Εμείς κάναμε Τσικνοπέμπτη σε όλες τις τάξεις, με εξαίρεση τα Νήπια.
Στο Δημοτικό και στο Λύκειο κανονιζόταν από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων πόσες ψησταριές θα κουβαληθούν στο σχολείο, πόσα σουβλάκια και ψωμιά θα χρειαστούν κ.λπ. Μέρες πριν "παίρνονταν" οι παραγγελίες μας, για να κανονιστούν οι ποσότητες των κρεατικών. Το ψήσιμο γινόταν στην αυλή του σχολείου και οι τάξεις παίρναν με τη σειρά ό,τι είχαν ζητήσει. Στη Β' Λυκείου θυμάμαι έναν συμμαθητή μου που είχε πάρει 8 σουβλάκια, 4 κοτόπουλο και 4 χοιρινό
Τα έφαγε και έσκασε
Στο Γυμνάσιο αλλάξαμε τρόπο. Απλά παραγγέλναμε από σουβλατζίδικα της πόλης. Οι καθηγητές, όμως, είχαν άλλο συνήθειο: Παίρνανε κρασιά, τσίπουρα και μπύρες και τα πίναν μέσα στο γραφείο των καθηγητών! Κανονικότατο τσιμπούσι! Το καλύτερο, βέβαια, ήταν άλλο! Ένας μαθηματικός
(δυστυχώς συγχωρέθηκε εδώ και μερικά χρόνια) που ήταν γνωστός... πότης, γινόταν ντίρλα κάθε χρονιά! Μας το έλεγαν τα άλλα παιδιά και δεν το πιστεύαμε
(αν και γενικότερα, όταν έμπαινε για μάθημα μύριζε κρασίλα και τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και πρησμένα). Ώσπου το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι! Αφού είχαμε τελειώσει το φαγητό, πηγαίναμε προς τις τάξεις μας να πάρουμε τα πράγματα για να φύγουμε και περνώντας μπροστά απ' το γραφείο των καθηγητών τον είδαμε καθισμένον σε μια καρέκλα να κρατάει ένα άδειο μπουκάλι Αρέτο
(κρασί παραγωγής Τυρνάβου ), με ανοιγμένα τα κουμπιά του πουκαμίσου του και να βρίσκεται σε κατάστασης μέθης! Μιλάμε "πίτα" ο τύπος, όχι αστεία!!! Βέβαια, και οι υπόλοιποι καθηγητές, με εξαίρεση κάνα δυο, είχαν "τσούξει" τα τσιπουράκια και τα κρασάκια τους, αλλά αυτός ήταν ακραία περίπτωση!