Πρώτη ανάμνηση

[tsalk]

Οι δικές μου πρώτες αναμνήσεις είναι από το καλοκαίρι του 1976 στις διακοπές μας όταν ως μικρος και σκανδαλιάρης που ήμουν (στα 4 ήμουν τότε) νόμιζα ότι έπαιζα με τους φίλους μου, όταν είχα αρπάξει μια πέτρα και κυνηγούσα τον παππού μου να του ανοίξω το κεφάλι (όχι ότι μου είχε κάνει τίποτα ο Χριστιανός). Αργότερα όταν μου το έλεγε η μαμά μου (δεν θυμάμε πόσο ήμουν όταν μου το είπε - δημοτικό μάλλον πήγαινα) μου ήρθε το άλλο σκηνικό στο μυαλό έτει σαν όνειρο. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ κάτι άλλο σε εκείνη την ηλικία ή λίγο πιό πριν αλλά είναι το μόνο που θυμάμε έτσι κάπως καθαρά.

 

[Spartan_X]

Ισως η παλαιότερη, είναι μια ανάμνηση που έχω απο το καράβι που ταξιδεύαμε με τους γονείς μου για τη Κρήτη το καλοκαίρι του '78.. 3 ετών εγώ τότε. Θυμάμαι να τρέχω στο κατάστρωμα και τον πατέρα μου να με κυνηγάει ... Και απο το ίδιο πάλι ταξίδι, θυμάμαι το πατέρα μου πάλι, να κάθεται σε ένα παγκάκι του πλοίου και να καπνίζει, ενώ ξημέρωνε εκείνη τη ώρα. Αυτές οι εικόνες δεν ξέρω γιατί μου έμειναν... Είναι οι πρώτες εικόνες που θυμάμαι καθαρά, και να είμαι σίγουρος οτι τις έζησα.

 

[joe]

Θυμαμαι να μπουσουλαω και την αισθηση σε ενα σημειο του πατωματος που ειχε σπασει το μωσαικο.

 

[Λορένα]

οι πρωτες μου αναμνησεις ηταν απο το νηπιαγωγειο (τραυματικες)

1. καθομουν σε μια γωνια, και ντρεπομουν να καθισω με τα αλλα παιδια.

2. δεν εφαγα το κολατσιο μου (δεν μου αρεσε), και με υποχρεωσε η νηπιαγωγος, μπροστα στα αλλα παιδακια να το φαω

αυτες..

 

[Omenforever]

Από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι τα χαμογελαστά πρόσωπα των γονιών μου, να με κρατάνε στην αγκαλιά τους και να φαντάζουν θεόρατοι μπροστά μου…

δεν εφαγα το κολατσιο μου (δεν μου αρεσε), και με υποχρεωσε η νηπιαγωγος, μπροστα στα αλλα παιδακια να το φαω

Πολύ παιδαγωγικό εκ μέρους της…

 

[nikoladim]

οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι πολύ πριν το νηπειαγωγείο. Πρέπει να ήμουν 4 ετών. Είναι πρωί και βρίσκομαι στο κρεβάτι(το κλασσικό με τα κάγκελα γύρω)και πηγαίνω σφαίρα να δω στην τηλεόραση grunding κάτι παιδικά(bravestar,he-man) στα αγγλικά!!! σε ένα κανάλι που πιθανότατα το πιάναμε δορυφορικά!

 

[krios]

Στη βάπτισή μου να θυμώνω όταν η θεία μου πρότεινε να μου δώσουν την πιπίλα μου για να μην κλαίω (η μνήμη του ελέφαντα, ήμουν 6 μηνών).

Να βάζω τη γιαγιά μου τιμωρία με το ένα πόδι σηκωμένο στη γωνία με το πρόσωπο στον τοίχο και αν κατέβαζε το πόδι, της το χτυπούσα με την ξύλινη κουτάλα (πόσο ντρέπομαι)

Να γράφω στο πινακάκι μου το ο και το α (σοβαρό κατόρθωμα! Ήμουν ενάμιση έτους).

 

[candy]

http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?t=5076

 

[don dokken]

εγω ως γνωστον ειμαι πιο παλιος κι απ το χρονο..το μπιγκ μπανγκ το ειχαν προκαλεσει κατι γνωστοι μου..Παρ ολα αυτα θυμαμαι μια φορα ειχα παει εκδρομη με τον πατερα μου και γυρισα με τη μανα μου!

 

[dimitris261]

Η πρώτη μου ανάμνηση είναι από το 1978, 2μισι ετών. Η μαμά μου μου είπε: Έλα έξω να δεις, ο μπαμπάς έχει μουστάκι! Πήγα με μια λαχτάρα, περίμενα να δω καμια μουστάκα τεράστια... Απογοητεύτηκα βέβαια όταν είδα απλά ένα μικρό χνούδι κάτω από τη μύτη του (εκείνη τη μερα άρχισε να αφήνει μουστάκι)

 

[Amstrad1981]

Οι πρώτες μου αναμνήσεις ξεκινούν από πολύ νωρίς. Έχω αναμνήσεις τουλάχιστον από 18 μηνών! Το παράδοξο είναι πως έχω ελάχιστες από το νηπιαγωγείο. Επειδή έχουμε στην οικογένεια χιλιάδες φωτογραφίες, με βοηθούν να θυμηθώ τις στιγμές εκείνες που τραβήχτηκαν.


Θυμάμαι την πρώτη ημέρα που πήγα στο δημοτικό με την συνοδεία της γιαγιάς μου για να με γράψει. Το σχολείο βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι που ζούσαμε τότε. Θυμάμαι τη στιγμή που μπήκα μέσα στο προαύλιο μαζί με την γιαγιά μου, τον τρόπο που με κοιτούσαν τα υπόλοιπα παιδιά επειδή ήμουν καινούριος στη γειτονιά. Δεν μπορώ να θυμηθώ όμως την πρώτη ημέρα στο σχολείο και τις πρώτες μου δασκάλες!


Επίσης θυμάμαι ακόμη και μερικούς εφιάλτες που είχα δει όταν ήμουν παιδάκι!

 

[leykh]

Θυμάμαι περίπου 3 χρονών που με έβαλαν στο αεροπλάνο πρώτη φορα και έκλαιγα.(απλά γιατί θα έπεφτε)

θυμάμαι στην ίδια ηλικία να συνοδευουμε εγω ο αδελφός μου και η γιαγιά μου την μαμά μας στο λιμάνι του Λαυρίου οπου θα πήγαινε ταξίδι με τον πατέρα μου(ναυτικός), εγω κρεμασμένη στα κάγκελα να κλαίω(τι πρωτότυπο) γιατί το καράβι θα βούλιαζε

θυμάμαι 2 χρονών, η μαμά μου να έχει βγεί με τον πατέρα μου νυχτερινη έξοδο και να έχει πέσει η θεία μου δίπλα μου,εγω ξυπνάω, ζητάω την μαμά, η θεία μου να λέει εγω είμαι η μαμά σου, κι εγω να της λέω δεν είσαι εσυ, την μαμά μου την μυρίζω(πάλι κλαίγοντας εννοείται)

Θυμάμαι να προσπαθούν να μου κόψουν τα τσίσα 3 ετων(μην δω κανέναν να γελάει πέθανε!) κάνοντας πως με καίνε με αναμένη εφημερίδα (φυσικά έκλαιγα...εννοείται)

Θυμάμαι την γιαγιάκα μου να με φωνάζει Μαμέα αχ...(απο σηριαλ ηταν)

Θυμάμαι στα 5 περίπου να φιλάω στην τηλεόραση τον Πασχάλη και να λέω πως θα τον παντρευτω!Επίσης στην ίδια ηλικία έλεγα πως θα παντρευτώ τον μπαμπά μου!

πολλά θυμάμαι αλλά μην σας ζαλίζω άλλο...

 

[Αναστασια]

Τι ομορφο 3d!

Θυμαμαι 2 χρονων την πολυαγαπημενη μου γιαγιακα, να μου καθαριζει ενα μηλο, ορθια και χαμογελαστη μπροστα στο παραθυρο της κουζινας και ο ηλιος να την φωτιζει.

Τον ιδιο χρονο, παντα 2 χρονων, θυμαμαι την κλειστη πορτα του δωματιου της αγαπημενης μου γιαγιας.

Εγω να κλαιω και να θελω να σπασω την πορτα, να μπω μεσα και να την σωσω απο τον γιατρο, που θεωρουσα οτι της εκανε κακο....(O ανθρωπος δεν ειχε καμια ευθυνη, η γιαγια ηταν δυστυχως πολυ αρρωστη!)

Οταν μετα απο μερικες μερες την χασαμε, θεωρουσα τον εαυτο μου υπευθυνο για πολλα χρονια μετα, γιατι δεν ειχα καταφερει να ανοιξω την πορτα να την σωσω...

Ακομα την θυμαμαι, και μου ανεβαινουν δακρυα στα ματια!

 

[mytinyworld]

Νιώθω ότι "φύτρωσα" ξαφνικά την πρώτη μέρα που πήγα νηπιαγωγείο (δεν υπήρχε προνήπιο ή παιδικός, ήταν η πρώτη πρώτη φορά που έφευγα από το σπίτι να μείνω κάπου αλλού όλο το πρωί). Νιώθω σαν τώρα έναν απροσδιόριστο πανικό, ένα φόβο και τη μαμά μου να μιλάει με τη νηπιαγωγό και να απομακρύνεται μετά προς την πόρτα λέγοντάς μου ότι θα έρθει να με πάρει . Πρέπει να είχα τρομοκρατηθεί πολύ, έχω την ανάμνηση ενός πολύ μεγάλου φόβου .

Τίποτε άλλο πριν από αυτό το γεγονός δεν μπορώ να θυμηθώ.... :xm: Παραξενεύομαι μάλιστα τόσο πολύ όταν ακούω άλλους να θυμούνται κάτι από τότε που ήταν 1 ή 2 χρονών!

 

[Imgema]

Δεν θυμάμαι ακριβώς ηλικία, μάλλον 3 ή 4. Είμουν στο νοσοκομείο για να μου βγάλουν τις αμυγδαλές. Εγώ βέβαια δεν ήθελα. Έρχεται ο γιατρός να με πάρει για το χειρουργείο και μου βγαίνουν τα ένστικτα επιβίωσης και αρχίζω να τον αποφέυγω και να τον βρίζω (ναι, θυμάμαι οτι τον έβριζα κανονικά!).

Μετα ο γιατρός σαν μεγαλύτερος και εξυπνότερος, σκεφτηκε ενα απλό κόλπο. Μου είπε οτι εντάξει, αφού δεν θέλω δεν πειράζει, απλά θα πρέπει να μου κάνει μία απλή εξέταση για να δει μήπως μου δώσει κανενα σιρόπι για να γίνω καλά. Μου είπε να πάω μαζί του στο ιατρειο και για να μην υποψιαστώ τιποτα, με πηρε απο το χέρι και δεν με ξάπλωσε πανω στο φορειο που είχαν φέρει για να με πάρουν.

Όταν κατάλαβα ότι με κορόιδεψε είμουν ήδη μέσα στο χειρουργειο και με κυνηγουσαν δύο γιατροι για να με βάλουν για σφαγή. Τα ουρλιαχτά και οι βρισιές μου πρέπει να τους έμειναν για να τα συζητουν με τους μελλοντικους τους ασθενεις, ίσως ακόμα και σήμερα. Μιλάμε, κατέβαζα καντήλια, ακόμα και η Linda Blair στον Eξορκιστή θα σοκάροταν, που τα ειχα μάθει δεν ξερω...

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν ότι ξύπνησα και με πόναγε ο λαιμος μου απο την επέμβαση. Τωρα που το σκεφτομαι, παλι καλα να λες. Πως δεν μου έκαναν καμια ευθανασία μετά απο αυτά που τους έσουρα και να πουν στους γονείς μου ότι απλώς απέτυχε η επέμβαση...

 

[stakovios]

Η μνήμη μου δεν μπορεί να πάει στον πρώτο 1,5 χρόνο που έζησα στο εξωτερικό, έτσι έχω πρώτες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Βασικά, ως γνωστόν, θυμόμαστε ό,τι μας κάνει εντύπωση αλλά και τις δυνατές στιγμές. Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι τη μαμά μου που άνοιγε την αγκαλιά της από πολλά μέτρα μακριά όταν με αντικριζε στον ορίζοντα- θαρρώ πήγαινα νήπια. Και πάλι από τα νήπια, η κ, Μαρία μας αγαπούσε πολύ και την αγαπούσαμε και μας είχε κάνει δώρο ένα αυτοκινητάκι εμένα (μουσταρδί χρώμα) και επίσης μια noisetta (σοκολατάκι σε πράσινο περιτύλιγμα φυσικά). Και από τα νήπια δεν ξεχνώ επίσης τις άσπρες κόλλες - καρτέλες- στις οποίες ζωγραφίζαμε - τι ωραίο μάθημα!- και που ήταν τέλειο τετράγωνο.

 

[RIO]

Θυμάμαι στα 3 μου να πρέπει να πίνω γάλα ΝΟΥΝΟΥ, γιατί όλοι απέφευγαν το αγελαδινό, λόγω τσέρνομπιλ. Επίσης, θυμάμαι σαν όνειρο κάτι παιδικά γενέθλια ενός γείτονα, που μετά από φωτογραφία είδα οτι ήταν το 1985, όταν ήμουν δυο ετών.

 

[Σώτος Σώτος]

Θυμάμαι στα 5 περίπου να φιλάω στην τηλεόραση τον Πασχάλη και να λέω πως θα τον παντρευτω!

Έ ρε και να το μάθει αυτό κάποτε η Αλίκη Αρβανιτίδη (σύζυγος Πασχάλη...)

 

[Bambinella]

Η πρωτη αναμνηση της ζωης μου ειναι μεσα στο ιατρειο της παιδιατρου μου.

Δεν ξερω ποσο ακριβως ημουν, αλλα οχι πανω απο 1,5 ετους πιστευω. Κι αυτο το λεω γιατι αυτο που θυμαμαι ειναι τη γιατρο να με ξαπλωνει μεσα σε μια ζυγαρια και να με ζυγιζει ενω η μητερα μου εσκυβε απο πανω μου.

Επομενη αναμνηση η τηλεοπτικη σειρα Αγνωστος πολεμος. Οι μεγαλοι μαζευονταν στο καθιστικο για να την παρακολουθησουν κι εγω θυμαμαι πλησιαζα την οθονη, σηκωνα τα ματια μου ψηλα (ημουν δεν ημουν 1 μετρο υψος) και βλεποντας τα παρασημα στις στολες των ηθοποιων ρωτουσα: "Τσιχλες ειναι αυτα;"

 

[BETTY BOOP]

Πρώτες αναμνήσεις...πάντα έχουν μια θέση στην καρδιά μας και στο μυαλό μας...Ωραίο θέμα!

Μερικές από τις δικές μου αναμνήσεις είναι:

-οι επισκέψεις στην παιδίατρο για εξέταση αλλά και για τα εμβόλια (πόνεσε!!!...και κλάμα...!!!). Είχε και κάτι παιδικά πλαστικά παιχνιδάκια για τους μικρούς ασθενείς...

-ο κόμπος στο λαιμό στο δρόμο για τον παιδικό σταθμό (ήθελα να μείνω σπίτι!!!)

-στον παιδικό σταθμό θυμάμαι ότι δεν ήθελα να μπω στην αίθουσα με τα άλλα παιδάκια και τη δασκάλα αλλά βρισκόμουν σε μια άλλη αίθουσα (προθάλαμος ίσως, μόνη, περιμένοντας να έρθουν να με πάρουν.

-επέμβαση σε κρεατάκια στο Τζάννειο Νοσοκομείο Πειραιά, πριν ακόμα πάω στο σχολείο, ίσως πήγαινα παιδικό σταθμό: θυμάμαι να με παίρνουν σηκωτή για την αίθουσα του χειρουργείου, εγώ να φωνάζω, να κλαίω και να λέω ότι όλοι θα πάθουν κακό εκεί μέσα (!), ένιωσα ένα τσίμπημα από την ένεση για τη νάρκωση. Ξύπνησα ζαλισμένη και είδα τον ορό στο χέρι μου και προσπάθησα να τον βγάλω. Δίπλα μου ένα αγοράκι παραμιλούσε ''Μαμά πονάω...'' Τι δυνατές στιγμές!

-στο Νηπιαγωγείο θυμάμαι ότι στο διάλειμμα έδινα την τσαντούλα μου και το ζακετάκι μου στη νηπιαγωγό να μου τα κρατά, από φόβο μην τα χάσω (!)