Πρώτη ανάμνηση

[candy]

Αναπολώντας τα παιδικά μας χρόνια το μυαλό μας φέρνει εκατοντάδες εικόνες στο προσκήνιο,όμως υπάρχει μια που σίγουρα είναι ξεχωριστή για το καθένα μας.Είναι η πρώτη μας ανάμνηση,η στιγμή που συνειδητοποιούμε πως υπάρχουμε,η αφετηρία μας.

Η πρώτη μου ανάμνηση είναι η μέρα που ξυπνάω για να πάω στον παιδικό σταθμό.Θυμάμαι την γιαγιά μου να τρέχει αλαφιασμένη να μας ετοιμάσει και εγώ να την κοιτάζω σαστισμένη,προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει.Φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους από εμάς η πρώτη ανάμνηση συνδέεται με κάποιο πολύ αγαπημένο πρόσωπο της οικογένειάς μας.Πάντα αποτελούσε μυστήριο ο λόγος για τον οποίο κάποιοι άνθρωποι μπορούν και θυμούνται εικόνες από το πρώτο κιόλας έτος της ζωής τους.Εσάς ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση και σε ποια ηλικία;

 

[pooky(1)]

Πολλές πρώτες αναμνήσεις τι να πρωτοπώ!

Αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι εκείνο το πρώτο πρωϊνό της πρώτης μέρας στο σχολείο. Θυμάμαι το σχολικό να μπαίνει στο προαύλιο και μέσα να γίνεται χαμός από κλάμματα! Από τότε έδειξε πόσο πολύ θα αγαπούσα έπειτα το "θεσμό" του σχολείου. Αν και τα χρόνια στο Δημοτικό είναι αξέχαστα και θα τα ξαναζούσα ευχαρίστως αρκετές φορές.

 

[Hera]

Ολοι λένε πως είναι αδύνατον... αλλά εγώ υποστηρίζω πως θυμάμαι πολύ καλά στιγμές από την βάφτισή μου. (ήμουν 8 μηνών και ξέρω πως ακούγεται αδιανόητο)

Ήταν ο πατέρας της νονάς μου που μου κανε φατσούλες ενώ ήμουν στην αγκαλιά της νονάς και γω ξεκαρδιζόμουν στα γέλια. Η μητέρα μου λέει πως έτσι έγινε, αλλά αδύνατο να το θυμάμαι και απλά κάποιος μου το διηγήθηκε αργότερα.

Επιμένω όμως, πως το θυμάμαι από μόνο μου, το καψερό.

Θυμάμαι λιγότερο φάσεις απ το νηπιαγωγείο. Αυτό που δεν ξεχνιέται είναι πως κάθε Σάββατο μεσημέρι η δασκάλα μας που την έλεγαν Μαρία, μας έπαιζε κουκλοθέατρο μέσα στη τάξη. Θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά του κουκλοθεατρου καθώς και των κούκλων (ανάμικτη πλαστικό και βανίλια)

Ζούσα για κείνα τα Σάββατα στο νηπιαγωγείο, ήταν το καλύτερό μου!

 

[theoritikos]

Προσπαθώ να θυμηθώ ποια πρέπει να είναι η δική μου πρώτη ανάμνηση, αλλά μου είναι δύσκολο γιατί έχω τρεις - τέσσερις διαφορετικές αναμνήσεις από όταν ήμουν 2-5 ετών, οι οποίες είναι πολύ έντονες.

Η πρώτη είναι η στιγμή που λένε οι γονείς μου πως θα αποκτήσω μια αδελφούλα, και εγώ από την χαρά μου έτρεχα πάνω κάτω στο σπίτι μέχρι να κουραστώ.

Η δεύτερη είναι η στιγμή που έχω κάτσει με τους γονείς μου στο σαλόνι και περιμένουμε να αρχίσει το παιδικό πρόγραμμα της ΕΤ1.

Η τρίτη είναι μια πολύ αστεία σκανταλιά που είχα κάνει στον πατέρα μου. Είχε πάει να κοιμηθεί, και εγώ πάω σιγά-σιγά και του γαργαλάω τις πατούσες. #) Αυτός ξυπνάει αμέσως και τρέχει να με πιάσει να μου τις βρέξει. (Δεν τα κατάφερε τελικά! )

H τελευταία ανάμνηση που έχω είναι η στιγμή που εκτινάζεται στον αέρα το Challenger, και εγώ φωνάζω δυνατά "ΜΠΟΥΜ"!

Μου έχουν πει πως αυτή η σκηνή με είχε εντυπωσιάσει πολύ, και μιλούσα συνέχεια για αυτό!

Τώρα ποια απο αυτές η πρώτη μου ανάμνηση, δεν μπορώ να αποφασίσω..

 

[AEON]

Παραδόξως η μνήμη μου πάει πολύ πίσω σε αυτά τα θέματα! Θυμάμαι μια φάση όταν ήμουν στην κούνια ακόμα κι έψαχνα για την κουδουνίστρα μου, αλλά και πόσο χάρηκα όταν την ανακάλυψα ξανά (μη γελάτε σας βλέπω! )

 

[Rygar]

Η πιο παλιά ανάμνηση που έρχεται πάντοτε πρώτη στο μυαλό μου είναι από το 1976, ηδη 2 χρονών, που ήμουν μέσα στο πάρκο, στο παλιό σπίτι στο χωριό, και ψιλοθυμάμαι να βλέπω τις 2 αδερφές της μάνας μου και μάλλον την προγιαγιά μου που έφυγε εκείνη τη χρονια...

Επίσης 1 χρόνο αργότερα, θυμάμαι στο μαιευτήριο όταν είχαμε πάει με τον πατέρα μου να δούμε την εγγυμονούσα μάνα μου, λίγο πριν γεννήσει την αδερφή μου. Εδώ θυμάμαι και λεπτομέρειες. Η μάνα μου ήταν σκεπασμένη με μια καφέ κουβέρτα, ο πατέρας μου φορούσε ένα σκουρο γκρι παντελόνι, κι εγώ κρατούσα στο αριστερό χέρι ένα παιχνίδι, μάλλον εκσκαφέας ηταν.

Ακόμη, στην ίδια ηλικία, θυμάμαι κάποια κομμάτια τη Χαλκίδας όπως ήταν τότε. Που μπορούσες π.χ. να οδηγήσεις στον κεντρικό δρόμο της παραλίας, που όσοι έχετε πάει, γνωρίζετε ότι είναι πλακοστρωμένος και δεν περνάει τίποτα.

Μπράβο Candy για το θρεντάκι!

Ηρα, απίστευτο που θυμάσαι τόσο μικρή!!

 

[Alucard]

Πολύ καλό θέμα candy.

Δεν είμαι σίγουρος για το αν αυτή είναι η πρώτη μου ανάμνηση, αλλά θυμάμαι να βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου κάποιο ηλιόλουστο μεσημέρι κρατώντας στο χέρι κάποιο πλαστικό παιχνίδι-τηλέφωνο.

Νομίζω ότι μπορώ να «μυρίσω» τη ζέστη και το φως που είχε το σαλόνι τότε.

Ενώ βρίσκομαι ακόμη στον ίδιο χώρο, μου φαίνεται τελείως ξένη αυτή η εικόνα.

Αλλά δεν είμαι σίγουρος για το αν μου φαίνεται ξένη η εικόνα της ανάμνησης αυτής ή η σημερινή...

 

[DINO]

Θυμάμαι π ε ν τ α κ ά θ α ρ α, τους γονείς μου σκυμμένους από πάνω μου (προφανώς ήμουν μέσα σε κούνια) να μου γελάνε και να μου μιλάνε!

Τώρα, παίζει να το'χω δει και σε όνειρο;;; Τι να σας πω...

 

[Playmolover]

Ενός έτους, Κέρκυρα, την κηδεία της γιαγιάς μου. Θυμάμαι μια μισητή μου θεία να με έχει αγκαλιά και να με παίρνει από το σπίτι για μην παρευρεθώ στην διαδικασία. Τα θυμάμαι όλα από εκείνη την περίοδο. Μέχρι και τον αδελφό μου που για να μην κλαίει, από την ορθοστασία και την βαριομάρα, του είχε πάρει ο πατέρας μας ένα Κοκομπίλ να διαβάσει...

 

[Zippo]

Εγω θυμαμαι πολυ καλα να βλεπω μικρούλης Θαντερκατς με την μητερα και τον αδελφο μου στο σπιτι της γιαγιας μου που μεναμε τοτε.

 

[Hera]

Ενός έτους, Κέρκυρα, την κηδεία της γιαγιάς μου. Θυμάμαι μια μισητή μου θεία να με έχει αγκαλιά και να με παίρνει από το σπίτι για μην παρευρεθώ στην διαδικασία. Τα θυμάμαι όλα από εκείνη την περίοδο. Μέχρι και τον αδελφό μου που για να μην κλαίει, από την ορθοστασία και την βαριομάρα, του είχε πάρει ο πατέρας μας ένα Κοκομπίλ να διαβάσει...

χα! το πικραμένο θέμα "θείες"

ακόμα και οι οικογενειακές μας φίλες ήταν "θείες"!

Μερικές δε, φιλώντας με άφηναν σάλια και δεν το άντεχα!!

Περίμενα πότε θα ξεφύγω απ την προσοχή τους για να σκουπιστώ με την ανάποδη της παλάμης μου!!

8)

 

[Rakeesh]

Καθισμενοι μπροστα απο ενα επιπλο, με τον πατερα μου, μιλουσαμε σε ενα μαγνητοφωνο... αλλα μαλλον θυμαμαι και απροσδιοριστες εικονες πριν απο αυτο...

Βοηθησε να το θυμαμαι η κασετα

Παντως εχουν ενδιαφερον και καποιες αλλες αναμνησεις πιο 'προσφατες', τις οποιες ομως οσο και αν προσπαθησα, δεν μπορεσα να εντοπισω ουτε χρονικα ουτε τοπικα!!

 

[domniki]

Φοβερο thread...προσπαθω να θυμηθω...

Το πρωτο πραγμα που θυμαμαι ειναι οταν ημουν 4 χρονων μετα το μεγαλο σεισμο του '78 στην Θεσσαλονικη, που κοιμομασταν για κανενα μηνα περιπου στην αυλη του σχολειου που ειναι διπλα στην πολυκατοικια μας σε σκηνη με την μαμα μου, τη αδερφη μου που ηταν μωρακι και μονο ο μπαμπας μου κοιμοταν στο σπιτι (ποτε δεν φοβηθηκε τους σεισμους). Στην ιδια αυλη του σχολειου κατοικουσε ολη η γειτονια...τρελο παιχνιδι και πολυ γελιο. Η πολυκατοικια μας δεν ειχε παθει τιποτα, αλλα οι περισσοτεροι φοβοντουσαν τους μετασεισμους.

Η επομενη αναμνηση ειναι το νηπιαγωγειο το '79 και τα παιχνιδια μας εκει.

Δυστυχως δεν μπορω να θυμηθω κατι απο πιο παλια.

 

[simonkey]

στο πεδιο του αρεος οχι του αεον!! ειχε κατι κουνιες οπου ειχαν μια σιδηροκατασκευη που εμοιαζε με αεροπλανο ντακοτα ,αυτη στην ουρα ειχε μια τσουληθρα και στην ¨ατρακτο¨θεσεις για πιλοτους και επιβατες,θυμαμαι λοιπον να μαλιοτραβιεμαι με κατι παιδακια για να κατσω στην θεση του πιλοτου....ειμουν 3-4 !!!

 

[nina421]

Δεν ξέρω αν είναι οι παλιότερες, αλλά θυμάμαι που ήμουνα 2,5 χρονών και πήγα με τους γονείς μου στην Κρήτη, το ξενοδοχείο εκεί με μια τεχνητή λιμνούλα με πάπιες, την πισίνα, σε ένα μνημείο τα άσπρα μαρμάρινα παγκάκια. Και σίγουρα δεν είναι τεχνητές αναμνήσεις από φωτογραφίες, γιατί έχω εικόνες από αντίθετη οπτική γωνία με το φακό της κάμερας.

:flower:

 

[pitsunami]

Πρώτη ανάμνηση.....searching.....πρέπει να ήμουν γύρω στα 3-4 στο camping των καμμένων βούρλων με το ποδηλατάκι μου να περνάω πάνω από κάτι ποταμάκια...πολύ θολές αναμνήσεις.Δυστηχώς έχω πρόβλημα με την μνήμη μου!

 

[Juanita]

Θυμάμαι μωρό ακόμα (6 -7... μπουσουλούσα ακόμη σαν τον Άβερελ )(ψέμματα... 2 1/2 πρέπει να ήμουν) τη γιαγιά μου να προσπαθεί εναγωνίως να μου δείξει καθισμένη απέναντί μου ποιό είναι το καλό χέρι για να γράφω.

Βέβαια, πρέπει να ήμουν ψιλοανεπίδεκτη μαθήσεως αφού βγήκα "ζερβοκουτάλα"

 

[telonio]

Θυμάμαι κάποιες εικόνες τότε που έβλεπα (μάλλον) για πρώτη φορά ταινία τρόμου. Ήταν το Δόκτωρ Τζέκυλ και μίστερ Χάιντ. Όπου στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση μαζί με τους γονείς μου (πρέπει να ήμουν 4 - 5 χρονών) έκλεινα να μάτια μου στον φόβο της μεταμόρφωσης του δόκτωρ Τζέκυλ. Που να φανταζόταν τότε το μικρό μου μυαλουδάκι πως κάποτε θα γινόμουν μέγας σπλατεράς.

edit: Δεν περιμένατε να γράψω τίποτα καλύτερο σωστά;

 

[demos8enes]

το πρωτο που θυμαμαι ειναι μωρο στην αγκαλεια του πατερα μου να του αρπαζω το στυλο απο την τσεπη του στο πουκαμισο. Το ειχα για ψεμα, για ονειρο. Οταν καποτε πολλα χρονια αργοτερα, ρωτησα τον πατερα μου δεν το πιστευε οτι το θυμομουν γιατι ημουν πολυ μωρο, δεν θυμοταν ποσο.

Επισης θυμαμαι να ειμαι στους ωμους του πατερα μου σε συγκεντρωση με πολυ κοσμο. Ηταν στο πολυτεχνειο πριν γινουν τα επεισοδια.

 

[Aardvark]

Oι πρωτες αναμνησεις μου....

Ποσο πισω μπορειτε να πατε και ποιες ηταν οι πρωτες αναμνησεις που θυμαστε;;;

Θυμαμαι τον εαυτο μου να καβαλαει το παρακατω τριτροχο και να κοβει βολτες στο μπαλκονι,ποσο να ημουν 3-4.

Επισης θυμαμαι να προσπαθω να κοψοχαλιαζω τους δικους μου οταν πηγαιναμε βολτα με το αμαξι ,με το να κατεβαινω απο το πισω καθισμα του αυτοκινητου και να κρυβωμαι στο πατωμα του και ολο χαμογελο ικανοποιησης να τους ακουω να λενε "Που πηγε το παιδι;",επρεπε να φτασω στην εφηβεια για να καταλαβω την τεραστια υπομονη τους και οτι δεν υπηρχε περιπτωση να φυγω απο το αμαξι εν κινησει ,χωρις να το καταλαβουν.

Τοσο καλοι ηταν.

Eπισης θυμαμαι να μου αρεσει και η κρεμα μηλου για μπεμπε αν πιανετε και αυτο.

Αλλα δικο μου ειναι το θρεντ ,οποτε πιανεται.