Πόση "ελευθερία" είχατε μικροί;

[Σώτος Σώτος]

Αισθανόσασταν αρκετά "ελεύθεροι" μικροί ή νοιώθατε να πνίγεστε από την προστατευτική αγκαλιά-δαγκάνα των γονιών σας; Πόσες ώρες σας άφηνε η μάνα σας να παίξετε στη γειτονιά; Μαζευόσασταν νωρίς ή έπεφτε τσίριγμα; Αργότερα στην εφηβεία, τι ώρα έπρεπε να είσαστε πίσω τα βράδια; Αν αργούσατε έπεφτε "πέλεκυς"; :sealed:

Θα μου πείτε ότι όση ελευθερία και να έχεις ποτέ δεν σου είναι αρκετή, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου…

Οι δικοί μου γονείς αν και ήταν σχετικά αυστηρών αρχών, σε μερικές περιπτώσεις μου είχαν δώσει αρκετή ελευθερία να κινούμαι. Παραδείγματα:

1. Θεσσαλονίκη ’85. Ήμουν 10-11 χρονών και πήγαινα χαλαρός είτε με λεωφορείο είτε με τα πόδια από τις Συκιές μέχρι τον Λευκό Πύργο που ήταν το φροντιστήριο Γαλλικών του Ολζιέρσκυ, και γυρνούσα μόνος μου πίσω τα βράδια… Μάλιστα μια φορά θυμάμαι που έπεσα πάνω σε μια διαδήλωση του ΚΚΕ στην Τσιμισκή και τους ακολούθησα για πλάκα, για τον τζερτζελέ…
   
2. Όταν επέστρεψα στη Σαλαμίνα το ’86 πήγαινα μόνος μου μέχρι το κέντρο της Αθήνας με το λεωφορείο, στην Πλατεία Κουμουνδούρου, στο τεράστιο κτίριο του ΙΚΑ, στον ορθοδοντικό, και μετά την έκανα μέχρι την Ομόνοια για να πάω στο Μινιόν και στον Λαμπρόπουλο… Άντε τώρα να στείλεις το παιδί σου 12 χρονών στην Κουμουνδούρου μόνο του !!!!
   

Βέβαια στον αντίποδα, έφτυνα αίμα π.χ. για να πάω στη Disco, "για να μη με παρασέρνουν οι κακές παρέες"… Τα συμπεράσματα δικά σας…

 

[Rakeesh]

Και μενα οι γονεις ειναι θα λεγαμε αυστηρων αρχων και γενικως φοβουνται τα παντα. Προτιμουν να στερηθουν κάτι από το να αφήσουν μια πιθανότητα στις χίλιες να συμβεί κάτι κακό. Για να ειμαι ειλικρινης δεν ενιωσα καποια στερηση γιατι κι εγω ως χαρακτηρας ειμαι τυπος που θα προτιμουσε τα κομικς και τον υπολογιστή απο το να κάνει κάτι άλλο.

Πρωτη φορα αρχισα να βγαινω μονος μου στο λύκειο, μαλιστα θυμαμαι την πρωτη φορα που μπηκα στον ηλεκτρικό, για να παω σινεμα με κατι συμμαθητες μου. Εκδομη μονος μου πηγα πρωτη φορα τα τελευταια χρονια.

Τα τελευταια χρονια ομως, κατι η κριση, κατι η εγκληματικοτητα, κατι που χαθηκα με τις παλιες παρεες, κατι τα "οσο αργησες ανησυχούσαμε και μου ανεβηκε η πιεση / με επιασε η καρδιά μου", με εκαναν να επιστρεψω στη σχολικη ηλικια

 

[Maddog]

Προτιμουν να στερηθουν κάτι από το να αφήσουν μια πιθανότητα στις χίλιες να συμβεί κάτι κακό.

Αυτό μπορεί κανείς να το "νιώσει" μόνο αν γίνει ο ίδιος γονέας. Μέχρι τότε φαίνεται εντελώς τρελό. Αλλά πραγματικά κρύβει αρκετή δόση "σοφίας" μέσα του.

Στο θέμα μας τώρα, εγώ ήμουν μάλλον εντάξει στην αντιμετώπιση από τους γονείς.

Όταν ήμουν μικρούλης υπήρχαν κάποιοι αυστηροί και απαρέγκλιτοι κανόνες, πχ ύπνος στις 9 ασυζητητί, απόλυτη ησυχία το μεσημέρι που κοιμόταν ο πατέρας μου, απαγόρευση αγοράς κόμικς στο σπίτι κλπ, χωρίς όμως ποτέ να μου ζητούνται ιδιαίτερα παράλογα πράγματα. Και για το παιχνίδι μου είχα αρκετό χρόνο και τις δραστηριότητες που μου άρεσαν μπορούσα να ακολουθώ. Ο πατέρας ποτέ δεν αρνήθηκε να μου πάρει βιβλία και ποτέ δεν με κυνήγησε για την τρέλα μου με τους υπολογιστές, χωρίς μάλιστα να καθορίζει αυτός το είδος βιβλίων ή χρήσης υπολογιστή. Και για τα μαθήματα ήταν χαλαρός και εμπιστευόταν την κρίση μου.

Μεγαλώνοντας η ελευθερία δόθηκε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ήταν όμως σαφέστατο ότι θα ζητηθούν ευθύνες σε περίπτωση abuse.

Πχ δεν είχε κανένα πρόβλημα να με αφήσει να βγω με φίλους (ακόμα και της "περίεργης" κατηγορίας), ο μοναδικός όρος ήταν να το πω εξαρχής αν θα αργούσα καθώς και που περίπου θα πήγαινα, κάτι που θεωρώ λογικό. Άλλωστε δεν είπε όχι ούτε για συναυλίες, ούτε για "ντίσκο", ούτε για Κέντρο Αθήνας, ούτε για ξενύχτι. Το μόνο που ήθελε ήταν μια γενική ιδέα του που είμαι και μέχρι πότε. Α, δεν ήθελε και να καβαλάω μηχανάκια, κάτι που όμως δεν ήταν ποτέ στα γούστα μου οπότε δεν κοντραριστήκαμε. Και τώρα που έχω δει το θέμα και επαγγελματικά με κάμποσες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις να έχουν περάσει από τα χέρια μου, θα πω ότι πολύ καλά έκανε.

Με το που έκλεισα τα 18 με υποστήριξε στο να βγάλω δίπλωμα και μου εμπιστεύτηκε και το αυτοκίνητο του που εκείνη την εποχή τύγχανε να είναι ολοκαίνουριο 1 έτους. Κάτι που όπως ίσως θυμάστε δεν συνέβαινε και πολύ συχνά το 1991, καθώς η αγορά νέου αυτοκινήτου ήταν ακόμα αρκετά δύσκολη υπόθεση. Απλά όπως είπαμε, γνώριζα προκαταβολικά ότι σε περίπτωση τρακαρίσματος με δική μου ευθύνη θα είχα επιπτώσεις (το abuse που λέγαμε...)

Οπότε θα πω ότι νομίζω ότι είχε την σωστή προσέγγιση. Σημαντική ελευθερία με πολύ μικρή παρεμβατικότητα αλλά και με σαφέστατη γνώση ότι θα υπάρχουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις αν αυτή οδηγούσε σε λάθος "δρόμους". Νομίζω είναι η καλύτερη μέθοδος για να μάθεις να αυτο-ελέγχεσαι, πριν σε ελέγξουν άλλοι. Πολύ θα ήθελα να μπορέσω να εφαρμόσω κάτι παρόμοιο και στα δικά μου παιδιά.

Η μάνα γενικά γκρίνιαζε, αλλά αυτή δεν είναι η δουλειά τους έτσι και αλλιώς;

 

[θανος]

στο λυκειο αρχισα να βγαινω περισσοτερο τα βραδυα μεχρι τοτε μαζευομασταν σε καποιο σπιτι η στο παρκο κοντα στο σπιτι αλλα μπορω να πω οτι ισχυε το μεχρι τις 12 το βραδυ ειμαι εξω αντε μεχρι 12:30 μεχρι την δευτερα λυκειου αν αργουσα περισσοτερο επεφτε τηλεφωνο μετα χαλαρωσαν τα πραγματα και μπορουσα να γυρναω οποια ωρα ηθελα

 

[tonytony]

Εγώ πάλι ποτέ δεν ένιωσα τη δέσμευση από τους γονείς μου. Είχα πάντα την ελευθερία μου και έκανα πάντα αυτό που ήθελα. Μου είχαν βέβαια εμπιστοσύνη γιατί πάντα ήμουν "καλό παιδί" αλλά γκρίνιες για διάφορα θέματα υπήρχαν. Αλλά την ελευθερία μου για να κάνω αυτό που θέλω ποτέ δε τη στερήθηκα...

 

[Metalcandyman]

Με το μονο πραγμα που δεν ειχα προβλημα μικρος ηταν με την ελευθερια μου.Μια ζωη ημουνα στην πιατσα απο παρα πολυ μικρος γιατι το μαγαζι που ειχαμε και που εχω εγω τωρα ηταν και ειναι στην κεντρικη πλατεια του χωριου δηλαδη στην πιατσα οποτε αφου κλειναμε κατα της 12 απο το δημοτικο ακομα και γω εφευγα η στης 12 η στης 1.Τα καλοκαιρια παιζαμε κρυφτοκυνηγητο σε μεγαλη ακτινα απο την πλατεια σε συνδιασμο με ''παντοφλιες'' και το χειμωνα παιζαμε χωρις παντοφλιες βεβαια αλλα οχι τοσο πολυ ωσο το καλοκαιρι.Επισης καθομουνα εως πολυ αργα στο μονο μαγαζι με Arcades του χωριου μου ωσο ημουνα στο δημοτικο και απο πρωτη γυμνασιου και μετα αρχισα να πηγαινω στην διπλανη κομωπολη με τα περισσοτερα μαγαζια με ηλεκτρονικα,καφετεριες,μπαρακια κλπ εκανα και την πρωτη σχεση μου στην πρωτη γυμνασιου οποτε γυρνουσα απο το γυμνασιο ακομα και στης 3 το πρωι.Μεχρι και δουλεια επιασα σε μαγαζι με ηλεκτρονικα και γυρνουσα σπιτι ακομα και στης 6 το πρωι γιατι μετα το κλεισιμο καθομουνα και επαιζα.Ποτε δεν ακουσα το παραμικρο απο τους δεικους μου ασχετα που ηταν παλαιων πατρων γιατι πολυ απλα με ειχαν εμπιστοσυνη,ηξεραν ποιος ειμαι και δεν ειχαν κανενα απολυτως προβλημα.Φυσικα γκρινιες κλπ εννοοιται οτι υπηρχαν για παρα πολλα θεματα αλλα παρα την ελευθερια που ειχα υπολογιστες κλπ ουτε στο ονειρο μου μπορουσα να δω.Και γιατι οι γοννοις μου δεν ειχαν την καλητερη γνωμη για τα videogames ασχετα που εγω ειχα την απολυτη τρελα αλλα και γιατι προτιμουσαν τα λεφτα να τα δεινουν σε αλλα συμαντικοτερα γιαυτους πραγματα.Ολα ωσα εχω αποκτηση συατο το θεμα το 90% τα εχω παρει μονος μου με ενα σωρο δουλειες που εχω κανει απο το γυμνασιο και μετα.Παντως απο θεμα ελευθεριας δεν ειχα κανενα απολυτως προβλημα.

 

[BETTY BOOP]

''Ελευθερία'' ωραία λέξη...Πίστευα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, οι φωνές όμως με επανέφεραν στην τάξη...Μεγάλοι τι να πεις...Δεν μπορώ να πω ότι με καταπίεζαν αλλά είχα όρια...Άλλωστε κι εγώ κάπου έβρισκα ότι έπρεπε να κάνω αυτό που μου λένε...βέβαια μετά από τη σχετική διαφωνία στο σπίτι.

 

[mariadegrecia]

Από όσο θυμάμαι στο θέμα τηλεόρασης τις καθημερινές, ήταν ιδιαίτερα αυστηρή η μάνα μας και μάλιστα ότι σειρά έπαιζε τις Παρασκευές τις βλέπαμε ( Πρόβα Νυφικού θυμάμαι η αγαπημένη μου αλλά και άλλες ) σε αντίθεση με τις κολλητές μου που όπως μου έχουν πει από το νηπιαγωγείο είχαν τηλεόραση στο δωμάτιο τους και είχαν δει τα άπαντα σε ελληνικά σήριαλς.

Στο θέμα εξόδων , δεν είχα θέμα. Από την πρώτη γυμνασίου κατέβαινα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μιας και εκεί πήγαινα σχολείο, και ήταν φυσικό επακλολουθο οι σαββατιάκες εξόδοι να ήταν στο κέντρο της πόλης και όχι στη γειτονιά.

Δεν μας καταπίεζαν όπως άλλοι γονείς του στυλ 10 η ώρα να είσαι σπίτι αλλιώς αλοίμονο σου και τέτοια.

Φυσικά τώρα που η αδερφή μου είναι στην τρίτη γυμνασίου, τώρα και με πολλές πολλές προφυλάξεις την αφήνουν να κατέβει μέρα φυσικά στο κέντρο για βόλτα μόνο με τις φίλες της. Κάτι που για μένα και τον αδερφό μου ψιλοήταν αυτονόητο να ξέρουμε να κατέβουμε με το αστικό και σε ποια στάση κτλ κτλ κτλ μιας και τα ξέραμε από το σχολείο. Γενικά νομίζω υπάρχει πιο έντονος ο φόβος πλέον και ίσως γονείς να είναι αυστηροί ενώ στις ίδιες καταστάσεις πριν από 20 χρόνια αντιδρούσαν διαφορετικά.

 

[stayros]

Μεχρι και την 6η δημοτικου με ειχε απο "κοντα" η μανα μου.

Θυμαμαι μαζευομασταν ολη η συμμορια στο σχολειο τα απογευματα για να παιξουμε μπαλα,κρυφτο,πολεμο κλπ...

και ερχοταν κρυφα να δει αν κανω καμια σκανδαλια Η' καμια παρασπονδια και παω πουθενα αλλου.

Στο γυμνασιο καπου "ψιλοχαλαρωσε" και ημουν λιγο πιο λασκα.

Απο οταν τελειωσα το γυμνασιο και μετα το μονο που εχει μεινει μεχρι και σημερα ειναι το κλασικο: " Θα βγεις;" -"Μην αργησεις!"

Ο πατερας μου παλι ηταν αυτο που λεμε "βαρυ χερι".

Με το που εκανα σκανδαλια πιτσιρικας και του το

"καρφωνε" η μανα μου:"Τα μαθες; O γυιος σου εκανε αυτο..."

ζνταπ...επεφτε η σφαλιαρα συννεφο!

Που να του αντιμιλησω; Ετρωγα κι αλλη κι εκανα τουμπεκι!

Βεβαια κι εκεινος καπου το καταλαβε οτι δεν εχει νοημα

το να με κανει "τουλουμι" στο ξυλο και καπου χαλαρωσε

και εμενε στα λογια και στις συμβουλες.

 

[Σώτος Σώτος]

Αυτό μπορεί κανείς να το "νιώσει" μόνο αν γίνει ο ίδιος γονέας. Μέχρι τότε φαίνεται εντελώς τρελό. Αλλά πραγματικά κρύβει αρκετή δόση "σοφίας" μέσα του.
Σημαντική ελευθερία με πολύ μικρή παρεμβατικότητα αλλά και με σαφέστατη γνώση ότι θα υπάρχουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις αν αυτή οδηγούσε σε λάθος "δρόμους". Νομίζω είναι η καλύτερη μέθοδος για να μάθεις να αυτο-ελέγχεσαι, πριν σε ελέγξουν άλλοι. Πολύ θα ήθελα να μπορέσω να εφαρμόσω κάτι παρόμοιο και στα δικά μου παιδιά.

Συμφωνώ 100% μαζί σου maddog στη θεωρία, αλλά πλέον με αγχώνει η πράξη, πως θα το εφαρμόσω κατάλληλα στα παιδιά μου δηλ. και να μην νοιώθουν οτι καταπιέζονται ή στερούνται αλλά και να μην κινδυνεύσουν από τυχόν αμέλεια ή χαλαρότητα δική μου...

Άλλωστε κι εγώ κάπου έβρισκα ότι έπρεπε να κάνω αυτό που μου λένε...

Έτσι ακριβώς ένοιωθα κι εγώ BETTY BOOP. Αρχικά αντιδρούσα αλλά μέσα μου ήξερα οτι είχαν δίκιο...

Φυσικά τώρα που η αδερφή μου είναι στην τρίτη γυμνασίου, τώρα και με πολλές πολλές προφυλάξεις την αφήνουν να κατέβει μέρα φυσικά στο κέντρο για βόλτα μόνο με τις φίλες της. Κάτι που για μένα και τον αδερφό μου ψιλοήταν αυτονόητο να ξέρουμε να κατέβουμε με το αστικό και σε ποια στάση κτλ κτλ κτλ μιας και τα ξέραμε από το σχολείο. Γενικά νομίζω υπάρχει πιο έντονος ο φόβος πλέον και ίσως γονείς να είναι αυστηροί ενώ στις ίδιες καταστάσεις πριν από 20 χρόνια αντιδρούσαν διαφορετικά.

Λες τη λέξη "φυσικά" mariadegrecia για την αδελφή σου. Γιατί δυστυχώς έχουν αλλάξει πολύ οι συνθήκες από τα 80's... Πως να αφήσω εγώ τον γιό μου να παίξει κάτω στη "γειτονιά" (άσε που πλέον δεν βλέπεις παιδιά στο δρόμο)και να μη τον βλέπω συνεχώς, να μη τον χάσω από τα μάτια μου; Φόβος...

Ο πατερας μου παλι ηταν αυτο που λεμε "βαρυ χερι".ζνταπ...επεφτε η σφαλιαρα συννεφο!

Που να του αντιμιλησω; Ετρωγα κι αλλη κι εκανα τουμπεκι!

Εγώ είχα το αντίθετο. Ο πατέρας μου για να απλώσει χέρι έπρεπε να είχε γίνει κάτι πολύ "σοβαρό", ενώ η μάνα μου τη στριγγλιά και το σκαμπίλι τα είχε για να κρατιέται σε φόρμα Βέβαια δεν την φοβόμουν καθόλου, συνήθως την σκαπούλαρα και μπαίνοντας στην εφηβεία το εγκατέλειψε το "σπορ" αφού δεν την έπαιρνε... Πάντως πιστεύω οτι οι γονείς που δεν σήκωναν ποτέ χέρι στα παιδιά τους ήταν ή ήρωες ή αδιάφοροι (κρίνω πλέον από την τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλω για να συγκρατηθώ όταν ο γιός μου κάνει "ταρζανιές")

 

[mariadegrecia]

Λες τη λέξη "φυσικά" mariadegrecia για την αδελφή σου. Γιατί δυστυχώς έχουν αλλάξει πολύ οι συνθήκες από τα 80's... Πως να αφήσω εγώ τον γιό μου να παίξει κάτω στη "γειτονιά" (άσε που πλέον δεν βλέπεις παιδιά στο δρόμο)και να μη τον βλέπω συνεχώς, να μη τον χάσω από τα μάτια μου; Φόβος...

Δίκαιο έχεις και συμφωνώ απόλυτα! Άλλες εποχές και άλλοι φόβοι. Η μικρή μας πηγαίνει στο ίδιο αγγλικό φροντιστήριο με εμάς και όμως εμείς πηγαίναμε τότε πριν από 15+ χρόνια μόνοι μας και τη μικρή όταν είναι σκοτάδι και σχολάει την παίρνουμε εμείς, γιατί ειναι στενά και σκοτεινά.

 

[stayros]

Πάντως πιστεύω οτι οι γονείς που δεν σήκωναν ποτέ χέρι στα παιδιά τους ήταν ή ήρωες ή αδιάφοροι (κρίνω πλέον από την τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλω για να συγκρατηθώ όταν ο γιός μου κάνει "ταρζανιές")

Κοιτα...

Συμφωνω με την αποψη σου αλλα καπου-καπου χρειαζοταν καμια σφαλιαρια

για να συνετιστουμε και να "μην το ξανακανουμε".

Γιατι κακα τα ψεματα δεν παιρναμε ευκολα κι απο λογια.

Ισως ολο αυτο να μας εκανε και καλο και να βγηκαμε καλυτερα ως ατομα.

Ειναι προσωπικη αποψη και δεν θελω να παρεξηγηθει Η' να παρερμηνευτει.

 

[Σώτος Σώτος]

...καπου-καπου χρειαζοταν καμια σφαλιαριαγια να συνετιστουμε και να "μην το ξανακανουμε".

Γιατι κακα τα ψεματα δεν παιρναμε ευκολα κι απο λογια.

Ισως ολο αυτο να μας εκανε και καλο και να βγηκαμε καλυτερα ως ατομα.

Επειδή θέλω να είμαι ρεαλιστής συμφωνώ μαζί σου Σταύρο. Βέβαια πιστεύω οτι το "ξύλο" (πιό "επιστημονικά" το λένε σωματική τιμωρία) στην ουσία σημαίνει: απώλεια ψυχραιμίας, χάνω την υπομονή μου και ξεσπάω... Είναι ουτοπία όμως να νομίζουμε οτι μπορούμε πάντοτε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να πετυχαίνουμε μέσω του διαλόγου την διαπαιδαγώγηση και ανατροφή του παιδιού μας. Αυτό ισχύει ιδίως όταν ο κανακάρης "δοκιμάζει" τα όρια αντοχής μας για να ξέρει μέχρι που έχει περιθώριο... Οπότε αν και το μετανοιώνω υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να διατηρηθώ ήρεμος... Και φυσικά νομίζω οτι κανείς μας δεν κρατάει κακία στους γονείς του επειδή έφαγε και 10 μπούφλες στη ζωή του (εκτός υπερβολικών καταστάσεων βέβαια).

 

[krios]

Η ζωή και η ελευθερία ξεκίνησε στα 21 μου. Αυτό τα λέει όλα oints:

 

[Σώτος Σώτος]

Η ζωή και η ελευθερία ξεκίνησε στα 21 μου. Αυτό τα λέει όλα oints:

Συμπτωματικά και η δική μου (πλήρης) ελευθερία ξεκίνησε περίπου στα 20-21 μου, δηλαδή να πηγαίνω όπου θέλω και να γυρνάω όποτε θέλω, να πηγαίνω διακοπές με τους φίλους μου κλπ. Θυμάμαι στα 18 μου, σε μια συνηθισμένη αντιλογία με τον πατέρα μου για την ώρα που θα γυρίσω σπίτι μου είπε: "Όταν με το καλό πας φαντάρος θα γυρνάς όποτε θέλεις, μέχρι τότε θα γυρνάς όποτε σου λέω εγώ". Ε λοιπόν τήρησα κατά γράμμα τον λόγο του. Του 'δωσα και κατάλαβε, κάθε βράδι γυρνούσα ξημερώματα, αλλά ευτυχώς οι φίλοι μου ήταν καλά παιδιά, δεν έκανα ακρότητες. Μπορώ να πω οτι το καταχάρηκα...

 

[johnny19818]

Δεν μπορώ να πω ότι είχα πρόβλημα με την ελευθερία μου. Είτε μικρός έπαιζα με τα παιδιά και μέχρι αργά και τις πρώτες μου τσάρκες τις άρχισα στην 3η γυμνασίου. Μεγάλωσα και σε μια ήσυχη κωμόπολη βέβαια. Γενικά μπορώ να πω ότι μου είχαν εμπιστοσύνη η δικοί μου και οι παρέες μου ήταν εντάξει παιδιά. Μια εποχή ψιλοσυναναστρεφόμασταν και με πιο μόρτες σαν παρέες με μηχανάκια κλπ αλλά ήξερα τα όρια μου. Τώρα όσον αφορά το ξύλο που αναφέρθηκε δεν έχω παράπονο, έχω φάει αρκετές και χαστούκια (κι έχει και βαρύ χέρι ο πατέρας μου) και με την παντόφλα. Η μάνα μου πάλι μόνο φωνές και καμιά φάπα στα οπίσθια. Μπορώ να πω ότι τώρα που μεγάλωσα και ώντας παντρεμένος νιώθω ασφυκτικά και με την παραμικρή παρατήρηση των γονιών. Τώρα που μεγάλωσα νομίζω ότι είναι πιο υπερπροστατευτικοί .

 

[Λορένα]

H μανα μου γκρινιαζε συνεχεια και φοβοταν μην της παθω τιποτα, επειδη ημουν το μονο παιδι.

Αυτο ειχε ως συνεπεια.. μεχρι τα 15 περιπου, οταν κατεβαινα στην πολη απο το χωριο, να με κρατα μονιμα απο το χερι ωστε να μην χαθω (βεβαια ειχα χαθει καναδυο φορες στην πολη, ψαχνοντας να βρω τα παπακια στο ποταμι, οποτε.. δικαιολογουσε την τρομαρα της)

Επισης δεν με αφηναν να παω και εκδρομες με το σχολειο.. παλι για να μην χαθω..

Οποτε κατεληξα σε σχετικα μεγαλη ηλικια, να γνωρισω τον κοσμο περα απο τον μικροκοσμο μου

Στα υπολοιπα, στην καθημερινη ζωη στο χωριο δεν ειχα καποιον ιδιαιτερο περιορισμο, και σε σχεση με τα υπολοιπα παιδια (και ιδιαιτερα τα κοριτσια) ημουν πολυ πιο ελευθερη

Εκεινα τα χρονια, ηταν και καπως να κανεις παρεα με αγορια, αλλα στην γειτονια μου δεν ειχαμε τετοια κολληματα. Επισης δεν με υποχρεωαν να βοηθω και στις δουλειες του σπιτιου (για να μαθω το νοικοκυριο) οπως υποχρεωσαν τις υπολοιπες συμμαθητριες μου..

Τα γνωστα "μην μπαινεις σε αγνωστα αμαξια", αλλα και μην κανεις ποδηλατο γιατι θα σκοτωθεις (ποδηλατο εκανα κρυφα, σε αμαξια δεν εμπαινα)

Κατα τα αλλα ελευθερη ημουν ολη μερα να παω οπου ηθελα (βεβαια με σχετικη γκρινια πως τα "καλα κοριτσια" δεν ειναι ολη μερα στους δρομους, και επαιζα και με τα αγορια και τα κοριτσια της γειτονιας ως αργα (αν και οταν βραδιαζε δεν θελαν να μενω εξω).

Στην τηλεοραση δεν ειναι κανενα περιορισμο τι προγραμμα να δω, οποτε εβλεπα οτι ηθελα και καθομουν και ως αργα

 

[elephadas]

Οι δικοί μου γονείς ήταν μάλλον αυστηρών αρχών, ιδιαίτερα ο πατέρας μου, αλλά περιορισμούς είχαμε σε πράγματα που θεωρούσαν σημαντικά - περισσότερους η αδερφή μου, λιγότερους εγώ. Έτσι πολλά πράγματα που απαγόρευε το σχολείο εκείνοι δεν θα είχαν πρόβλημα να μου τα επέτρεπαν. Έχω αναφερθεί σε άλλα μέρη για τους ασφυκτικούς περιορισμούς που είχαμε από το σχολείο όχι μόνο τις ώρες που ήμασταν σ' αυτό αλλά όλη τη μέρα. Συνδυασμός αυταρχικού γυμνασιάρχη, μερικών κομπλεξικών καθηγητών (που καπέλλωναν κάποιους νεότερους και πιο "μοντέρνους") και βαθειά συντηρητικής κοινωνίας σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Πελ/νήσου. Ποτέ δεν είχα την παραμικρή επέμβαση στα μαθήματά μου, για παράδειγμα - ήμουν άριστος μαθητής, οπότε αν έλεγα "τελείωσα, πάω να παίξω" δεν ήλεγχαν ποτέ αν τους είπα αλήθεια η ψέμματα. Ήξεραν ότι ήταν αλήθεια. Αλλά δεν μπορούσα να μείνω ως αργά έξω διότι απαγορευόταν από το σχολείο. Άρα δεν είχαν λόγο να με περιορίσουν, το έκαναν άλλοι γι' αυτούς.

Αργότερα, στις δύο τελευταίες τάξεις του (εξαταξίου) Γυμνασίου που ήμουν Αθήνα και δεν υπήρχαν περιορισμοί από το σχολείο ήταν περιττό να μου επιβάλλουν περιορισμούς εκείνοι. Τους είχα μόνος μου, από τα πράγματα, μια που μαζί με σχολείο είχα και φροντιστήριο (καθημερινό στην τελευταία τάξη), και τα ξενύχτια ήταν για διάβασμα, όχι για διασκέδαση. Πιο πιθανό ήταν να μου πει η μάνα μου "Άντε παιδάκι μου σταμάτα το διάβασμα πήγαινε για ύπνο".

Περιορισμός υπήρχε στα οικονομικά. Αν και είχα λεφτά από διάφορα βραβεία κλπ. ήταν στην τράπεζα και δεν είχα διαχείριση. Ούτε χαρτζιλίκι μέχρι που πήγα Αθήνα. Δεν το χρειαζόμουνα, έλεγαν. Και από μια πλευρά ήταν σωστό. Ό,τι ήθελα να πάρω τους το ζήταγα, και αν ήταν λογικό και εντός προϋπολογισμού κατά την κρίση τους μου το έκαναν. Στην Αθήνα έπαιρνα λίγα, ουσιαστικά τα εισιτήρια του λεωφορείου και κανένα σινεμά πότε πότε, αλλά τότε ήταν η οικογένεια γενικά σφιγμένη αφού με ένα μισθό συντηρούνταν δύο σπίτια και έμπαιναν και λεφτά στην ακρη για αγορά διαμερίσματος στην Αθήνα όταν ο μπαμπάς-ελέφαντας θα έπαιρνε σύνταξη (δεν πίστευαν σε δάνεια). Οπότε κι εκείνοι ζούσαν πολύ περιορισμένα, δεν ήμουν μόνο εγώ.

Η απότομη αλλαγή ήρθε μόλις τελείωσα το σχολείο και έδωσα εξετάσεις Πολυτεχνείο. Ταυτόχρονα έπιασα και μια μικροδουλειά (στη μαύρη, φυσικά) που μου έδινε ένα μικρό εισόδημα. Οπότε όχι απλώς ήμουν "ακαδημαϊκός πολίτης" (η ενηλικίωση τότε ήταν στα 21) αλλά δεν χρειαζόταν να μου δίνουν πια λεφτά. Αντίθετα, έδινα εγώ ένα συμβολικό ποσό κάθε μήνα στη μητέρα μου "για τα έξοδα του σπιτιού" με δική μου απόφαση, εκείνοι δεν ζήτησαν ποτέ. Τα υπόλοιπα πήγαιναν για ρούχα (που δεν με ενδέφεραν ποτέ ιδιαίτερα), βιβλία, σινεμά, θέατρο, συναυλίες, και καμιά ταβέρνα μετά. Και απότομα, από τη λογική "Όσο θα ζεις στο σπίτι και θα σε ταϊζουμε θα κάνεις ό,τι σου λέμε" πήγαμε στην άλλη άκρη. Έπαψε αμέσως ο παραμικρός έλεγχος.

Επαψε? Όχι ακριβώς. Οι μανάδες έχουν τον τρόπο τους να κάνουν ψυχολογικό εκβιασμό.

"Πάω έξω"

"Τι ώρα θα γυρίσεις?"

"Ό,τι ώρα θέλω, τι ανακατεύεσαι?"

"Μα δεν σου λέω να γυρίσεις μια συγκεκριμένη ώρα, απλώς ρωτάω πότε θα έρθεις"

"Όποτε τελειώσω."

(γύρναγα κατά τις 3 το πρωί. Το φως στην κρεββατοκάμαρα αναμμένο. Σε λίγο η μαμά-ελέφαντας έκανε την εμφάνισή της.)

"Άργησες και ανησύχησα"

"Μα σου είπα δεν ήξερα τι ώρα θα γυρίσω γιατί ανησύχησες?"

"Γίνε και συ γονιός και θα με καταλάβεις"

Πώς να καταπολεμήσει κανείς αυτό το τελευταίο ακαταμάχητο επιχείρημα?

 

[RIO]

Μέχρι και το Γυμνάσιο ήταν κάπως αυστηροί οι δικοί μου, παρόλο που σαν παιδί ήμουν χαμηλών τόνων και δεν έμπλεκα σε περιπέτειες. Όχι βέβαια σε σημείο υπερβολής, δηλαδή να μην με αφήνουν να βγαίνω και τέτοια, απλά δεν ήθελαν να αργώ πάρα πολύ ή αν γίνει κάτι τέτοιο, να τους ειδοποιήσω με τηλέφωνο. Τότε κάποιες φορές εκνευριζόμουνα, αλλά σήμερα σκέφτομαι πως όταν γίνω εγώ γονιός, ίσως να είμαι και χειρότερος...

 

[alkis21]

Ελευθερία έλεγαν το πρώτο κοριτσάκι με το οποίο τα είχα φτιάξει, στο νηπιαγωγείο. Άσχετο...