elephadas
MultiDimensional RetroDivinitY
- Joined
- 22 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 8.950
- Αντιδράσεις
- 14.848
Εγώ που μεγάλωσα επί δικτατορίας έζησα υπακούοντας σε μια τεράστια λίστα από απαγορεύσεις που τώρα φαίνονται γελοίες. Όχι από την κυβέρνηση μόνο. Μέσα στο γενικότερο κλίμα που επικρατούσε τότε, οποιαδήποτε "εξουσία" δεν θα αισθανόταν εξουσία αν δεν επέβαλλε και τις απαγορεύσεις της. Το αποκορύφωμα ήταν στο εξατάξιο Γυμνάσιο (το μοναδικό της επαρχιακής κωμόπολης στην οποία ζούσαμε τότε, επομένως - οποία φρίκη - μικτό). Οι απαγορεύσεις ήταν τόσες πολλές που πιο απλό θα ήταν να έγραφα τι επιτρεπόταν. Ακόμη και οι καθηγητές ζούσαν σε ένα αποπνικτικό κλίμα, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως και αυστηρότεροι ακόμη κι από τον γυμνασιάρχηη, μεταφέροντας στην καταπίεση των μαθητών την καταπίεση που υφίσταντο οι ίδιοι (δεν είναι τυχαίο ότι οι βασανιστές της χούντας βασανίζονταν οι ίδιοι στην εκπαίδευσή τους). Ένας βοηθός γυμνασιάρχη είχε αποκτήσει παρατσούκλι για τή συνηθισμένη φράση του "Θα πατάξωμεν αμειλίκτως...[κάτι που δεν του άρεσε]"
Απαγορεύονταν: Οποιοδήποτε ρούχο για τα κορίτσια εκτός από ποδιά και (σε κάποιες περιπτώσεις) άσπρη μπλούζα και πλισσέ φούστα. Τα τζην παντελόνια στα αγόρια και ο,τιδήποτε "μοντέρνο". Τα κοσμήματα κάθε είδους εκτός από ρολόι. Το βγάλσιμο των φρυδιών από τα κορίτσια, καθώς και το ξύρισμα/αποτρίχωση των ποδιών. Το "μακρύ" μαλλί στα αγόρια, αλλά και το κούρεμα γουλί. Το σινεμά, η είσοδος σε σφαιριστήριο ή καφενείο. Το να καθίσεις σε ζαχαροπλαστείο. Επιτρεπόταν να μπεις σε ζαχαροπλαστείο και να αγοράσεις ένα γλυκό αλλά έπρεπε να φύγεις αμέσως. Η κυκλοφορία μετά τις 7 το απόγευμα (8 αργά την άνοιξη και νωρίς το φθινόπωρο). Το κάπνισμα, φυσικά, ακόμη και μέσα στο σπίτι σου (αλλά όχι η αγορά τσιγάρων από παιδιά). Οποιαδήποτε ένδειξη ότι οι μαθητές, ακόμη κι οι 18ρηδες/18άρες είχαν σεξουαλική ζωή, με άλλο άτομο ή κατά μόνας
- μια συμμαθήτρια που παντρεύτηκε διώχτηκε από το σχολείο για να μη διαφθείρει τις άλλες κοπέλλες. Γενικά οποιαδήποτε επαφή με άτομα του άλλου φύλου. Όταν ήμουν στην 1η Γυμνασίου μάλιστα ο Γυμνασιάρχης είχε βγάλει έδικτο ότι απαγορευόταν να μιλάμε δημόσια ακόμη και στις αδελφές μας. "Διότι αν κάποιος σας δει να μιλάτε δεν θα ξέρει ότι είστε αδέλφια και θα χαλάσει τη φήμη του σχολείου". Κλπ κλπ κλπ, πού να θυμάμαι όλες τις απαγορεύσεις που είχε γεννήσει το σαδιστικό μυαλό του γυμνασιάρχη. Α, ναι, το να έχεις οποιοδήποτε εξωσχολικό βιβλίο στη σχολική σου τσάντα. Ιδιαίτερα τα κόμικς! (Δεν μιλάμε φυσικά για "τολμηρά" περιοδικά που άλλωστε δεν ήταν προσβάσιμα διότι κανένα περίπτερο δεν πουλούσε τέτοια)
Και υπήρχαν και οι γενικότερες απαγορεύσεις της χούντας. Οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση ή δραστηριότητα. Η μουσική των απαγορευμένων, με πρώτο και κύριο τον Θεοδωράκη - άλλοι εθνικώς ύποπτοι συνθέτες ήταν κομμένοι από το ραδιόφωνο αλλά οι δίσκοι τους που είχαν εγκριθεί από τη λογοκρισία μπορούσαν να πουληθούν. Οι ταινίες της Μερκούρη και της Παππά καθώς και δίσκοι μ' αυτές. Νομίζω και η Συνοδινού ήταν απαγορευμένη, δεν μπορούσαν φυσικά να την χαρακτηρίσουν αριστερή αλλά υπήρχε ο καταπληκτικός όρος "συνοδοιπόρος" που χαρακτήριζε οποιονδήποτε δεν έγλυφε τη χούντα, ακόμη και δεξιότατους, όπως η εκδότρια Ελένη Βλάχου. Απεργίες, διαδηλώσεις κλπ ήταν αδιανόητες, άλλωστε απαγορεύονταν λόγω στρατιωτικού νόμου.
Μαζί με τις απαγορεύσεις φυσικά υπήρχαν και τα αντίστοιχα υποχρεωτικά. Εκκλησιασμός, εξομολόγηση, μετάληψη, κατηχητικό, το σήμα του σχολείου, ο αριθμός μας πάνω από το σήμα (ώστε όποιος μας έβλεπε να κάνουμε κάτι ανήκουστο να μπορεί να καταγγείλει "ο κατάδικος", εεε, συγγνώμην, "Ο μαθητής Νο. χψζ έκανε αυτό κι αυτό"), ο χαιρετισμός των καθηγητών όταν τους συναντούσαμε στο δρόμο ακόμη κι αν ήταν απέναντι (ουαί κι αλλίμονο αν δεν τους έπαιρνες χαμπάρι... η αποβολή την άλλη μέρα ήταν βέβαιη, εκτός αν ο καθηγητής ήταν από τους ανεκτικούς και δεν υπήρχε άλλος μαζί του), το σήκωμα κλαρίνο από τη θέση μας όποτε μας μιλούσε καθηγητής ή μιλούσαμε σ' αυτόν ή άνοιγε η πόρτα της τάξης κι έμπαινε κάποιος ενήλικος. Όταν ερχόταν κάποιος επίσημος όλο το σχολείο υποχρεωτικά πήγαινε να ζητωκραυγάσει και να κουνήσει σημαιάκια κλπ κλπ κλπ.
Απαγορεύονταν: Οποιοδήποτε ρούχο για τα κορίτσια εκτός από ποδιά και (σε κάποιες περιπτώσεις) άσπρη μπλούζα και πλισσέ φούστα. Τα τζην παντελόνια στα αγόρια και ο,τιδήποτε "μοντέρνο". Τα κοσμήματα κάθε είδους εκτός από ρολόι. Το βγάλσιμο των φρυδιών από τα κορίτσια, καθώς και το ξύρισμα/αποτρίχωση των ποδιών. Το "μακρύ" μαλλί στα αγόρια, αλλά και το κούρεμα γουλί. Το σινεμά, η είσοδος σε σφαιριστήριο ή καφενείο. Το να καθίσεις σε ζαχαροπλαστείο. Επιτρεπόταν να μπεις σε ζαχαροπλαστείο και να αγοράσεις ένα γλυκό αλλά έπρεπε να φύγεις αμέσως. Η κυκλοφορία μετά τις 7 το απόγευμα (8 αργά την άνοιξη και νωρίς το φθινόπωρο). Το κάπνισμα, φυσικά, ακόμη και μέσα στο σπίτι σου (αλλά όχι η αγορά τσιγάρων από παιδιά). Οποιαδήποτε ένδειξη ότι οι μαθητές, ακόμη κι οι 18ρηδες/18άρες είχαν σεξουαλική ζωή, με άλλο άτομο ή κατά μόνας
- μια συμμαθήτρια που παντρεύτηκε διώχτηκε από το σχολείο για να μη διαφθείρει τις άλλες κοπέλλες. Γενικά οποιαδήποτε επαφή με άτομα του άλλου φύλου. Όταν ήμουν στην 1η Γυμνασίου μάλιστα ο Γυμνασιάρχης είχε βγάλει έδικτο ότι απαγορευόταν να μιλάμε δημόσια ακόμη και στις αδελφές μας. "Διότι αν κάποιος σας δει να μιλάτε δεν θα ξέρει ότι είστε αδέλφια και θα χαλάσει τη φήμη του σχολείου". Κλπ κλπ κλπ, πού να θυμάμαι όλες τις απαγορεύσεις που είχε γεννήσει το σαδιστικό μυαλό του γυμνασιάρχη. Α, ναι, το να έχεις οποιοδήποτε εξωσχολικό βιβλίο στη σχολική σου τσάντα. Ιδιαίτερα τα κόμικς! (Δεν μιλάμε φυσικά για "τολμηρά" περιοδικά που άλλωστε δεν ήταν προσβάσιμα διότι κανένα περίπτερο δεν πουλούσε τέτοια)Και υπήρχαν και οι γενικότερες απαγορεύσεις της χούντας. Οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση ή δραστηριότητα. Η μουσική των απαγορευμένων, με πρώτο και κύριο τον Θεοδωράκη - άλλοι εθνικώς ύποπτοι συνθέτες ήταν κομμένοι από το ραδιόφωνο αλλά οι δίσκοι τους που είχαν εγκριθεί από τη λογοκρισία μπορούσαν να πουληθούν. Οι ταινίες της Μερκούρη και της Παππά καθώς και δίσκοι μ' αυτές. Νομίζω και η Συνοδινού ήταν απαγορευμένη, δεν μπορούσαν φυσικά να την χαρακτηρίσουν αριστερή αλλά υπήρχε ο καταπληκτικός όρος "συνοδοιπόρος" που χαρακτήριζε οποιονδήποτε δεν έγλυφε τη χούντα, ακόμη και δεξιότατους, όπως η εκδότρια Ελένη Βλάχου. Απεργίες, διαδηλώσεις κλπ ήταν αδιανόητες, άλλωστε απαγορεύονταν λόγω στρατιωτικού νόμου.
Μαζί με τις απαγορεύσεις φυσικά υπήρχαν και τα αντίστοιχα υποχρεωτικά. Εκκλησιασμός, εξομολόγηση, μετάληψη, κατηχητικό, το σήμα του σχολείου, ο αριθμός μας πάνω από το σήμα (ώστε όποιος μας έβλεπε να κάνουμε κάτι ανήκουστο να μπορεί να καταγγείλει "ο κατάδικος", εεε, συγγνώμην, "Ο μαθητής Νο. χψζ έκανε αυτό κι αυτό"), ο χαιρετισμός των καθηγητών όταν τους συναντούσαμε στο δρόμο ακόμη κι αν ήταν απέναντι (ουαί κι αλλίμονο αν δεν τους έπαιρνες χαμπάρι... η αποβολή την άλλη μέρα ήταν βέβαιη, εκτός αν ο καθηγητής ήταν από τους ανεκτικούς και δεν υπήρχε άλλος μαζί του), το σήκωμα κλαρίνο από τη θέση μας όποτε μας μιλούσε καθηγητής ή μιλούσαμε σ' αυτόν ή άνοιγε η πόρτα της τάξης κι έμπαινε κάποιος ενήλικος. Όταν ερχόταν κάποιος επίσημος όλο το σχολείο υποχρεωτικά πήγαινε να ζητωκραυγάσει και να κουνήσει σημαιάκια κλπ κλπ κλπ.
