Θυμάμαι ακόμη άρθρο στον "κόσμο του βίντεο" για το αν κερδίζει περισσότερα αυτός που νοικιάζει 100 κασέτες με 200 δρχ, ή αυτός που δίνει 200 με 100 δρχ. Πιστεύω ήταν editorial σε κάποιο τεύχος.
Δυστυχώς η εποχή του video, για μένα, ήταν η μόνη περίοδος που έβλεπα ταινίες, μια και στο σινεμά πήγαινα σπάνια, ήθελα τη πολυτέλεια του σπιτιού μου. Η κατάσταση που περιγράφει ο Phil ήταν ακριβώς η ίδια και για μένα. Ο ιδιοκτήτης του τοπικού μου videoclub ήξερε ακόμα και τη γκόμενα του σκηνοθέτη, ενώ αν τον ρώταγες κάτι μπορούσε να σου πει περισσότερα και από τη Wiki.
Σήμερα το τοπικό videoclub, το οποίο ζήτημα να τη βγάλει μέχρι το Πάσχα, έχει στο πάγκο μια ξανθιά γκομενίτσα που είτε θα έχει κολλημένο το κινητό στο κεφάλι της, είτε θα ασχολείται με το netbook της το οποίο μόνιμα είναι κολλημένο στο facebook ή σε sites με κουτσομπολίστικα. Ενώ παίζει μια δυνατή μουσική στο backgroung για κουφούς.
Όχι δεν πάω πια στο videoclub, γιατί αν τολμήσεις να μιλήσεις σου ρίχνει ένα βλέμμα με ύφος "πληρώνεις 5 ευρώ την ενοικίαση και θες και συζήτηση; Να πας να κάνεις συνεδρία με το ψυχολόγο σου" λες και αν ρωτήσεις κάτι είναι για να τη βγάλεις γκόμενα.
Το διπλανό μας videoclub έκλεισε πρόσφατα (πριν 1 μήνα για την ακρίβεια) και πολύ το χάρηκα. Γιατί ο ιδιοκτήτης ήταν "τυπάς", πολύ "μαμάω" και γούσταρε να χρεώνει 8 ευρώ σε όποιον έκρινε αυτός, ενώ νέα ταινία δεν έβρισκες ποτέ, γιατί την είχαν πάντα καπαρωμένη οι "in" κολλητοί του. Όλα αυτά μέχρι τις αρχές του 2006, έπειτα ήρθε η DSL και ο κόσμος άρχισε να αραιώνει, το Audi TT που μόστραρε μπροστά από το μαγαζί αντικαταστάθηκε με FIAT Cinqeuecento, ενώ ο ίδιος έβριζε τους "ηλίθιους" που κατεβάζουν ταινίες αντί να του τα σκάσουν.
Τέλος τα video clubs κύριοι, σε λίγο δεν θα στέκεται ο τίτλος "ρετρό videoclub" γιατί σαν έννοια ο όρος θα ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν.
