταν πήγα να τη δω. Έμεινα όταν την είδα στη σκηνή, γιατί τη θυμήθηκα αμέσως. Όταν της είπα πού την είδα και πώς, τρελάθηκε. Μου είπε "Γιατί δεν ήρθες να μου μιλήσεις? Μόνο εσένα θυμάμαι από εδώ μέσα". Εκείνο το βράδυ, θα μου μείνει μια πολύ ωραία ανάμνηση. Πέρασα καταπληκτικά, γύρισα πολύ αργά σπίτι, ενώ έλεγα ότι θα κάτσω μία ώρα και θα φύγω. Οφείλω όμως, να ομολογήσω ότι αυτό δεν επαναλήφθηκε. Η επόμενη συνάντηση στην οποία συμμετείχα, δεν μου άρεσε και εκεί έφυγα στη μία ώρα περίπου. Γιατί πια, ήταν πολύ λιγότερα τα άτομα και δεν ήταν οι παλιές μου φιλίες. Ήταν απλώς κάποιοι (15-20 άτομα), οι οποίοι προσπάθησαν να αναζωπυρώσουν την παλιά φλόγα και να κρατήσουν μια επαφή που είχαν από παλιά. Δεν ταίριαξα μαζί τους, δεν μου άρεσε το νέο πείραμα, δεν μου άρεσαν για φίλοι και έτσι δεν ξαναπήγα στις επόμενες συνεστιάσεις που πλέον ήταν 10 άτομα. Δε νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που χάνεσαι με τους ανθρώπους. Έτσι τα φέρνει η ζωή και οι υποχρεώσεις της. Δεν έκατσα ποτέ να το σκεφτώ ιδιαίτερα. Ας πούμε, στο νησί μου, οι παρέες μου ξεκίνησαν όταν ήμασταν 10 χρονών. Οι περισσότεροι από εμάς ήταν παιδιά που είχαμε κοινή καταγωγή και κάναμε καλοκαίρι στο νησί. Τότε καθόμασταν 2 και 3 μήνες εκεί με τις μαμάδες μας. Είχαμε μια καταπληκτική παρέα που κράτησε πολλά χρόνια. Ουσιαστικά μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο. Γιατί μετά, στα χρόνια που πέρασαν, ξέρετε πόσες φορές χαθήκαμε? Άλλος για σπουδές, άλλος γιατί γνώρισε ένα/μία σύντροφο, άλλος γιατί δούλευε και δεν μπορούσαν να συμπέσουν οι άδειές μας. Κι όμως, με αυτά τα παιδιά, μέχρι τώρα όταν βρεθούμε στο νησί, κάνουμε καταπληκτική παρέα. Γνωρίστηκαν και οι σύντροφοί μας. Φυσικά εννοείται ότι δε μπορούμε να συμπέσουμε με όλους πάντα και δε μπορούμε να ήμαστε κάθε βράδυ μαζί. Αλλά εξαιρετικά σημαντικό ότι όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε καλοκαίρι, γιατί όλοι έχουμε σπίτια στο νησί, οπότε πηγαίνουμε συχνά. Αυτές οι φιλίες κατά τη γνώμη μου είναι πραγματικές. Μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο, ίσως γιατί δεν έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις από αυτές. Στην περίπτωση της κολλητής σου ή του κολλητού σου όμως, η φιλία είναι σαν τον έρωτα. Θέλει χημεία για να κρατήσει κι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει συχνά. Προσωπικά μου έχει τύχει άπαξ με την κολλητή μου και κρατάμε τη φιλία αυτή από το 1985 (31 χρόνια).

 

[Thor]

Εγώ όπως έχω ξαναπεί μεγάλωσα και πήγα σχολείο σε χωριό. Αυτό σημαίνει ότι με μεγάλο μέρος των συμμαθητών μου δεν έχουμε χαθεί με την έννοιά που έχουν χαθεί τα παιδιά των πόλεων το πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε είναι περιορισμένο και με πολλούς από αυτούς έχουμε συνυπάρξει σε πλήθος κοινωνικών εκδηλώσεων όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει μια στοιχειώδης έστω οπτική επαφή και όταν δεν υπάρχει οπτική επαφή υπάρχει το εκτεταμένο δίκτυο από θείες και θείους που την ικανότητά τους στην συλλογή και διακίνηση πληροφοριών θα ζήλευαν τα κορυφαία ειδησεογραφικά δίκτυα του κόσμου. Έτσι λίγο πολύ ξέρουμε για ένα 60-70% "τι έκανε στη ζωή του" μετά το σχολείο. Κυρίως αυτοί με τους οποίους έχουμε χαθεί είναι μαθητές από μικρότερα και αρκετά μακρινά χωριά. Με αυτό το δεδομένο χάνεται σε κάποιο βαθμό η περιέργεια του τι να κάνει ο τάδε φίλος/εχθρός/αδιάφορος συμμαθητής μου οπότε όταν θα συναντηθούμε στο δρόμο, στο κατάστημα, στην καφετέρια σε γάμους και κηδείες δεν ανταλλάσσουμε τίποτα πέρα από το τυπικό γεια σου τι κάνεις; Άλλωστε με όσους πραγματικά μας ενδιαφέρει τι κάνουν δεν περιμένουμε να τους δούμε στην ουρά για τυρόπιτα ώστε να μάθουμε.

Σε αυτό το κλίμα όταν προσκλήθηκα το 2010 αν θυμάμαι καλά, 15 χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο, να παρευρεθώ σε ριγιούνιον παλαιών συμμαθητών σε εξοχική ταβέρνα του χωριού μου η οποία διέθετε και παιδότοπο, αρχικά προβληματίστηκα για το τι δικαιολογία θα μπορούσα να βρω για να μην πάω. Τελικά αποφάσισα να μην πάω χωρίς να επικαλεστώ τίποτα. Δεν πήγα γιατί δεν ήθελα να πάω. Έμαθα εκ των υστέρων ότι από τους 40 συμμαθητές πήγαν οι 3 διοργανωτές και πέρα από 3-4 άλλους συμμαθητές δεν πήγε κανείς.

Την ίδια περίπου περίοδο (μερικούς μήνες πριν και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν πήγα στο δικό μας) έκαναν ριγιούνιον και οι συμμαθητές του αδερφού μου σε εξοχική ταβέρνα διαφορετικού χωριού αυτοί. Από πλευράς προσέλευσης κόσμου τα πήγαν πολύ καλύτερα όμως και ο αδερφός μου το μετάνοιωσε που πήγε. Πέρα από τους δυο κολλητούς του από το σχολείο που είχαν διατηρήσει πολύ καλή σχέση και τακτικές επαφές όλα αυτά τα χρόνια οι επαφές του με τους υπόλοιπους συμμαθητές του ήταν από τυπικές ("Τι κάνεις;" "Καλά, εσύ" "Καλά. Λες να βρέξει;" "Μπα") έως ενοχλητικές ("Σοβαρεύτηκες ή ακούς ακόμα Iron Maiden" "Ακούω Maiden" "Μα αυτοί είναι σατανιστές!!!") και γεμάτες ψεύτικη οικειότητα που έφτανε στα όρια (τα εσωτερικά) της αδιακρισίας ("Και γιατί δεν παντρεύτηκες;" ή στην κοπελιά του που τον συνόδευε "Είστε πολύ καιρό μαζί;" και όταν τους έλεγαν ότι ήταν 2 χρόνια και συζούσαν "Και τι περιμένετε και δεν παντρεύεστε;") και εκατομμύρια αδιάφορα κουτσομπολιά για όσους δεν ήρθαν. Τελικά έκατσε σε μια γωνιά με τους φίλους του και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην ξαναπάει σε αντίστοιχο ιβεντ.

Τελειώνοντας θα προσθέσω ότι θεωρώ ότι πριν από 20-30 χρόνια με τους συμμαθητές μου υπήρχαν αρκετά στοιχεία που μας ένωναν. Τα μαθήματα, η καθημερινή μας ρουτίνα, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες για κάποιους καθηγητές κοκ. Αντίστοιχα με συμφοιτητές μου αργότερα ή και με άτομα που υπηρετήσαμε μαζί την θητεία μας. Σήμερα δεκαετίες μετά δεν νοιώθω ότι έχω κάτι κοινό μαζί τους.

 

[perlastar]

Λίγο μπερδεμένο αυτό το θέμα, καθώς ο τίτλος είναι σαν να λέει ότι όλοι χαιρόμαστε να βλέπουμε παλιούς μας συμμαθητές, ενώ στην ουσία εξαρτάται, κάποιοι νιώθουν έτσι και κάποιοι όχι, όπως φαίνεται κιόλας από αυτά που έχουν γραφτεί. Νομίζω ότι ο τίτλος θα έπρεπε να αλλάξει Γενικά το ότι είμαστε όλοι ρετροφανς δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα νιώσουμε ενθουσιασμό και για τις παλιές γνωριμίες του σχολείου, μπορεί να είσαι ρετροφαν μόνο σε συγκεκριμένα πράγματα.

Προσωπικά συμφωνώ με όσους είπαν ότι δεν τρελαίνονται για να δουν τους παλιούς γνωστούς, κι ότι δεν βρίσκουν πλέον κοινά στοιχεία. Με τους συμμαθητές μας ήταν οι κοινές συνθήκες και συγκυρίες που μας έφερναν κοντά, δεν τους επιλέξαμε απαραίτητα προσωπικά για παρέα, κι έτσι είναι φυσικό μετά από χρόνια που έχει περάσει η σχολική περίοδος που μας ένωνε να μη νιώθουμε το ίδιο. Εγώ συχνά τους νοσταλγώ αρκετά, αλλά στα πλαίσια όλων των γλυκών αναμνήσεων του σχολείου, και όπως ειπώθηκε και πριν προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν τότε, κι όχι τώρα. Χωρίς την παιδική αθωότητα και τα σχολικά χρόνια σίγουρα θα ένιωθα μεγάλη απογοήτευση, και η επαφή θα περιορίζονταν μόνο σε τυπικές κουβέντες και κουτσομπολιά όπως είπε κι ο Thor, και δεν νιώθω ανάγκη για κάτι τέτοιο. Γι'αυτό το λόγο μάλλον ούτε εγώ θα πήγαινα σε reunions, τι νόημα έχει να τους δεις μία φορά και να μάθεις απλά πέντε πράγματα για τη ζωή τους; Ούτε που με ενδιαφέρει. Άσε που αυτός ο κρυφός ανταγωνισμός που υπάρχει πολλές φορές, και όλοι μέσα τους κάνουν τη σύγκριση και κρίνουν τι έκανε ο καθένας, και αν πέτυχε κτλ, μου είναι ανυπόφορος. Κανείς δεν θα το βγάλει ανοιχτά, αλλά βρίσκεται πάντα εκεί. Εξαίρεση κάποια μεγάλα reunions όπως αυτό που έκανε το παλιό μου Γυμνάσιο, που ήταν ένα μεγάλο event για τον εορτασμό των 40 χρόνων του σχολείου, και κάλεσαν όλους τους αποφοίτους και τους καθηγητές που πέρασαν από εκεί, γενιές ολόκληρες. Αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό για μένα, με άλλα συναισθήματα και συγκινήσεις, και αν δεν ήμουν τόσο μακριά σίγουρα θα πήγαινα.

Από την άλλη, αν ήσουν φίλος με κάποιον και θέλεις πραγματικά να κρατήσετε ακόμη επαφή, αυτό είναι στο χέρι του καθενός, κι αν νιώθουν και οι δύο πλευρές το ίδιο, ακόμα καλύτερα. Έτσι κι εγώ κράτησα μία επαφή με ελάχιστες κοπέλες με τις οποίες κάναμε παρέα στο σχολείο, αλλά είναι περισσότερο τυπική, πολλοί παράγοντες που είπαν κι άλλοι όπως η απόσταση, τα καθημερινά προβλήματα του καθενός κτλ, δεν επιτρέπουν και πολλά. Ζηλεύω πάντως λίγο τα άτομα που κράτησαν ακόμα τις παιδικές τους φιλίες σταθερές μέσα στο χρόνο, και συνεχίζουν να είναι πραγματικοί κι όχι τυπικοί φίλοι, αυτό πρέπει να είναι ένα πολύ όμορφο βίωμα, και λογικά προνόμιο λίγων.