Ρέτρο γιαπιά και ερείπια
- Έναρξη μίζας Maddog
- Ημερομηνία έναρξης
Stratulator
ΠαρταΟλας
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 1.578
- Αντιδράσεις
- 1.635
Πραγματικά, εξαιρετικό το βίντεο...
Αποτυπώνονται πολύ ωραία οι 'industrial' εγκαταταλελειμμένοι χώροι...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 614
Ο Πύργος Χαροκόπου
Στη Γιάννουλη Θεσσαλίας, κοντά στη Λάρισα, βρίσκεται το κτήριο που είναι γνωστό ως ο «πύργος Χαροκόπου».
Η κατασκευή του άρχισε το 1902 για λογαριασμό του Παναγή Χαροκόπου από τον γνωστό αρχιτέκτονα της εποχής Αναστάσιο Μεταξά.
c.1910
Ο Χαροκόπος είχε επιστρέψει από την Ρουμανία όπου είχε κάνει μεγάλη περιουσία ξεκινώντας από το μηδέν. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μεταξύ άλλων αγόρασε και κάποια τσιφλίκια στη Θεσσαλία, και σε αυτό της Γιάννουλης χτίστηκε ο «πύργος».
Τελευταία και πριν αποδημήσει (1911), ο Χαροκόπος εκλέχθηκε με τον Βενιζέλο το 1910, ενώ έως τότε είχε παρουσία σε πολλούς τομείς, και είχε κάνει πολλές δωρεές σε Ελλάδα και Ρουμανία.
1915. Ο θεμέλιος λίθος αυτού που σήμερα είναι το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο. Ο Παναγής από το 1906-7 προσπαθούσε να ξεκινήσει το έργο...
Σε εφημερίδα της εποχής αναφορά γίνεται για τις 11 Μαΐου και όχι 10 όπως αναγράφει η φωτογραφία από το αρχείο του πανεπιστημίου. Δεν ξέρω ποιος έχει το λάθος.
Μην έχοντας παιδία, θα τον κληρονομήσουν τα ανίψια του. Ένα από αυτά, ο Παναγής Χαροκόπος Jr, θα είναι και ο κληρονόμος του πύργου τον οποίο και συνόδευαν τεράστιες εκτάσεις στη Θεσσαλία. Εδώ να σημειώσουμε για …το κοινωνικό σχόλιο πως ο Παναγής ο Jr υπήρξε και ο πρώτος σύζυγος της Μελίνας Μερκούρη με τον οποίο και είχε κλεφτεί προηγουμένως αφού αυτή ήταν ακόμη ανήλικη.
Ο κοσμοπολίτης αλλά και σφιχτοχέρης σύμφωνα με την Μερκούρη Παναγής Jr.
Όπως καταλαβαίνω εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν υποσχέσεις και συζητήσεις για την συντήρησή του αλλά δεν έχει γίνει ακόμη τίποτα. Οι σκαλωσιές πως έως τώρα έσωσαν ότι μπορούσαν δεν θα κρατήσουν για πολύ ακόμη.
Πίσω από τη βίλα υπάρχουν και βοηθητικά κτήρια στα οποία όμως είπα να μην το τολμήσω ντάλα μεσημέρι με ελαφρύ ρουχισμό για τον φόβο των φιδιών. Ένα από αυτά ωστόσο μου έκανε την τιμή να με συναντήσει εντός του κεντρικού κτηρίου. Δεν ξέρω ποιος φοβήθηκε περισσότερο από τους δυό μας, αλλά είπα να την κάνω με ελαφρά μετά από αυτό. Μερική αποτυχία της επιχείρησης δλδ...
Στη Γιάννουλη Θεσσαλίας, κοντά στη Λάρισα, βρίσκεται το κτήριο που είναι γνωστό ως ο «πύργος Χαροκόπου».
Η κατασκευή του άρχισε το 1902 για λογαριασμό του Παναγή Χαροκόπου από τον γνωστό αρχιτέκτονα της εποχής Αναστάσιο Μεταξά.
c.1910
Ο Χαροκόπος είχε επιστρέψει από την Ρουμανία όπου είχε κάνει μεγάλη περιουσία ξεκινώντας από το μηδέν. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μεταξύ άλλων αγόρασε και κάποια τσιφλίκια στη Θεσσαλία, και σε αυτό της Γιάννουλης χτίστηκε ο «πύργος».
Τελευταία και πριν αποδημήσει (1911), ο Χαροκόπος εκλέχθηκε με τον Βενιζέλο το 1910, ενώ έως τότε είχε παρουσία σε πολλούς τομείς, και είχε κάνει πολλές δωρεές σε Ελλάδα και Ρουμανία.
1915. Ο θεμέλιος λίθος αυτού που σήμερα είναι το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο. Ο Παναγής από το 1906-7 προσπαθούσε να ξεκινήσει το έργο...
Σε εφημερίδα της εποχής αναφορά γίνεται για τις 11 Μαΐου και όχι 10 όπως αναγράφει η φωτογραφία από το αρχείο του πανεπιστημίου. Δεν ξέρω ποιος έχει το λάθος.
Μην έχοντας παιδία, θα τον κληρονομήσουν τα ανίψια του. Ένα από αυτά, ο Παναγής Χαροκόπος Jr, θα είναι και ο κληρονόμος του πύργου τον οποίο και συνόδευαν τεράστιες εκτάσεις στη Θεσσαλία. Εδώ να σημειώσουμε για …το κοινωνικό σχόλιο πως ο Παναγής ο Jr υπήρξε και ο πρώτος σύζυγος της Μελίνας Μερκούρη με τον οποίο και είχε κλεφτεί προηγουμένως αφού αυτή ήταν ακόμη ανήλικη.
Ο κοσμοπολίτης αλλά και σφιχτοχέρης σύμφωνα με την Μερκούρη Παναγής Jr.
Όπως καταλαβαίνω εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν υποσχέσεις και συζητήσεις για την συντήρησή του αλλά δεν έχει γίνει ακόμη τίποτα. Οι σκαλωσιές πως έως τώρα έσωσαν ότι μπορούσαν δεν θα κρατήσουν για πολύ ακόμη.
Πίσω από τη βίλα υπάρχουν και βοηθητικά κτήρια στα οποία όμως είπα να μην το τολμήσω ντάλα μεσημέρι με ελαφρύ ρουχισμό για τον φόβο των φιδιών. Ένα από αυτά ωστόσο μου έκανε την τιμή να με συναντήσει εντός του κεντρικού κτηρίου. Δεν ξέρω ποιος φοβήθηκε περισσότερο από τους δυό μας, αλλά είπα να την κάνω με ελαφρά μετά από αυτό. Μερική αποτυχία της επιχείρησης δλδ...
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 614
Ξενοδοχείο "Αύρα" - Λουτρά Πόζαρ
Ένα εισερχόμενο από φίλο με πληροφορούσε για την ύπαρξη ενός εγκαταλειμμένου στα λουτρά Πόζαρ με εύκολη πρόσβαση. Θα το είχα ανακαλύψει και μόνος πολύ νωρίτερα, αν στις προτάσεις για μια επίσκεψη στα λουτρά στο πέρασμα των χρόνων δεν αντιδρούσα κάθε φορά με την ίδια άρνηση. Σαν να το ήξερα…
Ευρήματα μαρτυρούν πως οι πηγές βρισκόταν σε χρήση από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, και ο μύθος λέει πως οι σάρισες της Μακεδονικής Φάλαγγας έπρεπε να υποστούν επεξεργασία στα θερμά νερά τους. (Εντάξει 37 βαθμούς θερμοκρασία έχουν όχι 900)
Με ένα άλμα στο χρόνο πάμε στην δεκαετία του 1920 όπου οι πηγές ανακηρύσσονται ιαματικές και η εκμετάλλευση τους δίνεται σε ιδιώτη. Τότε θα χτιστεί και το κτίριο του ξενοδοχείου που σήμερα είναι ερειπωμένο. Δεν βρήκα πληροφορίες, όμως οι διακόπτες στα δωμάτια του ίσως να μαρτυρούν πως ηλεκτροδοτήθηκε την δεκαετία του 50, και ότι απέμεινε από μερικά πόμολα σε κάποιες πόρτες με κάνει να πιστεύω πως αυτό πρέπει να έπαψε να λειτουργεί τη δεκαετία του 80, τότε δηλαδή που και η εκμετάλλευση των λουτρών πέρασε στην κοινότητα Λουτρακίου.
Πλησίαζε μεσημέρι και περνώντας από το Λουτράκι, σε μια άκρη του δρόμου, κάποιος ντυνόταν τσολιάς για να προσελκύσει τουρίστες στο εστιατόριο του. Πιο πάνω στην περιοχή των λουτρών θα συναντήσει κανείς ένα συνονθύλευμα από ξενώνες που θα άρμοζαν στις Άλπεις (όπου και μπορεί να κατοικούν και τσολιάδες) μέχρι έργα εξωραϊσμού –my ass-, ξέρετε, από αυτά με τα κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια και ρείθρα χωρίς καμιά συνέχεια και ειρμό.
Δεν έδωσα και πολύ σημασία, ο λόγος της επίσκεψης μου ήταν διαφορετικός άλλωστε.
Σε περίοπτη θέση το κουφάρι του ξενοδοχείου Αύρα στέκεται υπομονετικά χωρίς και αυτό να ξέρει τι να περιμένει. Και αυτό μαζί με εμένα αφού δεν μπορούσε να κινήσει από τη θέση του, άκουγε και ξανάκουγε τον ίδιο σκοπό. Κάπου στο βάθος στην απέναντι όχθη έπαιζε ΣΥΝΕΧΩΣ σε λούπα το «Νύχτες Μόσχας»
«Δεν έδωσα και πολύ σημασία, ο λόγος της επίσκεψης μου ήταν διαφορετικός άλλωστε.»
Προχώρησα εντός, το φως δεν ήταν καλό –ή ο «εξοπλισμός» ελλιπής- ούτε και υπήρχε κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον πέρα από τη φθορά του χρόνου στους άδειους χώρους.
Μετά και από ένα γρήγορο πέρασμα με το αυτοκίνητο στην περιοχή, τρεις και μισή ώρες αργότερα, η λούπα εξακολουθούσε. Ήταν καιρός να φύγω. Ο τσολιάς παρακάτω όπως τον άφησα. Λέω να μην ξαναγυρίσω.
Στο σπίτι, δεν μπορούσα να βρω και πολλά να μοντάρω. Τότε ήταν που θυμήθηκα την μάνα μου να λέει πως όταν ήταν μικρή πήγαιναν οικογενειακά τακτικά στα λουτρά. Πήγα στη θεία να δω μήπως υπάρχουν φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Βρέθηκαν αρκετές, όμως όλες ήταν σε βουνά, λαγκάδια και ποτάμια, όλες εκτός από 2.
Στην μία επάνω στην -ξύλινη τότε- γέφυρα που οδηγεί στο ξενοδοχείο βρίσκονται όλοι οικογενειακώς -η γιαγιά, ο παππούς και οι 2 αδελφές ανάμεσά τους- μαζί με κάποιους άλλους.
Στην άλλη που πρέπει να είναι λίγο προγενέστερη (1959), η μαμά δεξιά και η θεία αριστερά στην χειρότερη ίσως πόζα της ζωής της. Ανάμεσά τους ένα άγνωστο κοριτσάκι ίσως παιδί οικογενειακών φίλων. Και οι τρεις κοντά στην είσοδο του ξενοδοχείου το πιθανότερο.
Ένα εισερχόμενο από φίλο με πληροφορούσε για την ύπαρξη ενός εγκαταλειμμένου στα λουτρά Πόζαρ με εύκολη πρόσβαση. Θα το είχα ανακαλύψει και μόνος πολύ νωρίτερα, αν στις προτάσεις για μια επίσκεψη στα λουτρά στο πέρασμα των χρόνων δεν αντιδρούσα κάθε φορά με την ίδια άρνηση. Σαν να το ήξερα…
Ευρήματα μαρτυρούν πως οι πηγές βρισκόταν σε χρήση από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, και ο μύθος λέει πως οι σάρισες της Μακεδονικής Φάλαγγας έπρεπε να υποστούν επεξεργασία στα θερμά νερά τους. (Εντάξει 37 βαθμούς θερμοκρασία έχουν όχι 900)
Με ένα άλμα στο χρόνο πάμε στην δεκαετία του 1920 όπου οι πηγές ανακηρύσσονται ιαματικές και η εκμετάλλευση τους δίνεται σε ιδιώτη. Τότε θα χτιστεί και το κτίριο του ξενοδοχείου που σήμερα είναι ερειπωμένο. Δεν βρήκα πληροφορίες, όμως οι διακόπτες στα δωμάτια του ίσως να μαρτυρούν πως ηλεκτροδοτήθηκε την δεκαετία του 50, και ότι απέμεινε από μερικά πόμολα σε κάποιες πόρτες με κάνει να πιστεύω πως αυτό πρέπει να έπαψε να λειτουργεί τη δεκαετία του 80, τότε δηλαδή που και η εκμετάλλευση των λουτρών πέρασε στην κοινότητα Λουτρακίου.
Πλησίαζε μεσημέρι και περνώντας από το Λουτράκι, σε μια άκρη του δρόμου, κάποιος ντυνόταν τσολιάς για να προσελκύσει τουρίστες στο εστιατόριο του. Πιο πάνω στην περιοχή των λουτρών θα συναντήσει κανείς ένα συνονθύλευμα από ξενώνες που θα άρμοζαν στις Άλπεις (όπου και μπορεί να κατοικούν και τσολιάδες) μέχρι έργα εξωραϊσμού –my ass-, ξέρετε, από αυτά με τα κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια και ρείθρα χωρίς καμιά συνέχεια και ειρμό.
Δεν έδωσα και πολύ σημασία, ο λόγος της επίσκεψης μου ήταν διαφορετικός άλλωστε.
Σε περίοπτη θέση το κουφάρι του ξενοδοχείου Αύρα στέκεται υπομονετικά χωρίς και αυτό να ξέρει τι να περιμένει. Και αυτό μαζί με εμένα αφού δεν μπορούσε να κινήσει από τη θέση του, άκουγε και ξανάκουγε τον ίδιο σκοπό. Κάπου στο βάθος στην απέναντι όχθη έπαιζε ΣΥΝΕΧΩΣ σε λούπα το «Νύχτες Μόσχας»
«Δεν έδωσα και πολύ σημασία, ο λόγος της επίσκεψης μου ήταν διαφορετικός άλλωστε.»
Προχώρησα εντός, το φως δεν ήταν καλό –ή ο «εξοπλισμός» ελλιπής- ούτε και υπήρχε κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον πέρα από τη φθορά του χρόνου στους άδειους χώρους.
Μετά και από ένα γρήγορο πέρασμα με το αυτοκίνητο στην περιοχή, τρεις και μισή ώρες αργότερα, η λούπα εξακολουθούσε. Ήταν καιρός να φύγω. Ο τσολιάς παρακάτω όπως τον άφησα. Λέω να μην ξαναγυρίσω.
Στο σπίτι, δεν μπορούσα να βρω και πολλά να μοντάρω. Τότε ήταν που θυμήθηκα την μάνα μου να λέει πως όταν ήταν μικρή πήγαιναν οικογενειακά τακτικά στα λουτρά. Πήγα στη θεία να δω μήπως υπάρχουν φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Βρέθηκαν αρκετές, όμως όλες ήταν σε βουνά, λαγκάδια και ποτάμια, όλες εκτός από 2.
Στην μία επάνω στην -ξύλινη τότε- γέφυρα που οδηγεί στο ξενοδοχείο βρίσκονται όλοι οικογενειακώς -η γιαγιά, ο παππούς και οι 2 αδελφές ανάμεσά τους- μαζί με κάποιους άλλους.
Στην άλλη που πρέπει να είναι λίγο προγενέστερη (1959), η μαμά δεξιά και η θεία αριστερά στην χειρότερη ίσως πόζα της ζωής της. Ανάμεσά τους ένα άγνωστο κοριτσάκι ίσως παιδί οικογενειακών φίλων. Και οι τρεις κοντά στην είσοδο του ξενοδοχείου το πιθανότερο.
chris73
RetroActive
- Joined
- 24 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 478
- Αντιδράσεις
- 614
Μεταλλεία Βάβδου - Χαλκιδική
Σε μια άλλη Χαλκιδική από αυτή των συνωστισμένων λουόμενων, άλλη από αυτή που καλοδέχτηκε το «δολάριο» με όχι και τον καλύτερο τρόπο, η ιστορία φτάνει μέχρι τα αρχαία χρόνια.
Κάποιες εποχές, όχι πολύ μακρινές, το δευτερότοκο παιδί κάποιας οικογένειας που ζούσε σχετικά κοντά στη θάλασσα κληρονομούσε την «άμμο», τα παραθαλάσσια δηλαδή οικόπεδα στα οποία τίποτα δεν μπορούσε να φυτρώσει.
Και μετά ήρθε το εξής μοντέλο ανάπτυξης:
«Λέω στον πάππου, τι την θες την αποθήκη? Χτίσε δυο ντουβάρια να τα κάνεις ενοικιαζόμενα!» και αν δεν τα έφτιαχνε ο παππούς, πριν τον κλάψουν στα εννιάμερα είχαν ήδη αρχίσει τις εργασίες, και με τι ζήλο! Μα κυρίως με τι όραμα…
Την ίδια στιγμή, κάπου αλλού, η ιστορία της μεταλλείας ακολουθούσε αυτή της υπόλοιπης Ελλάδας, με τα πάνω και τα κάτω της, είναι η αλήθεια όμως πάντα καθυστερημένη και σε μικρή κλίμακα. Και τον καιρό της μετανάστευσης αυτή ήταν που κράτησε πολύ κόσμο στον τόπο του, όχι μόνο ιθαγενείς αλλά και εσωτερικούς μετανάστες.
Στην Χαλκιδική και την Εύβοια υπάρχουν τα σημαντικότερα κοιτάσματα μαγνησίτη, ή αλλιώς λευκολίθου στην Ελλάδα, ενώ από το τέλος της δεκαετίας του 50 η εξόρυξη και επεξεργασία του άρχισε να πραγματοποιείται σε βιομηχανική κλίμακα.
Πριν την επεξεργασία σε μεγάλη κλίμακα, ο μαγνησίτης ψηνόταν σε μικρά καμίνια. Για καύσιμη ύλη χρησιμοποιούσαν ότι θάμνο μπορούσε να φυτρώσει στην περιοχή και τα κατάφεραν μέχρι και την δεκαετία του 60. Η φώτο από περιοχή κοντά στη Γερακινή. Για τα πνευματικά δικαιώματα απευθυνθείτε στον πατέρα μου
Το 1957 τα μεταλλεία Βάβδου παραχωρούνται στην Αυστροαμερικανική Μαγκνομίν, ενώ δύο χρόνια αργότερα αυτά της Γερακινής παραχωρούνται στην Ελληνικοί Λευκόλιθοι. Η δεύτερη σήμερα, ίσως μετά από περισσότερο μεθοδευμένη ανάπτυξη βρίσκεται μεταξύ των κυριότερων παραγωγών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο Βάβδο η εταιρία αποχώρησε μαζί με τον εξοπλισμό της το 1997, και για ότι απέμεινε μερίμνησαν αναλόγως οι περαστικοί «ανακυκλωτές».
Σήμερα στέκει λεηλατημένο και σιωπηλό ανάμεσα στα υψώματα χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για το μέλλον.
Ο γειτονικός Βάβδος, -που το πιθανότερο πήρε το όνομα του από κάποιο ρωμαίο, αλλά σήμερα αποκαλείται συνήθως «η» Βάβδος αφού στην ντόπια διάλεκτο και «ο» Μανώλης έγινε «η» Μανώλης- είναι στενά συνδεδεμένος με την σύγχρονή ιστορία του μεταλλείου.
Επίσης εκείνες τις όχι πολύ μακρινές εποχές, ο Βάβδος αποτελούσε και προορισμό εξορμήσεων δια τους θεσσαλονικείς, για βολτούλα και πικνικ, αφού για να πας στην Κασσάνδρα για ψαράκια ήθελε προγραμματισμό εβδομάδας με μια μικρή υπερβολή.
Περιστροφικός κλίβανος σαν αυτόν που εγκατέσταθηκε και στο Βάβδο, όπως φαίνεται με το ζόρι κάτω δεξιά. Φώτο από τη Γερακινή και για τα δικαιώματα τα είπαμε ήδη ?
Το βιντεάκι είναι από μια μέρα του Αυγούστου, από αυτές που στις παραλίες της Χαλκιδικής νομίζεις πως έγινε απόβαση. Είπα να διαλέξω την σιωπή, που πολλές φορές έχει να πει περισσότερα.
Σε μια άλλη Χαλκιδική από αυτή των συνωστισμένων λουόμενων, άλλη από αυτή που καλοδέχτηκε το «δολάριο» με όχι και τον καλύτερο τρόπο, η ιστορία φτάνει μέχρι τα αρχαία χρόνια.
Κάποιες εποχές, όχι πολύ μακρινές, το δευτερότοκο παιδί κάποιας οικογένειας που ζούσε σχετικά κοντά στη θάλασσα κληρονομούσε την «άμμο», τα παραθαλάσσια δηλαδή οικόπεδα στα οποία τίποτα δεν μπορούσε να φυτρώσει.
Και μετά ήρθε το εξής μοντέλο ανάπτυξης:
«Λέω στον πάππου, τι την θες την αποθήκη? Χτίσε δυο ντουβάρια να τα κάνεις ενοικιαζόμενα!» και αν δεν τα έφτιαχνε ο παππούς, πριν τον κλάψουν στα εννιάμερα είχαν ήδη αρχίσει τις εργασίες, και με τι ζήλο! Μα κυρίως με τι όραμα…
Την ίδια στιγμή, κάπου αλλού, η ιστορία της μεταλλείας ακολουθούσε αυτή της υπόλοιπης Ελλάδας, με τα πάνω και τα κάτω της, είναι η αλήθεια όμως πάντα καθυστερημένη και σε μικρή κλίμακα. Και τον καιρό της μετανάστευσης αυτή ήταν που κράτησε πολύ κόσμο στον τόπο του, όχι μόνο ιθαγενείς αλλά και εσωτερικούς μετανάστες.
Στην Χαλκιδική και την Εύβοια υπάρχουν τα σημαντικότερα κοιτάσματα μαγνησίτη, ή αλλιώς λευκολίθου στην Ελλάδα, ενώ από το τέλος της δεκαετίας του 50 η εξόρυξη και επεξεργασία του άρχισε να πραγματοποιείται σε βιομηχανική κλίμακα.
Πριν την επεξεργασία σε μεγάλη κλίμακα, ο μαγνησίτης ψηνόταν σε μικρά καμίνια. Για καύσιμη ύλη χρησιμοποιούσαν ότι θάμνο μπορούσε να φυτρώσει στην περιοχή και τα κατάφεραν μέχρι και την δεκαετία του 60. Η φώτο από περιοχή κοντά στη Γερακινή. Για τα πνευματικά δικαιώματα απευθυνθείτε στον πατέρα μου
Το 1957 τα μεταλλεία Βάβδου παραχωρούνται στην Αυστροαμερικανική Μαγκνομίν, ενώ δύο χρόνια αργότερα αυτά της Γερακινής παραχωρούνται στην Ελληνικοί Λευκόλιθοι. Η δεύτερη σήμερα, ίσως μετά από περισσότερο μεθοδευμένη ανάπτυξη βρίσκεται μεταξύ των κυριότερων παραγωγών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο Βάβδο η εταιρία αποχώρησε μαζί με τον εξοπλισμό της το 1997, και για ότι απέμεινε μερίμνησαν αναλόγως οι περαστικοί «ανακυκλωτές».
Σήμερα στέκει λεηλατημένο και σιωπηλό ανάμεσα στα υψώματα χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για το μέλλον.
Ο γειτονικός Βάβδος, -που το πιθανότερο πήρε το όνομα του από κάποιο ρωμαίο, αλλά σήμερα αποκαλείται συνήθως «η» Βάβδος αφού στην ντόπια διάλεκτο και «ο» Μανώλης έγινε «η» Μανώλης- είναι στενά συνδεδεμένος με την σύγχρονή ιστορία του μεταλλείου.
Επίσης εκείνες τις όχι πολύ μακρινές εποχές, ο Βάβδος αποτελούσε και προορισμό εξορμήσεων δια τους θεσσαλονικείς, για βολτούλα και πικνικ, αφού για να πας στην Κασσάνδρα για ψαράκια ήθελε προγραμματισμό εβδομάδας με μια μικρή υπερβολή.
Περιστροφικός κλίβανος σαν αυτόν που εγκατέσταθηκε και στο Βάβδο, όπως φαίνεται με το ζόρι κάτω δεξιά. Φώτο από τη Γερακινή και για τα δικαιώματα τα είπαμε ήδη ?
Το βιντεάκι είναι από μια μέρα του Αυγούστου, από αυτές που στις παραλίες της Χαλκιδικής νομίζεις πως έγινε απόβαση. Είπα να διαλέξω την σιωπή, που πολλές φορές έχει να πει περισσότερα.
Κυριάκος Γκλεζάκος
RetroWannaBe
- Joined
- 2 Δεκ 2022
- Μηνύματα
- 31
- Αντιδράσεις
- 89
Το ιστορικό ΙΚΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου επί της Πειραιώς πλέον εδώ και 10 χρόνια περίπου είναι εγκαταλελειμμένο [εκεί στα μέσα των 80's πήγαινα στον ορθοδοντικό με τον πατέρα μου και λίγο πιο πάνω επί της Πειραιώς είχε ένα πάγκο με παλαιότερα κόμιξ (Μίκυ Μάους, Περιπέτεια, Μπλεκ κλπ.) πάντα μου έπαιρνε για να περνούν οι δύσκολες ώρες της αναμονής...]
Προβολή συνημμένου 106406
ΙΔΡΥΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ
ΜΕΓΑΡΟΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥΪΑΤΡΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ (1961)
1. Κύριος Έργου: ΙΔΡΥΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ.
2. Αναθέτουσα Αρχή: ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ δια του κ. Ζησίμου Τζαρτζάνου, Αρχιτέκτονος.
3. Σύνταξις Μελετών κατά Αντικείμενον και Μελετητήν.
α) Αρχιτεκτονικά: ΤΕΧΝΙΚΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΜΠΙΡΗ
β) Στατικά: ΤΕΧΝΙΚΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
4. Κατασκευή:
α) ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ
β) ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ "ΓΝΩΜΩΝ".
Το κτήριον ευρίσκεται παρά τη Λεωφόρω Παναγή Τσαλδάρη (Πειραιώς) 64, 114 75, Αθήναι.
Περιοδικόν "ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΡΓΟΛΗΠΤΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ", Τεύχος: 189 - 192, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1961, σελ. 232.
Του Σαμπάνη η ταβέρνα. Θα βρείτε υλικό εδώ : https://www.facebook.com/groups/510...686&hoisted_section_header_type=recently_seen