Ωραίες αναμνήσεις αλλά τι να το κάνεις όταν ακόμα και σε μεγάλες αλυσίδες είχαν μονάχα ένα αντίτυπο για κάθε ταινία κι έπρεπε να περιμένεις σαν κόπανος μέχρι να επιστραφεί από τον προηγούμενο ενοικιαστή η ταινία που ήθελες. Μονάχα στις πιο περιζήτητες DVD ταινίες από μια χρονολογία και μετά άρχισαν να φέρνουν περισσότερα αντίτυπα αλλά και πάλι δεν σωζόταν η κατάσταση. Χίλιες φορές προτιμότερο να τις αγοράζεις τις ταινίες που είναι και πάμφτηνες πλέον λόγω του φτηνού κόστους παραγωγής των dvd.
Tέλως πάντων, ας μην ξεφύγω από την συζύτηση που είναι τα retro video clubs κι όχι τα σημερινά. Στην Ηλιούπολη το μοναδικό, ιστορικό video club που ξέρω ότι έχει επιζήσει μέχρι και σήμερα είναι ο Λόλος. Επί εποχής VHS μιλάμε για τρελή ποικιλία. Αλλά επειδή ήταν μακριά ο Λόλος με τα πόδια από το σπίτι μου με τους γονείς μου πηγαίναμε σ' ένα μικρό video club που ήταν κοντά στην Πλατεία Αεροπορίας (εκεί κοντά υπάρχει ακόμα από τότε κι ίσως από πιο παλιά ένα παραδοσιακό σουβλατζίδικο με την ταμπέλα να έχει απλά ένα ερωτηματικό). Από 'κει θυμάμαι που στα τέλη του '80 με αρχές του '90 διαφημιζόταν και το νέο άλμπουμ του Γιάννη Ζουγανέλη και σε cd. Tότε δεν είχα ξανακούσει για το cd και μου φαινόταν κάτι τελείως διαστημικό. Επειδή ήμουν μικρός όμως δεν θυμάμαι την ονομασία του εν λόγω video club.
Δυστυχώς το video club αυτό κάηκε (παίζει να ήταν κι εμπρησμός από μαφιά) στις αρχές του '90, οπότε αρχίσαμε να νοικιάζουμε κασέτες από ένα άλλο video club που ήταν κοντά στην Πλατεία Αϊνστάϊν του οποίου επίσης δεν θυμάμαι την ονομασία του. Από μια ηλικία και μετά μπορούσα πλέον να πηγαίνω και μόνος μου καθώς είχα μεγαλώσει κι έτσι για πολλά χρόνια είχε γίνει από τα αγαπημένα μου στέκια ως ταινιόφιλος που ήμουν και φυσικά ως λάτρης των κινουμένων σχεδίων. Ως μια φάση οι υπάλληλοι ήταν ευγενέστατοι, εξυπηρετικοί και γνώστες του αντικειμένου. Δυστυχώς πιο μετά προσλάβαν μια γυναίκα μεγάλη σε ηλικία που όχι μόνο δεν είχε ιδέα από ταινίες και προσπαθούσε να το παίξει ειδική (κι ας μην την ρώταγες) αλλά ήταν και τελείως στριμένη λες κι ήθελε να διώξει πελατεία. Κι επειδή είχα εκνευριστεί σε κάποια φάση με την απαράδεχτη, αντι-επαγγελματική συμπεριφορά της θυμάμαι που της είχα κάνει κάτι τηλεφωνικές φάρσες. Σε μια απ' αυτή μάλιστα την ρώτησα αν έχει την ταινία "Η γριά κότα έχει το ζουμί". Ναι, ήμουν αρκετά ευρηματικός στις τηλεφωνικές φάρσες που ήταν από τις αγαπημένες μου ασχολίες με τα ξαδέρφια μου.
Όταν στα μέσα με τέλη του '90 άνοιξε ένα Video Blue και στην Ηλιούπολη (και μάλιστα κοντά στο σπίτι μου) σταμάτησα να πηγαίνω στο video club της Πλατείας Αϊνστάιν και την καταβρήκα με το Video Blue και την απίστευτη ποικιλία του μιας κι ήταν σαφώς μεγαλύτερο σε έκταση συγκριτικά με τα μικρά video clubs. Συν τ' ότι μπορούσες να νοικιάζεις και video games για κονσόλες όπως το Playstation 1 και το Gameboy Color. To ωραίο σκηνικό ήταν που γράφτηκα μέλος μαζί με τον κολλητό μου την ίδια μέρα κι έτσι το νούμερο μέλους του ήταν ένα ψηφίο πριν ή μετά το δικό μου. Κι επειδή ήταν αρκετό γνωστό video club πετύχαινα συχνά εκεί διάφορους γνωστούς μου. Πριν μερικά χρόνια όμως λόγω κρίσης των video clubs έκλεισαν και τα περισσότερα καταστήματα Video Blue σε όλη την Ελλάδα συμπεριλαμβάνοντας φυσικά και το κατάστημα της Ηλιούπολης (για κάποιο λόγο το κατάστημα του Οροπού εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα). Έξω από τον κάδο σκουπιδιών είχαν μια τεράστια σακούλα σκουπιδιών με χύμα κασέτες VHS χωρίς τις κασετίνες τους. Στην αρχή έλεγα να μην της παρώ επειδή δεν έχει νόημα να παίρνω κασέτες δίχως κασετίνες. Πιο μετά όμως το βράδυ όταν άλλαξα γνώμη κι είπα να ξαναπάω εκεί για να τις πάρω τις είχαν ήδη πάρει. Γκαντεμιά!
Καλά να πάθω ο βλάκας!
Όσο αφορά την πειρατεία των κασσετών VHS ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Απλά σύνδεες το VHS Player με μια κάμερα κι έκανες την εγγραφή όσο έπαιζε η κασσέτα. Το ίδιο εύκολη διαδικασία δηλαδή με την αντιγραφή μουσικών κασσετών όπου απλά χρειαζόσουν ένα διπλό κασσετόφωνο με δυνατότητα εγγραφής. Οπότε όποιες κασσέτες μου άρεσαν ο πατέρας μου τις έγραφε για να τις έβλεπα ξανά και ξανά σε σημείο να θυμάμαι σχεδόν όλες τις ατάκες των ταινιών. Μετά από μια ηλικία όμως σταμάτησα την φάση αυτή. Από τις τελευταίες ταινίες που θυμάμαι που αντέγραψα ήταν η live action μεταφορά του Double Dragon όταν πρωτοβγήκε στα video clubs. Oύτε καν ήξερα ότι είχε βγει στους κιν/φους, από σπόντα την ανακάλυψα στο video club. Eπίσης δεν ήξερα τότε ότι το fighting Double Dragon (που είχε βγει για Neo Geo και το 'χα πετύχει σε πλοίο) ήταν βασισμένο στην εν λόγω ταινία. Για παιχνίδι βασισμένο σε ταινία που είναι βασισμένη σε παιχνίδι είναι αρκετά καλό.
ertfan είπε:
Ο λόγος που οι Ελληνικές βιντεοταινίες τρόμου φέρουν τέτοιο cult όνομα είναι φυσικά διότι ήταν uncut. Σε όλες τις δυτικές χώρες υπήρχε γενικώς λογοκρισία -εδώ φυσικά εμείς είμαστε πάντα πιο χύμα lol.
Eμ, μιλάγε για την ίδια χώρα που δεν έχει απαγορευτεί κανένα video game (αν εξαιρέσεις τον νόμος για την γενική απαγόρευση video games που δεν κράτησε και πολύ), όπου παίχτηκαν anime σειρές όπως το Dragonball και το One Piece uncut κ.ο.κ.
theoritikos είπε:
Σας έχει τύχει βίντεο κλάμπ που να νοικιάζει αντιγραμμένα dvd/κασσέτες?
Από video club που ήταν κοντά στην κεντρική Πλατεία Ηλιούπολης (και τι πρωτότυπο, δεν θυμάμαι τ' όνομά του):
Και διάλεξε και μάρκα κάψε με για την αντιγραφή, έλεος! Φυσικά μετά από καιρό έβαλε κι αυτός λουκέτο.
